Είναι βροχερός ο Δεκέμβρης στην Θεσσαλονίκη φέτος. Και μπορεί να συνδυάστηκε με την έλευση του μ-etro στην καθημερινότητα μας αλλά στα μυαλά του metal κοινού της πόλης και περιχώρων, η χθεσινή βραδιά ήταν το τέλος της αναμονής για την εμφάνιση ενός ιστορικού power metal συγκροτήματος και ενός θρύλου του συγκεκριμένου ιδιώματος: των Gamma Ray του Kai Hansen. Το συγκεκριμένο live, που είχε ανακοινωθεί ήδη από την άνοιξη, λάμβανε χώρο στο πλαίσιο των εορτασμών των 40ων γενεθλίων του Metal Hammer. Οι Gamma Ray, λοιπόν, θα εμφανιζόντουσαν στην Θεσσαλονίκη την Δευτέρα 9/12, ενώ την ώρα που γράφεται αυτή η ανταπόκριση (απόγευμα Τρίτης 10/12), οι Αθηναίοι fans λογικά ετοιμάζονται για το νέο Floyd της οδού Πειραιώς, έναν εξαιρετικό χώρο για συναυλίες (υπάρχει λόγος που το λέω), έτσι όπως έχει πλέον διαμορφωθεί και το είδα στους In Flames τον Σεπτέμβρη που μας πέρασε.
Την ώρα που φτάσαμε στο Principal είχε ήδη μαζευτεί αρκετός κόσμος πριν ανοίξουν οι πόρτες στις 20:00, πολλοί περισσότεροι σε σύγκριση με τον Geoff Tate όταν είχαμε επισκεφτεί τον χώρο ακριβώς πριν τρεις εβδομάδες. Υπό μέτριας έντασης υετό, περάσαμε στον εσωτερικό χώρο, ρίχνοντας μία φευγαλέα ματιά στο merchandise που βρισκόταν δεξιά της εισόδου, με τα μπλουζάκια Gamma Ray να κυμαίνονται από 25 έως 35 Ευρώ, μία κατανοητή τιμή, αν την συνδυάσουμε με το γεγονός ότι το εισιτήριο κόστιζε 30 Ευρώ περίπου. Πέρα από τα μπλουζάκια και hoodies Gamma Ray, υπήρχε merchandise και άλλων δύο συγκροτημάτων που επρόκειτο να προλογίσουν τους headliners, αμφότερα ελληνικά: οι Sense Of Fear από την γνώριμη πόλη της Κοζάνης και οι Silent Winter από τον γραφικό Βόλο.
Στις 20:10 και για ένα μισάωρο περίπου, οι Sense Of Fear, χωρίς καμία αίσθηση φόβου, ανέβηκαν στην σκηνή και ξεκίνησαν να παίζουν, για το μισάωρο που ακολούθησε, υλικό από τις δύο κυκλοφορίες τους (όλες κι όλες), το Sense of Fear EP και το άλμπουμ As the ages passing by…. Οι επιρροές τους τυπικές, με στοιχεία που ξεκινούσαν από κλασικό heavy/power μέχρι και speed και thrash (πχ Slayer). Έτυχαν καλής υποδοχής από τον κόσμο που ακόμα συνέρρεε στον χώρο και έφεραν σε πέρας την αποστολή τους με τιμιότητα.
Από εκεί ξεκίνησαν και τα πρώτα προβλήματα με τις προδιαγραφές του χώρου και του ήχου, που, δυστυχώς (και το τονίζω) δεν μας άφησαν μέχρι το τέλος της βραδιάς. Μία σκηνή που ήταν πολύ μικρή και φορτωμένη με εξοπλισμό για 2 συγκροτήματα, ενισχυτές, καλώδια, πεταλάκια, μικρόφωνα και stands για αφίσες με τα graphics της εκάστοτε μπάντας. Τόσο φορτωμένη που τα άτομα ήταν αναγκασμένα να περπατούν σε μισό τετραγωνικό και σε να κινούνται σε μία ευθεία, δεξιά και αριστερά μόνο. Αυτό το άβολο συναίσθημα έλλειψης χώρου πέρασε και σε εμάς, αφού από κάτω ήταν πολύ έκδηλο. Ηχητικά, οι κιθάρες και το μπάσο ήταν πολύ χαμηλά σε σχέση με τα ντραμς, τουλάχιστον μπροστά στην σκηνή. Συνεπώς, αντί ενός ισορροπημένου μουσικού συνόλου, ακούγαμε το σφυροκόπημα των ντραμς με τα φωνητικά, συνοδευόμενα από τις κιθάρες και το μπάσο – τα οποία δεν τα ακούγαμε κιόλας σε σημεία του σετ.
 |
| Sense of Fear/Silent Winter |
Στις 21:00 ξεκίνησαν διακριτικά να εμφανίζονται στην σκηνή οι Silent Winter, κουρδίζοντας και κάνοντας ένα υποτυπώδες soundcheck. Πλέον το Principal είχε σχεδόν γεμίσει, λογικό μιας και Δευτέρα πολύς κόσμος ενδέχεται να δουλεύει μέχρι αργά και να μην είναι σε θέση να φτάσουν από τις 20:00. Όλες αυτές οι μικροδοκιμές κράτησαν για κάμποσα λεπτά, χωρίς να έχει αλλάξει τίποτα για να τους διευκολύνει σε σχέση με το προηγούμενο σχήμα. Ειδικά όταν μπήκε ο τραγουδιστής του συγκροτήματος, κανείς πλέον δεν μπορούσε να μην σκέφτεται όλο αυτό το προβληματικό στήσιμο.
Οι Silent Winter κινούνται στον χώρο του heavy/power/ψιλοprogressive, έχοντας δημιουργηθεί ως μπάντα από τα μέσα της δεκαετίας του ’90, κυκλοφορώντας δύο demos, παρόλαυτα η κύρια δραστηριότητα τους παρατηρείται από το 2018, οπότε και κυκλοφόρησαν το EP The War Is Here, ενώ μέχρι και φέτος έχουν κυκλοφορήσει τρία άλμπουμ και πέντε singles. Στην σύνθεση τους περιλαμβάνεται και ο γνωστός στην χώρα μας τραγουδιστής Mike Livas από την Αθήνα, ο οποίος αποτελεί μέλος τους από το 2018. Μπορεί να ταλαιπωρήθηκε μην μπορώντας να βγάλει όλη του την ενέργεια επί σκηνής όπως επιθυμούσε, τριγυρνώντας σαν παγιδευμένος ανάμεσα και πίσω από τους ενισχυτές και τα καλώδια και μπαινοβγαίνοτας στα παρασκήνια, όμως οφείλω να πω ότι οι φωνητικές του ικανότητες είναι σε κορυφαίο επίπεδο, γκαζώνει χωρίς να φοβάται και να «σπάει». Πραγματικά του αξίζουν συγχαρητήρια, όπως και για τους υπόλοιπους της μπάντας θα ήθελα να πω τα ίδια, αν και τα προβλήματα με τον ήχο μέχρι εκείνο το σημείο ήταν τόσα πολλά που πραγματικά αδικήθηκαν. Ηχεία και μικρόφωνα βουβάθηκαν για κάποια δευτερόλεπτα, το μπάσο κόντεψε να μας προκαλέσει έμφραγμα με τον μικροφωνισμό του. Χώρια που ο εξαερισμός απλά δεν δούλευε επαρκώς, με το ταβάνι να στάζει σε σημεία από την υγροποίηση. Γενικά ήταν μία κωμικοτραγική Spinal Tap κατάσταση, κυρίως για την μπάντα, όσο και για εμάς από κάτω.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά φτάσαμε στους headliners, τους οποίους περίμενε ένα κατάμεστο club. Τα δύο χρόνια που βλέπω συναυλίες εκεί, νομίζω πως αυτή την βραδιά είχε τον περισσότερο κόσμο. Τώρα η κατάσταση επί σκηνής φαινόταν λίγο πιο ευρύχωρη τουλάχιστον, καθώς το team των Gamma Ray βγήκε για τις τελευταίες δοκιμές. Και ακριβώς την ανακοινωθείσα ώρα, στις 22:15, οι Γερμανοί power metallers ανέλαβαν να μας ταξιδέψουν στην πλούσια καριέρα τους.
Το set list των Gamma Ray ήταν εξαιρετικό. Όχι μόνο επειδή τα τραγούδια τους ήταν δυνατά, αλλά επίσης και η επιλογή τους έγινε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Ένα πραγματικό best of του συγκροτήματος, δίνοντας περισσότερη βαρύτητα στα Heading for Tomorrow (από όπου ακούσαμε το ομώνυμο έπος, το Heaven Can Wait και το The Silence) και Land of the Free (με τα Man on a Mission, Rebellion in Dreamland – φυσικά – και το ομώνυμο). Βέβαια και η υπόλοιπη δισκογραφία εκπροσωπήθηκε από τραγούδια όπως τα Avalon και Master of Confusion (από το Empire of the Undead), το Last Before the Storm από το Insanity and Genius, One With the World από το Sigh No More, Empathy από το To the Metal!, Dethrone Tyranny από το No World Order, το ομώνυμο από το Somewhere Out in Space και το Send Me a Sign από το Power Plant. Τα Heading for Tomorrow και Send Me a Sign παίχτηκαν στο encore του show. Όπως καταλαβαίνετε, επρόκειτο για το πλέον αντιπροσωπευτικό set που αντικατόπτριζε όλη την καριέρα τους, μεταξύ 1990-2014. Σημειώνεται, πάντως, για την ιστορία, πως το μόνο άλμπουμ τους που έχει εμφανιστεί στα ελληνικά charts είναι το To the Metal! (2010) που έφτασε στο νο. 2 και αποτελεί την υψηλότερη θέση που έχουν κατακτήσει διεθνώς σε chart, γενικότερα.
Με την θερμοκρασία να ανεβαίνει λόγω της επιβλητικής παρουσίας του Kai και των Gamma Ray, που ωθούσε τον κόσμο σε ξέφρενο γλέντι, τραγουδώντας κάθε στίχο κάθε τραγουδιού, η μπάντα από το Αμβούργο μας κράτησε συντροφιά για σχεδόν ένα δίωρο (!). Στην σύνθεση τους, εκτός (προφανώς) του Hansen, βρίσκουμε τον βετεράνο Dirk Schlächter (μπάσο), τον Michael Ehré (ντραμς – από το 2012) και τον Frank Beck που τραγουδάει πλάι στον Kai από το 2015. Στις κιθάρες δεν βρίσκεται ο επιρρεπής σε ατυχήματα Henjo Richter (που έχει τραυματιστεί τέσσερεις φορές από το 2005 αλλά ευτυχώς αντέχει και αναρρώνει από το τροχαίο που τον βρήκε φέτος τον Γενάρη), αλλά ο γνωστός μας από πέρυσι Φινλανδός Kasperi Heikkinen, που τον είχαμε δει με τους Beast In Black, πάλι στο Principal.
Δεν ξέρω τι θαύματα έκανε ο ηχολήπτης πίσω από τους Gamma Ray, αλλά επιτέλους ο ήχος έφτιαξε κάπως, με την ακουστική του γεμάτου Principal να δυσχεραίνει σημαντικά το έργο του. Το διασκεδάσαμε πολύ πάντως αυτό το live, οι Gamma Ray ακόμα μπορούν να δώσουν μία συναυλία επιπέδου, σχεδόν αψεγάδιαστη. Εδώ που τα λέμε, δεν μπορώ να σκεφτώ γερμανική μπάντα που να μην παίζει άρτια και επαγγελματικά στις συναυλίες της. Εικάζω πως στην Αθήνα που θα τους δουν οι εκεί fans θα το απολαύσουν περισσότερο στο Floyd, παρά εμείς που τα είδαμε όλα στο Principal και βουίζουν ακόμη τα αυτιά μας (όλοι από το κέντρο και αριστερά, στο αριστερό αυτί μιας και από εκεί ερχόταν η ηχορύπανση!). Για το δε κοινό, τι να πω… ενισχύεται μέσα μου ολοένα και περισσότερο η θεωρία πως τελικά είμαστε χώρα power-metalάδων, βγαίνει πολύ κέφι κι ενθουσιασμός με αυτά τα συγκροτήματα, όπως με τους συχνούς επισκέπτες Blind Guardian πέρυσι αλλά και την κορυφαία συναυλία του 2023, τους Helloween, πάλι με τον Kai Hansen. Τυχαίο; Θεωρώ πως όχι. Οι μισοί της παρέας συνεχίσαμε λίγες ακόμα ώρες με μπύρες θυσιάζοντας ώρες από τον ευεργετικό ύπνο, αλλά χαρούμενοι που απολαύσαμε ένα ακόμα φοβερό live από τον ακούραστο Kai Hansen και τους Gamma Ray!
Κείμενο: Κώστας Τσιρανίδης
Φωτογραφίες: Ιοραδάνης Σπυρίδης/Κώστας Τσιρανίδης
11/12/24
Δημοσίευση σχολίου