Ένα "s" ίσως να μην αρκούσε πλήρως για να γίνει ο διαχωρισμός από τους Lionheart του Dennis Stratton αλλά η πληθωρική ερμηνευτική παρουσία του Steve Grimmett, κατευθείαν μετά την έξοδό του από τους Onslaught, ήταν αρκετή για να καρφωθεί αυτό το "s" μια για πάντα στο μυαλό και να τονίζεται ιδιαίτερα στην εκφορά του λόγου όταν θέλουμε να αναφερθούμε στους Lionsheart. Με χαρακτηριστικά τα ογκώδη riffs, το "ντιμαρισμα" του Grimmett με τον ερωτικό David C. και τους κιθαριστικούς ηρωισμούς του Mark Owers (ο δίδυμος Steve σε ρόλο μετρονόμου μπασίστα) είναι δύσκολο να χωνέψουμε το γεγονός πως αυτό το ντεμπούτο άλμπουμ κουβαλάει στην πλάτη του τριάντα πέντε χρόνια κυκλοφορίας χωρίς να έχει χάσει στο ελάχιστο τον συναρπαστικό του χαρακτήρα.
ΤΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ, ΟΙ ΔΙΚΑΣΤΙΚΕΣ ΔΙΑΜΑΧΕΣ, Ο STEVE GRIMMETT
Το συγκρότημα των Lionsheart δημιουργήθηκε το 1990 από τα δίδυμα αδέλφια Mark και Steve Owers. Καθώς το σύνολο ολοκληρώθηκε με την προσθήκη των Anthony Christmas (ντραμς) και Graham Collett (πλήκτρα), ο μακροχρόνιος θαυμασμός στο πρόσωπο του Steve Grimmett οδήγησε σε πρόταση που έγινε δεκτή από τον τραγουδιστή. Το 1992 το άλμπουμ ήταν έτοιμο και σύντομα ο δρόμος θα άνοιγε για την προώθησή του στο ευρύ κοινό μέσα από προγραμματισμένες ζωντανές εμφανίσεις. Πολύ γρήγορα όμως τα αδέλφια παραιτήθηκαν και μια δικαστική διαμάχη θα άνοιγε που θα κρατούσε αρκετό διάστημα σχετικά με δικαιώματα. Η κοινή ευρωπαϊκή περιοδεία με τους Lillian Axe θα έβρισκε τους Nick Burr και Zakk Bajjon ως αντικαταστάτες των διδύμων και έτσι θα συνέχιζαν και ως support στους τεράστιους Magnum. Ο δίσκος βέβαια είχε όλα τα φόντα για να πάει πολύ ψηλά (σε μερικές χώρες μάλιστα πήγε) αν και στο τέλος έμειναν μόνο οι προσδοκίες και φυσικά η μουσική! Η χώρα πάντως που αγκάλιασε το άλμπουμ και τους Lionsheart ήταν η Ιαπωνία, πίστη πάντοτε στην εκλεκτή, ποιοτική μουσική που ο υπόλοιπος κόσμος αδυνατούσε να αναγνωρίσει! Οι υποχρεώσεις του Steve Grimmett με τους Grim Reaper και η επιτυχία του στην Αμερική δεν καθιστούσαν εξαρχής την επιτυχή προσέγγιση των μελών των Lionsheart με εκείνον. Αρχικός τραγουδιστής ήταν ο Mark Thompson-Smith, ο οποίος αργότερα συνέχισε να τραγουδάει με τους Praying Mantis.Μια αλλαγή κατεύθυνσης προς το bluesy rock δεν ταίριαζε στη φωνή του Mark Smith και κάπως έτσι μπήκε στο σκόπευτρο η φωνή του Steve Grimmett. Εκείνη τη στιγμή ο Steve είχε αρχίσει να δουλεύει με τους Onslaught και έτσι φαινόταν σαν να μην υπήρχε ακόμα ο τρόπος σύνδεσης μαζί του. Η τύχη ευνόησε και η διάλυση των Onslaught στο τέλος της περιοδείας δημιούργησε το έδαφος για μια βιαστική συνάντηση του Grimmett με το συγκρότημα των Lionsheart. Ο Steve Grimmett εκτός από Φωνάρα, ήταν και μεγάλη προσωπικότητα!
Με τον Steve να ταξιδεύει πίσω στην γενέτειρά του στο Tewkesbury, τα αδέλφια Owers και ο Graham Collett έφτιαξαν μερικά backing κομμάτια για τρία νέα τραγούδια τα οποία ήταν τα Portrait, So Cold και Stealer. Όταν ο Grimmett πήγε για να ηχογραφήσει τα φωνητικά, όσοι ήταν παρόντες έπαθαν σοκ με τις ικανότητές του! Πρώτο τραγούδι που ερμήνευσε ήταν το So Cold αλλά με το Portrait όλοι κατάλαβαν πως εκτός της μεγάλης χημείας υπήρχε και η προοπτική μεγάλης καριέρας.
Η Music For Nations ήταν η εταιρεία που έδειξε ενδιαφέρον για την κυκλοφορία της δουλειάς των Lionsheart όμως η ιαπωνική εταιρεία Pony Canyon παρακολουθούσε το συγκρότημα από τότε που συνεργάστηκε με τον Steve Grimmett και πρόσφερε στην MFN μια τεράστια συμφωνία αδειοδότησης για να επιτρέψει την κυκλοφορία στην Ιαπωνία. Η φωνή και η φήμη του σίγουρα έπαιξαν σημαντικό ρόλο σε αυτό καθώς οι Ιάπωνες τον παρακολουθούσαν στενά από τότε που χώρισε από τους Grim Reaper, αλλά πρέπει να παραδεχτούμε πως ένα μεγάλο μέρος οφειλόταν στη χημεία μεταξύ της απίστευτης φωνής του Steve με τον Mark Owers ο οποίος διέθεται εκπληκτική τεχνική ικανότητα στην κιθάρα και στην σύνθεση μαζί με τον αδελφό του.
Τραγούδια άλλοτε ερωτικά μα πάντοτε πολύ πιασάρικα όπως τα Had Enough, Ready or Not, World Of Paint, Stealer, Have Mercy, Going Down, Good Enough έχουν την αύρα του "1987" σε σημείο που σε κάνουν να αναρωτιέσαι για το αν τελικά ακούς τον Coverdale και την παρέα του. Υποθέτω πως και ο σκηνοθέτης του βίντεο για το Can't Believe το έλαβε υπόψη του το παραπάνω συμπέρασμα, γι'αυτό υπήρξαν μερικές εντυπωσιακές ομοιότητες και στην εικόνα με τους ' Snake. Μάλιστα το συγκεκριμένο βίντεο παίχτηκε μέχρι θανάτου στην ιαπωνική τηλεόραση ένα μήνα πριν από την κυκλοφορία του άλμπουμ. Ο συνδυασμός του μαζί με την αδυσώπητη προώθηση από τον Masa Ito, ο οποίος ήταν σχεδόν σίγουρα ο μεγαλύτερος DJ/παρουσιαστής της ροκ στην Ιαπωνία εκείνη την εποχή, πιθανότατα αντιπροσωπεύει την αιτία που το πρώτο άλμπουμ εξαντλήθηκε μέσα σε λίγες ώρες αφότου βγήκε στα μαγαζιά κρατώντας το νέο άλμπουμ των Bon Jovi εκτός πρώτης θέσης! Το τραγούδι με τον πιο ιδιαίτερο και διαφορετικό χαρακτήρα από τα υπόλοιπα είναι το Portrait το οποίο βασίζεται στο βιβλίο, «Picture of Dorian Gray». Το βιβλίο έχει ένα υπερφυσικό θέμα οπότε και η εισαγωγή του τραγουδιού έχει έναν ελαφρώς δυσοίωνο, επικό ήχο που να ταιριάζει με την αίσθηση της ιστορίας, μοιάζοντας με το τρέιλερ μιας ταινίας. Για την ακρίβεια η αρχική ιδέα ήταν η προσθήκη ενός διαλόγου με μέρη από το βιβλίο που μαζί με τα ορχηστρικά δείγματα θα έκαναν την εισαγωγή να ακούγεται πολύ σαν τρέιλερ ταινίας. Δυστυχώς όμως ο Mark Owers αφαίρεσε τις φωνές και η εισαγωγή διαμορφώθηκε σε αυτή που υπάρχει στο άλμπουμ. Ακόμα και έτσι όμως εξακολουθεί να εισάγει ένα βαθμό σασπένς και στήνει το τραγούδι με μια ελαφρώς ανατριχιαστική ατμόσφαιρα. Το απίστευτο σόλο δείχνει το τεράστιο ταλέντο του Mark Owers ο οποίος αποφασίζει να κινηθεί σε νεοκλασσικά πεδία, ρίχνοντας φως στην μορφή του Σουηδού βιρτουόζου Yngwie J. Malmsteen. Με απλά λόγια, κομματάρα!
Η περίοδος των ηχογραφήσεων για τον δίσκο ήταν τόσο καλή που έδινε την εντύπωση πως μία μεγάλη παρέα φίλων διασκέδαζε σαν να βρισκόταν σε διακοπές ενώ ταυτόχρονα υπήρχε και μια αίσθηση ενθουσιασμού για το τι θα ακολουθούσε. Αυτό που ακολούθησε όμως δεν ήταν τόσο καλό. Ο Μαρκ υπέφερε από πολύ άγχος και η υγεία του είχε επηρεαστεί άσχημα. Το πρώτο σκέλος της περιοδείας ξεκίνησε στο Ηνωμένο Βασίλειο και συνεχίστηκε στην Ευρώπη με τον Mark Owers να δυσκολεύεται με την προοπτική να περιοδεύσει στην Ευρώπη. Όπως αποδείχθηκε, δεν ολοκλήρωσε καν όλες τις συναυλίες στο Ηνωμένο Βασίλειο. Ο Steve και ο Mark Owers είχαν τον ισχυρό δεσμό που είναι κοινός μεταξύ πανομοιότυπων δίδυμων και ο Steve δεν ήταν έτοιμος να συνεχίσει χωρίς τον αδερφό του, οπότε κάπως έτσι αποχώρησαν και οι δύο και η όλη χημεία που υπήρχε στους Lionsheart εξατμίστηκε.
Οι Lionheart θα συνέχιζαν σαν συγκρότημα να δισκογραφούν, προσωπικά μιλώντας, δεν θα έκαναν ποτέ ξανά την ίδια αίσθηση όπως αυτή του πρώτου άλμπουμ. Ένας δίσκος απαραίτητος για κάθε λάτρη της ποιότητας και του βρετανικού hard rock!
ΣΠΥΡΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ
15/1/25
Δημοσίευση σχολίου