Πρέπει να ήταν οι πρώτοι μήνες του 1975. Επιστρέφω σπίτι με τον ηλεκτρικό. Ακόμα θυμάμαι το βαγόνι, ένα ξύλινο παλιό, τετράγωνο, κλάσεις αριστοκρατικότερο από τα μετέπειτα. Στάση Άγιος Νικόλαος. Κατέβηκα και με γρήγορο βήμα φθάνω στο σπίτι που ήταν λίγο πάνω από την Αχαρνών. Πολυμήτου και Φυλής, γωνία. Στο μονοφωνικό National πικ απ βάζω αμέσως το δίσκο Heaven and Hell του Βαγγέλη Παπαθανασίου (σ.σ. ούτε λόγος να τον αποκαλούμε τότε Vangelis)…και χάνομαι. Ένα από τα κομμάτια του, το So Long Ago, So Clear που έκλεινε την πρώτη πλευρά του βινύλιου ήταν μαγεία. Δείτε εδώ το video. Κι αυτή η διάχυτη μαγεία του, πήγαζε από τη αγγελική φωνή του Jon Anderson του τραγουδιστή των Yes, που τραγουδούσε μόνο σε αυτό το τραγούδι αλλά ΌΛΟ το άλμπουμ ήταν υπέροχο, με πρώτο και καλύτερο το So Long Ago, So Clear. Το αστείο ήταν ότι ο δίσκος ήταν …στραβός και η βελόνα πήδαγε στα πρώτα κομμάτια κάθε πλευράς, αλλά επειδή τον άκουγα συνέχεια, δεν τον επέστρεψα. Έπρεπε να περάσουν δεκαετίες για να βγει σε cd και να το αποκτήσω!
Έτσι γνωρίστηκα με τους Jon and Vangelis που έπρεπε να περάσουν 5 ολόκληρα χρόνια για να έχουμε το πρώτο άλμπουμ συνεργασίας τους.
ΠΩΣ ΓΝΩΡΙΣΤΗΚΑΝ
«Είχα έναν φίλο στο Λονδίνο που ήρθε από το σπίτι μου μια μέρα, νομίζω μόλις είχαμε τελειώσει την περιοδεία για το Topographic με τους Yes και ήμουν εξαντλημένος. Ήρθε κρατώντας 2 δίσκους, το ένα ήταν το Creation du Monde του Βαγγέλη και το άλλο ενός Τούρκου ηλεκτρονικού μουσικού ονόματι İlhan Mimaroğlu που ζούσε στη Νέα Υόρκη. Αυτά τα δύο άλμπουμ με συνεπήραν, ήταν μια εξαιρετική δουλειά κι ακούγοντας το άλμπουμ του Vangelis, συνειδητοποίησα ότι μόνο ένα άτομο δημιούργησε όλον αυτόν τον ήχο κι ερχόταν σε πλήρη συμφωνία ενέργειας με τη μουσική του Mimaroğlu. Μια εντελώς διαφορετική ιδέα για τη ηλεκτρονική μουσική, τρομακτική μερικές φορές, σχιζοειδής αλλά εξαιρετική. Έτσι βρήκα τον αριθμό τηλεφώνου του που ζούσε στο Παρίσι και πήγα να τον γνωρίσω. Όταν άνοιξε την πόρτα του διαμερίσματός του φόραγε μια ρόμπα και μου είπε "Γεια". "Με λένε Jon Anderson και είμαι τραγουδιστής στους Yes» του είπα. «Μού είπε να περάσω στο διαμέρισμά του που ήταν στο Champs Elysee. Μιλήσαμε λίγο για να γνωριστούμε και κάθισε στο πιάνο ενώ παράλληλα μαγείρευε κι άρχισε λίγο μετά άρχισε να παίζει Ραχμανίνοφ ή κάτι τέτοιο, αυτός ο τύπος μπορούσε να παίξει τα πάντα. Εκείνη την εποχή ο Rick Wakeman είχε αποχωρήσει από τους Yes και σκέφτηκα ότι θα μπορούσε να είναι ο άνθρωπος για αυτήν τη θέση. Με τη μουσική του θα έκανε τους Yes να ακούγονται πιο κοντά στον ήχο των Mahavishnu Orchestra. Η γνωριμία έγινε φιλία και σύντομα ο Anderson του πρότεινε να αντικαταστήσει τον Rick Wakeman στους Yes, πρόταση που όπως αποδείχθηκε, ευτυχώς δεν δέχτηκε ο Παπαθανασίου. Για την ιστορία, τη θέση πήρε ο Ελβετός Patrick Moraz (Refugee). Η συνάντηση των δύο Μεγάλων μουσικών δεν μπορούσε να τελειώσει με μια απλή γνωριμία, με τον Παπαθανασίου να προσκαλεί τον τραγουδιστή των Yes να τραγουδήσει ένα κομμάτι στο επερχόμενο άλμπουμ του Heaven and Hell, ένα concept άλμπουμ βασισμένο στη δυαδικότητα. Ο Anderson σχεδόν μέσα σε 20 λεπτά έγραψε τους στίχους του So Long Ago, So Clear, που ήταν το πρώτο τραγούδι που ηχογραφούσε ο Παπαθανασίου στην προσωπική καριέρα του με φωνητικά!
Οι δύο μουσικοί συνέχισαν τις καριέρες τους, με τον Παπαθανασίου να κυκλοφορεί άλμπουμ σαν τα Albedo 0.39 (1976), Spiral (1977), Beaubourg (1978), The Dragon (1978) και China (1979) κι ο Anderson me toyw Yes τα Relayer (1974), Going for the One (1977) και Tormato (1978) για να φθάσουμε στον Ιανουάριο του 1980 όπου οι 2 μουσικοί κυκλοφορούν το πρώτο άλμπουμ συνεργασίας τους, το Short Stories (Νο 4 Μ.Βρετανία, Νο 125 Αμερική, Νο 1 Ολλανδία). Παρ όλο που θα πίστευε κάποιος ότι υπήρξαν πολλά overdubbing οι ηχογραφήσεις έγιναν με τη μια λήψη, με τον Παπαθανασίου να δηλώνει ότι χρειάστηκαν συνολικά δυόμισι εβδομάδες για την παραγωγή του. Πρέπει να ήταν δύσκολο για τον Έλληνα μουσικό να προσαρμόσει όλα τα κομμάτια στην παρουσία της φωνής αλλά ήταν φανερό ότι και οι 2 ήθελαν να κάνουν κάτι διαφορετικό απ΄ότι είχαν κάνει έως τότε. Ακούγοντας σήμερα το δίσκο, νομίζω ‘ότι όσες φορές και να τον ακούσω, μου μένουν ελάχιστα πράγματα, κρατώντας την καθαρότητα της φωνής του Anderson και φοβάμαι τίποτε από το παίξιμο του Παπαθανασίου.
Την ίδια χρονιά με την κυκλοφορία του Short Stories, o Anderson φεύγει από τους Yes και κυκλοφορεί το δεύτερο προσωπικό του άλμπουμ Song of Seven ενώ ο Παπαθανασίου κυκλοφορεί το See You Later(1980) με τον Anderson να τραγουδάει στα Suffocation και See You Later. Τον Ιούλιο του 1981, οι 2 μουσικοί κυκλοφορούν το δεύτερο άλμπουμ τους τίτλο The Friends of Mr Cairo(Νο6 Μ.Βρετανία, Νο 64 Αμερική) που φέρνει αρκετές διαφορές στον ήχο τους, κάνοντας τον πιο σύγχρονο. Το άλμπουμ βγάζει 2 μεγάλες επιτυχίες, τα Friends of Mr Cairo και State of Independence που το έκανε επιτυχία η Donna Summer. Παρ΄όλο το ραδιοφωνικό airplay του The Friends of Mr Cairoη, οι πωλήσεις του άλμπουμ ήταν απογοητευτικές και μετά από πρόταση της δισκογραφικής εταιρείας, προσέθεσαν(!) το I'll Find My Way Home(Νο 6 Μ.Βρετανία) που το έγραψαν μέσα σε 3 ώρες. Εντύπωση προκάλεσε το γεγονός ότι έγινε επιτυχία το I'll Find My Way Home κι όχι το Friends of Mr Cairo. Γούστα είναι αυτά….Ακούστε εδώ το I'll find my way home
ΤΟ STATE OF INDEPENDENCE
Θα μείνω λίγο στην κοινή σύνθεση τους State of Independence που μουσικά βαδίζει σε βυζαντινό ύφος. Παρ΄όλο που το κυκλοφόρησαν σε μικρό δίσκο δεν έκανε επιτυχία αλλά το 1982 το διασκεύασε η Donna Summer (Νο 41 Αμερική, Νο 4 Ολλανδία και μεγάλη επιτυχία σε πολλές ευρωπαικές χώρες), ενώ το 1992 ηχογραφήθηκε από τους Moodswings, με φωνητικά από την τραγουδίστρια των Pretenders, Chrissie Hynde και με τίτλο Spiritual High (State of Independence), έγινε επιτυχία στην Ευρώπη. Στη χώρα μας, αυτή η εκτέλεση είναι γνωστή. Ο Jon Anderson ηχογράφησε μια νέα έκδοση του τραγουδιού για το άλμπουμ του Change We Must (1994) και μια ζωντανή ακουστική έκδοση μπορεί να βρεθεί στο Live από το La La Land (2007). Ακούστε εδώ την εκτέλεση της Donna Summer https://www.youtube.com/watch?v=cPlNrP9B2Zs
Το 1983 ήταν σημαντική χρονιά για τον Jon Anderson γιατί επανασυνδέθηκε με τους Yes και κυκλοφόρησαν το 90125, ενώ οι Jon and Vangelis το Private Collection(Νο 22 Μ.Βρετανία, Νο 148 Αμερική) που ήταν αισθητά χαμηλόφωνο σε σχέση με τα προηγούμενα. Οι 2 μουσικοί συνέχισαν να συνεργάζονται και μεγάλο μέρος των κομματιών δεν κυκλοφόρησε ποτέ επίσημα. Μέρος αυτών των ηχογραφήσεων κυκλοφόρησαν το 1991 στο άλμπουμ Page of Life, που ήταν το τέταρτο και τελευταίο άλμπουμ της συνεργασίας τους. Ηχογραφήθηκε στο Παρίσι και στην Αθήνα στο Sound Studio της Λ.Μεσογείων. Παρ΄όλη την εμπορική αποτυχία του, το άλμπουμ πήρε καλές κριτικές, με τους στίχους του Anderson να χαρακτηρίζονται σαν έξυπνα κοινωνικά σχόλιο. Δεν θυμάμαι την ακριβή ημερομηνία αλλά πρέπει να ήταν καλοκαίρι του 1988 που είχε έλθει ο Jon Anderson στην Ελλάδα για να κάνει promo του καινούργιου προσωπικού δίσκου του In the City of Angels (1988). Από τη φωτογραφία, ήταν καλοκαίρι και θυμάμαι ότι έμενε στον Αστέρα που τότε είχε ξενοδοχείο και στην οδό Πανεπιστημίου και Κριεζώτου γωνία, σήμερα είναι γραφεία.
 |
| Από τις συνεντεύξεις ... |
Η ιστορίας του Page of Life, δεν τελείωσε εδώ, αφού ο Anderson το ξανά δούλεψε και το επανακυκλοφόρησε στην Αμερική με 9 τραγούδια (έναντι 12 της ευρωπαικής κυκλοφορίας) ενώ ένα από τα τραγούδια που δεν συμπεριλήφθηκε στο δίσκο, το Let's Pretend, βρέθηκε στο άλμπουμ Anderson Bruford Wakeman Howe(1989).
ΤΟ ΤΕΛΟΣ
To 1984 κυκλοφόρησε η συλλογή The Best of Jon and Vangelis (Νο 42 Μ.Βρετανία) με κομμάτια από τα πρώτα 3 άλμπουμ τους. To 2011 o Anderson προσπάθησε να έλθει σε επαφή μαζί του για ένα καινούργιο δίσκο αλλά ο Παπαθανασίου δεν του απάντησε. Πέθανε στις 17 Μαϊου 2022.
Την άλλη Κυριακή: Μεγαλές επιτυχίες που γράφτηκαν...γι άλλους!
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
20/10/24
Δημοσίευση σχολίου