Αχ, αυτό το άλμπουμ, που ακολουθεί μετά ένα υπέρ-πετυχημένο δίσκο! Σε αυτή τη ‘δημοσιογραφική’ παγίδα έπεσε με άνεση το πανέμορφο δεύτερο άλμπουμ των Dire Straits, Communiqué (1979, Νο 5 Μ.Βρετανία, Νο 11 Αμερική), έχοντας πίσω του το δίδυμο αδελφάκι του, όπως σημειώνει πετυχημένα ο Σωτήρης Τσιάπης στο επιμύθιο, στο τέλος του κειμένου. Ο Mark Knopfler έχει δημιουργήσει ένα δικό του ιδιαίτερο ήχο, που προερχόταν σε μεγάλο βαθμό από τον ήχο του J.J. Cale, αλλά αυτό είναι παράσημο! Δίπλα του ο πανήψυλος μπασίστας John Issley, ο ντράμερ Pick Withers κι ο αδελφός του Mark, David Knopfler για τον οποίο το Communique ήταν το τελευταίο άλμπουμ ε το συγκρότημα, αφού η σύγκρουση με τον Mark ήταν αναπόφευκτή. Και όλοι αυτοί, ηχογράφησαν ένα άλμπουμ με καθαρό ήχο που ο κόσμος και οι μουσικοί δημοσιογράφοι, αντί να απολαύσουν, το συνέκριναν(!) με το πρώτο άλμπουμ, εξ ου και οι λέξεις "δημοσιογραφική παγίδα".
Για να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα, το πρώτο ομότιτλο άλμπουμ (1978)του αγγλικού συγκροτήματος, μας σύστησε ένα μοναδικό κιθαρίστα, με προσωπικό παίξιμο και τραγούδια-συνθέσεις, ανεξίτηλες στο χρόνο. Σίγουρα τα πράγματα ήταν δύσκολα για το δεύτερο άλμπουμ, που είχε να «ανταγωνιστεί» ένα τέτοιο αριστούργημα, αλλά για στάσου!
Αυτό το Unce upon a Time in the west δεν είναι μαγικό, το Lady Writer δεν κυλάει, τα ράθυμα News και Where do you think you’re going δεν είναι πανέμορφα, η Bluesy ατμόσφαιρα δεν είναι διάχυτη; Πόσα τέτοια άλμπουμ, με τόσο έντονα τα παραπάνω στοιχεία, κυκλοφόρησαν; Σίγουρα η αντιμετώπιση του πανέμορφου Communiqué θα ήταν καλύτερη, αν δεν είχαμε εστιάσει στο Sultans of Swing και θα πέρναγε σε ακόμα περισσότερο κόσμο. Πάντως όσοι το αγόρασαν, δικαιώθηκαν.
Από το επόμενο άλμπουμ τους Making Movies αλλά και τα 3 επόμενα, το συγκρότημα εκτινάχθηκε, υπέρ πολλαπλασιάζοντας τους fans του. Προσωπική άποψη, σαν τα πρώτα 2 άλμπουμ, δεν υπάρχουν! Άλλος ήχος, άλλη ατμόσφαιρα…μαγεία
ΤΙ ΕΚΑΝΑΝ ΜΕΤΑ
14 μήνες μετά κυκλοφόρησαν το Making Movies (Οκτ.1980)
TRIVIA
Την παραγωγή έκαναν οι Jerry Wexler και Barry Beckett, με τον δεύτερο να παίζει τα πλήκτρα όπου χρειάστηκε, με το ψευδώνυμο B.Bear.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
8/11/24
Ο ΣΩΤΗΡΗΣ ΤΣΙΑΠΗΣ ΓΙΑ ΤΟ COMMUNIQUE
ο δίδυμο αδελφάκι του ομώνυμου Dire Straits κυκλοφόρησε το 1979 και σε γενικέs γραμμέs κινείται στο ίδιο ύφοs με τον προκάτοχό του. η μουσική των Dire Straits δεν έχει ιδιαίτερεs ροκ εξάρσειs.. είναι ένα μείγμα χαλαρού μέχρι και υποτονικού soft rock με εμβόλιμεs blues πινελιέs - σπανίωs ακούμε σκληρά riffs - ενώ δανείζεται ρέγγε ρυθμούs έχονταs βασική επιρροή τον J.J. Cale, στοιχείο το οποίο τουs χαρακτηρίζει σε πολλά τραγούδια τουs. επίσηs διακρίνουμε ένα ιδιότυπο country-folk ύφοs το οποίο μπορεί να μαs ξενίζει αρχικά αλλά μάλλον ταιριάζει με τη συνθετική δομή. με λίγα λόγια με το ένα μάτι κοιτάνε προs Αμερική!
ο βασικόs κορμόs τηs μουσικήs τουs χτίζεται γύρω απ τα αριστοτεχνικά κιθαριστικά κεντήματα του συνθέτη-τραγουδιστή-κιθαρίστα και leader τηs μπάνταs Mark Knopfler, του οποίου η fingerstyle τεχνική να παίζει χωρίs πένα οφείλεται κυρίωs στον Chet Atkins. αυτό παράγει έναν κρυστάλλινα διαυγή ήχο που είναι άμεσα αναγνωρίσιμοs. Το άλμπουμ έχει αρκετά αξιόλογα κομμάτια.. εκτόs απο το hit single Lady writer, ξεχωρίζω το Once upon a time in the west, News, Angel of mercy και Where do you think you’re going.
Δημοσίευση σχολίου