Slaughter, Bon Jovi, Warrant, Tyketto, Danger Danger, Firehouse, Poison, Winger είναι μερικά ονόματα ενός μεγάλου καταλόγου με hair metal συγκροτήματα, που έδρασαν στα τελευταία χρόνια της δεκαετίας του 80. Εκείνη την υπέροχη εποχή, που σάρωνε το μελωδικό/sleazy/A.O.R (και ότι άλλο θέλετε προσθέστε), υπήρξαν και ορισμένα συγκροτήματα του κλασικού hard rock ύφους, που προερχόντουσαν από τη δεκαετία του 70, που κυκλοφόρησαν πετυχημένους δίσκους και είχαν βρεθεί σε ένα σταυροδρόμι, που τους υποχρέωσε να επανεφεύρουν (σ.σ. δεν αισθάνομαι ότι είναι η σωστή λέξη) τον ήχο τους για να παραμείνουν ζωντανοί. Κι ενώ οι περισσότεροι rock stars της δεκαετίας του 70, δεν μπόρεσαν να παρακολουθήσουν την εξέλιξη, τα συγκροτήματα που θα διαβάσετε αμέσως πιο κάτω, πέτυχαν μια εκπληκτική μετάβαση στο νέο ύφος, εναρμονίζοντας την εικόνα τους(!), γράφοντας μερικά αξεπέραστα riffs, ξεπερνώντας τα όποια μουσικά σύνορα, μπαίνοντας σε εκατομμύρια σπίτια νεαρών fans τους, που οι περισσότεροι ήταν μωρά όταν ξεκίναγαν την καριέρα τους. Τα άλμπουμ τα οποία τους βοήθησαν, χρονικά κυκλοφόρησαν το 1987(+-).
Δικαιωματικά ξεκινάμε με τον Alice Cooper που τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 80 ήταν απορίας άξιο που βρισκόταν εταιρεία να κυκλοφορήσει τα άλμπουμ του. Το 1986 κυκλοφορεί το Constrictor που δείχνει σημάδια επανάκαμψης για να επιστρέψει ολοκληρωτικά με το πλατινένιο στην Αμερική Trash(No 20 USA, No 2 UK), με συνολικές πωλήσεις, περισσότερες από 1.500.000 αντίτυπα σε όλο τον κόσμο, με 50.000 από αυτές στη χώρα μας!
Ένα άλμπουμ που όχι μόνο τον κράτησε ζωντανό αλλά και τον εκτόξευσε! Και για να μην ξεχνιόμαστε, τη μεγάλη επιτυχία του την οφείλει και στον Desmond Child, που του εμπιστεύτηκε σαν συν-συνθέτης τα 10 τραγούδια του άλμπουμ αλλά ήταν ο πόλος έλξης των σημαντικών ονομάτων που έπαιξαν μαζί του (Jon Bon Jovi, Richie Sambora, Kip Winger, Joe Perry Steve Lukather κ.α.). Και το Hey Stoopid(1991) που ακολούθησε ήταν καλό, έστω κι αν δεν έκανε την επιτυχία του Trash.
Στο ξεκίνημά τους οι Def Leppard, ήταν ένα από τα ελπιδοφόρα συγκροτήματα του επαναστατικού NWOBHM και δίσκο προς δίσκο, παρουσίαζαν μια έντονη προσαρμογή στα νέα δεδομένα. Προσαρμογή που ξεπέρασε κάθε προηγούμενο με την κυκλοφορία του Hysteria(1987), που έκανε όλους μας να ξεχάσουμε το παρελθόν τους (NWOBHM) και να τους ταξινομήσουμε στην hair metal κατηγορία. Pour Some Sugar On Me, Women, Animal, Hysteria, Rocket και Love bites, είναι μερικά από τα διαμάντια του Hysteria που έφεραν τα παιδιά από το Sheffield στην κορυφή. Συνολικές πωλήσεις 12.500.000 αντίτυπα. Και για να μην ξεχνιόμαστε, μεγάλο μερίδιο στην επιτυχία ανήκει στον παραγωγό Robert "Mutt" Lange. Πάντως και το Adrenalize (1992) που ακολούθησε ήταν καλό.
Αν τα Pump, Trash και Hysteria ήταν κορυφές, τότε το Whitesnake 1987 τι ήταν; Έχοντας αφήσει πίσω τους το hard rock bluesy ύφος τους και με το Slide it In(1984) να δείχνει τα πρώτα δείγματα γραφής, το Whitesnake 1987 ήταν …αλμπουμάρα! Μπορεί σε εμένα στην αρχή να μην μου άρεσε, καθώς ήμουν-και είμαι-fan της πρώτης περιόδου τους, αλλά με το χρόνο, το αγκάλιασα. Μεγαλείο! Και κάτι άλλο: Ποτέ δεν κατάλαβα τους γνώστες, πώς κατέληξαν στην άποψη ότι το Slip of the Tongue δεν είναι καλό άλμπουμ!
Λείπει ο Μάης από τη Σαρακοστή; Εδώ επέζησε τόσων καταχρήσεων, μιας βαριάς απόλυσης αλλά και της αδυναμίας να βρει δισκογραφική εταιρεία, o Ozzy δεν θα έβγαζε καλό δίσκο, που να ανταγωνίζεται στα ίσα τα hair/melodic συγκροτήματα; Ο Ozzy ανταποκρίθηκε στην εποχή και το ήταν (και παραμένει) ένα πολύ καλό άλμπουμ. Εντάξει, έβαψε ξανθά τα μαλλιά του, έβαλε eyeliner, φόρεσε εκείνη την κάπα με τα στρας, αλλά τραγούδια σαν τα Shot In The Dark και Killer of the Giants, στέκονται ακόμα. Ειδικά το Shot in the Dark είναι ΜΟΝΟ του ολόκληρη η δεκαετία του 80!
Απ΄όλα τα 70’s συγκροτήματα, οι Kiss ήταν οι μόνοι που ήξεραν τα πάντα γύρω από το μακιγιάζ, τα βερνίκια νυχιών (άντε και οι Aerosmith), τα ξασμένα μαλλιά, με παγιέτες και όλα τα άλλα που συναρμολογούν μια τέτοια εμφάνιση. Από την εποχή του Lick It Up (1983) και στη συνέχεια στα επόμενα άλμπουμ τους(Animalize και Asylum), παρουσιάζουν μια έντονη προσαρμοστικότητα στη νέα εποχή, με αποκορύφωμα το Crazy Nights(1987), που τους συνέστησε με τον καλύτερο τρόπο στο (νέο) κοινό τους. Κι αυτό το Reasons to Live τι όμορφο που είναι!
Το Innocence is no excuse(1985) των Saxon έχει δεχτεί άπειρο bulling, λόγω της αλλαγής του ήχου τους, σε μια προσπάθεια να προσεγγίσουν την αμερικανική αγορά. Μια τάση που ήταν ιδιαίτερα έντονη, όχι μόνο για τους Saxon κι αρκετά συγκροτήματα έπεσαν στην παγίδα αλλαγής ήχου. Για τους Saxon, αυτή περίοδος, ξεκίνησε με το άλμπουμ Crusader (1984) και συνέχισε με το ανέλπιστα καλό Innocence Is No Excuse, που κατάφερε να συνδυάσει το εμπορικό στοιχείο με το καθαρόαιμο metal DNA της μπάντας, παρουσιάζοντας το συγκρότημα ανανεωμένο. Αξεπέραστο το Broken Heroes.
Από τα γερά ονόματα του ονομαζόμενου Κλασικού rock, οι Heart έχουν ξεκινήσει την αντεπίθεσή τους από το 1985 και το άλμπουμ Heart, αντεπίθεση που κορυφώνεται με το Bad Animals(1987), που έβγαλε επιτυχίες όπως τα Alone και Who Will You Run To, ευθυγραμμίζοντας πλήρως, ηχητικά και στυλίστικα με την εποχής χωρίς να εγκαταλείπουν τις ρίζες τους. Οι Heart εξελίχθηκαν, διατηρώντας παράλληλα τον ήχο τους.
Οι Van Halen με τραγουδιστή τον Sammy Hagar εύκολα κατάφεραν να ενσωματωθούν στη Νέα Γενιά ονομάτων του sleaze/melodic. Άλμπουμ σαν τα 5150 και OU812, τους εκτίναξαν και παραμένουν έως σήμερα ζωντανά.
Οι Damn Yankees είναι μια μεσοβέζικη περίπτωση, ο μπασίστας/τραγουδιστής και συνθέτης Jack Blades ήταν μέλος των Night Ranger, που είναι ένα από τα κορυφαία melodic συγκροτήματα. Δίπλα του ο Tommy Shaw(Styx), Ted Nugent (Amboy Dukes) κι ο άγνωστος ντράμερ Michael Cartellone (μετά στους Lynyrd Skynyrd). Οι Damn Yankees δεν είχαν προιστορία όπως τα άλλα συγκροτήματα του άρθρου και μπήκαν κατ΄ευθείαν στο χώρο του λεγόμενου σήμερα hair metal. Από την άλλη πλευρά, δεν μπορώ να μην αναγνωρίσω ότι οι Tommy Shaw και Ted Nugent, προερχόντουσαν από τον Classic Rock. Πάντως το πρώτο ομώνυμο άλμπουμ τους του 1990 ήταν πολύ καλό!
Οι Scorpions συμμετέχουν με 2 άλμπουμ σε αυτό το άρθρο. Πρώτα με το Savage Amusement(1988) που ποτέ δεν το εκτίμησα και με το κλασικό Crazy World. Ξεκινώντας με το Savage Amusement, ποτέ δεν το θεώρησα σαν ένα αυθεντικό Scorpions άλμπουμ, αφού είχαν έντονα διαφοροποιηθεί από τα προηγούμενα άλμπουμ τους, με στροφή στο πιο μελωδικό και λουσταρισμένο ήχο, αλλά κυρίως χωρίς την ενέργεια που χαρακτήριζε τα τραγούδια τους. Αντίθετα, το Crazy World, πέραν του Wind of Change, έβγαλε τραγούδια σαν τα Tease Me Please Me(το αγαπημένο μου), Send me An Angel και Hit between the Eyes, που το έστειλαν στην αιωνιότητα.
Το καλύτερο παράδειγμα για αυτό το άρθρο είναι οι Aerosmith και το Permanent Vacation (1987), που τους επανάφερε στην επιτυχία μετά από μια στείρα 7ετία. Με τη δεκαετία του 70 να είναι η σημαία τους, ακολούθησε μια κατάρρευση, με εσωτερικές συγκρούσεις και καταχρήσεις που δια της βίας ΔΕΝ τους διέλυσαν. Το Permanent Vacation σηματοδότησε τη θριαμβευτική επιστροφή τους βάζοντας τους ξανά στην πρώτη γραμμή, με τραγούδια all time classics σαν τα Dude (Looks Like a Lady) και Rag Doll, καταφέρνοντας να ξεπεράσουν τους hairy metal ήρωες της εποχής. Και για να μην ξεχνιόμαστε, την ανοδική πορεία τους, συνέχισαν με το Pump(1989)
Ξέρω ότι οι περισσότεροι, στραβομουτζουνιάζετε διαβάζοντας το όνομα των Y&T σ΄αυτό το άρθρο, αλλά το Contagious(1987, No 78 Αμερική) είναι ένα άλμπουμ που δικαιολογεί την αναφορά του συγκροτήματος σε αυτό το άρθρο. Αδιάψευστος μάρτυρας, το video του ομώνυμου τραγουδιού. Δείτε το εδώ. Παρ΄όλα αυτά, το άλμπουμ συνέχισε τη μέτρια εμπορική επιτυχία της υπόλοιπης δισκογραφίας τους, σταματώντας μόνο στο Νο 78 του αμερικάνικου chart αλλά δεν τα κατάφεραν με άλμπουμ σαν τα Black Tiger και Mean Streak, με το Contagious θα το κατάφερναν;
Τι ζητάει η αλεπού στο παζάρι; Ξέρω και συμφωνώ μαζί σας ότι το Headless Cross των Black Sabbath με κανένα τρόπο ΔΕΝ κολλάει στο σημερινό άρθρο. Χωρίς να μιλάμε για στροφή σε Sleaze/melodic ήχο, το Headless Cross τους κράτησε ζωντανούς, έχοντας βέβαια υιοθετήσει ένα νέο ήχο που με ΚΑΝΕΝΑ τρόπο δεν μουτζούρωσε το όνομά τους.
Την επόμενη Κυριακή: o Bruce Kulick θυμάται τις ημέρες του στους Kiss.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
2/3/25
Από Saxon θα ταίριαζε περισσότερο το Destiny στο άρθρο που είναι εντελώς hard rock και κατά τη γνώμη μου αρκετά αξιόλογο.
ΑπάντησηΔιαγραφή