50 PROGRESSIVE ΑΛΜΠΟΥΜ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙΣ ΣΤΗ ΔΙΣΚΟΘΗΚΗ ΣΟΥ

 

Για 8 ολόκληρα χρόνια, από το 1969 έως και το 1977, το progressive rock άνθισε στη Μ.Βρετανία, δημιουργόντας έναν εξωστρεφή, υπερμεγέθη ήχο, με πολλές ρίζες στην κλασική μουσική κι εκμεταλλευόμενο στο έπακρον την τότε καινούργια τεχνολογία των synthseizers, κατάφερε να δημιουργήσει ένα μοναδικό ήχο. Στη λίστα που ακολουθεί οι Δικαιόπολις, Μάρκος Σακελλαρίου, Δημήτρης Συμελιάδης, Κώστας Elton Κοντογιάννης, Κώστας Τσιρανίδης, Σωτήρης Τσιάπης, Κώστας Τσιρανίδης, Χρήστος Κισατζεκιάν και Αλέξανδρος Ριχάρδος, επέλεξαν τα Καλύτερα Άλμπουμ της κλασικής Progressive περιόδου, με βάση τόσο το προσωπικό όσο και το γενικό κριτήριο, προσπαθόντας να καλύψουν κάθε έκφανση του είδους. Σίγουρα θα βρείτε πολλές απουσίες δίσκων από τη λίστα, ακόμα κι εγώ που την επιμελήθηκα, νιώθω ότι έχει….κενά, αλλά βασική σκέψη μας ήταν σε κάθε συγκρότημα οι επιλογές δίσκων να μην ξεπερνούν τα 2 άλμπουμ, γι αυτό και λείπουν τα Meddle, Trilogy, Larks’ Tongues in Aspic κ.α.. Έξ άλλου, όλες οι λίστες, είναι εύπλαστες! Αν έχουμε αφήσει έξω ένα δίσκο, σκεφτείται αν θα μπορούσε να αντικαταστήσει κάποιο από τη λίστα.  Όπως θα παρατηρήσετε, εκτός των κλασικών άλμπουμ της progressive περιόδου, αναφέρονται κι ορισμένα της νεότερης σχολής, που αντιπροσωπεύουν τη νέα γενιά, που εκτείνεται έως το prog metal.  Α.Ρ.
 
Το πρώτο ομώνυμο άλμπουμ των Emerson Lake and Palmer είναι ένα από τα καλύτερα ντεμπούτο στην ιστορία της μουσικής. Ισορροπώντας με ακροβατική ικανότητα μεταξύ μελωδίας και progressive rock, χωρίς ίχνος υπερβολής και τιθασευμένη την πολυπλοκότητα που κατά κύριο λόγο ξεπηδούσε από τα πλήκτρα του Keith Emerson, το πρώτο ομότιτλο άλμπουμ της υπέροχης τριάδας, αποτελεί Πύλη στον υπέροχο κόσμο του progressive.Α.Ρ.

Το κριτήριο επιλογής μου για το World Record των Van Der Graaf Generator ήταν απόλυτα υποκειμενικό. Ήταν το πρώτο (κι όχι το τελευταίο) άλμπουμ που αγόρασα από την δισκογραφία τους και είχα την τύχη να είναι το πιο προσιτό στα αγγλικά μου αλλά και στον ήχο τους. Παρ΄όλην την …ακατάσχετη ερμηνεία του Peter Hammill, η μουσικότητα είναι ακόμα εξαιρετική, ίσως γιατί το World Record έχει (λίγο) παραπάνω κιθάρα σε σχέση με τα υπόλοιπα άλμπουμ τους κι αυτό του δίνει μια διαφορετική διάσταση. Πολύ καλό άλμπουμ αλλά μόνο γι αυτούς που ξέρουν τι θα ακούσουν. Α.Ρ.

To Octopus(1972) είναι το πιο πολυσχιδές και ολοκληρωμένο άλμπουμ των Gentle Giant. Ξεχωριστή αναφορά στα περίπλοκα φωνητικά για τα οποία δούλεψαν με την κονσόλα και τις πολλαπλές ηχογραφήσεις.  Παρ΄όλη τη μοναδικότητά του, το Octopus δεν έκανε επιτυχία(δεν μπήκε καν στο βρετανικό chart, No 170 Aμερική) αλλά παραμένει σαν τo καλύτερο άλμπουμ τους. Α.Ρ.
Η σημαντικότητα και η σπουδαιότητα του Images And Words των Dream Theater δεν περιορίζεται στο ότι είναι ένα κλασσικό, αριστουργηματικό album. Είναι το album αυτό που επανέφερε τη λέξη progressive στο μουσικό λεξιλόγιο, είναι το album που έσπρωξε χιλιάδες ανθρώπους ν’ ακούσουν όλα τα μεγαθήρια του ‘70s progressive rock, χαρίζοντάς τους μια δεύτερη (ή και τρίτη!) καριέρα.

Είναι το album που εδραίωσε το progressive metal -που προϋπήρχε με τους Queenrsyche και τους Fates Warning μεταξύ άλλων, αλλά είτε το έλεγαν «τεχνικό metal», ή ήταν πολύ underground για να «περάσει» στον πολύ κόσμο. Το “Images…” είναι το album που απενεχοποίησε τη χρήση των keyboards στο metal, είναι το album που οι αλυσιδωτές αντιδράσεις που προέκυψαν από αυτό, άλλαξαν το μουσικό τοπίο καθώς δημιουργήθηκαν πολλές νέες progressive μπάντες και τα αντίστοιχα εξειδικευμένα labels για να κυκλοφορούν αυτή τη μουσική. Το γεγονός ότι περιλαμβάνει και 8 κομμάτια/ διαμάντια, απλά το τοποθετεί στην κορυφή της τεράστιας δισκογραφίας των δημιουργών του! Δ.Σ.

Στο θρυλικό Images And Words υπήρχε ένα κομμάτι που λεγόταν  Metropolis—Part I: The Miracle and the Sleeper και για πολλά χρόνια, όλοι αναρωτιούνταν τί θα συμβεί στο δεύτερο μέρος, κάνοντας την ίδια ερώτηση σε κάθε συνέντευξη των Dream Theater. Τελικά η συνέχεια, κυκλοφόρησε ως concept album μερικά χρόνια αργότερα και αποτελεί το δεύτερο, αδιαμφισβήτητο «δεκάρι» των
Dream Theater. Δεν είναι μόνο το παίξιμο και η απαράμιλλη τεχνική. Είναι η τρομερή πλοκή του έργου (από αρχαιοελληνική τραγωδία μέχρι το Brave των Marillion και οτιδήποτε ενδιάμεσο), είναι οι εμπνευσμένες συνθέσεις, η κινηματογραφική του δομή και η συγκλονιστική του κατάληξη, με το ανατριχιαστικό Finally Free. Ναι, ένα concept album είναι «υποχρεωτικό» για οποιαδήποτε progressive μπάντα σέβεται τον εαυτό της. Αλλά όταν κυκλοφόρησε στα τέλη του 1999, το Metropolis 2Scenes…” όχι μόνο κράτησε ζωντανούς τους Dream Theater, αλλά η ευρεία του αποδοχή τούς εγγυήθηκε την καλλιτεχνική τους ανεξαρτησία από εκείνο το σημείο και πέρα, μακριά από τις επιταγές της μόδας ή του εκάστοτε label. Δ.Σ.

Μπορεί οι Fates Warning να έχουν διατηρήσει τον heavy metal χαρακτήρα τους όμως από το προηγούμενο ήδη album τους έχουν αρχίσει να προσχωρούν σε πιο progressive μονοπάτια. Η μουσική στο Awaken the Guardian, γίνεται πιο σκοτεινή, πιο δύστροπη, η χαρακτηριστική φωνή του John Arch χρωματίζει κατάλληλα τα riffs και τις μελωδίες του Jim Matheos και οι Fates Warning δείχνουν διάθεση να μην γίνουν ένα ακόμα κοινότυπο συγκρότημα.Μ.Σ.

Οι Queensryche έδειξαν από την αρχή ότι δεν ήταν συνηθισμένο συγκρότημα. Το Rage For Order είναι ένα album που έχει φαρδιά πλατιά χτυπημένη πάνω του την ταμπέλα του “προοδευτικού”. Στο DNA του, στην συνθετική του λογική, στον ήχο του, ακόμα και στο image του, είναι ένα album
το οποίο βρίσκεται πολύ μπροστά από την εποχή που κυκλοφόρησε.Μ.Σ.
Energetic Disassembly: Prog Metal ή Τech Thrash; Ιδού η απορία! Όποια όμως και να είναι η απάντηση, η ουσία είναι πως το ντεμπούτο album των Watchtower από το Texas αποτελεί ένα από τα πιο προοδευτικά δείγματα γραφής και ένα από τα πιο επιδραστικά albums που έχει να παρουσιάσει το heavy metal τα τελευταία 40 χρόνια. Άνθρωποι ή μήπως εξωγήινοι δημιούργησαν άραγε αυτό το μουσικό μνημείο; Μ.Σ.


To Ιn Absentia(2002) των Porcupine Tree, σηματοδότησε μια αλλαγή στο ύφος τους, κινούμενο σε πιο progressive metal κατεύθυνση, σε αντίθεση με τους ψυχεδελικούς και εναλλακτικούς ήχους των προηγούμενων άλμπουμ. O Steve Wilson και οι  Richard Barbieri πλήκτρα, Colin Edwin μπάσο και ο νεοεισελθών ντράμερ Gavin Harrison, κατάφεραν και δημιούργησαν όχι μόνο το πιο εμπορικό τους άλμπουμ αλλά και ‘ένα από τα ποιοτικότερα. Α.Ρ.

Από το αδιάφορο ντεμπούτο στο εξαιρετικό Foxtrot, οι Genesis κινούνταν σε διαρκώς ανοδική τροχιά, τόσο από δημιουργική όσο και από εμπορική άποψη. Eπόμενος σταθμός σε αυτή την πορεία είναι το αριστουργηματικό Selling England by the Pound. Με ποιμαντικό (σχεδόν θρησκευτικό) χαρακτήρα, rock προσέγγιση κι έμμεσες αναφορές στην λογοτεχνία, αλλά και πιο pop συνθέσεις, το συγκρότημα προχωράει ένα βήμα παραπέρα. Άψογα παιγμένη μουσική επενδύει μία συλλογή από μικρές ιστορίες, όλες πλήρως εμβαπτισμένες στο αγγλικό πνεύμα, την βρετανική καθημερινότητα. Με ιδέες από jazz και ethnic μουσικές, σταθερά σημεία αναφοράς στην folk, την θεατρικότητα τους και το μοναδικό στυλ τους, οι Genesis ακούγονται πολύπλοκοι αλλά ταυτόχρονα προσιτοί, συνδυάζοντας με μοναδικό τρόπο το μουσικό και στιχουργικό βάθος των μελών τους. Πρόκειται για ένα από τα καλύτερα άλμπουμ, όχι μόνο της δισκογραφίας τους, αλλά του progressive rock, γενικότερα. Ήταν η πρώτη κυκλοφορία τους που μπήκε στο βρετανικό top-10 (νο. 3). K.T.

Το 2112 αποτελεί το σημείο όπου οι Καναδοί απόστολοι του progressive hard rock, οι Rush, άλλαξαν επίπεδο, μετά από εξαιρετικές, αλλά εμπορικά ανεπαρκείς προσπάθειες με τα τρία προηγούμενα άλμπουμ τους. Κόντρα στις επιτακτικές συμβουλές της δισκογραφικής τους να γράψουν ραδιοφωνικά hits, οι Rush επέλεξαν να μας πάρουν μαζί τους σε μία γαλαξιακή περιπέτεια, η οποία εκτυλίσσεται σε όλη την πρώτη πλευρά του άλμπουμ. Στην δεύτερη πλευρά το ταξίδι συνεχίζεται, σε αυτό τον πλανήτη αλλά και στην ζώνη του Λυκόφωτος, ενώ κλείνει με κοινωνικοπολιτικό μήνυμα, στοιχείο που δεν λείπει ούτε και στο ομώνυμο έπος που ακούμε στην αρχή. Προφανώς έκανε τέτοια εντύπωση, που οι Rush εδραιώθηκαν στην συνείδηση του αμερικάνικου κοινού ως η πλέον δυναμική απάντηση στο «ιερατείο» των βρετανικών progressive rock συγκροτημάτων και αποτέλεσε την αρχή μίας επιτυχημένης καριέρας. Κ.Τ.
Το 1977, οι ιδιαίτερα αγαπητοί στο ελληνικό κοινό, Γερμανοί Eloy, κυκλοφορούν το πλέον ιστορικό και «ελληνικό» άλμπουμ τους, με τίτλο Ocean. Στο εξώφυλλο δεσπόζει μία μορφή που παραπέμπει στον Ποσειδώνα, ενώ θεματικά βασίζεται πλήρως στον μύθο της Ατλαντίδας, τον οποίο πραγματεύεται σε τέσσερα μέρη. Όλο το αμάλγαμα επιρροών της μπάντας, μετουσιωμένο από το δικό τους δημιουργικό φίλτρο, βρίσκεται εδώ, όπως π.χ. ο ήχος των Βαγγέλη Παπαθανασίου (aka Vangelis), Pink Floyd και Yes. Η ροή του Ocean είναι ισορροπημένη και ατμοσφαιρικότατη, με αποτέλεσμα κυριολεκτικά ο ακροατής να χάνεται στην μυσταγωγική ατμόσφαιρα του. Θεωρώ πως πρόκειται για το δημιουργικό αποκορύφωμα των Eloy. Είναι, επίσης, και το πιο επιτυχημένο εμπορικά άλμπουμ τους (και γενικότερα του γερμανικού progressive rock), παρά το γεγονός ότι είχε την ατυχία να κυκλοφορήσει από ένα γερμανικό συγκρότημα σε ένα αγγλοκρατούμενο είδος. Κ.Τ.

Η δεκαετία του ’80 δεν ήταν ιδιαίτερα φιλική προς τον progressive rock χώρο, με αρκετά από τα μεγαθήρια των ‘70s να διαλύονται ή να μεταλλάσσονται, προκειμένου να μείνουν επίκαιροι. Ωστόσο, ένα νέο κύμα progressive rock φαινόταν να σαρώνει την Βρετανία και σε αυτό πρωταγωνιστικό ρόλο κατείχαν οι Marillion, μία μπάντα που ακουγόταν πιο Genesis από τους Genesis της εποχής. Το Misplaced Childhood αποτελεί την τρίτη δισκογραφική τους δουλειά, συνεχίζοντας στο υψηλό επίπεδο των προηγούμενων δουλειών τους, αλλά αυτή την φορά ως ένα concept άλμπουμ. Όλη η μαγεία και η μελαγχολία της παιδικής ζωής, που αφήνει ανάγλυφο αποτύπωμα στον ενήλικο χαρακτήρα μας, περικλείεται σε κάτι περισσότερο από 41 λεπτά, δοσμένη από την μαεστρική πένα και φωνή του τραγουδιστή τους,Fish, και βασισμένη δική του βιωματική εμπειρία. Το Misplaced Childhood είναι το πιο επιτυχημένο άλμπουμ των Marillion, κατακτώντας άμεσα το νο. 1 των βρετανικών charts, κυρίως λόγω του μεγάλου του hit, Kayleigh. Κ.Τ.

Απέκτησα το Trespass (1970) των Genesis αρκετά χρόνια μετά την κυκλοφορία του, μάλλον για συλλεκτικούς λόγους, παρά για…μουσικούς. Όταν όμως άκουσα τα Knife και Looking for Someone, κατάλαβα πόσο λάθος είχα κάνει τόσα χρόνια. Απίστευτα  καλαίσθητο, σηματοδοτεί τη μετάβαση από το ψυχεδελικό στο prog με τη συνεισφορά του κιθαρίστα Anthony Philips να είναι εμφανής και αριστοτεχνική. Πανέμορφο. Α.Ρ.

Χαίρομαι των νεότερους, που απολαμβάνουν τη μουσική, χωρίς κόμπλξ και κολλήματα. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο οι Eloy λοιρωρήθηκαν όταν οι πεφωτισμένοι δημοσιογράφοι έκαναν κριτική στο δεύτερο άλμπουμ τους, Inside (1973) γιατί «ανακάλυψαν» ότι είχαν κάποια στοιχεία από τους Pink Floyd και πάνω από όλα ΔΕΝ προερχόντουσαν από τη Αγγλία. Το ελληνικό κοινό αφού διάβασε τις κατακεραυνομένες κριτικές του Inside, τις αγνόησε και αγόρασε το άλμπουμ, με τις πωλήσεις στη χώρα μας να ξεπερνούν τις 50.000 αντίτυπα (περιλαμβάνονται κι εξαγωγές). Α.Ρ

Από τα πλέον χαρακτηριστικά αγγλικά progressive συγκροτήματα, οι  Renaissance είχαν έναν ήχο που βασιζόταν στη μαγική φωνή της Annie Haslam (στα πρώτα 2 άλμπουμ τραγουδίστρια ήταν η εξ ίσου υπέροχη Jane Relf) και σε ένα συνδυασμό κλασσικής, folk, rock ακόμα και jazz μουσικής. To  Scheherazade and Other Stories(1975) έχει όλα εκείνα τα στοιχαία, που με βασικό όργανο το πιάνο, οι μελωδίες διευρύνουν τη δημιουργικότητά τους, προσφέροντας ένα μουσικό ταξίδι. Μακριά από την πολυπλοκότητα των Yes, το βαρύ Hammond των Emerson Lake and Palmer και τον πολυδαίδαλο ήχο των Genesis, οι Renaissance (σ.σ.διόλου τυχαίο το όνομά τους, Αναγέννηση), προσφέρουν μια βαθιά και αξιοσημείωτη μουσική απόλαυση. Α.Ρ.

Μέσα στη πλούσια παραγωγική χρονιά του 1972, μεταξύ άλλων διαχρονικών και ανεπανάληπτων δίσκων, κυκλοφόρησαν οι Yes το εμβληματικό άλμπουμ Close to the edge. H επιτομή του πολυδιάστατου progressive σε όλο του το μεγαλείο, ακόμα και με τα πειραματικά - αντισυμβατικά στοιχεία που περιέχει. η επίγευση που αφήνει το άκουσμά του μέσα στο απόκοσμο ατμοσφαιρικό υπόβαθρο είναι μοναδική! και πώs να μην είναι όταν έχουν συνυπάρξει πέντε ιδιοφυείs μουσικοί στην ίδια μπάντα? εκτόs απ τον κιθαρίστα-επιστήμονα Steve Howe, τα μεγαλειώδη πλήκτρα του Rick Wakeman που συνοδεύουν την ελιτίστικα αισθαντική και ιδιαίτερη φωνή του Jon Anderson αρκούν για να βυθιστεί κάποιοs στο άβατο τηs καλλιτεχνικήs δημιουργίαs τουs. Προσωπικά μετά από άπειρεs ακροάσειs ομολογώ οτι δεν μπορώ να μην ανατριχιάσω ακούγονταs την ελεγεία And you and I που κατ εμέ αποτελεί τη πιό συγκλονιστική συνθετική στιγμή τουs, και ένα απ τα σπουδαιότερα κομμάτια του prog-rock σε όλα τα επίπεδα! Να τονίσουμε οτι το εξώφυλλο είναι σχεδιασμένο απ τον μόνιμο συνεργάτη τουs Roger Dean, ο οποίοs και αργότερα δημιούργησε εξώφυλλα έργα τέχνηs εφάμιλλα με πίνακεs ζωγραφικήs! Εμπνευσμένο - πολύπλοκο - ευρηματικό - πολυσχιδέs, κομψοτέχνημα! Σ.Τ.
Το Thick as a Brick των Jethro Tull προέκυψε ως το αποτέλεσμα μιας «φάρσας» του Ian Anderson προς τους μουσικοκριτικούς. Ενοχλημένος από την επιμονή τους να χαρακτηρίζουν το Aqualung ως concept άλμπουμ, μόνο και μόνο επειδή 3-4 τραγούδια είχαν παρεμφερές θέμα, αποφάσισε να δημιουργήσει ένα άλμπουμ, που όχι απλώς θα ήταν concept, αλλά θα ήταν η «μητέρα» όλων των concept albums. Σκάρωσε λοιπόν, με μοναδική στιχουργική μαεστρία, ένα ποίημα ποταμό, μέσα από το οποίο σατιρίζει τον χοντροκέφαλο μέσο Εγγλέζο, το έντυσε με υπέροχες μουσικές, στη μορφή ενός ενιαίου τραγουδιού διάρκειας 45 λεπτών, το περιτύλιξε με μια κανονικότατη 16σέλιδη εφημερίδα και ιδού:  Το Thick As A Brick, που ξεκίνησε σαν ένα αστείο, συμπεριλαμβάνεται σήμερα στα πιο σημαντικά progressive album στην ιστορία! Δ

Είναι, φαντάζομαι, αδύνατο για έναν Έλληνα να μιλήσει αμερόληπτα γι’ αυτό το αριστουργηματικό διπλό άλμπουμ του 1972, που συμβαίνει να είναι ένα 100% ελληνικό δημιούργημα! Ας δούμε, καλύτερα, τη -σίγουρα- αντικειμενική άποψη ενός σπουδαίου μουσικού, του Steven Wilson, ηγέτη των Porcupine Tree: «Το 666 βασίστηκε στην Αποκάλυψη του Ιωάννη και, όπως τόσα άλλα concept άλμπουμ, είναι τόσο φιλόδοξο και πομπώδες που θα μπορούσε εύκολα να φάει τα μούτρα του. Αντιθέτως, είναι εντελώς ιδιοφυές και στην περίπτωση αυτή, οι Aphrodite's Child τα κατάφεραν απόλυτα! … Είναι ένας από τους σπουδαιότερους διπλούς concept δίσκους όλων των εποχών. Όλοι πρέπει να έχουν στην κατοχή τους ένα αντίτυπο Δ
Αμφιταλαντεύτηκα ώσπου να καταλήξω στο Expression II (1978) κι ο λόγος είναι ότι είναι αρκετά μακριά από τη μουσική αισθητική των Gong, γιατί ακούγεται σαν ένα κλασικό progressive άλμπουμ της εποχής, με αρκετή κιθάρα και συνθέσεις δομημένες και σφιχτές. Σε πρώτη ζήτηση οι αυτοσχεδιασμοί, πολύ fusion και jazz/rock αλλά και καλή δουλειά στην κιθάρα από τους Mick Taylor, Allan Holdsworth και Bon Lozaga. Σημαντική η παρουσία του Daryl Way στο βιολί. Α.Ρ.
Από τα άγνωστα συγκροτήματα του χωρου, οι Γαλλοκαναδοί Harmonium, δικαιούντια μια θέση στο σημερινό αφιερώμα με το δεύτερο άλμπουμ τους Si on avait besoin d'une cinquième saison (1975). Κάθε τραγούδι αντιπροσωπεύει μια εποχή με τον τα΄τιλο στα γαλλικά να ερωτά «Αν χρειαζόμαστε μια Πέμπτη εποχή». Progressive με χρήση πολλών φυσικών οργάνων (φλάουτο, ξύλινα πνευστά) και κυρίως πολύ φαντασία και ποιότητα. Να διευκρινήσω ότι αν θέλετε να ακούσετε τέτοιους δίσκους, ξεκινήστε πρώτα από τους κλασικούς progressive δίσκους για να συνηθίσει το αυτί σας. Α.Ρ.

Διάβαζα τιs προάλεs ένα ξένο άρθρο για τα είδη και υποείδη (genres) τηs μουσικήs, και ανακάλυψα τον όρο crossover prog με χαρακτηριστικό του εκπρόσωπο τουs Supertramp.. στην ανάλυση του όρου κατάλαβα οτι η βασική δομή τηs μουσικήs τουs ανάγεται στο progressive αλλά συνδυασμένο με pop-art πινελιέs που απευθύνονται και σε άλλα ακροατήρια όχι τόσο απαιτητικά και εξειδικευμένα. Το άλμπουμ Crime of the century του 1974 θα έλεγα οτι επιβεβαιώνει τη θέση του σ αυτήν την υποκατηγορία. διότι χτίζει έξυπνα τιs σοφιστικέ συνθέσειs σε μελωδικούs ρυθμούs παιγμένουs αριστοτεχνικά απ τουs βιρτουόζουs μουσικούs  με τρόπο που να μην βαραίνει το ύφοs αλλά να δημιουργεί μιά ευχάριστη αίσθηση ακρόασηs. με βασικούs συνθέτεs τουs Roger Hodgon και Rick Davis συνεπικουρούμενοι απ τον πολυοργανίστα John Helliwell, κυκλοφόρησαν αυτό το θαυμάσιο άλμπουμ, που μαζί με το Breakfast in America τα θεωρώ τα σημαντικότερα μουσικά έργα τηs δισκογραφίαs τουs. με κυρίαρχο στοιχείο το ηλεκτρικό πιάνο του Roger Hodgon, ο δίσκοs περιέχει ατόφια διαμάντια με άρτιο συνθετικό και εκτελεστικό αποτέλεσμα. ξεχωρίζουν το School φυσικά, το Bloody well right και το Dreamer που κυκλοφόρησε με επιτυχία και ωs single. Σ.Τ.
The Space Ritual Alive in Liverpool and London όπως είναι ο ολoκληρωμένος τίτλος του διπλού live άλμπουμ των Hawkwind, κυκλοφόρησε το 1973 και ήταν ηχογραφημένο κατά την διάρκεια της περιοδείας του συγκροτήματος την προηγούμενη χρονιά για την προώθηση του άλμπουμ Doremi Fasol Latido. Ήταν η πρώτη προσπάθεια να αποτυπωθούν σε βινύλιο οι συναυλίες των Hawkwind που συνδυάζουν τα ηλεκτρονικά εφέ, το οπτικοακουστικό σώου, την ποίηση και τα χορευτικά. Ένα από τα σπουδαιότερα live άλμπουμς που κυκλοφόρησαν ποτέ κι ένα απ΄όσα χαρακτήρισαν το prog rock και την δεκαετία του ’70. Κ. Elton Κ

Τρία χρόνια μετά το Relayer και ένα μόλις χρόνο μετά την έκρηξη του punk, οι Yes μέσα σε ένα κλίμα αμφισβήτησης, κυκλοφορούν ένα από τα καλύτερα τους άλμπουμ. Το Going For The One έχει όλα εκείνα τα στοιχεία που λατρέψαμε στους Yes: περίπλοκοι ρυθμοί από τα ντραμς του Alan White και το μπάσο του Chris Squire,  πολυεπίπεδες αρμονίες από την αγγελική φωνή του Jon Anderson, δαντελωτό παίξιμο από τον Steve Howe και κάπου δεξιά στη σκηνή, ο μαέστρος Rick Wakeman, δίνει αρμονία και βάρος στον ήχο τους. Οι σημερινοί ακροατές του το progressive rock (σ.σ. τότε δεν το λέγαμε prog) ίσως να μην μπορούν να το  αξιολογήσου όσο θα έπρεπε αλλά πιστέωτε με, στέκεται δίπλα στα Fragile και Close To The Edge. Α.Ρ.
 
 Το άλμπουμ In The Land Of Grey And Pink των Caravan ήταν κατά γενική αποδοχή κοινού και κριτικών η καλύτερη στιγμή στην καριέρα τους παρά τις χαμηλές πωλήσεις. Κυκλοφόρησε το 1971 μ’ ένα επίσης καταπληκτικό εξώφυλλο εμπνευσμένο από τα μυθιστορήματα του Tolkien. Στον δίσκο κυριαρχoύν τα πλήκτρα του David Sinclair ενώ η μεσαιωνική ατμόσφαιρα, οι folk επιρροές συνδυάζονται άριστα κάποιες αποχρώσεις jazz. Το αποτέλεσμα είναι το άλμπουμ να χαρακτηριστεί σαν ένα από τα πιο αντιπροσωπευτικά του «ήχου του Canterbury” και με την πάροδο των ετών μαζί με τις άπειρες επανακυκλοφορίες του να κατακτήσει την θέση που του αξίζει στο πάνθεο των καλύτερων prog άλμπουμ! Κ. Elton Κ

 Το ντεμπούτο των Βρετανών Camel κυκλοφόρησε το 1973 και ήταν η απαρχή μιας σειράς καταπληκτικών δίσκων που τους καθιέρωσαν σαν ένα από τα κορυφαία Βρετανικά συγκροτήματα του prog rock ήχου, στα ‘70ς. Το συνθετικό δίδυμο των Andrew Latimer και Peter Bardens παρουσιάζουν επτά σπουδαίες συνθέσεις  με κορυφή το Never Let Go, ένα πραγματικό highlight στην δισκογραφία τους κι ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα κι αγαπημένα κομμάτια στα live των Camel, κι όχι μόνο!! Κ. Elton Κ
Ένα από τα πιο αντιπροσωπευτικά δείγματα του ΄Ηχου του Canterbury, το ομώνυμο πρώτο άλμπουμ των Hatfield and the North κυκλοφόρησε το 1974. Το συγκρότημα απαρτίζουν μερικοί από πιο τους χαρισματικούς μουσικούς που έβγαλε η Μεγάλη Βρετανία όπως οι Phil Miller, Dave Stewart, Richard Sinclair και Pip Pyle, ενώ συμμετέχουν μεταξύ άλλων και οι Robert Wyatt (Soft Machine), Barbara Gaskin (Spirogyra) και Didier Malherbe (Gong). Τα ονειρικά φωνητικά συνδυάζονται με τους ηχητικούς πειραματισμούς, την ψυχεδέλεια και τις jazz επιρροές, δημιουργώντας ένα progressive rock αριστούργημα αρκετά έξω από τα γνωστά και «τετριμμένα» μονοπάτια. Γι αυτό κι ο δίσκος αυτός αποτελεί «δίσκο αναφοράς» για το συγκεκριμμένο είδος αλλά και για την δεκαετία ολόκληρη. Κ. Elton Κ

Το πρώτο και ομώνυμο άλμπουμ των Procol Harum κυκλοφόρησε το 1967 και είναι αναμφισβήτητα στα «50 άλμπουμς που ίδρυσαν το prog rock, σύμφωνα και με το περιοδικό Classic Rock. Εξ ολοκλήρου δημιούργημα των Gary Brooker, Matthew Fisher, Robin Trower, του στιχουργού Keith Reid μαζί με τους Dave Knights και B.J. Wilson, ακολούθησε την τεράστια επιτυχία που γνώρισε το συγκρότημα με το σινγκλ A Whiter Shade Of Pale, κομμάτι που εμφανίστηκε μόνο στην Αμερικανική έκδοση του δίσκου. Στον δίσκο κυριαρχεί το hammond του Fisher το οποίο μας μεταφέρει σε μια Μεσαιωνική ατμόσφαιρα που συνοδεύει τα ιδιαίτερα φωνητικά του Brooker, ένα έργο που μας φέρνει σε πρώτη επαφή με το συγκρότημα των Procol Harum και την μουσική τους. Κ. Elton Κ

Το Roaring Silence, το έβδομο άλμπουμ των Βρετανών Manfred Mann’s Earth Band κυκλοφόρησε το 1976 και περιλαμβάνει κυρίως υλικό άλλων συνθετών, όπως το κομμάτι που ανοίγει τον δίσκο, το Blinded By The Light του Springsteen. Υπάρχουν ακόμα θέματα που έχουν βασιστεί σε συνθέσεις του Schubert, Stravinsky, Don McLean και Mike Heron. Στον δίσκο αυτό κανουν την εμφάνισή τους ο τραγουδιστής Chris Hamlet Thompson και ο κιθαρίστας Dave Flett, ενώ είναι και η τελευταία δουλειά τους με το αρχικό μέλος και συνιδρυτή Colin Pattenden. Η διάχυτη ατμόσφαιρα της κλασσικής μουσικής μαζί την άρτια εκτέλεση και των υπολοίπων μουσικών (Manfred Mann, Chris Slade), οι jazz επιρροές, τα φωνητικά και οι υπέροχοι αυτοσχεδιασμοί  στο "Waiter, There's a Yawn in My Ear", δημιουργούν ένα ακόμα υπέροχο άλμπουμ, από αυτά έχτισαν τον μύθο των Manfred Mann’s Earth Band αλλά και το κλασσικό ροκ των 70’ς. Κ. Elton Κ
 Το Armageddon των P.L.J. Band είναι ένα ολοκληρωμένο μουσικό έργο, βασισμένο την Αποκάλυψη του Ιωάννη και με στίχους βασισμένους στις προφητείες και τα κρυφά νοήματά του. Ένα εξαιρετικό δείγμα της Ελληνικής “προοδευτικής” μουσικής, άρτια ηχογραφημένο κι εκτελεσμένο που δυστυχώς δεν είχε την απήχηση την εποχή που κυκλοφόρησε, το 1982. Για τον λόγο αυτό  θεωρείται και από τα πιο σπάνια άλμπουμς του Ελληνικού ροκ. Κ. Elton Κ

Και δίπλα στους P.LJ. Band, οι Apocalypsis των Βασίλη Δερτιλή μετέπειτα Bang(κήμπορντς), Γιάννη Παλαμίδα (φωνητικά), Αχιλλέα Σπύρου (κιθάρες), Χάρη Φωτόπουλο (μπάσο) και Σταύρο Σιδηρόπουλο (ντραμς). Το ύφος του συγκροτήματος παρέπεμπε στα μεγάλα prog rock συγκροτήματα των '70'ς, ένας ήχος που κυριαρχούσε τότε, με μεγαλύτερη επιρροή από τους Genesis της εποχής με τον Peter Gabriel.Τo 1980 κυκλοφορεί ο πρώτος τους δίσκος στην εταιρεία Minos με τίτλο τ' όνομά τους, με Αγγλικό στίχο και με συνθέσεις των Δερτιλή-Παλαμίδα. Κλασσικό ροκ με έμφαση στα πλήκτρα, επιρροές από κλασσική μουσική, φωνητικά και δομή που θυμίζουν Yes, Renaissance κ.α. μεγάλα αντίστοιχα ονόματα. Ένα πραγματικά υπέροχο άλμπουμ για τα Ελληνικά δεδομένα. Κ. Elton Κ

 Ο μοναδικός ομώνυμος δίσκος των Ακρίτας, ένα σχήμα που ίδρυσε ο Σταύρος Λογαρίδης αμέσως μετά την διάλυση των Poll, τον Σεπτέμβριο του 1972, με τη συμμετοχή των Δήμου  Παπαχρήστου (κιθάρα), Αρης Τασούλη (πλήκτρα) και Γιώργο Τσουπάκης (τύπανα), ενώ στιχουργικά τους βοηθούσε και ο γνωστός σκηνοθέτης Κώστας Φέρρης, που είχε δείξει ανάλογα δείγματα και στο “666” των Aphrodite’ s Child.Ο δίσκος είναι concept, ένα έργο εμπνευσμένο από την «Ασκητική» του Ν. Καζαντζάκη και αναφέρεται στον ήρωα Ακρίτα, ο οποίος την στιγμή του θανάτου του επιχειρεί μια αναδρομή στην ζωή του.Ο δίσκος αυτός μέχρι και σήμερα θεωρείται το καλύτερο δείγμα Ελληνικού progressive rock, ένα άλμπουμ ισάξιο των πρωτοποριακών δίσκων που κυκλοφορούσαν την ίδια εποχή στο εξωτερικό, παντρεύοντας με αριστοτεχνικό τρόπο την Ελληνική μουσική παράδοση με την jazz, την folk αλλά και τον προοδευτικό ήχο. Δυστυχώς όμως δεν γνώρισε και την αντίστοιχη εμπορική επιτυχία με αποτέλεσμα να μην υπάρχει ανάλογη δισκογραφική συνέχεια. Κ. Elton Κ

Το 1972 ο Κώστας Τουρνάς, αμέσως μετά την διάλυση των Poll, κυκλοφόρησε ένα από τα Καλύτερα Άλμπουμ της ελληνικής δισκογραφίας, τα “Απέραντα Χωράφια”.
Συνεργάζεται με συμφωνική ορχήστρα και με το ροκ συγκρότημα των Ρουθ, δημιουργώντας ένα δίσκο ορόσημο την Ελληνική ροκ σκηνή, έναν απ' τους καλύτερους δίσκους που κυκλοφόρησαν ποτέ, σύμφωνα με το περιοδικό Ποπ & Ροκ. Ο συνδυασμός στοιχείων από την Ελληνική παράδοση, την κλασσική μουσική και το ροκ με αμέτρητες αλλαγές, ευρηματικό και πλούσιο μουσικά ακόμα και σήμερα 46 χρόνια μετά, προηγήθηκε κατά πολύ από άλλες παρόμοιες προσπάθειες άλλων καλλιτεχνών καθιστώντας τα “Απέραντα Χωράφια” έναν από τους καλύτερους δίσκους της ελληνικής δισκογραφίας με τους στίχους να αναφέρονται σε προσωπικές εμπειρίες.Κ. Elton Κ
 

Ένας 22χρονος μπασίστας και τραγουδιστής, ένα ιδιοφυής κιθαρίστας, συνθέτης, ένας πολυμουσικός, ένα ποιητής κι ένας ντράμερ, κατάφεραν και ηχογράφησαν ένα εξαιρετικό πρώτο άλμπουμ, που έμεινε στην ιστορία της μουσικής, όχι επειδή απλά χρονικά ήταν από τα πρώτα progressive άλμπουμ αλλά γιατί ήταν πρωτοποριακό και αψεγάδιαστό. Αυτοί είναι οι King Crimson και το In the Court of Crimson King. Α.Ρ.   

  Έχουν περάσει πάνω από 50 χρόνια που η καλλιτεχνική δημιουργία των Pink Floyd έφτασε στο αποκορύφωμα τηs συνθετικήs μεγαλοφυίαs τουs, παραδίδονταs στην ανθρωπότητα το αξεπέραστο αριστούργημα τουs, The dark side of the moon! πρόκειται γι έναν πολύτιμο μουσικό θησαυρό που έφτασε σε όλα τα μήκη και πλάτη τηs Γηs, παραδίδονταs μαθήματα μουσικήs ποιότηταs  που όμοιά τηs δεν είχαμε ξανακούσει και θεωρώ μάλλον αδύνατον να ξανακούσουμε στο μέλλον! Εχουν χυθεί τόννοι μελάνι γι αυτό το έργο που δεν χρειάζεται να επαναλάβουμε πολλά.. λίγεs λέξειs μόνο.. μαγική μουσική, εμπνευσμένοι στίχοι, μεταφυσικά νοήματα, επικό ύφοs, διαστημική ατμόσφαιρα, καθηλωτικό συναίσθημα, εξαιρετική ενορχήστρωση! όλα λειτουργούν στην εντέλεια ώστε το άλμπουμ να θεωρείται δικαίωs δίσκοs αναφοράs και έναs μεγαλειώδηs prog-rock ύμνοs του 20ού αιώνα!  Σ.Τ.

Τι; Δεν είναι το Aqualung progressive; Ρωτήστε εκείνον τον 15χρονο που έμενε στον 4o όροφο, στη γωνιά Πολυμήτου και Φυλής και μόλις έφευγε η μητέρα του έβαζε το δίσκο στο τέρμα και χτυπιόταν με τα Locomotive Breath, Cross Eyed Mary και ΦΥΣΙΚΑ το ομώνυμο τραγούδι. Τα 11 τραγούδια του άλμπουμ περιλαμβάνουν μια ποικιλία μουσικών ειδών, με στοιχεία φολκ, μπλουζ, ψυχεδέλειας και σκληρού ροκ. Σε παλαιότερη συνέντευξή του ο ίδιος ο Anderson έχει απαρνηθεί τον όρο progressive όχι μόνο για το άλμπουμ αλλά και για τους Jethro Tull. Άποψή του, εγώ εξακολουθώ να ακούω με την ίδια λαχτάρα τόπως τότε. Α.Ρ.
Δεν ξέρω πόσοι από εμάς αντιληφθήκαμε το μέγεθος του Tubular Bells όταν πρωτοκυκλοφόρησε το 1973. Σίγουρα μας είχε κάνει εντύπωση το κεντρικό θέμα του άλμπουμ και ο τίτλος του, αφού δεν γνωρίζαμε τι είναι το Tubular Bells.Όμως ο 19χρονος Mike Oldfield παρουσίασε μια εναλλαγή κεντρικής (όμορφης) μελωδίας, η οποία εμπλουτισμένη κάθε φορά από διαφορετικά όργανα, ακούγεται πιο πλούσια κι ευρηματική! Ίσως τότε, περισσότερο να ασχοληθήκαμε με το γεγονός ότι ακουγόταν στην ταινία «Εξορκιστής», παρά με τον ίδιο το δίσκο. Ευτυχώς ο χρόνος, στάθηκε σύμμαχος και ανακαλύψαμε αυτόν τον μοναδικό και τόσο ξεχωριστό δίσκο. Α.Ρ.    
Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη σκέψη γιατί επέλεξα το Focus II (κυκλοφορεί και με τίτλο  Moving Waves) γι αυτό το άρθρο. Η ερμηνεία του Thijs van Leer στο Hocus Pocus ήταν όχι απλά ήταν πρωτότυπη αλλά και εξαιρετικά καλή, μαθαίνοντας όλους μας τι είναι το Yoddeling. Και δίπλα στο yodeling, μάθαμε και τον κιθαρίστα Jan Akkerman που με τα σόλο του, σάρωνε. Το ευχάριστο ήταν ότι ολόκληρο το Focus II είχε ενδιαφέρον με πιο σημαντικό το 22λεπτο το Eruption, εμπνευσμένο από την όπερα Euridice του Ιταλού συνθέτη Jacopo Peri. A.Ρ

    Εχουν περάσει πάνω από 35 χρόνια όταν οι Pink Floyd (χωρίs τον Waters) έδωσαν τη μία και μοναδική αξέχαστη συναυλία τον Μάϊο του 1989 στο ΟΑΚΑ. Το set list άρχισε όταν έπεσε η πρώτη ακτίνα laser για την οργανική εισαγωγή του Shine on you crazy diamond που ανοίγει το Wish you were here. Διαφορετική οπτική και συνθετική σύλληψη απ τον προκάτοχό του Dark side.. εστίασαν περισσότερο σε πιό καθημερινά ανθρώπινα και κοινωνικά θέματα...Το τρελλό διαμάντι βέβαια αναφέρεται στον πρώην συνάδελφό τουs και συνιδρυτή τηs μπάνταs Syd Barrett..επίσηs ο ευσεβήs πόθοs του ομώνυμου τραγουδιού Wish you were here (μακάρι να ήσουν εδώ), απέκτησε σάρκα και οστά όταν κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων το 1975 εμφανίστηκε στο studio έναs υπέρβαροs άντραs με ξυρισμένο κεφάλι και όλοι τον κοιτούσαν με απορία..τουs πήρε αρκετή ώρα να αντιληφθούν οτι επρόκειτο για έναν αγνώριστο Syd Barrett! οι παλαιότεροι θα θυμούνται οτι τη χρονιά κυκλοφορίαs του ο δίσκοs βρισκόταν μέσα σε μια μαύρη σακούλα με αυτοκόλλητο δύο ρομποτικά χέρια να κάνουν χειραψία! το δε ευφάνταστο εξώφυλλο, state of art! είναι η εποχή που έχει αρχίσει να παίρνει τα ηνία των συνθετικών ιδεών ο Roger Waters κάτι που διογκώθηκε στουs επόμενουs δίσκουs!
Εξαίρετο άλμπουμ, η πεμπτουσία τηs rock και μία από τιs κορυφαίεs μουσικέs δημιουργίεs στην βαριά ιστορία των Pink Floyd! Σ.Τ.

 Από τα μακροβιότερα ιταλικά συγκρότημα, οι Premiata Forneria Marconi (PFM), κατάφεραν και έβαλαν στη μουσική τους, στοιχεία  ιταλικής αναγεννησιακής μουσικής, φολκ, ακόμα και κλασικής. Το Chocolate Kings(1975) κυκλοφόρησε από τη δισκογραφική εταιρεία των Emerson Lake and Palmer, Manticore, με στίχους αγγλικού, γραμμένους από τον Pete Sinfield είναι από τα σημαντικότερα άλμπουμ, που σε συνδυασμό με τα  παραπάνω, τους εξασφάλισε μια μεγάλη προβολή. Φροντίστε να τους ακούσετε. Επειδή έχουν αρκετούς δίσκους στη μητρική γλώσσα, ακούστε το Per Un Amico(1972) Α.Ρ.  
 To L του Άγγλου κιθαρίστα Steve Hillage, δεν είναι ακριβώς ένα progressive άλμπουμ, αφού τα ψυχεδελικά στοιχεία του είναι πολλά. Σίγουρα μαζί με το Motivation Radio(1977) είναι τα καλύτερά του αφού καταφέρνει κι απομακρύνεται από τον ήχο των Gong(διετέλεσε μέλος του για πολλά χρόνια) και αναπτύσσει ένα δικό του ξεχωριστό στυλ, που βασίζεται στο ξεχωριστό, ιδιότροπο παίξιμό του.

Χαμηλού προφίλ οι Άγγλοι Greenslade, έμειναν στην ιστορία χάρη στο τρίτο ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ άλμπουμ τους Spyglass Guest. Οι Dave Greenslade και Dave Lawson στα πλήκτρα, δημιουργούν μια σειρά ανάλαφρων μελωδιών, που σίγουρα δεν έχουν σχέση με το progressive αλλά με το art rock!  Καθόλου τυχαίο ότι ένα από τα αγαπημένα μου άλμπουμ. Α.Ρ.
Οι Illusion είναι ένα άγνωστο βρετανικό progressive συγκρότημα που σχηματίστηκε το 1977 από την τραγουδίστρια Jane Relf (αδελφή του Keith Relf των Yardbirds, τραγουδίστρια στα πρώτα 2 άλμπουμ των Renaissance), Jim McCarty τραγούδι/κιθάρες/ντραμς(πρώην Yardbirds και μετέπειτα Renaissance), John Knightsbridge κιθάρες, John Hawken πλήκτρα (πρώην The Nashville Teens και μετέπειτα Renaissance και Strawbs) και Louis Cennamo μπάσο (πρώην Herd και μετέπειτα , Renaissance και Colosseum). Χαρακτηριστικό του ήχου τους, η μαγική φωνή της Jane Relf και οι μελωδίες των τραγουδιών. Το πρώτο ομότιτλο άλμπουμ τους αγγίζει το τέλειο. Α.Ρ.
Τι δουλειά έχει ένας γιαπωνέζος περκασιονίστας σε ένα τέτοιο αφιέρωμα; Κι όμως το Go Live from Paris(1976) του Stomu Yamashta, όχι μόνο έχει θέση αλλά είναι ένα από τα Καλύτερα Live Άλμπουμ του είδους. Με συμπορευτές τους Al DiMeola, Klaus Schulze (Tangerine Dream), Pat Thrall, Jerome Rimson (μπάσο), Michael Shrieve (ντράμερ των Santana) κι ο οργανίστας/τραγουδιστής Steve Winwood (Spencer Davis Group, Blind Faith, Traffic)δένουν πάνω στη σκηνή του Palais des Sports του Παρισιού και στα σχεδόν 70 λεπτά που κυλάει η βελόνα στις 2 πλευρές του δίσκου, ηχογράφησαν ένα πολύ ενδιαφέρον κομψοτέχνημα. Ξεκινήστε την ακροάση του από το Crossing the line! Α.Ρ.

Δεν ήταν καθόλου τυχαία η επιλογή του Brain Salad Surgery των Emerson Lake And Palmer σε αυτή τη λίστα κι όχι των Trilogy ή Tarkus. Η χρήση των synthesizers ξεπέρασε κάθε  προηγούμενο, εξαφανίζοντας το ζεστό παίξιμο του Hammond και του πιάνου κι ας προσπαθεί το Still...You Turn Me να μας θυμίσει την ανθρώπινη πλευρά της μουσικής. Θεωρώ το Brain Salad Surgery σαν το αποκορύφωμα μιας ολόκληρης μουσικής σχολής που ετοιμαζόταν να κουράσει και τους ποιο φανατικούς ακροατές της. Κάποιος θα μου πει «το  Progressive Rock στα καλύτερα του». Τότε το πρώτο άλμπουμ των Emerson Lake and Palmer τι είναι; Α.Ρ.

 Το The Raven That Refused to Sing (And Other Stories)(2013) είναι το τρίτο προσωπικό άλμπουμ του …αποθεωμένου καλλιτεχνικά Steven Wilson όπου κάθε κομμάτι, βασίζεται σε μια ιστορία του υπερφυσικού. Από τεχνικής άποψης, το The Raven That Refused to Sing είναι το πιο περίπλοκο άλμπουμ του, αλλά αφήνει πλήρως ικανοποιημένο τον ακροατή (ειδικά αν είναι εξασκημένος σε αυτού του είδους τα ακούσματα). Α.Ρ.

1979..and the Oscar goes to, Roger Waters! μιλάμε για τον μεγάλο πρωταγωνιστή του The Wall, ενόs μνημειώδουs έργου το οποίο συγκαταλέγεται μέσα στα αριστουργήματα τηs παγκόσμιαs δισκογραφίαs! πρόκειται για ένα διπλό concept album που αναφέρεται κυρίωs στο ψυχολογικό πορτραίτο του rock star Pink και τηs κοινωνικήs του απομόνωσηs πίσω απ τον Τοίχο. στην ουσία ο χαρακτήραs αυτόs αντανακλά στον ίδιο τον Waters και στην απέχθειά του για τα μεγάλα και φανατισμένα ακροατήρια στιs συναυλίεs. επίσηs καυτηριάζει και καταγγέλει το βρετανικό εκπαιδευτικό σύστημα! σχεδόν ολόκληρο το έργο πιστώνεται στον Roger Waters - στίχοι μουσική δικοί του - εκτόs από κάποια τραγούδια τα οποία έχει συνθέσει από κοινού με τον David Gilmour, όπωs το Comfortably numb (με το ανυπέρβλητο σόλο κιθάρα), Run like hell και Young lust. O Waters συμπεριφερόταν στουs άλλουs Floyd σαν άτυποs αρχηγόs, και τα μαύρα σύννεφα των προστριβών μεταξύ τουs άρχισαν να πυκνώνουν κατά την διάρκεια των ηχογραφήσεων, με αποτέλεσμα ο Richard Wright να απολυθεί(!) επισήμωs και να συμμετέχει στη παραγωγή απλά ωs μισθωτόs μουσικόs! Αυτό το μέγιστο καλλιτεχνικό επίτευγμα αποτελεί ένα συγκλονιστικό μουσικό έποs, αν και αρχικά οι αντιδράσειs των κριτικών ειδικών και μη ήταν χλιαρέs και αμφιλεγόμενεs, στη πορεία όμωs αποδείχτηκε οτι το άλμπουμ δικαίωσε τουs δημιουργούs του με γιγαντιαία καλλιτεχνική και εμπορική επιτυχία που το εκτίναξε στη στρατόσφαιρα! Σ.Τ.

Στην μοναδική συναυλία των Camel στην Ελλάδα τον Οκτώβριο του 2000 στο Ρόδον Club, έναs φανατικόs άγγλοs  θαυμαστήs τουs φώναζε διαρκώs προs τη σκηνή να παίξουν κάτι απ το Moonmadness, αλλά δεν του έκαναν το χατήρι! έτσι κι αλλιώs όμωs το ρεπερτόριο που επέλεξαν ήταν καταπληκτικό και με τέλειο ήχο! Tο Moonmadness είναι το τέταρτο άλμπουμ των Camel που κυκλοφόρησε το 1976 αλλά δεν έτυχε τηs αναγνώρισηs και τηs απήχησηs που του άξιζε, γιατί προφανώs αυτό και όλα τα άλλα έργα τουs τα επισκίαζε το συναρπαστικό Mirage! Μέσα στον γενικό όρο prog-rock που υπηρέτησαν πιστά, οι Camel υποτίθεται οτι ανήκουν στην υποκατηγορία Canterbury Scene...(Caravan, Gong, Soft Machine κλπ). ο Andrew Latimer όμωs το αρνείται κατηγορηματικά.. μπορεί η μουσική δομή και η θεματολογία να μην εκπροσωπεί 100% αυτό το είδοs, αλλά υπάρχουν κάποιεs ομοιότητεs που ανάγονται κυρίωs στην εκτεταμένη χρήση keyboards και φλάουτου, ελαφρά τζαζίστικο feeling και πολλά instrumental κομμάτια. Επειδή είμαι φανατικόs οπαδόs του συγκροτήματοs, όταν πρωτοάκουσα το Song within a song το Lunar sea και το Airborn, ενθουσιάστηκα και το κατέταξα στα πολύ αγαπημένα! συστήνω στουs φίλουs που το προσπέρασαν βιαστικά να το ξανακούσουν προσεκτικά.. είναι ένα πολύ αξιόλογο άλμπουμ! Σ.Τ.
    
Και κλείνουμε με το πρώτο εξαιρετικό άλμπουμ των UK ήταν ένα από τα πρώτα που μου ήλθαν στο μυαλό, μόλις σκέφτηκα αυτό το άρθρο. Από την κορυφή της λίστας του Progressive rock, οι Allan Holdsworth κιθάρες, Eddie Jobson πλήκτρα,βιολί, John Wetton μπάσο/τραγούδι και Bill Bruford ντραμς, υπογράφουν ένα υψηλής ποιότητας άλμπουμ, με σχεδόν αμέσως έγινε κλασικό. Α.Ρ.

Την άλλη Κυριακή: Τα Μεγαλύτερα Λάθη της Δισκογραφίας

10/11/24

Share on Google Plus

About Αλέξανδρος Ριχάρδος