Έχετε, μήπως, ακουστά τους Brian Poole & The Tremeloes (αργότερα, σκέτο The Tremeloes); Φαντάζομαι πως όχι, εκτός και αν είσαστε άνω των 65 και έχετε καλή μνήμη. Δεν ήταν κακό γκρουπ. Αντιθέτως, ήταν ένα από τα πιο χαρακτηριστικά British Invasion ποπ συγκροτήματα και έκαναν αρκετές επιτυχίες, όπως το Silence is Golden, το Even the Bad Times Are Good, ή το My Little Lady. Ό,τι και να ήταν όμως οι Tremeloes, θα τους προτιμούσατε απέναντι στους … Beatles; Και δεν το ρωτάμε ακαδημαϊκά, διότι κάποιοι, σοβαροί επαγγελματίες μάλιστα, το έκαναν αυτό: Είχαν να διαλέξουν μεταξύ των Beatles και των Tremeloes και επέλεξαν τους Tremeloes! Πραγματοποιώντας την μεγαλύτερη γκάφα της μουσικής βιομηχανίας! Θα πρέπει να την δούμε αναλυτικά αυτή την ιστορία, έχει ενδιαφέρον!
Τον Νοέμβριο του 1961, οι Beatles εμφανίζονται στο Cavern Club του Λίβερπουλ. Το όνομά τους είναι ακόμα The Silver Beatles και στα ντραμς κάθεται ο παλιός φίλος τους Pete Best (O Ringo Starr είναι ακόμη με τους Rory Storm and the Hurricanes). Τότε είναι, που τους βλέπει για πρώτη φορά ο Brian Epstein, ιδιοκτήτης του πιο μεγάλου δισκάδικου του Λίβερπουλ, και ενθουσιάζεται μαζί τους. Τόσο, που τους προτείνει να γίνει ο μάνατζέρ τους, κάτι το οποίο γίνεται -τελικά- πραγματικότητα. Το πρώτο που επιχειρεί ο νέος μάνατζερ, είναι να τους εξασφαλίσει συμβόλαιο με μια σοβαρή δισκογραφική εταιρία. Αυτό όμως δεν ήταν διόλου απλό! Προς μεγάλη έκπληξη του Epstein, καμία εταιρία δεν έδειξε ενδιαφέρον: Ούτε η Philips, ούτε η Pye, ούτε η Columbia, καμία! Μόνο η Parlophone (θυγατρική της ΕΜΙ) δεν είχε απαντήσει αρνητικά, μόνο και μόνο επειδή ο A&R director της ήταν σε διακοπές. Όσο για την Decca, o Epstein κατάφερε να πείσει τον A&R assistant director, τον 26χρονο Mike Smith, να πάει να τους ακούσει στο Cavern Club. O Smith πήγε, τους άκουσε, ενθουσιάστηκε και κανόνισε αμέσως με τον Epstein για μια δοκιμαστική ηχογράφηση στο στούντιο της εταιρίας, στο West Hampstead του Λονδίνου, ανήμερα Πρωτοχρονιά του 1962. Όταν όμως έφτασε η μεγάλη ημέρα, όλα πήγαν στραβά: Οι Beatles (που πλέον είχαν αφαιρέσει το “silver” από το όνομά τους) χρειάστηκαν 10 ώρες για να διασχίσουν τους παγωμένους και ομιχλώδεις δρόμους από το Λίβερπουλ ως το Λονδίνο. Ο Mike Smith είχε πιει τον άμπακο την παραμονή της Πρωτοχρονιάς και έφτασε καθυστερημένος στο στούντιο. Τα τραγούδια που θα ηχογραφούσαν, είχαν επιλεγεί από τον Brian Epstein και απείχαν πολύ από το rock ‘n’ roll ύφος της μπάντας. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα τον άγριο καυγά του Epstein με τον Lennon, λίγο πριν ξεκινήσει η ηχογράφηση. Άσε που είχε επιλέξει 15 τραγούδια, ενώ θα τους έφταναν 4-5 (αυτό ήταν το σύνηθες). Όμως ο Epstein ήθελε να δείξουν οι Beatles όλο το φάσμα των δυνατοτήτων τους. Και, το χειρότερο όλων, τα παιδιά πέθαναν από το άγχος μόλις είδαν το κόκκινο λαμπάκι της ηχογράφησης να ανάβει. Αποτέλεσμα; Όχι καλό! Οι Beatles ήταν εντελώς έξω από τα νερά τους και πολύ μακριά από αυτό, που είχε εντυπωσιάσει τον Mike Smith, όταν τους είδε στο Cavern Club. Ούτε οι ίδιοι φάνηκαν ενθουσιασμένοι, μόλις άκουσαν το play back. Όπως σχολίασε ο Lennon, ακούγονταν αφύσικοι. Τέλος πάντων, ο Smith τους αποχαιρέτησε και τους είπε ότι η εταιρία θα τους γνωστοποιούσε την απόφασή της λίγο αργότερα. Δεν τους έδειξε εκείνη την ώρα, ότι δεν του άρεσαν. Ειδικά ο ντράμερ, ο Pete Best, δεν του άρεσε καθόλου. Όπως έλεγε αργότερα, αν δεν είχαν τον Pete Best, θα τους είχε προτείνει συμβόλαιο. Το αστείο είναι, ότι -ένα χρόνο αργότερα- η Decca υπέγραψε συμβόλαιο με τον Pete Best, ως ντράμερ του γκρουπ Lee Curtis and the All-Stars. Όπως και να έχει το πράγμα, σε εκείνη τη στιγμή, ο Smith δεν θα μπορούσε να εισηγηθεί θετικά στην εταιρία του για τους Beatles, πολύ περισσότερο αφού, την ίδια μέρα, έκανε δοκιμαστικό και με τους Brian Poole & the Tremeloes και του άρεσαν. Επιπλέον, ήταν Λονδρέζοι, κάτι που τα έκανε όλα απλούστερα.
Έτσι, φτάνουμε στο σημείο, όπου ο Brian Epstein στέκει μπροστά στον A&R director της Decca, τον μεγάλο και τρανό Dick Rowe, ο οποίος προσπαθεί να σερβίρει την απόρριψη των Beatles με ευγενικό τρόπο: «Ξέρετε κύριε Epstein, η εποχή των κιθαριστικών συγκροτημάτων έχει παρέλθει», του είπε, βάζοντας την υπογραφή του κάτω από μια -ιστορική πλέον- μπούρδα. Και συνέχισε ακόμα πιο άστοχα: «Δεν είναι καλοί οι Beatles, κύριε Epstein, λυπάμαι που σας το λέω, αλλά πιστέψτε με. Εμείς ξέρουμε από αυτά»! Το μόνο που κατάφερε ο Epstein εκείνη την ημέρα, ήταν να του δώσουν το πρωτότυπο (υποτίθεται) της ηχογράφησης των 15 τραγουδιών των Beatles, την οποία και έστειλε αμέσως στην Parlophone, κινώντας έτσι το ενδιαφέρον του George Martin, του A&R director της εταιρίας. Αν και η Parlophone ειδικευόταν στην κλασική και την τζαζ μουσική, ο George Martin διέκρινε κάτι, πολλά υποσχόμενο, στους Beatles και συμφώνησε να τους κλείσει συμβόλαιο, φτάνει να απαλλάσσονταν από τον ντράμερ τους. Έτσι, ο καημένος ο Pete Best αποχαιρέτησε πρόωρα τους παλιούς του φίλους και τη θέση του πήρε ο Ringo Starr. Τα υπόλοιπα είναι γνωστά.
ΔΙΚΑΙΟΠΟΛΙΣ
18/10/24
Υ.Γ. Με βάση όσα γράψαμε παραπάνω, ίσως κάποιος δικαιολογήσει την απόφαση της Decca. Δεν πάει έτσι, όμως. Οι πεπειραμένοι παραγωγοί της εταιρίας όφειλαν αν δουν πέρα από τις αντιξοότητες και να διακρίνουν τη δυναμική των τραγουδιών των Beatles, κάτι όχι τόσο δύσκολο, αν σκεφτείτε ότι 5 από τα 15 τραγούδια που έπαιξαν έγιναν επιτυχίες, είτε από τους ίδιους, είτε από άλλους καλλιτέχνες. Συνεπώς, η γκάφα παραμένει.
Δημοσίευση σχολίου