Το συγκρότημα επιτομή του γυαλισμένου arena rock ήχου των δεκαετιών εβδομήντα και ογδόντα επιστρέφει τέσσερα χρόνια μετά το Aeromantic II του 2021 με το άλμπουμ Give Us The Moon έχοντας και πάλι την ποιότητα, την σύνθεση και την νοσταλγία στην υψηλότερη κλίμακα. Το συγκεκριμένο διάστημα σιωπής που μεσολάβησε επέφερε ένα ισχυρό, δυσάρεστο χτύπημα στην βασική σύνθεση του σχήματος η οποία στην πορεία, με την σωστή διαχείριση, κατόρθωσε να το μετατρέψει σε κινητήρια δύναμη έμπνευσης ως προς την μουσική διαμόρφωση του νέου άλμπουμ. Ας δούμε τα γεγονότα λίγο πιο αναλυτικά.
Η τωρινή σύνθεση των The Night Flight Orchestra περιλαμβάνει τους Sharlee D'Angelo (μπάσο), Jonas Kallsback (τύμπανα), Bjorn Strid (φωνητικά), John Lonnmy (πλήκτρα) και την Asa Ludman με την Anna Brygard στα δεύτερα φωνητικά. Τέλος, στις κιθάρες βρίσκουμε τον Sebastian Forslund με μεγάλο απόντα τον Δόκτωρ David Andersson. Η ηλικία των 47 ετών θα ήταν ο τελευταίος σταθμός για τον μουσικό των Soilwork και φυσικά των The Night Flight Orchestra ο οποίος εξαιτίας του αλκοόλ και εγκεφαλικών προβλημάτων θα αφήσει τα εγκόσμια το 2022. Την ίδια χρονιά το single με το τραγούδι The Sensation θα είναι αφιερωμένο από τους NFO στην μνήμη του και στο όραμα που είχε ο ίδιος μαζί με τον Strid για την δημιουργία τους. Με τον χρόνο να τρέχει δίχως να υπάρχει κάτι να τον σταματά ερχόμαστε στο σήμερα και πάλι και στο χαρμόσυνο μαντάτο να έχουμε την έβδομη επίσημη κυκλοφορία των Σουηδών μελωδικών μάγων στα χέρια μας, στα ηχεία μας και στην καρδιά μας, ξανά! Αν θα μπορούσαμε να δώσουμε ένα χαρακτηρισμό για το Give Us The Moon θα λέγαμε πως είναι το Back In Black άλμπουμ των NFO! Αφενός μεν λόγω της απώλειας του Andersson, αφετέρου δε λόγω της πολύ καλής ύλης του η οποία εκτός από την θετικότητα αυτή τη φορά έχει και μία ελαφρά δόση μελαγχολίας, απόλυτα φυσιολογική για την κατάσταση. Τα βαριά πλήκτρα δένουν αρμονικά με την θλίψη που υπάρχει σε κάποιους στίχους και αυτό εκτός από φόρος τιμής στον εκλιπόντα, προσθέτει και μια διαφορετική παράμετρο συγκριτικά με τις προηγούμενες δουλειές. Κατά τα άλλα, όλα τα στοιχεία που λατρεύουμε στην μουσική τους είναι εκεί, ισχυρά, μαζί με όλες τις επιρροές τους με μέγιστη αυτή των μεγάλων Toto! Οι πρώτες νότες του εισαγωγικού Final Call προμηνύουν αυτό που πρόκειται να συμβεί στο άλμπουμ με αρχής γενομένης το τραγούδι Stratus, ένα τουρμπισμένο έπος με θετικό χαρακτήρα και διαπεραστικό ρεφρέν.
Η συνέχεια ανήκει στο Shooting Velvet, ένα τραγούδι με μεταξένιο καλοκαιρινό ύφος που σε κερδίζει με την πρώτη ακρόαση. Παρόλο τον "αιθέριο" χαρακτήρα του, η δυναμικότητά του δεν υπολείπεται ούτε στο ελάχιστο. Το Like The Beating Of A Heart είναι το τελευταίο τραγούδι που έγραψε ο David Andersson και για αυτό φέρει κάτι από το πνεύμα του. Όπως σε όλο το άλμπουμ, έτσι και στο συγκεκριμένο τραγούδι, υπάρχει έντονη η αύρα εκείνη του πρώτου μισού του ογδόντα μέρος της οποίας ενισχύεται από τα αναλογικά πλήκτρα, τους στιβαρούς Marshall ενισχυτές, τα ογκώδη τύμπανα και την δεμένη παραγωγή. Η ενέργεια συνεχίζεται σε υψηλά επίπεδα σε μια απλή ερώτηση : Melbourne, May I? Πίσω από το τραγούδι υπάρχει και μια ενδιαφέρουσα ιστορία που αφορά τον Bjorn Strid. Κατά την πρώτη τους Αυστραλιανή τουρνέ και κατά την μετάβασή τους στην Ντόχα, ο τραγουδιστής έλαβε ένα τηλεφώνημα από την μητέρα του για να πληροφορηθεί τα δυσάρεστα νέα σχετικά με τον καρκίνο στο στήθος της. Φυσικά ο ίδιος κατέρρευσε και συγκεκριμένα στην Μελβούρνη, αλλά η ζεστασιά του κόσμου και η φροντίδα που εξέλαβε του αφύπνισαν την αίσθηση της οικογένειας, για τον λόγο αυτό αποφάσισε να γράψει ένα τραγούδι αφιερωμένο στο συγκεκριμένο κοινό. Το Miraculous είναι κομματάρα! Διαθέτει φοβερό, χορευτικό ρυθμό ο οποίος εμβολίζεται σε κάποια δόση από κοφτές κιθάρες για να φτάσουμε στην στιγμή των διαδοχικών σόλο από πλήκτρα και κιθάρες που σου δημιουργούν μία αίσθηση ονείρου. Αξίζει πραγματικά να το ακούσετε!
Το γυναικείο πρόσωπο που τιμάται στο συγκεκριμένο άλμπουμ έχει το όνομα Paloma. Τα μεγαθήρια όπως Journey, Foreigner, R. E. O. Speedwagon αναδύονται στον αφρό της μουσικής, σε ένα τραγούδι που ποντάρει στο συναίσθημα όπως οι power ballads του παρελθόντος. Την στιγμή που μπαίνει το Cosmic Tide το μυαλό μου αρχίζει να παίζει περίεργα παιχνίδια καθώς για κάποιο λόγο μου έρχονται στο μυαλό οι Journey της προ - Perry εποχής με έντονο το πειραματικό - προοδευτικό στοιχείο στην μουσική τους με την διαφορά ότι εδώ οι NFO διατηρούν τον ποπ χαρακτήρα στο τραγούδι χωρίς να χαθούν πλήρως στα νεφελώματα της δεκαετίας του εβδομήντα.
Το τραγούδι που δίνει και τον τίτλο στο άλμπουμ είναι το λιγότερο αγαπημένο από το σύνολο δίχως αυτό να σημαίνει πως δεν είναι καλό. Με το που μπαίνει όμως το A Paris Point Of View είναι σαν να λέμε "εδώ είμαστε"! Καθαρόαιμο disco κομμάτι του εβδομήντα με το μπάσο να δίνει τα ρέστα του.
Το Runaways ξεκινά έξυπνα, με ένα διάλογο ανάμεσα σε έναν υποθετικό οδηγό ταξί και τον Strid ο οποίος του ζητά να τον μεταφέρει σε μία πόλη που ζούσε πριν πολύ καιρό. Κάπως έτσι θεμελιώνεται με νότες στην συνέχεια ένα νοσταλγικό ταξίδι στο παρελθόν και στην ζωή σε μία συγκεκριμένη χρονική περίοδο.
Το τραγούδι Way To Spend The Night είναι το κατάλληλο τραγούδι για single καθώς ανεβάζει την αδρεναλίνη και την διάθεση συνοψίζοντας στο χρόνο διάρκειάς του όλη την ουσία του συγκροτήματος.
Για μεγάλο φινάλε, έχουμε ένα τραγούδι που φέρει τον παράξενο τίτλο Stewardess, Empress, Hot Mess (and The Captain Of Pain). Πρόκειται για ένα επικό ταξίδι διάρκειας οκτώ λεπτών με περάσματα από progressive και pomp διαδρομές τις οποίες λάτρευε ο David Andersson για αυτό μπορεί και να θεωρηθεί σαν ένας ακόμα φόρος τιμής στην προσφορά και την συμβολή του στους NFO.
Οι σκέψεις για το πόσο ακόμα θα υπάρχει η θέληση και η έμπνευση στις τάξεις των NFO μετά τον χαμό του Andersson δεν σας κρύβω, με βασάνισαν αρκετό διάστημα. Το Give Us The Moon έβαλε ένα οριστικό τέλος σε κάθε αμφιβολία και απέδειξε ότι υπάρχει αρκετό καύσιμο στο ντεπόζιτο για πολλά χρόνια ακόμη. Κλείνουμε με μία λέξη μόνο : Δισκάρα!
ΣΠΥΡΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ
26/2/25
Δημοσίευση σχολίου