Ας ξεκινήσουμε με τους Creedence Clearwater Revival, που από και την κυκλοφορία του 2ου άλμπουμ τους, Bayou Country και μετά, είχαν μια σειρά πετυχημένων εμπορικών και ποιοτικών άλμπουμ, όλα Top10 στην Αμερική. Μετά την κυκλοφορία του Pendulum(1970), ο κιθαρίστας Tom Fogerty αποχώρησε εξ αιτίας της κακής σχέσης του με τον αδελφό του John, που επέμενε να είναι ο μοναδικός συνθέτης των τραγουδιών τους. Και δεν ήταν μόνο ο Tom Fogerty που διαφωνούσε, αλλά και η rhythm section των Stu Cook και Doug Clifford, που ήθελαν επίσης να συμμετάσχουν συνθετικά. Ο John Fogerty (σ.σ. ο βασικός συνθέτης όλων των τραγουδιών τους και το μόνο μέλος με τη μεγάλη προσωπική επιτυχία), δέχτηκε να ηχογραφήσουν 6 τραγούδια τους όπου εμφανιζόντουσαν σαν συνσυνθέτες, αλλά αρνήθηκε να τα τραγουδήσει στις συναυλίες!!!
Οι Cook και Clifford είχαν προτείνει ο καθένας τους να έχει το 1/3 των τραγουδιών και η …συνταγή χάλασε. Παρ όλα αυτά το Mardi Gras(1972), σταμάτησε στο Νο12 του chart των μεγάλων δίσκων στην Αμερική και έβγαλε 2 επιτυχίες, τα Sweet Hitch-Hiker και Someday Never Comes και τα 2 συνθέσεις του John Fogerty, και τα 2 τραγουδάρες. Ακολούθησε περιοδεία και το μαγαζί κατέβασε ρολά την ίδια χρονιά, βάζοντας στην ιστορτία ένα μεγάλο συγκρότημα που θα μπορούσε να συνεχίσει για μερικά ακόμα χρόνια, αλλά η στενοκεφαλία του John Fogerty δεν τους άφησε. Το χειρότερο όμως δεν ήταν το παραπάνω περιστατικό που λίγο πολύ συμβαίνει σε πολλά συγκροτήματα. Οι ίδιοι παραχώρησαν τα δικαιώματα των τραγουδιών τους στη δισκογραφική εταιρεία τους, Fantasy Records. Με αποτέλεσμα να μην έχουν το δικαιώματα χρήσης(!) των τραγουδιών τους όπως συνέβη στο soundtrack της ταινίας Forrest Gump όπου συμμετέχουν με το Fortunate Son, αλλά και διαφημίσεις που δεν ήταν της επιλογής τους όπως το Who'll Stop the Rain, που ακούστηκε σε διαφήμιση χρωμάτων κ..α. Τελικά, μετά την πώληση της εταιρείας το 2004, ο John Fogerty κατάφερε και πήρε τα δικαιώματα των τραγουδιών του, αφού πρώτα έκανε πλούσιους κάποιους άλλους. Ας πρόσεχαν! Το Μεγάλο Αμερικάνικο Συγκρότημα έχει συνδυάσει το όνομά του και με ένα άλλο μεγάλο λάθος, που για να είμαστε ειλικρινείς έχουν κάνει κι άλλοι καλλιτέχνες, ίσως όχι στην ολότητά που το έκαναν αυτοί! Το άλμπουμ τους The Concert (1980, Νο 62 Αμερική) είχε αρχικά κυκλοφορήσει σαν The Royal Albert Hall Concert, για να αλλάξει τίτλο σε In Concert, αφού δεν ηχογραφήθηκε στο Royal Albert Hall αλλά στο Oakland Coliseum του Oakland στην Καλιφόρνια στις 31 Ιανουαρίου 1970!
Μετά από άλμπουμ σαν τα Love Gun (1977), Dynasty (1979) και Unmasked (1980), οι Kiss αποφασίζουν να βάλουν λίγο progressive στη ζωή τους ή καλύτερα στη μουσική τους, και με καθοδηγητή/παραγωγό τον Bob Erzin, ηχογραφούν το Music from "The Elder" (1981) μακριά από το κλασικό ύφος τους και πολύ μακριά από τη μουσική που ήθελαν οι fans τους. Το άλμπουμ σταμάτησε στο Νο75 του αμερικάνικου (πολύ χαμηλά για τα standards τους) και οδήγησε το συγκρότημα σε μια εσωστρέφεια, καθώς η περιοδεία που ακολούθησε δεν πήγε καθόλου καλά. Σύμφωνα με το αμερικάνικο δισκογραφικό πρότυπο του marketing (σ.σ. αμέσως μετά από μια επιτυχία, ξανά δοκιμάζεις για να αναστρέψεις το κλίμα), επέστρεψαν τον επόμενο χρόνο με το Creatures of the Night, αφήνοντας πίσω τους μια βαριά αποτυχία και με τον Gene Simmons να παίρνει επάνω του όλη την ευθύνυ, λέγοντας ότι ήθελε να κάνει μια rock opera τύπου Tommy και έπεισε τον Bob Ezrin σ αυτό το παράτολμο εγχείρημα”Let’s do our own Tommy!” Ακόμα μνημονεύεται σαν τεράστιο λάθος.
Τα εν οίκω μη εν δήμω! Στα τέλη Νοεμβρίου του 2022 μια περίεργη ιστορία ήλθε στο φως της επικαιρότητας κι αφορούσε τους Journey, και ΚΑΘΟΛΟΥ τους fans. Ο Jonathan Cane υπέβαλε μήνυση κατά Neil Shon σχετικά με τα έξοδα πιστωτικής κάρτας στο όνομα των Journey, κατηγορώντας τον ότι είχε ξεπεράσει στο συμφωνηθέν όριο εξόδων για να συνεχιστεί η κόντρα των δύο μουσικών με τον Cane να παίζει το Don't Stop Believin σε εκδήλωση του Trump κι ο Schon να δηλώνει ότι ο Cane δεν έχει δικαίωμα να χρησιμοποιήσει τραγούδια των Journey για πολιτικoύς σκοπούς.
Παρ΄όλη την μεταξύ τους κακή σχέση, συνέχισαν να περιοδεύουν και να παίζουν μαζί στη σκηνή, σαν να μην συμβαίνει τίποτε. Πάντως η ιστορία με τα έξοδα της πιστωτικής κάρτας δεν έχει τελειώσει….
Η ιστορία ξεκίνησε στα μέσα του 2016 όταν ο Michael Schenker κατηγόρησε τον αδερφό του Rudolf ότι έχει κλέψει στοιχεία από τον τρόπο που παίζει ενώ αντιγράφει άλλους κιθαρίστες, χαρακτηρίζοντάς τον σαν απατεώνα καλλιτέχνη! H αφορμή ήταν η επανακυκλοφορία του Lovedrive και με όσα γράφτηκαν στο ένθετο, με τον Michael να πιστεύει ότι έχει αδικηθεί οικονομικά αλλά και επαγγελματικά αφού ο ίδιος θεωρεί ότι έχει συνθέσει κάποια τραγούδια του άλμπουμ όπως το instrumental Coast to Coast όπου αποδίδονται όλα τα credits στον Rudolf. Το ξεμπρόστιασμα συνεχίστηκε για άλλα 2 χρόνια, κα τα σκάγια πήραν και τον Klaus Meine με τους 2 Scorpions, Rudolf και Meine, να μην ρίχνουν λάδι στη φωτιά. Την ώρα που ετοιμαζόμουν να αναρτήσω το άρθρο, σε συνεντευξή του στον SiriusXM και στην εκπομπή Trunk Nation With Eddie Trunk, ο Michael Schenker χαρακτήρισε τον αδελφό του νταή(bully), λέγοντας ότι τον κακομεταχειριζόταν για πολλά πολλά χρόνια, διαστρεβλώνοντας την εικόνα μου για πολλά χρόνια, προσποιούμενος.
Υπάρχει ένα γνωμικό που λέιε «ποιος σου έβγαλε το μάτι; - ο αδελφός μου- Γι αυτό η πληγή είναι τόσο βαθιά».
Με τους Sex Pistols να είναι μπροστάρηδες του punk και με το απανταχού κοινό να παρακολουθεί εμβρόντητο τις αφοριστικές δηλώσεις του Johnny Rotten, έρχεται η απόλυση του μπασίστα Glen Matlock (αρχές 1977) κι αντικατάστασή του από τον John Richie ή καλύτερα Sid Vicious. O Rotten, γιατί αυτός τον απέλυσε, δεν έλαβε υπ όψιν του ότι ο Matlock ήξερε να παίζει(!) και να συνθέτει και γενικά δεν ήταν …χαμένο κορμί. Δεν ήθελε πολύ το όχημα των Sex να βγει από το δρόμο και να διαλυθεί με τον Sid Vicious (παίζει μόνο σε 2 τραγούδια στο Never Mind the Bullocks). Βρέθηκε νεκρός στις 2 Φεβρουαρίου 1979, σε ένα προδιαγεγραμμένο τέλος, μετά από υπερβολική δόση ναρκωτικών. Που είναι το λάθος; Ίσως, γιατί πάντα υπάρχει το υποθετικό στοιχείο, αν ο Rotten δεν είχε απολύσει τον Matlock η εξέλιξη των Sex Pistols αλλά και του punk να ήταν διαφορετική. Ίσως….
https://www.youtube.com/watch?v=UolI98Va73s beatles shake of araby
Το 1962, ο A&R της Decca Records (δηλαδή ο άνθρωπος που επέλεγε το ρεπερτόριο και υπέγραφε καλλιτέχνες Art and Repertoire Manager) απέρριπτε ένα
demo με 15 τραγούδια από ένα άγνωστο συγκρότημα που λεγόταν Beatles (τότε με ντράμερ τον Pete Best), λέγοντας στον manager τους Brian Epstein ότι τα τέτοια κιθαριστικά συγκροτήματα βρίσκονται παντού. Κι έτσι αντί των Beatles, υπέγραψε τους Brian Poole and the Tremeloes οι οποίοι έκαναν επιτυχία αλλά καμμία σχέση με τους Beatles. Βέβαια τέτοιες περιπτώσεις απόρριψης υπάρχουν δεκάδες στη δισκογραφία και φυσικά κανείς δεν μπορεί να ζητήσει από τον εκάστοτε A&R να έχει και …μαντικές ικανότητες. Η CBS είχε απορρίψει τους Duran Duran, η EMI τους Wham, η Emi τους High Numbers (που σύντομα μετονομάστηκαν σε Who) κ.α.
Ξεκίνησε με τις πιο ελπιδοφόρες παραγωγές και κατέληξε σε μια απίστευτη αποτυχία. Η ταινία και το soundtrack Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band(1979), που βασίστηκαν σε τραγούδια των Beatles, ερμηνευμένα από τρανταχτά όνομά τα όπως Peter Frampton Bee Gees, Earth, Wind & Fire ακόμα και Alice Cooper. Η ιδέα πίσω από αυτό το soundtrack/ταινία, ήταν να κάνουν τον κόσμο να θυμηθεί τα τραγούδια που είχαν ξεχαστεί(;;;). Βέβαια, οι δημιουργοί είχαν ξεχάσει ότι είχαν περάσει μόλις 8 χρόνια από τη διάλυση των FAB 4 και έγινε το εξής αναπάντεχο: Όλοι άρχισαν να ξανά ακούνε τα τραγούδια των Beatles κι όχι τις διασκευές!
Η δεκαετία του 70 κλείνει για τον Καναδό Neil Young με 3 σημαντικά άλμπουμ, τα Comes a Time(1978) Rust never Sleeps (1979) και Hawks and Doves(1980). Και ξαφνικά φλασάρει κι με το που μπαίνει η δεκαετία του 80, αρχίζει να κυκλοφορεί το ένα μετά το άλλο, ασυνάρτητα άλμπουμ χωρίς καμία καλλιτεχνική αξία με αποκορύφωμα το ηλεκτρονικό Trans. Έχοντας πάρει με γενναία προκαταβολή από την Geffen, βρίσκεται ενώπιος δικαστηρίου, με την κατηγορία ότι κυκλοφόρησε άλμπουμ που μουσικά δεν είχαν καμία σχέση με τον…Neil Young!
 |
| Στη μέση, οι Beatles με τον Pete Best |
Το 2000, ξέσπασε μια μεγάλη ιστορία με πρωταγωνιστές τους Metallica και με μπροστάρη(σ.σ. ποτέ δεν μου άρεσε αυτή η λέξη) τον Lars Ulrich που στράφηκε κατά του Napster! Να θυμίσω ότι μιλάμε για μια εποχή που οι ταχύτητες και οι συνδέσειςστην Ελλάδα τουλάχιστον, ήταν σε βρεφική κατάσταση, με τα κατεβάσματα σε πρώτη ζήτηση. ΟΛΟΙ κατέβαζαν με ταχύτητες χαλώνας!!! Η εντονότατη διαμάχη Metallica/Ulrich κατά Napster, ξεκίνησε όταν το συγκρότημα ανακάλυψε ότι το demo του τραγούδι τους I Disappear, που θα κυκλοφορούσε με το soundtrack της ταινίας Mission: Impossible II, έπαιζε στο ραδιόφωνο. Σύντομα ανακάλυψαν ότι το τραγούδι ήταν διαθέσιμο για κατέβασμα στο Napster όπως και ΟΛΟΚΛΗΡΟΣ ο κατάλογος τους (η δισκογραφία τους). Οι Metallica κατέθεσαν μήνυση στο Περιφερειακό Δικαστήριο των ΗΠΑ, στην Καλιφόρνια, ισχυριζόμενοι ότι η Napster παραβίασε τρεις νόμους: παραβίαση πνευματικών δικαιωμάτων, παράνομη χρήση συσκευής ψηφιακής διεπαφής ήχου και τον νόμο περί επιρροής και διεφθαρμένων οργανισμών του Racketeer (RICO). Το θέμα το πήρε επάνω του Ulrich με δηλώσεις και καταθέσεις στη δικαστική επιτροπή της Γερουσίας σχετικά με την παραβίαση πνευματικών δικαιωμάτων (Ιούλιος 2000). Η πρώτη δικαστική απόφαση ήταν η υποχρέωση του ιστότοπου να τοποθετήσει ένα φίλτρο στο πρόγραμμα εντός 72 ωρών ή να κλείσει. Ο διακανονισμός μεταξύ Metallica και Napster επιτεύχθηκε όταν ο γερμανικός όμιλος μέσων ενημέρωσης Bertelsmann BMG έδειξε ενδιαφέρον να αγοράσει τα δικαιώματα της Napster για 94.000.000$ δολάρια. Σύμφωνα με τους όρους του διακανονισμού, η Napster συμφώνησε να αποκλείσει τους χρήστες που μοιράζονταν μουσική από καλλιτέχνες που δεν θέλουν να μοιράζεται τη μουσική τους ενώ τον Ιουνίου του 2002, η Napster υπέβαλε αίτηση για προστασία στο Κεφάλαιο 11 σύμφωνα με τους νόμους περί πτώχευσης των ΗΠΑ και τον Σεπτεμβρίου της ίδιας χρονιάς αμερικάνικο δικαστήριο μπλόκαρε την πώληση της Napster στην Bertelsmann και ανάγκασε τη Napster να ρευστοποιήσει τα περιουσιακά της στοιχεία. Όλα τα παραπάνω είναι τα γεγονότα.Δεκαετίες αργότερα, ο ντράμερ των Anthrax, Charlie Benante δικαιολόγησε απόλυτα την κίνηση των Metallica, αναφερόμενος στο Spotify και τα ελάχιστα χρήματα που κερδίζουν μουσικοί και δημιουργοί, λέγοντας "εκεί που η μουσική πάει να πεθάνει". Για τη διαμάχη Metallica-Napster λέει: "Είχαν απόλυτο δίκιο σε αυτό. Βλέπετε πού πήγαν τα πράγματα. Οι Metallica προστάτευαν την τέχνη τους, την πνευματική τους ιδιοκτησία για να μην έρθει κάποιος και την καρπωθεί. Βγάζουν χρήματα από εσένα ενώ εσύ κάνεις την τέχνη κι ο κόσμος δεν ξέρει τίποτα για αυτό. Η βιομηχανία της μουσικής ήταν ένα από τα πράγματα που χτυπήθηκαν χειρότερα και κανείς δεν έκανε τίποτα γι' αυτό. Απλώς το άφησαν να συμβεί. Δεν υπήρχε προστασία, ούτε τίποτα. Υποσυνείδητα αυτός μπορεί να είναι ο λόγος που δεν κάνουμε δίσκους γιατί δεν θέλω να το δώσω δωρεάν. Παίρνω τη μουσική πολύ στα σοβαρά και αυτό που κάνω και αυτό που γράφω είναι πολύ προσωπικό για να το πάρει κάποιος δωρεάν».
Το θέμα ήταν ότι ο Ulrich πήρε επάνω του το όλο θέμα, έδωσε μεγάλη δημοσιότητα –και καλά έκανε- κι από την ελάχιστη τότε ηλεκτρονική ενημέρωση και πολλοί από εμάς είχαν κι άγνοια του θέματος στράφηκαν κατά του Ulrich, χωρίς κάποιο σοβαρό λόγο…. αλλά γενικά! Τελικά, ο χρόνος τον δικαίωσε!
Βάζεις το λύκο να φυλάξει τα πρόβατα; Κι όμως, οι Rolling Stones, ή αν προτιμάτε οι άνθρωποι πέριξ αυτών, επέλεξαν τους Hell’s Angels να επιβάλλουν την τάξη στη συναυλία στο Altamont της Καλιφόρνια, που έγινε στις 6 Δεκεμβρίου 1969, μπροστά σε 300.000. Η ιδέα να καλέσουν την ομάδα μοτοσυκλετιστών των Hell’s Angels ήταν των Grateful Dead και Jefferson Airplane, που και τα δύο συγκροτήματα, τούς είχαν χρησιμοποιήσει για ασφάλεια σε συναυλίες τους χωρίς να συμβεί το παραμικρό και με αμοιβή 500 $, όχι σε χρήματα αλλά σε κατανάλωση μπύρας. Μόνο που μεταξύ των μελών των Hell’s Angels ήταν και κακοποιά στοιχεία οι οποίοι είχαν πάρει πολύ σοβαρά το ρόλο και έφεραν μαζί τους κλομπ, μαχαίρια, σιδερογροθιές και αλυσίδες. Κατά τη διάρκεια της εμφάνισης των Rolling Stones, οι Hells Angels ήταν ήδη μεθυσμένοι κι είχαν αρχίσει αντεγκλήσεις με τον κόσμο, έχοντας μεμονωμένες φασαρίες ακόμα και με μέλη των συγκροτημάτων, αναγκάζοντας τους Jefferson Airplane να ακυρώσουν την εμφάνισή τους γιατί οι επετέθηκαν κατά του τραγουδιστή των Jefferson Airplane, Marty Balin, που προσπαθήσει να ηρεμήσει τα πνεύματα αλλά το μόνο που κατάφερε ήταν ένα χτύπημα στο κεφάλι από ένα θερμόαιμο H.A.! Η δολοφονία του 18χρονου Meredith Hunter, που οπλοφορούσε από το μέλος των Hells Angel, Alan Passaro ήταν το αποκορύφωμα με τη δολοφονία να «τραβιέται» από τους κινηματογραφιστές! Η δεκαετία του 60, έκλεισε με το χειρότερο τρόπο, με το γεγονός να βαραίνει για πολλά χρόνια τη φήμη των Stones.
Ο εορτασμός των 30ων γενεθλίων του Woodstock, γιορτάστηκε το τριήμερο 22 έως 25 Ιουλίου 1999 στην πόλη Rome, έξω από τη Νέα Υόρκη. New York. Είχε προηγηθεί το Woodstock '94 και έχοντας κάνει τις ανάλογες περικοπές στον προϋπολογισμό, οι διοργανωτές βρέθηκαν μπροστά σε μια σειρά σοβαρών προβλημάτων που ξεκινούσαν από τις λίγες χημικές τουαλέτες, με αποτέλεσμα το πρόβλημα υγιεινής να πάρει τεράστια μορφή, κατά δεύτερο λόγο ασφάλειας, αφού έγιναν εκατοντάδες κλοπές, ληστείες ακόμα και βιασμοί, περιορισμένου χώρου κατασκήνωσης, αδικαιολόγητες υψηλές τιμές στα μπουκάλια με εμφιαλωμένο νερό αντί 4,00 $, μειωμένες μερίδες φαγητού, για να αναγκαστούν οι θεατές να πάνε στην κοντινή πόλη Ρώμης για να προμηθευτούν νερό και φαγητό. Φυσικά όλο αυτό, οδήγησε σε ξέσπασμα του κόσμου με τις ανάλογες καταστροφές.
Με τον Axl Rose να έχει αγοράσει όλα τα δικαιώματα χρήσης του ονόματος Guns’n’Roses, το όχημα αποκτά ένα οδηγό που μάλλον δεν ξέρει να οδηγεί. Με την αποχώρηση του Slash το 1996 και την αντικατάστασή του από τον κιθαρίστα των Nine Inch Nails, Robert Finck, ξεκινάει ένα γαιτανάκι καινούργιων μελών και μιας ατελείωτης ιστορίας για το καινούργιο άλμπουμ των GnR όπου είχε ήδη δημοσιοποιηθεί ο τίτλος, Chinese Democracy αλλά κυκλοφόρησε το 2008, μάλλον απογοητεύοντας τους fans. Όλοι εκείνοι οι μουσικοί, περί τους 9, δεν άφησαν τίποτε πίσω τους, και ίσως να μην μπορούσαν καθώς ΟΛΟΙ ήταν καλοί μουσικοί. Πως να δουλέψει κανείς όταν στην ουσία δεν υπήρχε συγκρότημα κι ο Axl Rose απέλυε τον έναν μετά τον άλλο, καθιστώντας αυτό το ΜΕΓΑΛΟ συγκρότημα tribute μπάντα.
 |
| Αριστερά αυτοί πρέπει να είναι οι Guns'n'Roses |
Τον Douglas Glenn Colvin τον ξέρουμε σαν Dee Dee Ramone και φυσικά αναφέρομαι στον μπασίστα και συνιδρυτικό μέλος των Ramones. Ο Dee Dee είχε συνσυνθέσει τραγούδια σαν τα 53rd & 3rd, Chinese Rock, Rockaway Beach, Poison Heart κ.α., για να αποχωρήσει το 1989 και να σχηματίσει τους Dee Dee King όπου έπαιζε και…τραγουδούσε hip hop. Το άλμπουμ απέτυχε όπως και το single για να διαλυθούν (σ.σ. ευτυχώς) και να συνεχίσει προσωπική καριέρα, ηχογραφώντας 3 άλμπουμ που λίγοι γνωρίζουν. Πέθανε το 2002 σε ηλικία 50 ετών. Ακούστε εδώ το τραγούδι να φρίξετε
Στο χώρο των δισκογραφικών εταιρείων, έχουν γίνει πολλά οικονομικά σκάνδαλα, που τα περισσότερα αποσιωπήθηκαν. Κυριώτερο όμως είναι αυτό της Casablanca Records, που ιδρύθηκε από τον Neil Bogart και ήκμασε τη δεκαετία του 70 όταν η disco ακουγόταν παντού. Η Casablanca υπέγραψε ονόματα όπως τους Kiss, Donna Summer, Village People, Cher, Lipps Inc. και τους Parliament του George Clinton. Τα μεγάλα έξοδα, οι περιττές δαπάνες, τα έξοδα promotion και οι αστοχίοες επιλογής δίσκων, οδήγησαν την Casablanca σε πτώχευση. Δύο ήταν οι δίσκοι που την οδήγησαν στην καταστροφή, το Music from the Elder των Kiss και το διπλό βινύλιο Here's Johnny: Magic Moments from The Tonight Show και κυκλοφόρησε τον Νοέμβριο του 1974.Αν και το άλμπουμ πιστοποιήθηκε από την RIAA ότι ξεπέρασε τις 500.000 αντίτυπα, οι επιστροφές από τα καταστήματα ήταν πολύ μεγάλες . Οι επιστροφές ήταν τέτοιες, που επεστράφησαν ακόμα και τα promotion δείγματα!!!! Στα μέσα του 1975, η Casablanca ήταν σχεδόν χρεοκοπημένη και χρειαζόταν απεγνωσμένα μια εμπορική επιτυχία που ήλθε με το διπλό Alive των Kiss (1975). Παρ όλες τις προσπάθειες για συνχωνεύσεις, η κατηφορα συνεχίστηκε το 1978 με την κυκλοφορία των 4 προσωπικών άλμπουμ των Kiss που απέτυχαν. Το 1980 όταν πια PolyGram είχε αγοράσει τα δικαιώματα των δίσκων της, έδιωξε τον Bogart λόγω των υπερβολικών δαπανών και των λογιστικών παρατυπιών!
Τα υψηλά στελέχη (Πρόεδρος, Αντιπρόεδρος)της γερμανικής δισκογραφικής εταιρείας Hansa, αντί να παραδεχτούν το λάθος που στήριξαν μια τέτοια απάτη, αντέδρασαν λέγοντας «Δεν ξέρω, δεν γνωρίζω». Δηλαδή οι Milli Vanilli πήγαιναν στο studio να ηχογραφήσουν και κανείς δεν ήταν παρών, κανείς δεν έβλεπε ποιος τραγουδούσε, κανείς δεν έλεγχε τα έξοδα! Η Hansa είχε υπογράψει ένα συγκρότημα που πούλαγε σ’ όλο τον κόσμο κι οι διευθυντές της εταιρείας δεν πήγαιναν καν στο studio! Τελικά, με τα χίλια ζόρια παραιτήθηκαν, όχι από το θόρυβο που είχε ξεσπάσει στην Ευρώπη αλλά λόγω της πίεσης από την αμερικάνικη εταιρεία Arista που είχε τα δικαιώματα και δεν σήκωναν κουβέντα.
ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
Θυμάμαι τα γεγονότα πολύ καλά. Ήταν 19 Μαΐου 1997 όταν ο Σάκης Ρουβάς βρέθηκε στα ΚΑΤΕΧΟΜΕΝΑ, για μία κοινή συναυλία με τον Τούρκο Μπουράκ Κουτ. Η συναυλία έγινε σε ποδοσφαιρικό γήπεδο της κατεχόμενης Λευκωσίας υπό την αιγίδα του ΟΗΕ. Μόλις είχε ανακοινωθεί το γεγονός, οι αντιδράσεις στην Ελλάδα ήταν πολύ μεγάλες αλλά δεν ίδρωσε το αυτί του Ρουβά που πήγε και σκόρπισε…χαρά(!) στο ΚΑΤΕΧΟΜΕΝΟ μέρος της Κύπρου. Σε όλο αυτή το ανήθικό κατάσταση δεν βρέθηκε ένας δικός του άνθρωπος να τον συνεφέρει;
Στην Κύπρο, διαδηλωτές απειλούσαν πως δεν θα άφηναν τον Σάκη Ρουβά να πατήσει το πόδι του εκεί, ενώ στην Ελλάδα κυκλοφορούσε μια δήλωση που αποδίδόταν στον Διονύση Σαββόπουλο, η οποία φαινόταν να τον προτρέπει με τα εξής λόγια: “Σάκη παιδί μου μην πας (Στην Κύπρο). Εσύ δεν ξέρεις. Το πρόβλημα στην Κύπρο δεν είναι το AIDS, εκεί ο κόσμος ζει υπό την απείλή των τούρκικων όπλων”, ενώ ο Μίκης Θεοδωράκης αντιμετώπιζε θετικά το γεγονός, αναφερόμενος και στις δικές του συναυλίες με τον Ζολφού Λιβανελί. Στην Τουρκία ξεσπούσαν εθνικιστικά επεισόδια, με πρωταγωνιστές κατά κύριο λόγο, τους ‘Γκρίζους Λύκους’. Τι έμεινε από την όλη ιστορία; Το γεγονός έχει ξεχαστεί και η καριέρα του Ρουβά απογειώθηκε. Τα συμπεράσματα δικά σας. (υλικό από το news 27, πατήστε εδώ)
https://www.news247.gr/psixagogia/sakis-rouvas-otan-tragoudise-sta-katexomena-mazi-me-tourko-pop-star/
Ο δισταγμός του Γιάννη Σπάθα να φύγει από την Ελλάδα και να προσπαθήσει σαν Socrates Drank the Conium να ξεκινήσει μια διεθνή καριέρα, μπορεί να μετρήσει σαν Μεγάλο Δισκογραφικό Λάθος. Βέβαια, δεν υπήρχε τίποτε χειροπιαστό ότι θα έκαναν επιτυχία και κανείς δεν συνηγούσε σε αυτό. Ο ενδοιασμός του Σπάθα, πήγαζε κυρίως, όπως έχει δηλώσει σε συνεντεύξεις του από το γεγονός ότι τότε εργαζόμενος σαν session μουσικός, έβγαζε πολλά χρήματα τα οποία αυτόματα θα σταμάταγαν αν πήγαινε στο εξωτερικό. Να σημειώσω ότι αυτό το Λάθος, έχει έντονη υποθετική βάση. Αν πήγαιναν έξω κι αν έκαναν καριέρα, αν…
.
Την άλλη Κυριακή: Τα 17 Μεγαλύτερα και Πετυχημένα Supergroups.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
17/11/24
Δημοσίευση σχολίου