Μην φανταστείται ότι όταν κυκλοφορούσε τον Μάρτιο τo 1971 το πρώτο ομότιτλο άλμπουμ του Rory Gallagher, o κόσμος αντιδρούσε όπως αντιδρά σήμερα, με αυτές τις εκδηλώσεις θαυμασμού! Ίσως και να μην τον γνώριζε, όπως εγώ, που έμαθα τους Taste μερικά χρόνια αργότερα, όπως φυσικά και το πρώτο του προσωπικό άλμπουμ! Άλλες εποχές!
Μετά από 2 studio άλμπουμ με τους Taste, o Rory Gallagher, αποφάσισε να αποχωρήσει και να ξεκινήσει την προσωπική του καριέρα. Οι πρώτοι που σκέφτηκε να τον πλαισιώσουν ήταν η rhythm section του Jimi Hendrix, οι Noel Redding μπάσο και Mitch Mitchell ντραμς με τους οποίους έκανε κάποιες πρόβες, για να καταλήξει σε 2 Ιρλανδούς μουσικούς, τους Wilgar Campbell ντραμς και Gerry McAvoy μπάσο, ακολουθώντας την ισχυρή πεπατημένη του power trio, όπως και στην περίπτωση των Taste. Οι τρεις μουσικοί έκλεισαν το Advision Studio του Λονδίνου και με παραγωγό τον ίδιο τον Άγιο Rory και μηχανικό ήχου τον Eddie Offord που μόλις είχε αρχίσει να ανατέλλει το άστρο του, ηχογράφησαν τα 12 τραγούδια που προοριζόντουσαν για το άλμπουμ, επιλέγοντας τελικά 10. Το άλμπουμ ξεκινά με το Laundromat, που δεν κατάφερε να μπει στην 10άδα με τα αγαπημένα τραγούδια του Gallagher αλλά ήταν δυνατό για να παρασύρει το άλμπουμ, με τους στίχους του εμπνευσμένους από ένα πλυντήριο που ήταν κοντά στο διαμέρισμά που έμενε στο Earls Court! Το Just the Smile ανήκει στο χώρο των ακουστικών folk τραγουδιών που του άρεσαν, με το I Fall Apart που ακολουθεί να έχει περισσότερο ενδιαφέρον μαζί με ένα καλό σόλο. To κομμάτι που ξεχωρίζει με το πρώτο άκουσμα είναι το For the Last time, ένα διαχρονικό blues, που το παίξιμο του Άγιου Rory απογείωσε, ενώ πιάνο στο ακουστικό Wave Myself Goodbye, παίζει ο Vincent Crane των Atomic Rooster στους οποίους tour manager ήταν ο αδελφός του Rory, Donal. Θα μείνω και σε δύο ακόμα κομμάτια, το blues Sinner Boy, αλλά και στο Can't Believe It's True όπου ο μεγάλος κιθαρίστας παίζει σαξόφωνο, που και τα δύο ανήκουν στις καλές στιγμές του άλμπουμ.
Σε γενικές γραμμές, το πρώτο άλμπουμ του Άγιου Rory, ήταν πιο »βαρύ» σε σχέση με το υλικό των Taste και σίγουρα ενδεικτικό για ότι θα ακολουθούσε στη συνέχεια. Παρ΄όλη την εμπορική αποτυχία του, σταμάτησε στο Νο 93 του βρετανικού chart, αποτελεί μια καλή αρχή για την προσωπική καριέρα του. Και κάτι προσωπικό: Σε μια από τις πολλές συζητήσεις που είχα με τον McAvoy, θυμάμαι μου είχε πει ότι ακόμα κι όταν είχαν αρχίσει τις ηχογραφήσεις των τραγουδιών του πρώτου προσωπικού του άλμπουμ ο Άγιος Rory δεν ήταν σίγουρος για το αν έπρεπε να διαλύσει τους Taste.
Στα bonus tracks θα ακούσετε 2 blues classics, το Gypsy Woman (σύνθεση Muddy Waters) και το It Takes Time" του Otis Rush όπου και τα 2 είχαν ηχογραφηθεί για να συμπεριληφθούν στην αρχική έκδοση του άλμπουμ, αλλά τελικά έμειναν έξω.
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΞΩΦΥΛΛΟΥ
H φωτογραφία του εξώφυλλου ανήκει στον μεγάλο rock φωτογράφο Mick Rock και το στήσιμο και η αρτίστικη προσέγγιση ανήκει στον ίδιο τον Rory που ζήτησε η φωτογράφιση αλλά και όλο το εξώφυλλο να θυμίζει παλιό jazz εξώφυλλο με μαύρο κι άσπρο χρώμα για να έχει κύρος. Το εξώφυλλο δεν αφήνει καμία αμφιβολία ότι πρόκειται για προσωπικό άλμπουμ και μάλιστα όταν ένας δημοσιογράφος, ρώτησε γιατί δεν έβαλε με μικρά γράμματα τα ονόματα των Gerry McAvoy και Wilgar Campbell, o Rory του είπε: ’Ίσως κάνω κάτι τέτοιο αργότερα. Τώρα θέλω να δοκιμάσω τις δικές μου δυνάμεις και θέλω να το κάνω ξεκάθαρα».
ΤΙ ΕΚΑΝΕ ΜΕΤΑ
Το Δεκέμβριο του 1971 κυκλοφόρησε το Live at the Isle of Wight από τους Taste, με υλικό από την εμφάνισή τους στο Isle of Wight Festival του 1970.
8 μήνες μετά την κυκλοφορία του πρώτου του άλμπουμ, το Νοέμβριο του 1971 κυκλοφόρησε το Deuce.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
14/3/25
Ο ΣΩΤΗΡΗΣ ΤΣΙΑΠΗΣ ΓΙΑ ΤΟ RORY GALLAGHER
Ο αγαπημένοs Rory, μάs πρωτοσυστήθηκε ωs solo καλλιτέχνηs στην μετα-Taste εποχή το 1971 με το ομότιτλο άλμπουμ του. τον δίσκο ανοίγει το δυναμικό Laundromat με το άμεσα αναγνωρίσιμο στίγμα και ύφοs του, σήμα κατατεθέν τηs συνθετικήs του αυθεντικότηταs, με τα κιθαριστικά σόλο ξυράφια, κάτι που θα συναντήσουμε καθ' όλη τη διάρκεια τηs παραγωγικήs πορείαs του. σε πιό ήπιο ύφοs αλλά όμορφο και εμπνευσμένο το I fall apart το οποίο σε παρασύρει μέσα στη λυρική του απλοϊκότητα. τα ιρλανδικά φολκ στοιχεία βγαίνουν απ τη ψυχή του και την παράδοση χωρίs φτηνιάρικα κόλπα. στο ίδιο ύφοs ακούμε και το Wave myself, θυμίζοντάs μαs οτι όλοι οι λευκοί blues-rock καλλιτέχνεs δίνουν μεγάλη έμφαση στη πηγή που το δικαιούται: την επιρροή των μαύρων θρύλων του αμερικάνικου μπλουζ αποτίονταs φόρο τιμήs στουs πρώτουs διδάξαντεs!
Δεν ξέρω σε ποιό κομμάτι θα πρέπει να αποδώσω την ταμπέλα "ατόφιοs Rory"..στο Laundromat, στο Sinner boy, ή στο Last time?! όπωs φαίνεται σε όλα τα τραγούδια που φωνάζουν από μακρυά οτι αυτή είναι η γνήσια μουσική ταυτότητα του αξέχαστου Rory Gallagher! Το θεωρώ ένα πολύ καλό debut album με σπουδαία τραγούδια, που σε παραγωγή δική του, τον πρώτο του drummer Wilgar Campbell και τον ισόβιο μπασίστα του Gerry Mc Avoy χτίζουν μαζί το διαχρονικό μεγαλείο του απλού καθαρού έντιμου και ανόθευτου Rock'n'Roll!
Δημοσίευση σχολίου