Ο όρος supergroup πρωτοπαρουσιάστηκε στα τέλη της δεκαετίας του 60 όταν οι Eric Clapton (πρώην Yardbirds και ήδη καταξιωμένος κιθαρίστας των John Mayall & the Bluesbreakers), Jack Bruce(πρώην Graham Bond Organisation και John Mayall & the Bluesbreakers) κι ο ντράμερ Ginger Baker(πρώην Graham Bond Organisation) σχημάτισαν τους Cream, με τον όρο να αποδίδεται στον Jann Wenne, εκδότη του αμερικάνικου περιοδικού Rolling Stone. Μόλις είχε γίνει η αρχή! Αν και οι ορισμοί δεν μου άρεσαν ποτέ, οφείλω να σημειώσω για τους νεότερους ότι με τη λέξη supergroup, προσδιορίζουμε το μουσικό συγκρότημα που αποτελείται από μέλη ήδη πετυχημένων συγκροτημάτων ή σαν σόλο καλλιτέχνες. Με την πάροδο των δεκαετιών, ο όρoς έχασε την λάμψη του, αφού οι πετυχημένοι μουσικοί ήταν πάρα πολλοί και η δημιουργία supergoup, εύκολη υπόθεση. Όμως το κλειδί πίσω από την αίγλη και τη λάμψη ενός supergoup, ΔΕΝ ήταν μόνο τα ήδη πετυχημένα μέλη άλλων συγκροτημάτων που συνεργαζόντουσαν σε ένα νέο σχήμα, αλλά σχεδόν δεδομένη εμπορική ΚΑΙ ποιοτική επιτυχία του! Να δούμε ποια είναι τα 20 Μεγάλα Super groups που εκτός από τις βαρύγδουπες συμμετοχές, σημείωσαν ΚΑΙ επιτυχια. Να σας θυμίσω ένα αντίστοιχο άρθρο που είχε παρουσιαστεί από τον Rockmachine.gr, με τα 63 supergroups που ΔΕΝ έκαναν επιτυχία. Πατήστε εδώ
Δικαιωματικά, το άρθρο ανοίγουν οι Cream των Eric Clapton, Jack Bruce και Ginger Baker που κυκλοφόρησαν 3 ½ studio άλμπουμ (το Wheels of Fire, το μισό είναι live), επηρεάζοντας μια ολόκληρη γενιά μουσικών και αλλάζοντας το DNA του rock. Δεν μπόρεσαν να ισορροπήσουν μεταξύ του τεράστιου ταλέντου τους και των εγωισμών τους, αλλά ήταν οι πρώτοι και καλύτεροι.
Οι Keith Emerson (Nice), Greg Lake (King Crimson, τραγουδάει και είναι συν-συνθέτης του Epitaph, μεταξύ άλλων και για ένα χρόνο 1967-1968 στους Gods του Ken Hensley) και Carl Palmer(Atomic Rooster) σχηματίζουν την άνοιξη του 1970 ένα από τα Κορυφαία Progressive Συγκροτήματα, τους Emerson Lake and Palmer που συνδύασαν το άρτιο παίξιμο με τις ποιοτικές συνθέσεις. Ένα τζαμάρισμα των Eric Clapton και Steve Winwood το 1969, οδήγησε στη δημιουργία ενός αξεπέραστου κουαρτέτου, των Blind Faith. Οι Eric Clapton (Cream), Steve Winwood (Traffic), Rich Grech(Family) και Ginger Baker(Cream), ηχογράφησαν ένα και μοναδικό δίσκο, αξεπέραστο έως σήμερα. Κι αυτό το Sea of Joy, πόσο μου αρέσει.
Οι George Harrison, Jeff Lynne, Bob Dylan, Tom Petty και Roy Orbison, βρέθηκαν μαζί να ηχογραφούν ένα ιστορικό πρώτο άλμπουμ, που ξάφνιασε τον κόσμο, όχι τόσο από το ύφος του αλλά από το πώς κατάφεραν 5 egos να σταθούν μαζί στο studio. Κι όμως ήταν πιο εύκολο απ΄ότι νομίζαμε. Όλα ξεκίνησαν κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων του άλμπουμ του George Harrison, Cloud Nine(1987), όπου ο παραγωγός του Jeff Lynne, σκέφτηκε να καλέσει τους Dylan, Petty και Orbison για να πάρουν μέρος σαν καλεσμένοι και τελικά κατέληξαν στους Traveling Wilburys. Διόλου άσχημα!
Ήθελα να ήξερα, αν δεν υπήρχε αυτή η αναβίωση του A.O.R/Melodic/ Sleaze, οι GTR θα εισέπρατταν τις δάφνες που τους άξιζαν; Πάντως, στην εποχή τους, ο κόσμος και οι δημοσιογράφοι, είχαν αντιδράσει θετικά στη σύμπραξη των κιθαριστών Steve Hackett(Genesis) και Steve Howe(Yes), που μαζί με τον τραγουδιστή Max Bacon(Bronz), τον πρώην ντράμερ των Marillion, Jonathan Mover και τον session μπασίστα Phil Spalding, κυκλοφόρησαν μόνο ένα άλμπουμ, το πολύ καλό ομώνυμο GTR (1985), με έντονο το A.O.R. στοιχείο. Οι 4 είχαν όλη την καλή διάθεση να συνεχίζουν αλλά ο Hackett είχε άλλα σχέδια…
Το μοναδικό τους άλμπουμ δεν μου άρεσε, αλλά σαν συγκρότημα οι HSAS θα μπορούσαν να κάνουν τη διαφορά. Οι Neal Schon (Journey), Michael Shrieve (Santana), Sammy Hagar (Montrose και προσωπική καριέρα) κι ο μπασίστας Kenny Aaronson(Dust, Stories, Rick Derringer) σχημάτισαν ένα από τα πιο τρανταχτά super groups με μοναδικό απολογισμό, το άλμπουμ Through the Fire(1983).
Στα μέσα της δεκαετίας του 80, η μουσική είχε αλλάξει οριστικά. Καθόλου λοιπόν τυχαία η εμφάνιση των Power Station, που ήταν από τα σημαντικότερα συγκροτήματα εκείνης της εποχής. Δύο μέλη των Duran Duran, οι John και Andy Taylor, ο πρώην ντράμερ των Chic, Tony Thompson κι ο τραγουδιστής Robert Palmer, κυκλοφόρησαν τον Μάρτιο του 1985 ένα άλμπουμ, πλήρως αντιπροσωπευτικό για αυτή τη δεκαετία. Αν και το ομότιτλο πρώτο άλμπουμ τους σημείωσε μεγάλη επιτυχία, δεν συνέχισαν, παρά 10 χρόνια αργότερα(!) κυκλοφόρησαν το δεύτερο άλμπουμ τους που δεν θυμάται κανείς.
Δεν νομίζω ότι οι Babys έγιναν γνωστοί εκτός Αμερικής και ίσως Μ.Βρετανίας. Ο τραγουδιστής John Waite κι ο οργανίστας Jonathan Cain, με τον κιθαρίστα των Journey, Santana και HSAS Neal Schon, τον μπασίστα των Babys, Rick Phillips και τον έως τότε άγνωστο ντράμερ/τραγουδιστή Deen Catronovo (είχε παίξει σε 2 άλμπουμ των Wild Dogs), σχηματίζουν τους Bad English και κυκλοφορούν ένα υπέροχο πρώτο ομότιτλο άλμπουμ, με το ένα τραγούδι καλύτερο από το άλλο. Κρίμα που το δεύτερο απογοήτευσε.
Από το χώρο του neo-progressive, οι Transatlantic, σχηματίστηκαν το 1999 από μέλη των Dream Theater (Mike Portnoy), Marillion (Pete Trewavas), Spock’s Beard(Neal Morse) και Flower Kings(Roine Stolt), κυκλοφορόντας μια σειρά πολύ ενδιαφέροντων άλμπουμ. Για την ώρα, κάνουν ένα παρατεταμένο διάλειμμα.
Πάντα πίστευα ότι προσωπικότητες σαν τον Joe Satriani, λόγω υπέρμετρου ego, δεν μπορούν να σταθούν σε συγκρότημα. Να που έκανα λάθος και μάλιστα 2 φορές, αφού την περίοδο τέλη1993 και σχεδόν ολόκληρο το 1994, αντικατέστησε τον Ritchie Blackmore στην περιοδεία των Deep Purple. Στους Chickenfoot τον συναντούμε μαζί με τον ντράμερ των Red Hot Chili Peppers, Chad Smith και τους 2πρώην Van Halen, Sammy Hagar και τον μπασίστα Mike Anthony. Και τα 2 άλμπουμ που κυκλοφόρησαν, ήταν καλά.
Με νωπές τις δόξες από τους Cactus και παλαιότερα από τους Vanilla Fudge, οι Tim Bogert μπάσο και Carmine Appice ντραμς, για πολλούς η καλύτερη rhythm section εκείνης της εποχής, σχηματίζουν με τον πρώην κιθαρίστα των Yardbirds και Jeff Beck Group, τους Beck, Bogert & Appice που κυκλοφόρησαν ένα μόνο studio άλμπουμ (σ.σ.κι ένα 2πλό live). Κρίμα που δεν συνέχισαν.
Ο πανταχού παρών και τα πάντα πληρών, Dave Grohl (Foo Fighters),με τον κιθαρίστα/τραγουδιστή των Queens Of The Stone Age, Josh Homme και τον μπασίστα των Led Zeppelin John Paul Jones, αναβιώνουν την έννοια του rock trio, σχηματίζοντας τους Them Crooked Vultures, αφήνοντας πίσω τους το ομώνυμο άλμπουμ τους (2009), με πολλά στοιχεία ψυχεδέλειας, grunge αλλά και κλασικού rock. Εδώ ο Dave Grohl, θυμάται την παλιά του τέχνη και παίζει ντραμς.
 |
Τρεις Gunners(Slash, Duff McKagan και Matt Sorum), ένας Stone Temple Pilots(Scott Weiland) κι ένας κιθαρίστας(Dave Kushner), φίλος του Duff McKagan από την εποχή των Loaded αλλά και πρώην Danzig και Jane’s Addiction, σχημάτισαν τους πολύ υποσχόμενους Velvet Revolver. Ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω γιατί έπαιξαν grunge/alternative….
Ο χρόνος μάς γυρνάει στο σχετικά πρόσφατο(!)παρελθόν, στο 1984 όταν οι Paul Rodgers (Free, Bad Company), Jimmy Page (The Yardbirds, Led Zeppelin), Tony Franklin (Roy Harper, Whitesnake) και Chris Slade (Uriah Heep, Manfred Mann’s Earth Band, AC/DC) σχηματίζουν τους Firm. To πρώτο ομότιτλο άλνμπουμ τους χωρίς να εντυπωσιάσει, σταμάτησε στο Νο15 του βρετανικού chart και στο No17 του αμερικάνικου, αφήνοντας κάποιες ελπίδες για κάτι κααλύτερο στο δεύτερο άλμπουμ. Ελπίδες που δεν ήλθαν. Διαλύθηκαν το 1987.
Προβληματίστηκα αν έπρεπε να περάσω τους Highwaymen στο αφιέρωμα, αλλά ήταν πολύ δύσκολο να αφήσω έξω το country super group των Johnny Cash, Willie Nelson, Waylon Jennings και Kris Kristofferson. Κυκλοφόρησαν 3 άλμπουμ, με καλύτερο απ΄όλα το Highwayman(1985).
Οι Audioslave μπορούν να υπερηφανεύονται ότι άφησαν πίσω τους 3 δίσκους, με τον πρώτο (2002) να είναι από τα καλύτερα rock άλμπουμ της νέας χιλιετίας. Ο Chris Cornell (πάλι αυτός Soundgarden) και τρεις Rage Against The Machine(Tom Morello, Brad Wilk και Tim Commerford) (Rage Against The Machine) διαλύθηκαν το 2006 λόγω αγεφύρωτων διαφορών και εμείς δεν τους είδαμε ποτέ! Πάντως μάθαμε τον ντράμερ Brad Wilk, λόγω της συμμετοχής του στους Black Sabbath.
 |
| Bad Company, Velvet Revolver, Highway men, Audioslave |
Οι Bad Company ήταν super group, μόνο που τότε δεν το καταλάβαμε. Βλέπεις ήταν τόσο καλό το πρώτο άλμπουμ τους (1974), που δεν είχαμε μυαλό να ασχοληθούμε με τον ποιόν τους! Δύο πρώην Free, οι Paul Rodgers και Simon Kirke, ένας Mott the Hoople, o κιθαρίστας Mick Ralphs κι ένας πρώην μπασίστας των King Crimson, o Boz Burrell κτίζουν τα θεμέλια του classic rock.
Και κλείνουμε το τελευταίο μεγάλο και πραγματικό super group, που σχηματίστηκε, τους Black Country Communion. Ξεκίνηασν από ένα τζαμάρισμα των Glenn Hughes και Joe Bonamassa, για να προστεθούν στην παρέα ο Jason Bonham κι ο οργανίστας Derek Sherinian. Έως τώρα έχουν κυκλοφορήσει 5 άλμπουμ, με πιο πρόσφατο το V (2024).
Την άλλη Κυριακή: Ποια ξένα συγκροτήματα και καλλιτέχνες έπαιξαν σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, ΠΡΙΝ τους Police (κι είναι πολλά!)
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
24/11/24
Δημοσίευση σχολίου