Τσαγκαροδευτέρα 18 Νοέμβρη και κατευθυνόμαστε προς τον Μύλο, τον κυριότερο κλειστό συναυλιακό χώρο της Θεσσαλονίκης (μαζί με το γνωστό και μη εξαιρετέο Eightball Club) για να δούμε live έναν θρύλο του heavy/progressive metal, τον (πρώην) τραγουδιστή των Queensrÿche, τον τεράστιο Geoff Tate. Καθώς παρκάραμε άνετα στα πέριξ του Μύλου, εφόσον είχαμε προσέλθει πριν ανοίξουν οι πόρτες του Principal, όπου έγινε η συναυλία, περιμέναμε και τον τρίτο της παρέας που έφτασε πάνω στην ώρα για να μπούμε στο εν λόγω club.
Μπαίνοντας ρίξαμε μία ματιά στο merchandise (t-shirts, ραφτά και cd), που είχε είδη τόσο του Geoff με το Big Rock Show του, όσο και του support σχήματος από την Καρλσρούη της Γερμανίας, του progressive/hard rock τρίο Sons of Sounds, οι οποίοι μάλιστα είναι και αδέλφια! Για μία ακόμη φορά διαπίστωσα ότι το merchandise των συγκροτημάτων που έρχεται στην Ελλάδα ίσως να μην λαμβάνει υπόψη την οικονομική στενότητα του κόσμου που έρχεται να τους δει. Θεωρώ πως οτιδήποτε άνω των 25 Ευρώ (το πολύ) σε t-shirt υπερβαίνει το ελληνικό μέσο budget, ωστόσο αυτό είναι μία επιλογή που έχει να κάνει ο καθένας και συνεπώς επωμίζεται και το κόστος. Περί ορέξεως!
Καθίσαμε σε ένα από τα τραπεζάκια με σκαμπό τοποθετημένοι στρατηγικά στον χώρο, ανάμεσα στην σκηνή και το μπροστινό δεξιό μπαρ. Ηχητικά δεν είναι και ό,τι καλύτερο αλλά οπτικά μας βόλεψε πολύ και λίγη ώρα αργότερα ανέβηκαν στην σκηνή οι Sons Of Sounds, οι οποίοι δραστηριοποιούνται δισκογραφικά από το 2008 κι αποτελούνται από τα αδέλφια Roman (μπάσο/φωνητικά), Hubert (ντραμς) και Johann Beselt (κιθάρα). Έβγαλαν αρκετή ενέργεια στην σκηνή παίζοντας ένα σετ 9 τραγουδιών, αν και οφείλω να πω ότι γενικά η γενικότερη ανάδραση με το κοινό ήταν λίγο … αμήχανη. Γενικά, καλό είναι να «διαβάζεις το δωμάτιο» πριν διαμορφώσεις το πρόγραμμα σου. Όλοι περιμέναμε τον Tate και δεν είχαμε χρόνο για τους Sons of Sound, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες τους και τους χαιρετισμούς του Roman στα ελληνικά. Αυτή είναι η πικρή αλήθεια, χωρίς να θέλω να υποβαθμίσω τις ικανότητες τους ως μουσικούς (τουναντίον) ή τις συνθέσεις τους. Προς τιμή τους, πάντως, μας προσκάλεσαν στον χώρο του merchandise μετά το τέλος της συναυλίας για να συζητήσουμε και να βγούμε φωτογραφίες. Σε αυτό με κέρδισαν.
Κάπως έτσι φτάσαμε στο Big Rock Show του Geoff Tate, ένα live εξ΄ ολοκλήρου από τραγούδια των Queensrÿche (πλην ενός), με το Principal να έχει γεμίσει αρκετά για Δευτέρα βράδυ και ένα κοινό διψασμένο για Geoff Tate και τους ύμνους που θα τραγουδούσε. Ιδιαίτερη εμφάνιση και για τον ίδιο, αφού η συναυλία της Θεσσαλονίκης θα ήταν η τελευταία της συγκεκριμένης περιοδείας, κάτι που είναι πάντα καλό, διότι οι καλλιτέχνες αφήνονται λίγο περισσότερο στο να διασκεδάσουν και οι ίδιοι μαζί με τον κόσμο. Οι προσδοκίες αρκετών εξ ημών ήταν υψηλές, καθώς η ανταπόκριση φίλων και γνωστών που είδαν το ίδιο σετ στην Αθήνα την προηγούμενη βραδιά ήταν διθυραμβικές.
Υπό τις ιαχές του κόσμου, ο εμβληματικός frontman ανέβηκε στην σκηνή με ένα εξωτικό φτερωτό καπέλο, ένα σαξόφωνο και την συνοδευτική μπάντα που τον συνόδευε για αυτή την περιοδεία, αποτελούμενη από τους δύο κιθαρίστες Dario Parente και Amaury Altmayer (Ιταλός και Γάλλος, αντίστοιχα) και το rhythm section των Jimmy Wynen (μπάσο) και Robert Baker (ντραμς – και μάλιστα ηλεκτρονικά). Εξαιρετικοί μουσικοί όλοι τους, αναμφίβολα, με αρκετή προϋπηρεσία σε μικρότερης εμβέλειας σχήματα. Τον Parente, που περιοδεύει με τον Tate από το 2018, ίσως να τον θυμόσαστε από τις προηγούμενες εμφανίσεις του Geoff Tate στην χώρα μας το 2019 και το 2022 (μπορείτε να ανατρέξετε στις ανταποκρίσεις των συναυλιών από τους Δημήτρη Τσουγκράνη και Αλέξανδρο Ριχάρδο). Η υπόλοιπη μπάντα είναι νεότευκτη, αλλά όπως φάνηκε, αρκετά δουλεμένη, με κάθε μέλος να φέρνει την προσωπική του ενέργεια στο live. Τεχνικά θέματα γενικά δεν υπήρξαν, αν και κατά διαστήματα, από την δική μας πλευρά τουλάχιστον, φαινόταν να εμφανίζεται σποραδικά ένα προβληματάκι με την ένταση από τις κιθάρες.
Το ξεκίνημα ήταν δυναμικό, με το Empire από το ομώνυμο (και εμπορικά πιο επιτυχημένο) άλμπουμ των Queensrÿche. Γενικά από το Empire παίχτηκαν 5 τραγούδια, με προεξέχον το μεγαλύτερο τους hit, Silent Lucidity, το οποίο ο Geoff προλόγισε ως το μουσικό χαλί για πολλούς γάμους και πολλές γεννήσεις. Εκεί συμμετείχαν και οι δύο Sons of Sounds, Roman και Johann, στο βιολί. Ένα άλλο ωραίο σημείο ήταν το The Thin Line, όπου καταλάβαμε προς τι η παρουσία σαξοφώνου στην σκηνή. Μία απλή και ωραία εισαγωγή που σίγουρα προσέδωσε ένα πιο ατμοσφαιρικό χαρακτήρα στο live. Τα άλλα δύο του Empire ήταν τα «σιγουράκια» Another Rainy Night (Without You) και Jet City Woman.
Φυσικά ακούσαμε αγαπημένες επιτυχίες από το αγαπημένο (και αναγνωρισμένο) όλων, Operation: Mindcrime, όπως το ομώνυμο, το Breaking the Silence και το hit I Don't Believe in Love, που ξεσήκωσε κύμα ενθουσιασμού στο ακροατήριο. Δόξα τω Θεώ, οι Queensrÿche έχουν αρκετά τέτοια τραγούδια στην τεράστια παρακαταθήκη τους. Από το προσωπικό μου αγαπημένο Rage for Order παίχτηκαν τα Screaming in Digital και Walk in the Shadows, φυσικά θα ήθελα να ακούσω κι άλλα, ωστόσο το set στο σύνολο του ήταν χορταστικό και δεν έμεινα με το παράπονο. Τραγούδια που γενικά δεν ακούμε συχνά από τον Tate ήταν τα Desert Dance (από το Tribe 2003) και το Sacred Ground (από το Q2K 1999). Έτσι για να πάρουμε και μία γεύση πέρα από την «κλασική» τους περίοδο μεταξύ του EP και του Promised Land.
Υποτίθεται πως αυτή η περιοδεία αφορούσε όλη την καριέρα του Geoff Tate στους Queensrÿche και εκπροσωπήθηκαν και άλλα άλμπουμ, όπως το Promised Land(1994) με το I Am I. Όμως, αίσθηση μου έκαναν τα τραγούδια από το The Warning (1984), όπως το NM156 και το αγαπημένο μου Take Hold of the Flame στο encore. Απλά έπος. Η ερμηνεία του Tate παραμένει σε υψηλότατο επίπεδο, παρά το γεγονός ότι η φωνή του δεν είναι η ίδια που ήταν πριν 40 χρόνια που την πρωτοακούσαμε. Έχει βρει την φόρμουλα να μεταφέρει με ιδιαίτερη θεατρικότητα όλο το μεταλλικό φορτίο, αυτό που τον έκανε να ξεχωρίσει και να επηρεάσει πολλούς με το οπερατικό του στυλ κατά την δεκαετία του ’80. Για αυτό και μόνο του αξίζουν συγχαρητήρια. Κάτι που απέδωσε και με το παραπάνω, κάνοντας μας να ριγήσουμε από ενθουσιασμό και συγκίνηση όταν έκλεισε το set με το αθάνατο Queen of the Reich. Εκεί πιστεύω πως πραγματικά τερμάτισε η φάση για όλους όσους ήμασταν στο Principal. Ως υποσημείωση, θα ήθελα να αναφέρω και την διασκευή του Welcome to the Machine των Pink Floyd, αν και δεν έκλεψε την παράσταση, παρά το ακούσαμε χαλαρά στο περιθώριο.
Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να κάνω και μία προσωπική επισήμανση: Geoff Tate … μήπως κακώς δεν έφτιαξες μία μπάντα κανονική όλα αυτά τα χρόνια για να περιοδεύεις και να ηχογραφείς; Καταλαβαίνω ότι θες να έχεις τις επιλογές σου ανοιχτές, ίσως και η εμπειρία σου με τoυς Queensrÿche σε έχει ξενερώσει κάπως…αλλά και αυτό με αλλαγή προσώπων και καταστάσεων ανά λίγους μήνες, μήπως τελικά δεν βοηθάει και πολύ, μήπως δεν προσδίδει το ειδικό βάρος στα προσωπικά σου project; Εν τω μεταξύ σκεφτόμουν ότι επανασυνδέθηκαν οι Dream Theater με τον Mike Portnoy και πούλησαν ολόκληρη παγκόσμια περιοδεία σε αρένες… και δεν μπορώ να σκεφτώ τι θα γινόταν αν οι Queensrÿche έκαναν το ίδιο. Φαίνεται, όμως, ότι η κλασική σύνθεση της μπάντας που μας έδωσε όλα αυτά τα αριστουργήματα είναι κυριολεκτικά τόσο σφαγμένοι και απογοητευμένοι μεταξύ τους, που προτιμούν να τραβάει ο καθένας τον (κατά πολύ μικρότερο) δρόμο που του όρισε η μοίρα, με την ιδέα μία επανένωσης να φαντάζει τουλάχιστον σαν ευσεβής πόθος, παρά σαν ρεαλιστικό σενάριο με προοπτική.
Όπως και να ‘χει, περάσαμε πολύ καλά και αν δεν ήταν εργάσιμη η επόμενη μέρα, σίγουρα θα το επεξεργαζόμασταν πολύ καλύτερα στη συνέχεια. Είναι πραγματικά προνόμιο να βλέπουμε τον Geoff Tate στην χώρα μας και σε αυτή την φάση της καριέρας του, πέντε χρόνια πριν κλείσει τα 70(!) με αυτή την τόσο εντυπωσιακή φωνή και ερμηνεία του. Ο άνθρωπος φαίνεται ότι δικαιολογεί την φήμη του ακόμα και σήμερα και τιμάει την κληρονομιά του ως ένας από τους μεγαλύτερους metal τραγουδιστές όλων των εποχών, με μία μπάντα που ανταποκρίθηκε στο ύψος των περιστάσεων, παρά το γεγονός ότι η φαντασίωση των περισσότερων fans να είναι η επανασύνδεση της κλασικής σύνθεσης των Queensrÿche επί σκηνής και όχι μόνο. Επίσης μάθαμε ότι τα “Geoff” και “Jeff” στα αγγλικά είναι το ένα και το αυτό όνομα, απλά γράφεται διαφορετικά! Κρατάμε λοιπόν τα καλά και αποδεχόμαστε με ευγνωμοσύνη μία ακόμη φανταστική συναυλία από τον μεγάλο Geoff Tate.
ΚΕΙΜΕΝΟ/ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣl: ΚΩΣΤΑΣ ΤΣΙΡΑΝΙΔΗΣ
2/12/24
Δημοσίευση σχολίου