Η ΙΔΕΑ ΓΙΑ ΤΟ BEATLES ANTHOLOGY
Η Ανθολογία των Beatles (The Beatles Anthology) είναι ένα πρωτοποριακό και φιλόδοξο multimedia εγχείρημα, που το απαρτίζουν τρία διπλά CD, ένα βίντεο-ντοκιμαντέρ και ένα ογκώδες βιβλίο, που έχει σκοπό να φωτίσει κάθε πτυχή της ιστορίας του μεγάλου συγκροτήματος, προσφέροντας στους θαυμαστές του γκρουπ την ευκαιρία να μάθουν τα πάντα από πρώτο χέρι, από τους ίδιους τους Beatles. Η ιδέα για το project έχει τις ρίζες της στο 1989, όταν οι τρεις εναπομείναντες Beatles και η Yoko Ono συμφώνησαν να πραγματοποιούν τακτικές συναντήσεις εργασίας, με σκοπό να οριστικοποιήσουν το υλικό που θα περιλαμβανόταν στην τηλεοπτική αφήγηση της ιστορίας τους. Η ιδέα αυτή επεκτάθηκε, πέρα από το βίντεο, και στη συγκέντρωση και εγγραφή πολλών διάσπαρτων ή ακυκλοφόρητων τραγουδιών των Beatles σε CD, αλλά και στην έκδοση ενός βιβλίου, που θα είχε τις αναμνήσεις των Σκαθαριών χρονολογικά.
Η ΙΔΕΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΝΕΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ
Όταν λοιπόν πήραν την απόφαση να προχωρήσουν στην υλοποίηση της ιδέας, οι τρεις Beatles σκέφτηκαν ότι θα μπορούσαν να εμπλουτίσουν τα CD με μια κάποια συνοδευτική μουσική, που θα έπαιζαν οι ίδιοι. Σύντομα διαπίστωσαν, ότι αυτό που στ’ αλήθεια ήθελαν, ήταν να γράψουν κάτι καινούργιο. Δεν θα διανοούντο όμως να άφηναν απ’ έξω τον John! Όπως λέει ο Harrison, είχαν υποσχεθεί ο ένας στον άλλο, ότι αν κάποιος έλειπε για κάποιο λόγο, οι άλλοι δεν θα έβρισκαν αντικαταστάτη. Και πώς θα μπορούσαν να συμπεριλάβουν τον μεγάλο απόντα; Μα, μέσα από μια ηχογράφηση κάποιου τραγουδιού του, που -για κάποιο λόγο- έμεινε στα αζήτητα, χωρίς να πάρει τον δρόμο για το στούντιο. Και αν κάτι τέτοιο υπήρχε, θα μπορούσε να το ξέρει μόνο η Yoko Ono. Έτσι, ο Paul επικοινώνησε με τη Yoko και τη ρώτησε αν είχε στη διάθεσή της κάτι σχετικό. Η Yoko ανταποκρίθηκε αμέσως, στέλνοντάς του μια κασέτα με τέσσερα ανολοκλήρωτα τραγούδια του John, που τα είχε ηχογραφήσει μόνος του, παίζοντας πιάνο. Ακούγοντάς τα, οι εναπομείναντες Beatles επέλεξαν το Free as a Bird, που ο John το είχε γράψει στη Νέα Υόρκη, το 1977. Και, αφού εξασφάλισαν τη σύμφωνη γνώμη της Yoko, αποφάσισαν να μπουν στο στούντιο, για να ηχογραφήσουν το νέο κομμάτι. Τι ειρωνικό, στ’ αλήθεια! Η Yoko, που -δικαίως ή αδίκως- είχε κατηγορηθεί για τη διάλυση των Beatles, ήταν τώρα αυτή που τους επανένωνε!
Η ΗΧΟΓΡΑΦΗΣΗ
Έτσι, οι τρεις Beatles μαζεύονται στο home studio του Paul McCartney στο Sussex, έχοντας –όπως πάντα- στο πλευρό τους τον μηχανικό Neil Aspinall, όχι όμως τον εμβληματικό παραγωγό George Martin, ο οποίος δεν δέχτηκε να αναλάβει την παραγωγή λόγω προβλημάτων της ακοής του. Εμπρός στο αδιέξοδο, ο George Harrison σκέφτηκε να προτείνουν την παραγωγή στον Jeff Lynne, τον ιδρυτή της Electric Light Orchestra, ορκισμένο Μπητλομανή και παραγωγό του πολύ επιτυχημένου άλμπουμ Cloud Nine (1987), του George Harrison. Οι άλλοι δύο συμφώνησαν αμέσως. «Ήταν ο σωτήρας μας ο Jeff», διηγείται ο Ringo Starr, «εξαιρετικός μουσικός, έδωσε στον καθένα μας το ρόλο του και εμείς νιώθαμε πολύ άνετα μαζί του». Πώς έγινε, αλήθεια, αυτό; Πώς τα κατάφεραν να συνυπάρξουν στο στούντιο αυτοί οι τρεις τεράστιοι καλλιτέχνες, που ο καθένας τους έσερνε πίσω του μια δυσθεώρητη προσωπική ιστορία; Και πώς ένιωθαν, όταν έπαιζαν το τραγούδι του John, ενώ αυτός δεν ήταν δίπλα τους; «Κάναμε ότι ο John είχε μόλις φύγει, ίσως για ολιγοήμερες διακοπές», λέει ο Paul, «σαν να μας είπε: Τελειώστε το μόνοι σας, σας εμπιστεύομαι».
Και ο Jeff Lynne; Πώς αντιμετώπισε ο ίδιος τις δυσκολίες του αρχικού υλικού (μια παλιά κασέτα που έτριζε, με τη φωνή και το πιάνο πάνω σε ένα κανάλι), αλλά και της καθοδήγησης των Beatles; «Με τον Paul φοβόμουν λιγάκι», λέει ο Lynne, «δεν τον ήξερα σχεδόν καθόλου και ίσως και εκείνος, εξαιτίας της γνωριμίας μου με τον George, να φοβόταν ότι θα ήμουν κάπως μεροληπτικός. Δεν υπήρχε όμως κανένας λόγος ανησυχίας. Είχα μπει για τα καλά στο πνεύμα του project και δεν επρόκειτο να λοξοδρομήσω, όσες δυσκολίες και αν είχα να αντιμετωπίσω». Και ήταν πολλές οι δυσκολίες: Όπως είπαμε, επρόκειτο για μια παλιά κασέτα, που ο John έγραψε στο διαμέρισμά του στο κτίριο Dakota της Νέας Υόρκης, και που έβγαζε περισσότερο τρίξιμο και φύσημα, παρά ήχο. «Είχε μεγάλη δυσκολία», εξομολογείται ο Lynne, «να ηχογραφήσεις καθαρά τη φωνή, με το πιάνο διαρκώς κολλημένο πάνω της, είναι πρακτικά αδύνατον. Ευτυχώς, βοήθησε πολύ ο Paul, που μιμήθηκε τη φωνή του John κάπου στο βάθος, και βγήκε τέλειο αποτέλεσμα». Δεν απέμεναν παρά κάποιες μικροαλλαγές στα ακόρντα, κάποιες προσαρμογές και κάποιοι επιπλέον στίχοι, ώστε να δοθεί αρκετός χρόνος συμμετοχής στους McCartney και Harrison και αυτό ήταν! Όταν οι Beatles πρωτοάκουσαν το τελικό μιξάρισμα, ήταν ενθουσιασμένοι. Αλλά και ο Jeff Lynne δεν έκρυβε τη χαρά του για το πόσο ‘Beatles’ ήταν το αποτέλεσμα. Ο Harrison το έθεσε πιο σωστά: «Ακούγεται όπως θα το έπαιζαν οι Beatles ΣΗΜΕΡΑ».
Ο ΑΝΤΙΚΤΥΠΟΣ
Το τραγούδι πήγε Νο 2 στη Μεγάλη Βρετανία και Νο 6 στις ΗΠΑ, ενώ μπήκε στο top 10 σε τουλάχιστον 10 χώρες. Βραβεύτηκε με Grammy το 1997 και αποτέλεσε το 34ο top 10 single των Beatles στις ΗΠΑ. Το συνοδευτικό βίντεο κλιπ, που σκηνοθετήθηκε από τον διάσημο Αμερικανό Joe Pytka, μας δίνει την οπτική ενός ιπτάμενου πουλιού, κάνοντας συχνές παραπομπές σε τραγούδια των Beatles.
ΔΙΚΑΙΟΠΟΛΙΣ
14/12/24
Δημοσίευση σχολίου