ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ BLUES ΑΛΜΠΟΥΜ ΤΗΣ ΔΕΚΑΕΤΙΑΣ ΤΟΥ 80 (Και 1 από την Ελλάδα)

 Η δεκαετία του 80 ήταν πολύπλευρή για κάθε είδος μουσικής. Μπορεί η μεγάλη άνθιση να έγινε στο χώρο του rock, σ΄όλες τις εκφάνσεις του (heavy, A.O.R, ακόμα και classic όπου είχαμε μια εντυπωσιακή επαναφορά συγκροτημάτων της δεκαετίας του 70), αλλά και στο blues υπήρξε μια σημαντική αναγέννηση, με πολλούς blues ήρωες των δεκαετιών 60 και 70 να ανακάμπτουν. Μπορεί οι ρίζες του να βρίσκονται στη δεκαετία του 50 αλλά η δεκαετία του 60 ήταν αυτή που το γιγάντωσε όπου κυκλοφόρησαν τα σπουδαία κομμάτια κι άλμπουμ, ακόμα κι από λευκούς μπλουζίστες. Σίγουρα τα blues ήταν ο βασικός λίθος του rock στη δεκαετία του ‘60, εμπνέοντας ονόματα όπως Rolling Stones, Cream, Jimi Hendrix, Led Zeppelin κ.α. αλλά και πολλά μετέπειτα συγκροτήματα τύπου Whitesnake, Great White και εκατοντάδες άλλα. Στη δεκαετία του 80, είχαμε την επιστροφή μεγάλων ονομάτων (John Lee Hooker, Muddy Waters, Johnny Winter, Koko Taylor κ.α) αλλά και την εμφάνιση δύο τεράστιων ταλέντων που χάθηκαν νωρίς, των Stevie Ray Vaughan και Jeff Healey. Προσαρμόστηκαν, ανανεώθηκαν, πείτε το όπως θέλετε, γεγονός είναι ότι στη δεκαετία του 80, το blues όχι μόνο έδωσε το παρόν αλλά είχε και ιδιαίτερα εμπορικές στιγμές. Απαραίτητες δύο διευκρινίσεις: η πρώτη αφορά τις χρονολογίες όπου επελέγησαν οι δίσκοι που είναι 1980 έως και 1989 και δεύτερον οι νέοι καλλιτέχνες του είδους, δέχτηκαν έντονο επηρεασμό από το (γενικό) ύφος της δεκαετίας του 80, γι αυτό κι ο ήχος τους ακούγεται λίγο…μπάσταρδος (περίπτωση Colin James). Ας τις θυμηθούμαι! 

Έπρεπε να φθάσουμε στο 1989 για να καταφέρει ο τότε 73χρονος John Lee Hooker να εκτινάξει την καριέρα του με τo άλμπουμ The Healer, σε παραγωγή του λευκού κιθαρίστα Roy Rodgers. Ένα πολύ καλό άλμπουμ που σηματοδότησε την επιστροφή του, μαζί με ένα ευρύ φάσμα προσκεκλημένων μουσικών όπως Bonnie Raitt, George Thorogood, Carlos Santana, Armando Peraza (κόνγκας, Santana), Adolfo «Fito» de la Parra (ντράμερ των Canned Heat), David Hidalgo (κιθάρα, τραγούδι, Los Lobos), Robert Cray, Jose Areas (κίμβαλα, Santana) κ.α. Ένας πολύ καλός τρόπος να επιστρέψει ένας μουσικός στη δισκογραφία αλλά και στα «πράγματα» ήταν να προσκαλέσει στο δίσκο του κάποια γερά ονόματα για να τον βοηθήσουν. Με δεδομένο ότι ο αμέσως προηγούμενος δίσκος του ήταν το Jealous, που ηχογραφήθηκε το 1982 αλλά κυκλοφόρησε το 1986, καταλαβαίνεις ότι η απουσία του ήταν μακροχρόνια και χρειαζόταν ένα καλό comeback.

Η μαγεία και η ατμόσφαιρα του ομότιτλου κομματιού όπου ο Carlos Santana είναι συν-παραγωγός, συν-συνθέτης και παίζει το σόλο κιθάρα όπου τον συνοδεύουν οι Santana, ήταν ότι καλύτερο για αυτό το comeback. Νομίζω ότι αυτά τα 3 κομμάτια, φθάνουν και περισσεύουν για επαναφέρουν στην επιφάνεια τον John Lee Hooker, που με αυτό το άλμπουμ εισέπραξε την καταξίωση που έπρεπε αν είχε εισπράξει 40 χρόνια πριν! 

Το 1981 ο Μεγάλος Muddy Waters (πραγματικό όνομα ΜcKinley Morganfield, 1913– 1983), κυκλοφόρησε το τελευταίο studio άλμπουμ του, έχοντας στην κονσόλα του παραγωγού Johnny Winter. Το King Bee(1981) ηχογραφήθηκε μέσα σε 3 ημέρες κι αυτό λόγω της κακής υγείας του Waters, με τον Winter και τον κιθαρίστα Bob Margolin να μην είναι ικανοποιημένοι από το τελικό αποτέλεσμα. Τελικά το άλμπουμ τελείωσε με την προσθήκη κάποιων ήδη ηχογραφημένων μερών που είχαν μείνει έξω από το άλμπουμ από Hard Again(1977). Τα 10 τραγούδια του δίσκου δεν κρύβουν καμία έκπληξη, με τις blues μελωδίες και τη φωνή του Waters να είναι σε πρώτο πλάνο. Αυτή η τελευταία του studio κυκλοφορία, δείχνει ότι ο Muddy Waters δεν έχασε στο παραμικρό τη δύναμη και την ενέργειά του κι ας ήταν η υγεία του σε κακή κατάσταση, άσε που η φωνή του παραμένει ζωντανή όπως παλιά. 

Τον ήχο του άγνωστου νεαρού Καναδού κιθαρίστα/τραγουδιστή Colin James, τον είχα ανακαλύψει σε μια από τις εκπομπές του Γιάννη Πετρίδη στο Α! Πρόγραμμα, ακούγοντας το πολύ όμορφο Why’d you lie. Χωρίς να έχει ιδιαίτερη πρωτοτυπία ο ήχος του, με πολλά μοντέρνα στοιχεία που μου θύμισε Bryan Adams(!), το πρώτο του ομότιτλο άλμπουμ (1988), άφησε πολλές ελπίδες για κάτι καλό, που ήλθε με το επόμενο άλμπουμ του Sudden Stop.

Toν Robert Cray τον μάθαμε χάρις στη μεγάλη-διαχρονική- επιτυχία του Don’t Be Afraid of the Dark, μέσα από τον ομώνυμο δίσκο του(1988). Προσωπικό παίξιμο, καλές συνθέσεις και ακόμα καλύτερο παίξιμο, τον βάζουν στο ραντάρ των blues fans, με την κυκλοφορία του Strong Persuader(1986) που ίσως να είναι το καλύτερό του, αλλά επέλεξα το Don’t be Afraid of the DarΚ γιατί είναι πιο πρόσφορο για να τον ανακαλύψετε. Δείτε εδώ το video   

Ένας άλλος σπουδαίος Καναδός κιθαρίστας είναι ο Jeff Healey(1966 – 2008) που το 1988 κυκλοφόρησε το πρώτο άλμπουμ του με τίτλο See the Light (No 22 USA, No 58 UK), προσθέτοντας στο μεγαλείο του blues ένα μικρό αριστούργημα. Ίσως να διαβάζομαι υπερβολικός, αλλά όσες φορές κι αν άκουσα το See The Light, πάντα έμενα με ένα αίσθημα απόλυτης ικανοποίησης, ίσως γιατί πέραν το εξαιρετικού παιξίματός του (ο Healey ήταν τυφλός κι έπαιζε με την κιθάρα ξαπλωμένη στα γόνατά του!), ανέμειξε rock μελωδίες με blues. Μην χάσετε την ευκαιρία να ακούσετε κι άλλα άλμπουμ από τη σχετικά μικρή δισκογραφία του. 

 Το Seven Years Itch(1988) έβαλε τέλος σε μια 7χρονη δισκογραφική απουσία (εξ ου κι ο τίτλος) της Etta James και γνώρισε μια απρόσμενη επιτυχία στη χώρα μας (σ.σ. πάντα στο πλαίσιο των blues κυκλοφοριών) κι αυτό χάρις το τραγούδι Damn your Eyes που παίχτηκε πολύ από το ραδιόφωνο εκείνη την εποχή. Η σχετική εμπορική του επιτυχία, έδωσε την ευκαιρία σε πολλούς δίπλα στο classic Damn your Eyes να γνωρίσουν μια βελούδινη φωνή. Θυμηθείτε εδώ το τραγούδι  

Η δεκαετία του 80 δεν ήταν και η καλύτερη δισκογραφική εποχή για τον B. B. King, κι αυτό γιατί ανέμειξε πολλά mainstream στοιχεία (σ.σ. δεν έγραψα Pop!) στη μουσική και σε ορισμένες περιπτώσεις, έφερε τα πλήκτρα σε πρώτο πλάνο. Το King of the Blues(1988), τον φέρνει να έχει αποκτήσει μεγάλη δημοφιλία (σ.σ. ποτέ δεν μου άρεσε αυτή η λέξη), λόγω της συμμετοχής του στο άλμπουμ των U2, Rattle and Hum όπου παίζει και τραγουδάει στο When Love Comes to Town, αλλά σαν γενικό σύνολο δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες του hard core κοινού του. 

Ο βασικός κορμός της δισκογραφίας του Stevie Ray Vaughan κυκλοφόρησε μέσα στη δεκαετία του 80, συνολικά 4 άλμπουμ, το ένα καλύτερο από το άλλο. Με δυσκολία επέλεξα το Couldn’t Stand the Weather (1984) με βασικό γνώμονα ότι ήταν το πρώτο που άκουσα από τη δισκογραφία. Ο Μεγαλύτερος blues δημιουργός και μουσικός της δεκαετίας του 80.

Ήμουν από τους τυχερούς που είχαν δει στο Τάφο του Ινδού, στο κλειστό βόλει/μπάσκετ κάτω από τις κερκίδες του γηπέδου Απόστολος Νικολαϊδης στη Λ.Αλεξάνδρας, τη συναυλία του Albert Collins. Μη με ρωτήσετε τι θυμάμαι! Μου έχει μείνει έντονα χαραγμένη στη μνήμη μου η εικόνα του Collins να ανεβαίνεις τις κερκίδες(!!!) και να παίζει σόλο, έχοντας ένα τεράστιο καλώδιο στην κιθάρα. Το Frostbite(1980)είναι ένα πολύ χαρακτηριστικό άλμπουμ του ήχου του, των δυνατοτήτων αλλά και του απαράμιλλου παιξίματος του. Ένα αδιαμφισβήτητο tour-de-force της ικανότητας του στην αφήγηση blues ιστοριών, που συνιστάται και στους ΜΗ μυημένους. Το Frostbite ήταν το άλμπουμ που αγόρασα–τρέχοντας-μετά την συναυλία του στην Αθήνα!

Θα κλείσω με ένα άλμπουμ που δεν είναι αμιγώς blues αλλά θεωρώ ότι έπαιξε σημαντικό ρόλο στη διάδοση του blues όχι μόνο στις ευρωπαικές χώρες αλλά ΚΑΙ στην Αμερική. Γιατί το soundtrack της ταινίας Blues Brothers(1980) εκτός των κλασικών blues anthems (Sweet Home Chicago-Robert Johnson, She Caught the Katy-Blues Brothers) ήταν το γενικό αίσθημα τουR&Β που έδωσε στην ταινία και στο soundtrack, άλλο αέρα. Άξια συνέχεια του Briefcase full of Blues.

Τέλος, από τη χώρα μας, ξεχώρισα το πρώτο άλμπουμ των Blues Wire, που με σύνθεση Άλεξ. Αποστολάκης τύμπανα, Σωτήρης Ζήσης μπάσο, Νίκος Δουνούσης κιθάρα και Ηλίας Ζάϊκος κιθάρα φωνή, παρουσιάζουν το Who’s Calling(1987) που χωρίς να δρέπει δάφνες, αξίζει να ακούσετε. Πόσο τυχαίο ότι το συγκρότημα εξακολουθεί δεκαετίες μετά να παίζει και να κυκλοφορεί δίσκους; 

Την άλλη Κυριακή: 47 τραγούδια που οι στίχοι τους είναι εμπνευσμένοι από διηγήματα και ποιήματα.

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ

26/1/25 

Share on Google Plus

About Αλέξανδρος Ριχάρδος