Τότε είχα ξεκινήσει ανάποδα. Πρώτα είχα αγοράσει τα Mirage (1974), The Snow Goose (1975) και Moonmadness (1976) και μετά το Camel (1972) που ήταν το πρώτο άλμπουμ τους. Ο λόγος απλός: Δεν είχε κυκλοφορήσει στην εποχή του και πρέπει να ήταν αρχές δεκαετίας του 80(!) όταν η EMI πήρε τη διανομή της MCA και κυκλοφόρησε το άλμπουμ. Λεπτομέρειες, άλλης εποχής!
ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΠΡΙΝ ΤΟ ΔΙΣΚΟ
Η μπάντα είχε ξεκινήσει το 1971 από τους Andrew Latimer κιθάρα, Andy Ward ντραμς και Doug Ferguson μπάσο με το όνομα Brew. Αρχικά είχαν τραγουδιστή, το Phillip Goodhand-Tait αλλά δεν άργησαν να αποφασίσουν ότι ήθελαν να προχωρήσουν με ορχηστρική μουσική και να προσθέσουν πλήκτρα. Έτσι έβαλαν αγγελία στην Melody Maker όπου απάντησε ο ήδη επαγγελματίας Peter Bardens, o οποίος είχε ήδη δουλέψει με τους Them του Van Morrison αλλά και τους Shotgun Express του Rod Stewart και Pete B’s Looners (Peter Green και Mick Fleetwood). Σίγουρα οι άπειροι Latimer, Ward και Ferguson θα φαινόντουσαν σαν σχολιαρόπαιδα. Με τον Bardens πραγματοποίησαν μια εμφάνιση στο Μπέλφαστ με το όνομα Peter Bardens On καθώς ήταν ημερομηνίες κλεισμένες από τον Bardens για τον εαυτό του! Γρήγορα κατέληξαν στο όνομα Camel, χωρίς να θυμούνται πως κατέληξαν σε αυτό το όνομα και στις 4 Δεκεμβρίουβριο του 1971 έκαναν την πρώτη εμφάνισή τους με αυτό τα όνομα στο Waltham Forest Technical College του Λονδίνου, ανοίγοντας για τους Wishbone Ash. Λίγο αργότερα, γίνονται ομόσταυλοι με τους Wishbone Ash αφού υπογράφουν στην MCA και τον Φεβρουάριο του 1973 κυκλοφορούν το πρώτο ομότιτλο άλμπουμ τους που εμπορικά μάλλον πέρασε απαρατήρητο, γι αυτό και η MCA δεν τους ανανέωσε το συμβόλαιο για άλλο δίσκο και το συγκρότημα μετακόμισε στην Decca. Πως είναι δυνατόν, ένας τόσο σωστός κι ολοκληρωμένος δίσκος να περνάει και να μην αγγίζει, εμπορικά να αποτυγχάνει (δεν μπήκε καν στα 75 πρώτα άλμπουμ σε πωλήσεις στη Μ.Βρετανία) και το πλέον παράδοξο όλων, να έχει πάρει καλές κριτικές; Σε μια εποχή που το progressive τροφοδοτούσε την αγορά με καινούργιους δίσκους από κορυφαία συγκροτήματα, το πρώτο άλμπουμ των Camel δεν κατάφερε να προσελκύσει την προσοχή του κοινού. Κρίμα! Και είναι πραγματικά αστείο, πώς ένα τόσο καλό άλμπουμ, ηχογραφήθηκε μέσα σε 12 ημέρες όταν τα σημερινά συγκροτήματα τον ίδιο χρόνο τον χρησιμοποιούν για να ηχογραφήσουν…μόνο τα τύμπανα. To νωχελικό Slow Yourself Down με τα χαλαρωτικά φωνητικά του Latimer, αφήνουν ένα ξεκάθαρο στίγμα για το λυρισμό αλλά και μουσική αρτιότητα που περικλείει το Camel στα 38 λεπτά του. Το ίδιο όμορφα είναι και τα Six Ate και Never let go που ντύνονται με το Hammond του Bardens και την κιθάρα του Latimer. Γενικά, το Hammond έχει περίοπτη θέση στον ήχο τους
Το Camel έχει μια εξαιρετική μελωδική δομή, όχι περίπλοκη αλλά γεμάτη φαντασία ευρηματικότητα, με τις συνεχείς εναλλαγές των μουσικών θεμάτων, να κρατούν προσηλωμένο τον ακροατή. Ίσως το πιο αδύνατο σημείο να είναι τα φωνητικά γι αυτό και στη συνέχεια τα περιόρισαν ακόμα περισσότερο. Όπως έγραψα στην αρχή, απόκτησα το πρώτο άλμπουμ αφού είχα ήδη ακούσει τα Mirage, The Snow Goose και Moonmadness και το βρήκα καλύτερό τους. Άποψη που εξακολουθώ να έχω. Μπορεί οι Genesis, Pink Floyd, Emerson Lake and Palmer και τόσοι άλλοι progressive Gods να προηγήθηκαν και να καθιερώθηκαν σχετικά εύκολα, αλλά το Camel στέκεται αυτόφωτο γι αυτό ακούγεται και σήμερα, 41 χρόνια μετά!
TRIVIA
Η φωτογραφία στο οπισθόφυλλο τραβήχθηκε στο σπίτι του Andy Ward. Kόνγκας στο Slow Yourself Down παίζει ένας φίλος του Bardens μόνο που δεν ήξερε το επίθετό του κι έτσι δεν αναφέρεται στα credits.
ΤΙ ΕΚΑΝΑΝ ΜΕΤΑ
Τον επόμενο χρόνο κυκλοφόρησαν το Mirage(1974)
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
11/10/24
Ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΙΣΑΤΖΕΚΙΑΝ ΓΙΑ ΤΟ CAMEL
Είναι μπόλικες οι φορές που έχω καταγράψει τα συναισθήματα που ανέκαθεν μου προκαλεί τούτο το Αγγλικό προοδευτικό κουαρτέτο, και θεωρώ πως ο παρακάτω πρόλογος μου τα λέει όλα.
Δεν είμαστε λίγοι όσοι «προσκυνάμε» τα έργα και τις ημέρες των Camel. Για κάποιους από εμάς μάλιστα στέκουν εκεί ψηλά, στην κορυφή της εκτίμησης μας. Εκεί βαθιά, στην πιο ιερή γωνίτσα της καρδιάς μας. Και τούτο το κέρδισαν με το σπαθί τους, αφού δίσκοι όπως το ομώνυμο ντεμπούτο τους και τα Mirage, The Snow Goose, Moonmadness και Harbour Of Tears, έχουν συνοδέψει έως και σημαδέψει αρκετές από τις πιο όμορφες στιγμές της ζήσης μας…
Όμως παρότι η συντριπτική πλειοψηφία των αμετανόητων οπαδών τους ξεχωρίζει πιότερο είτε το μεγαλόπνοο The Snow Goose, είτε την περιβόητη οφθαλμαπάτη που εμπεριέχει τον δημοφιλέστερο ύμνο τους (Lady Fantasy), είτε το ονειρικό Moonmadness, τα προσωπικά μου βιώματα θέλουν το εν λόγω μουσικό ανθολόγιο ως το πιο αντιπροσωπευτικό μα και κορυφαίο τους.
Από την πρώτη κιόλας στροφή του εισαγωγικού Slow Yourself Down καταφέρνουν να καθορίσουν ξεκάθαρα απ’ άκρη σ’ άκρη τον ευαίσθητο επικολυρικό και προοδευτικό (για την εποχή) χαρακτήρα τους που τους ακολουθεί μέχρι...αύριο, πενηνταένα χρόνια μετά!
Όσο για σένα στο τελευταίο θρανίο με το μαύρο κοντομάνικο μπλουζάκι και τη “μεταλλική” στάμπα, ήταν το τελείωμα του ανυπέρβλητου Separation (που κλείνει εδώ την πρώτη πλευρά του βινυλίου) αυτό που καθόρισε τους καλπασμούς-υπογραφή του ηγετικού Steve “Oh Captain, My Captain” Harris των Iron Maiden.
Ιδού η Ρόδος.
Δημοσίευση σχολίου