Τετάρτη 19 Φεβρουαρίου και στην γεμάτη αίθουσα «Χρήστος Λαμπράκης» του Μέγαρου Αθηνών (η συναυλία ήταν sold out, με τα 1962 εισιτήρια εξαντλημένα), ο μαέστρος Γιώργος Πέτρου καταχειροκροτείται με την είσοδό του στη σκηνή και η 64μελής Kamerata ξεκινά με την απόδοση της Συμφωνία 4 «Ήρωες», του Philip Glass που με τη σειρά του διασκεύασε David Bowie και Brian Eno γραμμένη από το 1977. Το έργο αναπτύχθηκε σαν κλασικό κομμάτι, χωρισμένο σε 6 ενότητες. Δυσκίνητο, χωρίς φαντασία, οι 1962 θεατές περίμεναν υπομονετικά να τελειώσει για να ξεκινήσει το Sarabande του Jon Lord. Ήταν προφανές ότι σχεδόν κανείς δεν γνώριζε το έργο του Philip Glass, με τρανταχτή απόδειξη, ότι όταν τελείωνε κάποιο από τα μέρη του, χειροκροτούσαν με αβεβαιότητα καθώς δεν γνώριζαν αν είχε τελειώσει ή όχι! Το δεύτερο μέρος ήταν αυτό για το οποίο είχε πάει η συντριπτική πλειοψηφία των θεατών, το Sarabande που κυκλοφόρησε το 1976 και αποτελεί ένα από τα μελωδικότερα έργα του ιστορικού οργανίστα των Deep Purple, με τη σημερινή συναυλία να βασίζεται στις παρτιτούρες της αναθεωρημένης έκδοσης του 2010 (ο John Lord πέθανε το 2012), γι’ αυτό είχε και περισσότερη κιθάρα. Στη σκηνή μπαίνουν ο ντράμερ Στέφανος Δημητρίου, ο μπασίστας Γιώργος Φακανάς και ο Gus G, ο οποίος καταχειροκροτήθηκε από ένα ετερόκλητο κοινό, που κατά κύριο λόγο αποτελούνταν από άτομα rock…προέλευσης, αλλά και από τους σταθερούς φίλους του Μέγαρου, που ήταν απροετοίμαστοι για το τι θα άκουγαν. Ως είθισται, τελευταίος μπήκε ο μαέστρος Γιώργος Πέτρου, στον οποίο ανήκει η ιδέα των διασκευών των 2 έργων αλλά και η πρόσκληση του Gus G, η οποία αποτελεί σοβαρό κεφάλαιο εξέλιξης στην καριέρα του. Δεν είναι πολλοί οι hard/metal κιθαρίστες που έχουν ανέβει στη σκηνή Μουσικών Μεγάρων ανά τον κόσμο, και ο πρώτος επί του ελληνικού. Όπως έγραψε κάποιος στο Facebook, «το Μέγαρο αλώθηκε»!
Από το εισαγωγικό μέρος (Fantasia) του Saranabde η διαφορά με το Heroes ήταν εμφανέστατη. Ζωηρό, με πλούσιες μελωδίες, γεμάτο ζωντάνια, δείχνει την ορχήστρα να χαίρεται να το ερμηνεύει. Και τα 8 μέρη στα οποία χωρίζεται το έργο, είχαν ενδιαφέρον, με τη συμμετοχή των 3 μουσικών (Gus G, Γιώργου Φακανά και Στέφανου Δημητρίου να είναι σημαντική, με πολύ πλουσιότερη αυτή του Gus). Το σόλο του Φακανά ιδιαίτερα ποιοτικό, με ένα πέρασμα από το riff του Smoke on the Water να το κάνει ακόμα πιο ενδιαφέρον, αλλά με τη μεγάλη εικόνα να ανήκει δικαιωματικά στο Κώστα Καραμητρούδη, που δεν σπατάλησε το ταλέντο του σε ανούσια σόλο, αλλά εναρμονισμένος με το μουσικό θέμα, έδινε εύρος και ουσία στη μουσική. Να τονίσω τη συμμετοχή του Μαέστρου Γιώργου Πέτρου, που εκτός από τη διεύθυνση, έπαιζε πιάνο και όργανο.
Εν μέσω χειροκροτημάτων, οι μουσικοί επέστρεψαν για ένα encore που ήταν το πανέμορφο bouree σε μια πιο rock διασκευή. Το ίδιο αποθεωτική ήταν η αποχώρηση των μουσικών, και επιτρέψτε μου, με όλη την καλή διάθεση, να επαναλάβω αυτό που διαβάσατε λίγο πιο πάνω «το Μέγαρο Αλώθηκε».
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: ΗΛΙΑΣ ΑΡΑΒΙΔΗΣ
ΚEΙΜΕΝΟ: ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
21/2/25
Υ.Γ.
Ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω γιατί τόοοοσα χρόνια δεν προσκάλεσαν τον ΙΔΙΟ τον συνθέτη να παίξει το έργο!!!
Υ.Γ.2
Αυτή η συναυλία ήταν μια καλή ευκαιρία να μάθω τι σημαίνει Sarabande. Μουσικός όρος που προέρχεται από την ισπανική λέξη zarabanda και αναφέρεται στη τρίμετρη χορευτική μουσική (Wikipedia).
About Αλέξανδρος Ριχάρδος
Δημοσίευση σχολίου