Υπάρχουν πολλές ιστορίες για το πώς πέθανε αλλά κανένας από αυτούς που τις διηγείται δεν ήταν μαζί του εκείνη την ώρα! Αυτοπυροβολήθηκε(!), μαχαιρώθηκε(!), υπερβολική δόση, πέθανε την ώρα που ήταν στη μπανιέρα με τη (φίλη του), Pamela Courson και λοίμωξη στον πνεύμονα, με την τελευταία να είναι η επικρατέστερη γιατί όπως λέει ο Ray Manzarek, κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων του L.A. Woman, έβηχε διαρκώς και ίσως αυτή η λοίμωξη να έφερε την καρδιακή προσβολή».
Ήταν μόνο 27 ετών και η επίσημη αιτία θανάτου, ήταν καρδιακή προσβολή. Αυτοψία δεν έγινε καθώς, τότε τουλάχιστον, δεν προβλεπόταν από το γαλλικό νόμο. Η Pamela τηλεφώνησε σε 2 γνωστούς Γάλλους κινηματογραφιστές, τους Agnes Varda και Alain Ronet γύρω στις 8 το πρωί της 3ης Ιουλίου (ημέρα Κυριακή) λέγοντας τους να καλέσουν ένα γιατρό. Η Agnes Varda αμέσως τηλεφώνησε στην… Πυροσβεστική γιατί όπως εξηγεί αυτή ήταν η τακτική τότε, και τους έδωσε τη διεύθυνση και μαζί με την Πυροσβεστική πήγαν και παραιατρικοί. Όταν έφθασαν μαζί με τον Ronay είχε επιβεβαιώθηκε ο θάνατός του. Όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, η παραφημολογία χτύπησε κόκκινο με διάφορες εκδοχές για το θάνατό του να εμφανίζονται, αλλά η πιο πάνω είναι η επικρατέστερη. Για την ιστορία και η Pamela Couston πέθανε το 1974 κι αυτή σε ηλικία 27 ετών!
Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΠΕΘΑΝΕ, ΖΗΤΩ ΟΙ DOORS
Μπορεί σήμερα να μας φαίνεται απίστευτο πώς οι 3 εναπομείνατες Doors, πήραν μια τόσο βαριά απόφαση να συνεχίσουν χωρίς τον Morrison όταν μάλιστα ο Manzαrek που ανέλαβε τα φωνητικά, ήταν μέτριος τραγουδιστής, όμως τότε ο μύθος γύρω από τον Morrison δεν είχε γιγαντωθεί όπως συνέβη τα επόμενα χρόνια. Ο Morrison ήταν ένας χαρισματικός ερμηνευτής, χωρίς η προσώπικότητά του να έχει λάβει τις διαστάσεις μύθου, όπως συνέβη αργότερα. Όπως είχε πει ο κιθαρίστας Robby Krieger «Ήταν μια δύσκολη στιγμή, κάναμε πρόβες συνέχεια, γράφοντας νέα πράγματα. «Θα μπορούσαμε απλά να το παρατήσουμε, ή να πούμε έχουμε αυτά τα τραγούδια που ξέρετε, κι αυτά θα παίξουμε. Έχοντας έτοιμο το υλικό είπαμε να ηχογραφήσουμε και να δούμε τι θα γίνει. Δεν θέλαμε να τελειώσουμε τόσο γρήγορα μετά το θάνατο του. Απλώς νιώσαμε ότι αυτό ήταν το μόνο που μπορούσαμε να κάνουμε. Θα μπορούσαμε να πάθουμε κατάθλιψη αλλά έπρεπε να συνεχίσουμε. Ακόμα και η δισκογραφική εταιρεία Electra ήθελε να συνεχίσουμε. Δεν ήταν τόσο δύσκολη απόφαση». Από το βιβλίο του Set The Night On Fire(2021).
Το υλικό του Other Voices, του πρώτου δίσκου των Doors στην μετά Jim Morrison είχε γραφτεί την εποχή που ο Μεγάλος Τραγουδιστής ήταν στο Παρίσι, γι αυτό και κυκλοφόρησε μόλις 4 μήνες μετά το θανατό του (18 Οκτωβρίου 1971). Σύμφωνα με τον Manzarek, ο Morrison είχε κάνει πρόβες πολλών νέων τραγουδιών των Doors πριν φύγει για τη Γαλλία. Τότε, η καθυστέρηση της επιστροφής του δεν θεωρήθηκε σαν καλλιτεχνική κρίση αλλά σαν κάτι παροδικό.
Εκ των υστέρων, οι τρεις μουσικοί παραδέχτηκαν ότι έπρεπε να είχαν αφήσει να περάσει ένα μεγαλύτερο διάστημα από το θάνατό του έως την κυκλοφορία του Other Voices αλλά, όπως εξήγησε ο Densmore στη δική του βιογραφία Riders On The Storm: «Ήμασταν τόσο ενθουσιασμένοι για να συνεχίσουμε, που δεν αφήσαμε ένα διάστημα πένθους».
Πέρα από την τεράστια απουσία του Morrison, η άλλη σημαντική διαφορά του Other Voices ήταν η επιστροφή του μπασίστα Jerry Scheff (παίζει στο L.A. Woman) αλλά και των Jack Conrad, Wolfgang Melz και Ray Neapolitan. O ελάχιστος χρόνος που μεσολάβησε μεταξύ του θανάτου και της κυκλοφορίας του άλμπουμ, δείχνει ότι οι 3 μουσικοί ΔΕΝ σκέφτηκαν να βρουν αντικαταστάτη του, αποφασίζοντας να μοιράζονταν τα φωνητικά οι Kriegerκαι Manzarek, με τον τελευταίο να έχει μια μικρή πείρα, έχοντας τραγουδήσει στο Rick & The Ravens, ένα συγκρότημα που έπαιζε πριν τους Doors. Οι υπόλοιποι ήταν σχεδόν οι ίδιοι συνεργάτες τους: Ο παραγωγός Bruce Botnick και το Doors Workshop, στο Χόλιγουντ.
Με το ξεκίνημα της ακρόασης, η απουσία του Morrison είναι αισθητή όχι μόνο στα φωνητικά, αλλά γιατί υπάρχει μια διάχυτη εντύπωση πως έψαχναν ένα τραγούδι-πάτημα, για να στήσουν τους νέους Doors. Και τα 8 τραγούδια του Other Voices ακούγονται άτονα, άνευρα.
Η μουσική τους φαίνεται να συνεχίζει στο ύφος του L.A. Woman, αρκετό blues/jazz ύφος, αλλά κανένα τραγούδι δεν τραβάει τον ακροατή. Για να μην είμαι κακός, ας σημειώσω τα In The Eye Of The Sun, Ships w/ Sails που ξεχωρίζει με το latin στοιχείο κι ένα πολύ καλό σόλο από τον Manzarek και I'm Horny, I'm Stoned, σαν αξιολογότερα.
Δεν ήταν λίγοι αυτοί που υποστήριξαν χρόνια μετά, ότι το άλμπουμ δεν έπρεπε να κυκλοφορήσει κάτω από το όνομα The Doors, κατηγορώντας τον Manzarek ότι προσπάθησε να ακουστεί σαν …Morrison. Ίσως αν είχαν προσλάβει ένα τραγουδιστή αλλά και πάλι, ποιος θα μπορούσε να συγκριθεί με τον Morrison;
Αν πέτυχε κάτι το Other Voices, ήταν να δείξει πόσο σπουδαίος ήταν ο Jim Morrison! Σίγουρα οι Manzarek, Krieger και Densmore ήταν καλοί συνθέτες και θα μπορούσαν να παρουσιάσουν μια σειρά από bluesy grooves, αλλά και πάλι κάθε τραγούδι απογοητεύει.
Το Other Voices σταμάτησε στοΝο31 του αμερικάνικου chart, πουλόντας 300.000 άντίτυπα, νούμερο διόλου ευκαταφρόνητο για την εποχή αλλά όχι και …ελπιδοφόρο. Από την άλλη πλευρά, οι άνθρωποι της Electra και ειδικά ο Jac Holzman γνώριζαν πολύ καλά ότι η σύγκριση των «καινούργιων» Doors με τους παλιούς δεν θα ήταν δυνατή, αλλά προσπάθησε να τους βοηθήσει όσο το δυνατόν περισσότερο.
Τον Αύγουστο τιου 1972, κυκλοφόρησε το δεύτερο άλμπουμ της μετά-Morrison εποχής, το Full Circle που ήταν το 8ο στούντιο άλμπουμ τους. Οι Ray Manzarek, Robby Krieger και John Densmore – επέλεξαν να αναλάβουν οι ίδιοι την παραγωγή με μηχανικό ήχου τον Henry Lewy (γνωστό για τη δουλειά του με τους Joni Mitchell και Crosby, Stills & Nash), με τον Bruce Botnick, ο οποίος είχε ενεργή συμμετοχή σε όλα τα άλμπουμ τους και ήταν συμπαραγωγός στα L.A. Woman και Other Voices, αρνήθηκε να συμμετάσχει. Το 2015 είπε σε συνέντευξήτου στο αγγλικό περιοδικό Uncut και στον Tom Pinnock ότι δεν μπορούσε να θυμηθεί αν του ζητήθηκε να δουλέψει μαζί τους ή όχι, αλλά θα είχε απορρίψει την προσφορά, αφήνοντας τους να δουλέψουν μόνοι τους.
Το Full Circle ακουγόταν καλύτερο σε σχέση με το Other Voices, με τους Manzarek και Krieger να έχουν αναλάβει τα φωνητικά. Και για ακόμα μια φορά, οι φωνητικές ικανότητες και των 2 αποδείχτηκαν περιορισμένες αλλά σίγουρα τόλμησαν να πειραματιστούν, πάντα σε σχέση με το Other Voices. Από τα 9 τραγούδια του, ξεχώρισαν τα Get Up And Dance, με τον Chris Ethridge των The Flying Burrito Brothers στο μπάσο και το latin Mosquito, εμπνευσμένο από τις διακοπές του Krieger με τη γυναίκα του στη Μπάχα του Μεξικό.
Η συμμετοχή του Charles Lloyd, δίνει άλλη ανάσα στο δίσκο, ακούστε προσεκτικά τα Verdilac και The Piano Bird, αλλά σε γεινές γραμμές εμπορικά τα πήγε χειρότερα από τον προκάτοχό του, φτάνοντας στο Νο. 68 στις Ηνωμένες Πολιτείες, με ελάχιστη αναφορά από τους Krieger και Densmore στις βιογραφίες τους. Είναι αδύνατο να ακούσεις αυτά τα 2 άλμπουμ, χωρίς να τα συγκρίνεις με τους δίσκους των Doors, εποχής Morrison.
ΨΑΧΝΟΝΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΗ
Με την αποτυχία του Full Circle δεδομένη, τον Φεβρουάριο του 1973 πηγαίνουν στο Λονδίνο με μοναδικό σκοπό να προσλάβουν έναν τραγουδιστή. Δεν ήθελαν έναν αντιγραφέα του Morrison αλλά κάποιον που θα μπορούσε να σταθεί μόνος του και να οδηγήσει το συγκρότημα μπροστά. Στο δωμάτιο του ξενοδοχείου, ακούστηκαν κάποια ονόματα ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΟΤΙ ΜΙΛΗΣΑΝ ΜΑΖΙ ΤΟΥΣ.΄Ηταν των Paul McCartney, Paul Rodgers και Joe Cocker αλλά όχι του Iggy Pop όπως έχει διευκρινιστεί. Το όνομα που έπαιξε πιο δυνατά ήταν του Howard Werth των Audience,αλλά τελικά δεν προχώρησε καθώς ήδη είχε ξεκινήσει να δουλεύει για τον πρώτο του προσωπικό δίσκο, King Brilliant, αλλά έκανε πρόβες με τους Krieger, Manzarek και Densmore στο Δυτικό Λονδίνο. «Αυτές οι πρόβες ήταν αρκετά δυνατές» θυμάται. «Παίζαμε, το απολαμβάνε αλλά τελικά ο Manzarek επέστρεψε σπίτι του τη σύζυγό του Dorothy κι εγώ έμεινα με τους Krieger και Densmore. Όμως υπήρχε μια μεγάλη διαφορά μεταξύ των 3: O Manzarek ήθελε περισσότερη τζαζ, ενώ οι άλλοι δύο είχαν σκοπό να ακολουθήσουν το rock δρόμο».
TI EKANAN META
Οι Krieger και Desnmore παρέμειναν στο Λονδίνο και σχημάτιασαν τους Butts Band με τραγουδιστή τον Jess Roden. Το συγκρότημα μεταγκαταστάθηκε στο Λος Άντζελες, ηχογράφησε τα άλμπουμ Butts Band (1973) και Hear and Now (1975) και διαλύθηκαν. O Manzarek κυκλοφόρησε το 1974 πρώτο προσωπικό του άλμπουμ με τίτλο The Golden Scarab (1974) το οποίο χώρις να είναι κάτι ιδιαίτερο, στεκόταν σε αντίθεση με το δεύτερο, The Whole Thing Started with Rock & Roll Now It's Out of Control (1974) που ήταν απογοητευτικό.Ακολούθησαν λίγες πρόβες με τον Iggy Pop που δεν κατέληξαν πουθενά και το 1977 σχημάτισε τους Nite City, με τους οποίους κυκλοφόρησε 3 άλμπουμ, τα Nite City (1977), Starwood Club, Los Angeles 02/23/1977 (1977) και
αι διαλύθηκαν.
Golden Days Diamond Nights (1978) και πάλι χωρίς επιτυχία. Έκανε παραγωγή στο μοναδικό άλμπουμ των X, Los Angeles (1980) για να κυκλοφορήσει το 1983 τη διασκευή του στο έργο του Carl Orff, Carmina Burana που κι αυτό εμπροικά απέτυχε αλλά στη χώρα μας πούλησε 3.000 αντίτυπα, αναλογικά πολύ περισσότερα από την…Αμερική. Το 2006 κυκλοφόρησε το τελευταίο προσωπικό του δίσκο με τίτλο Love Her Madly.
Η σκιά του παρελθόντος, φαινόταν μεγαλύτερη από ό,τι φανταζόντουσαν και το 1977, ο Krieger τακτοποιούσε κάποια παλιά κουτιά όταν του έτυχε να βρει ταινίες με απαγγελίες του Morrison πριν φύγει για το Παρίσιμε τις ρίζες του βρίσκονται σε παλαιότερες ηχογραφήσεις ποιημάτων του στο studio μεταξύ 1969 (Άνοιξη) και 1970(Δεκέμβριος). Οι Ray Manzarek, Robby Krieger και John Densmore άκουσαν τις ταινίες και πρόσθεσαν τη μουσική με τον Manzarek να δηλώνει στους Los Angels Times «Κάναμε αυτό το άλμπουμ για να δείξουμε την πλευρά του Jim που έχει υποτιμηθεί όλα αυτά τα χρόνια". Οι τρεις Doors αποφάσισαν να δημιουργήσουν ένα διαφορετικό μουσικό στυλ από το αρχικό όραμα του Morrison, ενώ χρησιμοποιήθηκαν κολάζ, από διαλόγους του από την ταινία του Morrison HWY: An American Pastoral, αποσπάσματα από τζαμαρίσματα, συνεντεύξεις αλλά κι ενότητες από τα The WASP (Texas Radio and the Big Beat) και Riders on the Storm, με τον Densmore να επινοεί μια πρώιμη χρήση συνθετικών τυμπάνων. Το άλμπουμ από το πρώτο κομμάτι έως το τελευταίο έχει μια δική του μαγεία που δεν περιγράφεται με λόγια. Θυμάμαι ότι όταν κυκλοφόρησε δίχασε τους κριτικούς όχι όμως και το κοινό. Ο επί σειρά ετών παραγωγός των Doors, Paul A. Rothchild, το χαρακτήρισε ως "ΒΙΑΣΜΟ του Jim Morrison", λέγοντας ότι οι τρεις Doors δεν κατάφεραν να υλοποιήσουν πρόθεση του Morrison για ένα συνδυασμό ποίησης και μουσικής. Ακούστε προσεκτικά το άλμπουμ κι ανακαλύψτε μια άλλη πλευρά του cool rock Morrison, του αιώνιου επαναστάτη, μιας τόσο ξεχωριστής προσωπικότητας που χωρίς να το επιδιώξει επηρέασε τον πολιτισμό των μετέπειτα rockers.Η προσωπική άποψη μου είναι ότι το An American Prayer(Νο 54 Αμερική) είναι ένα must άλμπουμ για τους fans του συγκροτήματος, που θα το απολαύσουν. Εξ ‘άλλου, ας αφήσουμε την κριτική για τη μουσική κι ας περιοριστούμε στην κριτική των ποιημάτων. Έχουν μεγαλύτερη αξία!
Ο Morrison είχε εκδώσει μόνος του ένα βιβλίο ποίησης, δεμένο με κόκκινο δέρμα και χρυσό με τον τίτλο An American Prayer. Το An American Prayer ξεπέρασε στην Αμερική το 1.000.000 αντίτυπα και έκανε τις μεγαλύτερες πωλήσεις spoken wordδίσκου για εκείνη την εποχή, προκαλώντας μια αναβίωση θαυμασμού προς τον Morrison, την ποίησή του και γεκικώτερα τους Doors. Λατρεία που έφθασε και στη χώρα μας. Τους επόμενους έξι μήνες, ο Francis Ford Coppola χρησιμοποίησε το The End σε μια πολύ δυνατή στιγμήτης ταινίας του Apocalypse Now, γιγαντώνοντας ακόμα περισσότερο το μύθο τους
.Τον Σεπτέμβριο του 1981, το περιοδικό Rolling Stone κυκλοφόρησε με εξώφυλλο τον Morrison και με τίτλο He’as hot, He’s sexy and he’s dead.
TRIVIA
Τα Carmina Burana είναι μεσαιωνικά ποιήματα που γράφτηκαν κατά τον 11ο-12ο αιώνα από φοιτητές και κληρικούς και -παραδόξως πως για τα δεδομένα της εποχής- υμνούσαν τις χαρές της ζωής. Ο Γερμανός συνθέτης Carl Orff τα μελοποίησε το 1935-36 σε ένα έργο που θεωρείται κλασικό. Το 1983 ο Ray Manzarek, τα ηχογράφησε δίνοντας τους μια rock διάσταση.
ΟΙ DOORS ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ
Τo 2002 είχαμε μια …επανεσάρκωση του συγκροτήματος, με πρωτοβουλία των Ray Manzarek και Robby Krieger, (δεν συμμετείχε ο John Desnmore, ο οποίος προσπάθησε να τους σταματήσει με νομικό τρόπο), που με τη σύμπραξη του τραγουδιστή των Cult, Ian Astbury, βγήκαν σε περιοδεία. Τα νομικά μέτρα του Densmore, τους απαγόρτευσαν τη χρήση του ονόματος The Doors και οι Manzarek και Krieger, άλλοτε χρησιμοποιώντας το όνομα Manzarek-Krieger, άλλοτε το Riders on the Storm και άλλοτε το The Doors of the 21st Century άρχισαν να περιοδεύουν παίζοντας αποκλειστικά κομμάτια των Doors. Με το όνομα The Doors of the 21st Century, έπαιξαν στις 22 Ιουλίου 2004 στο Θέατρο του Λυκαβηττού όπου βέβαια πολλοί τους κατηγόρησαν, εξ΄άλλου ήταν εύκολος στόχος! Προσωπικά, χόρευα διαρκώς! Μαζί τους στη σκηνή και οι Phil Chen (μπάσο) και Ty Dennis (ντραμς). Και κάτι τελευταίο: έχει αξία να μάθετε πως κατέληξαν στον Astbury. Μια τυχαία συνάντηση των Manzarek, Krieger με τον Ian Astbury σε ένα τηλεοπτικό studio, φέρνει τον τραγουδιστή των Cult μέσα στην ομάδα των μουσικών που συμμετέχουν στο tribute album, Stoned Immaculate: The Music of The Doors, τραγουδώντας στα Wild Child(εδώ τον συνοδεύουν και οι Billy Duffy, Matt Sorum) και Touch Me. Τόσο η ερμηνεία του όσο και η ελαφρά ομοιότητα του με τον Jim Morrison κάνουν τους Manzarek και Krieger να σκεφτούν πολύ σοβαρά και να υλοποιήσουν τους The Doors of the 21st Century(D21C) με τη συνέχεια να την ξέρετε.
Την επόμενη Κυριακή: To occult συγκρότημα των Coven
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
16/3/25
Δημοσίευση σχολίου