Σε μια εποχή που το progressive είχε αρχίσει να μεγαλώνει και να ωριμάζει, τρεις μουσικοί ή καλύτερα μουσικάρες, ο οργανίστας Keith Emerson με μεγάλη προιστορία στους πετυχημένους Nice, ο μπασίστας/κιθαρίστας και τραγουδιστής Greg Lake, πρώην King Crimson, με βαριά ένσημα αφού συμμετείχε στο ιστορικό άλμπουμ In the Court of the Crimson King (1969) αλλά και σε 4 τραγούδια στο δεύτερο άλμπουμ τους In the Wake of Poseidon κι ο νεαρός ντράμερ Carl Palmer με προιστορία στους Chants, Chris Farlow Thunderbirds, The Crazy World of Arthur Brown και Atomic Rooster (παίζει στο πρώτο ομότιτλο άλμπουμ), σχηματίζουν τους Emerson Lake and Palmer και τον Νοέμβριο του 1970 κυκλοφορούν το πρώτο ομότιτλο άλμπουμ τους(No.4UK,No.18USA). Μετά από αυτήν την μακροσκελή πρόταση, με την πρώτη ακρόαση ο ακροατής αντιλαμβάνεται ότι τα 6 κομμάτια του άλμπουμ κινούνται σε ένα υψηλό λυρικό επίπεδο, με έντονη αισθητική και με τεράστιες κλασικές επιρροές. Ο ομώνυμος τους είναι όντως ένα ταξίδι στη σπουδαία μουσικότητα και ένα από τα πιο θρυλικά ντεμπούτο άλμπουμ στη ροκ μουσική.
Το ύφος των συνθέσεων αφήνει περιθώριο για πειραματισμούς και έντονη χρήση συνθεσάιζερ που ο Keith Emerson ήταν άριστος χειριστής. Συνθέσεις σαν τα Take Pebble, The Three Fates και βέβαια το πανέμορφο Lucky Man έχουν μείνει σαν εξαίσια δείγματα του κλασικούprogressive rock. Ο Emerson με την ανάλογη κλασική παιδεία καταθέτει τα πτυχία του στα Barbarian, που βασίστηκε στο Allegro Barbaro του Bela Bartok και το Knife Edge, που με τη σειρά του βασίστηκε στο Sinfonetta του Leos Janacek. Ακούστε το εδώ.
Θα μείνω στο Lucky Man, σύνθεση και ερμηνεία του Greg Lake που τους βοήθησε να ακουστούν στο ραδιόφωνο και να ευρύνουν τον κύκλο των fans τους και κάλλιστα μπορεί να θεωρηθεί σαν ένα ακατέργαστο διαμάντι. Μπορεί το παίξιμο και το ταλέντο του Keith Emerson να είναι διάχυτο σε όλα τα κομμάτια, αλλά αυτό που μένει στον ακροατή είναι η ομορφιά του Lucky Man.
Συγκρατώ το χέρι μου να μην γράψω ότι το πρώτο άλμπουμ τους είναι το καλύτερό τους, αλλά δεν μπορώ να μην αναφέρω ότι είναι το λυρικότερο. Για εμένα, η αγορά του σε μια εποχή που στο πλατώ του National Panasonic γύρναγαν δίσκοι των Black Sabbath, Uriah Heep, Free, Bad Company και Deep Purple, η ακρόαση του Emerson Lake and Palmer άνοιξε μια πόρτα σε έναν τοίχο από τούβλα, συνδυάζοντας στοιχεία rock και κλασικής μουσικής. Αυτό το άλμπουμ χρησιμοποιεί και συμπυκνώνει πολλά από την τρέχουσα σκηνική τους εμφάνιση και προφανώς δημιουργήθηκε σε μια βιασύνη όχι μόνο για να βγάλουν το όνομά τους εκεί έξω, αλλά και για να χρηματοδοτήσουν σύντομα τον υπερβολικό εξοπλισμό και τις περιοδείες τους.
TRIVIA
- «Πριν καταλήξω στον Lake, στο μυαλό μου υπήρχε ο Chris Squire (μετέπειτα Yes) αλλά και ο Jack Bruce, αλλά δεν τα βρήκαμε από την πρώτη συζήτησή μας» έχει πει ο Emerson. Με την προσθήκη του Greg Lake, η θέση του ντράμερ ήταν κενή και οι 2 μουσικοί είχαν στο νου τους τον Mitch Mitchell των Experience, οι οποίοι μόλις είχαν διαλυθεί και ο Hendrix είχε σχηματίσει τους Band of Gypsies. Ο Mitchell ήταν διαθέσιμος να προχωρήσουμε μαζί και πρότεινε να καλέσει και τον Hendrix αφού τελείωνε τις εμφανίσεις που είχε κλείσει με τους Band of Gypsies. Δεν είχαν καταλήξει ακόμα, όταν τους τηλεφώνησε ο manager των Cream και Bee Gees, Roger Stigwood (ιδρυτής της δισκογραφικής εταιρείας RSO Records) και τους πρότεινε για τη θέση του ντράμερ, τον Carl Palmer.
- Την κυκλοφορία του δίσκου, ακολούθησε μια περιοδεία η οποία ήταν χρήσιμη για εκτός από την επαφή με τον κόσμο, τούς έφερε έσοδα για να καλύψουν τις αγορές των πανάκριβων και πρωτοποριακών μηχανημάτων!
24/1/25
Ο ΣΩΤΗΡΗΣ ΤΣΙΑΠΗΣ ΓΙΑ ΤΟ EMERSON LAKE AND PALMER
Την εποχή τηs γέννησηs τηs prog-rock σκηνήs κυρίωs με King Crimson και Yes, εμφανίστηκαν οι Emerson Lake and Palmer και κυκλοφόρησαν το πρώτο άλμπουμ τουs το 1970. απ την αρχή έπεσαν στα βαθιά με καθοριστικό δείγμα μουσικήs ταυτότηταs να προέρχεται απ τον οργανίστα Keith Emerson.. πομπώδη βαρύγδουπα οργανικά μέρη απ τα Hammond - Mini Moog synthesizers κλπ. πληκτροφόρα που έπαιζε κυριολεκτικά στα δάχτυλα ο Keith.. ακούγονταs όμωs τα instrumental The barbarian και Tank, μου έπεσαν πολύ βαριά για debut album.. σίγουρα αξιόλογεs και πρωτοποριακέs μουσικέs ιδέεs για την εποχή τουs, αλλά ομολογώ οτι ζαλίστηκα λίγο απ τουs αλεπάλληλουs πειραματικούs αυτοσχεδιασμούs του Emerson που δεν έχουν κάποια αρμονική συνοχή.. δεν έχει δομημένο θεματικό ύφοs.. βέβαια αυτά και άλλα πολλά ακολούθησαν και αργότερα στα Tarkus και Brain salad surgery, άρα το αναμφισβήτητα σημαντικό αυτό συγκρότημα καθιερώθηκε γι αυτό ακριβώs! Δυσνόητο και δαιδαλώδεs, αλλά τη κατάσταση "γλυκαίνουν" τα δύο καλύτερα κατά τη γνώμη μου κομμάτια, Take a pebble και Lucky man, αμφότερα συνθέσειs του λυρικού Greg Lake που με το μεταλλικό και μελωδικό του ηχόχρωμα ισορροπεί ιδανικά και καταλαγιάζει τιs βαρυφορτωμένεs "μπετοβιάνεs" των οργανικών μερών.. και οι τρειs μουσικοί εξαιρετικοί δεξιοτέχνεs και πολλέs κριτικέs χαρακτηρίζουν το δίσκο σχεδόν αριστούργημα!
Δημοσίευση σχολίου