Τέλος καλοκαιριού 1976, Σπέτσες. Έχουμε γυρίσει από το μπάνιο και ξαπλωμένος στο κρεβάτι, ακούω την εκπομπή του Γιάννη Πετρίδη στο Α Πρόγραμμα. Το συγκρότημα μου ήταν άγνωστο, Rush, το τραγούδι το Bastille Day με τον τραγουδιστή να έχει μια τσιριχτή φωνή. Αυτό το πρώτο άκουσμα, έφθανε για να με στείλει το άλλο πρωϊ κιόλας με το "Νεράιδα" στον Πειραιά κι από στην Αθήνα, όπου αγόρασα το άλμπουμ Caress of Steel από Music Corner που τότε ήταν στην οδό Πανεπιστημίου, λίγα μέτρα πιο κάτω από τη γωνία της Ιπποκράτους. Τον άφησα σπίτι και το απόγευμα επέστρεψα στις Σπέτσες. Έτσι γνώρισα τον ήχο των Καναδών Rush που τότε έπαιζαν hard rock αλλά με στοιχεία progressive, που ανέπτυξαν αργότερα.
To Caress of Steel (1975) και έδινε ένα συνολικό δείγμα για τη μουσική κατεύθυνση του καναδέζικου συγκροτήματος, που όπως διαβάσατε πιο πάνω, στρεφόταν σταδιακά προς το progressive. Τα πρώτα 2 τραγούδια, Bastille Day (οι στίχοι του αναφέρονται στην πτώση της Βαστίλης κατά την Γαλλική επανάσταση) και Lakeside Park, είναι ενδεικτικά του hard rock ύφους του άλμπουμ, με το 12λεπτο The Necromancer που κλείνει την Α πλευρά του βινύλιου, έχει πολλά στοιχεία που θα αναπτύξουν έντονα στο μέλλον. Επ' ευκαιρία, Νεκρομάντης είναι αυτός καλεί πνεύματα νεκρών και οι στίχοι του είναι επηρεασμένοι από τον Sauron στο μυθιστόρημα του Tolkien,The Hobbit (1937, εμείς τότε ΔΕΝ είχαμε ιδέα!). Για να είμαι ειλικρινής, εμένα με είχαν κερδίσει-εύκολα-τα Bastille Day και Lakeside Park.
Η Β! Πλευρά ξεκινά με το 2ολεπτο Fountain of Lamneth, που καλύπτει ολόκληρη την πλευρά, συνθετικά είναι από τα καλύτερα κομμάτια τους, έστω κι αν δεν πήρε τα ένσημα που δικαιούταν και στιχουργικά αφηγείται η ιστορία ενός άνδρα που αναζητά το Fountain of Lamneth και στο ταξίδι τιου εξιστορεί τις περιπέτειες του. (Δείτε εδώ το lyric video). Αυτό είναι το πρώτο από τα τρία κομμάτια των Rush που καταλαμβάνουν μια ολόκληρη πλευρά, τα άλλα 2 είναι το ομώνυμο κομμάτι του 2112 και το Cygnus X-1, Book II: Hemispheres από το Hemispheres! Για να κλείσω με το Fountain of Lamneth, μπορεί η όποια σύγκριση με τα αντίστοιχα κομμάτια των βρετανικών progressive συγκροτημάτων να είναι ελλειποβαρής αλλά άφηνε ελπίδες για κάτι ουσιαστικότερο στο μέλλον…που ήλθε!
Το άλμπουμ απέτυχε εμπορικά (Νο 148 στην Αμερική) με τις συνθέσεις του να μην καταφέρνουν να βρουν αποδέκτες. Είχαν ξεφύγει από την πρώϊμη κατάσταση του Fly by the Night αλλά δεν είχαν καταφέρει να βρουν το συνδυασμό που θα τους ανέβαζε κατηγορία. Εξέλιξαν τον ήχο τους, όχι όμως τόσο για να κατακτήσουν το rock κοινό, που τότε είχε ασυναγώνιστους ήρωες (Kiss, Queen, Led Zeppelin κ.α.) και το Caress of Steel ήταν απλά ένα σημαντικό βήμα, μέχρι το επόμενο.
ΤΟ ΕΞΩΦΥΛΛΟ
Το εξώφυλλο φιλοτεχνήθηκε από το μόνιμο συνεργάτη τους εκείνης της εποχής, Hugh Syme, ο οποίος μετέπειτα σχεδίασε το σήμα τους, το κόκκινο αστέρι με το γυμνό άνδρα και τα εξώφυλλα των άλμπουμ 2112, A Farewell to Kings, Moving Pictures, Hemispheres και Permanent Waves.
Όπως λέει ο ίδιος ο Syme, το Caress of Steel προοριζόταν να τυπωθεί σε ασημί χρώμα για να του δώσει μια "ατσάλινη" εμφάνιση αλλά ένα σφάλμα της εκτύπωσης είχε ως αποτέλεσμα να αλλάξει το χρώμα σε αυτό του χαλκού με αποτέλεσμα να μην διορθωθεί και να κυκλοφορήσει έτσι. Ήταν το πρώτο άλμπουμ με το οποίο ο Syme ξεκίνησε μια μακροχρόνια συνεργασία με το συγκρότημα, αν κι ο ίδιος λέει ότι δεν έμεινε καθόλου ικανοποιημένος από το εξώφυλλο, λόγω αυτής της αλλαγής των χρωμάτων!
Όπως βλέπετε, στο εξώφυλλο εικονίζεται ένας μάγος που πλαισιώνεται από ένα κουλουριασμένο φίδι και ένα μυστηριώδες τρίγωνο.» Η αρχική ιδέα για το μάγο και το φίδι, προέρχεται από τον άνθρωπο που με τα σχέδια του με έχει επηρεάσει πολύ, τον Ολλανδό γραφίστα Maurits Cornelis Escher (σ.σ. έζησε μεταξύ 1898 και 1972 και θα τον συναντήσετε ως M.C. Escher)», λέει ο Syme. «Το αρχικό σχέδιο ήταν με μολύβι και μονόχρωμο, αλλά η δισκογραφική εταιρεία μου ζήτησε να προσθέσω χρώμα και μια απόχρωση σε καφέ τόνο σέπια για να είναι πιο rock. To συγκρότημα είχε δει το αρχικό σχέδιο και του άρεσε και αυτοί με τη σειρά τους εξεπλάγησαν όταν είδαν τις αλλαγές». Όταν συνειδητοποίησαν ότι άλλα άτομα παρεμβαίνουν στη διαδικασία της δουλειάς μου, μού είπαν, "Μην ακούς κανέναν. Μιλάμε απευθείας μαζί σου". Τελικά το εξώφυλλο λειτούργησε καλά σε συνδυασμό με τη μουσική τους. Στο εσώφυλλο του βινύλιου αλλά και στο ένθετο του cd, κάτω από τους στίχους του The Necromancer, εμφανίζεται η λατινική φράση "Terminat hora diem; terminat auctor opus", η οποία σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει " Η ώρα τελειώνει την ημέρα, ο συγγραφέας τελειώνει το έργο του" και προέρχεται από το έργο του Christopher Marlowe, Doctor Faustus (1588).
ΤΙ ΕΚΑΝΑΝ ΜΕΤΑ
Ένα χρόνο αργότερα, το 1976 κυκλοφόρησαν το 2112.
TRIVIA
Το «Νεράϊδα» ήταν ένα ιστορικό πλοίο που εκτελούσε δρομολόγια στο Σαρωνικό, κατασκευασμένο από ελληνικά χέρια και χάλυβα. Στην εποχή του χαρακτηρίστηκε σαν “άριστον τεχνολογικόν επίτευγμα”. Σήμερα ελλιμενίζεται σε Μαρίνα στο Φλοίσβο.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
31/1/25
Ο ΚΩΣΤΑΣ ΤΣΙΡΑΝΙΔΗΣ ΓΙΑ ΤΟ CARESS OF STEEL
Κάπου στην Β’ Λυκείου, στα μέσα της σχολικής χρονιάς, είχα επισκεφτεί έναν φίλο, τότε που ακόμα μαζευόμασταν σε σπίτια για να ακούσουμε μουσική, χωρίς πειρασμούς και περισπασμούς. Εκείνο τον απόγευμα, με τη χιονοθύελλα να λυσσομανάει έξω, η κουβέντα μας οδήγησε σε πιο progressive μονοπάτια και τότε ο φίλος έβγαλε ένα χρυσοπράσινο CD των Rush. Μία μυστικιστική φιγούρα δέσποζε στο εξώφυλλο, σαν όνειρο που ξεθάμπωνε. Οι πρώτες νότες του Bastille Day ξεχύθηκαν από τα ηχεία σαν τους κρατούμενους από την Βαστίλη κατά την Γαλλική Επανάσταση. Όταν, δε, ξεκίνησε η εισαγωγή του The Necromancer ο χρόνος σταμάτησε. Όλα μπήκαν στη θέση τους, παρακολουθώντας με δέος την περιπέτεια των ανυποψίαστων ταξιδιωτών μέσα από τα εδάφη του Νεκρομάντη (ο μυστήριος τύπος στο εξώφυλλο). Και οι Rush δεν σταμάτησαν εκεί, αλλά έψαξαν μαζί μας το αιώνιο νερό, το ελιξίριο της νεότητας, στο The Fountain of Lamneth. Για πάνω από μισή ώρα δεν αρθρώσαμε λέξη. Το «Χάδι του Ατσαλιού» δεν είναι η πιο πετυχημένη προσπάθεια των Rush, ούτε η καλύτερη τους, ήταν, όμως, σκαλοπάτι για τους ίδιους, προκειμένου να εξελίξουν τον ήχο τους και να γίνουν επιτυχημένοι – κάτι που θα το κατάφερναν στο επόμενο άλμπουμ, το “2112” - και για εμένα να γίνω ένας ακόμα φανατικός ακροατής τους.
Δημοσίευση σχολίου