Δεν είναι η πρώτη φορά που γράφω για το Woodstock και ίσως ούτε και η τελευταία. Με την συμπλήρωση 55 χρόνων από εκείνον τον Αύγουστο του 1969, καταγράφω τις 9 Μεγάλες Στιγμές του Φεστιβάλ όπως τις είδα στην ταινία, εκείνο το βραδάκι στο Σινέ Μοντ της οδού Νάξου στα Πατήσια. Μαθητής γυμνασίου με λίγα αγγλικά, λίγη μουσική πληροφόρηση, ίσως τότε να μην είχε ξεκινήσει η εκπομπή του Γιάννη Πετρίδη στο Α! Πρόγραμμα της ΕΡΤ, παρακολουθώ την προβολή της ταινίας Woodstock. Ως τότε, δεν είχα δει άλλη ταινία που να με επηρέασε τόσο πολύ, που να άλλαξε τόσο τον τρόπο σκέψης και τον πολιτισμό μου. Ήταν το δυνατό κλικ που δέχεται κάθε έφηβος σε αυτή την ηλικία. Και εμένα αυτό το κλικ ήταν αυτή η ταινία, που έδωσε στη ζωή μου ή καλύτερα στον πολιτισμό μου μια άλλη διάσταση.
Επειδή ο Rockmachine.gr έχει καταγράψει σε πολλά άρθρα γεγονότα και ιστορίες του Woodstock, σήμερα παραθέτω τις 8 κορυφαίες στιγμές, όπως τις έζησα εκείνο το βράδυ, μέσα στη σκοτεινή αίθουσα του κινηματογράφου. Όχι τιις καλύτερες της ταινίες, αλλά αυτές που με εντυπωσιάσαν και χαράκτηκαν στο μυαλό μου
Θα ξεκινήσω με τις εμφανίσεις των Who και Ten Years After που ήταν αυτές που με συγκλόνισαν και με έκαναν να δω ή καλύτερα να ακούσω με άλλο τρόπο τη μουσική. Και πρώτα οι Who που βρισκόντουσαν στο μέσο της Tommy tour κι ένα μεγάλο μέρος της εμφάνισης τους εκείνο το βράδυ (17 Αυγούστου 1969) μπροστά σε 400.0000 θεατές, καλύφθηκε με τραγούδια από την rock opera. Όμως εκείνο που εντυπωσίασε ήταν η συγκλονιστική εμφάνιση του Roger Daltrey με το μπουφάν με τα κρόσσια και το μικρόφωνο που το τίναζε και περιέστρεφε στον αέρα, αφήνοντας με με το στόμα ανοιχτό! Rock πέρα έως πέρα. Και δίπλα σε αυτόν, ο Pete Townshend μια από τις πιο δημιουργικές μορφές του rock που σήμερα στα79 του, κάθεται και μας λέει πως τον ερεθίζει ο Mick Jagger!!! (διάβασε εδώ)
Εκείνο που ΔΕΝ κατέγραψε στη σκηνή και υπάρχει μόνο σε ηχογράφηση στο box set των The Who Thirty Years of Maximum R&B (Disc 2, Track 20, Abbie Hoffman Incident), είναι εμφάνιση του ακτιβιστή Abbie Hoffman κατά τη διάρκεια του set των Who όπου προσπαθήσει να μιλήσει ενάντια στη φυλάκιση του ποιητή John Sinclair (9+1⁄2 για κατοχή και διακίνηση μαριχουάνας) αλλά ο Pete Townshend του φώναξε "Fuck off! Fuck off my fucking stage!" και σύμφωνα με πληροφορίες τον χτύπησε στην πλάτη, με τον Townshend να αρνείται ότι του επιτέθηκε. Είπε άσχετα αν συμφωνεί με το περιεχόμενο της αντίδρασης του Hoffman, θα τον είχε διώξει από τη σκηνή γιατί είχε παραβιάσει την ιερότητα της σκηνής, δηλαδή το δικαίωμα του καλλιτέχνη να παίζει χωρίς διακοπή από περισπασμούς που δεν σχετίζονται με την παράσταση. Το περιστατικό έλαβε χώρα κατά την αλλαγή κάμερας και δεν αποτυπώθηκε σε ταινία.
Κυριακή 17 Αυγούστου. Μετά από μια καταιγιστική βροχή, στη σκηνή πρώτα βγήκαν οι Country Joe and the Fish και στις 8.15 το βράδυ οι Ten Years After. Ένας ψηλός, ξανθός τύπος, με μια κόκκινη Gibson 335 με το σήμα της ειρήνης (σ.σ Τότε ούτε που ήξερα τι μάρκα ήταν η κιθάρα!), φορώντας σαμπό (σ.σ. ελάχιστα τότε γνωστά στη χώρα μας), άρχισε να χτυπιέται σε ένα boogie blues rock ρυθμό και να παίζει κιθάρα. Δίπλα του ένας μπασίστας χτύπαγε με μανία τις χορδές του μπάσου.
Goin' home, my baby
Goin' home, my baby
Goin' home, to see my baby
Μόλις είχε αλλάξει η ζωή μου.
Δείτε εδώ το υπέροχο video
Το όνομα του Richie Havens μού ήταν άγνωστο όπως φαντάζομαι και στους περισσότερους ευρωπαίους. Έως τη στιγμή που ανέβηκε ή καλύτερα, τον έσπρωξαν να βγει στη σκηνή, αφού το πρόγραμμα βρισκόταν ήδη μια ώρα πίσω (ήταν να ξεκινήσει στις 4, λόγω γενικότερης ανοργανωσιάς), ο φολκ τροβαδούρος Richie Havens ήταν σχετικά άγνωστος και στους Αμερικάνους. Επειδή δεν το έπαιρνε απόφαση να βγει στη σκηνή, έχοντας σχεδόν μισό εκατομμύριο κόσμο να τον περιμένει, οι διοργανωτές τον έσπρωξαν, γι αυτό και η κιθάρα του δεν έχει λουρί και έπαιξε καθιστός! Μαζί του στη σκηνή, ένας άλλος κιθαρίστας κι ένας περκασιονίστας. Ο Richie Havens που η μουσική του ήταν εντελώς εκ διαμέτρου μακριά από τα δικά μου γούστα, μπήκε στο μυαλό μου σαν ένας σημαντικός soul ερμηνευτής, έχοντας μου κάνει εντύπωση η ενέργεια που έβγαζε μόνο με μια κιθάρα. Πέθανε το 2013 και ζήτησε να σκορπίσουν τις στάχτες του στο χώρου που έγινε το φεστιβάλ!
Οι Santana εμφανίστηκαν στις 2 το μεσημέρι το Σάββατο 16 Αυγούστου και κανείς δεν περίμενε τίποτε από αυτούς καθώς έως και τη στιγμή που ανέβηκαν στη ξύλινη σκηνή, δεν είχαν κυκλοφορήσει δίσκο (το Santana, το πρώτο άλμπουμ τους κυκλοφόρησε μόλις 6 ημέρες μετά) και όσοι τους ήξεραν, τους είχαν δει να παίζουν στα διάφορα Clubs της Ν.Υόρκης.
Όταν ανέβηκαν στη σκηνή στο της φάρμας του Yasgur (που θέλοντας και μη, έμεινε στην ιστορία) το απόγευμα του Σαββάτου, ένα μοναδικό latin rock ήχος στάλθηκε στο τεράστιο πλήθος και μια απαράμιλλη ενέργεια, μεταφέρθηκε σε όλους. Ο 20χρονος ντράμερ Michael Shrive (ήταν ο νεότερος μουσικός που έπαιξε στο 3ημερο φεστιβάλ), με τους Michael Carabello και José "Chepito" Areas στα κόγκας/περκάσιονς, μας δίδαξαν σε μόλις λίγα λεπτά, τι σημαίνει latin rock, με το Soul Sacrifice να λειτουργεί σαν διαβατήριο για άλλη διάσταση. Κι αυτή η εκστασιασμένη μορφή του Carlos, ερχόταν πάντα στο μυαλό μου όταν διάβαζα τα μαθήματά του σχολείου! Το video που ακολουθεί είναι το πιο εντυπωσιακό όλοκληρης της ταινίας.
Σούρουπο Σαββάτου 16 Αυγούστου, ανέβηκαν οι Canned Heat στη σκηνή, απόλυτοι συνεχιστές του παραδοσιακού blues, με αφήνουν έκπληκτο τη λεπτή φωνή του κιθαρίστα Alan Christie Wilson που τραγουδάει το On the Road Again, με τον Bob Hite να παίζει φυσαρμόνικα. Το ύφος τους ήταν πολύ μακριά από το δικό μου, αλλά είχαν μια αύρα που με τράβηξε. Μετά την παράσταση, πηγαίνοντας σπίτι προσπαθούσα, ανεπιτυχώς, να τραγουδήσω σαν τον Wilson! Δείτε εδώ το video
Το βράδυ της Κυριακής 16 Αυγούστου εμφανίστηκαν οι Jefferson Airplane που ήταν από τα αγαπημένα συγκροτήματα των hippies. Τέτοια φωνή και τέτοια όμορφα γαλάζια μάτια σαν της Grace Slick δεν είχα ξανά δει. Όσες φορές βάζω το dvd να το δω, ξεκινώ από τους Jefferson Airplane! Δείτε εδώ το video.
Το όνομα του Jimi Hendrix ήταν μύθος πριν ακόμα προβληθεί η ταινία. Κι η εμφάνισή του στο φεστιβάλ, τον τύλιξε ακόμα περισσότερο σε αυτό τον μανδύα του– δικαιολογημένου-μύθου. Η εμφάνισή του, αν και έγινε όταν το φεστιβάλ είχε τελειώσει (έπαιξε τη Δευτέρα 18 Αυγούστου στις 8.45 το πρωϊ, μπροστά σε πολύ λίγο κόσμο), πήρε τεράστια δημοσιότητα και βοήθησε στη διαμόρφωση των ήχων και των εικόνων που εξακολουθούν να καθορίζουν το Woodstock. Δείτε
εδώ την ιστορική εκτέλεσή του Αμερικάνικου Εθνικού ύμνου και ταξιδέψτε 55 χρόνια, πως ένα Αθηναίος έφηβος με ελάχιστες παραστάσεις, έβλεπε κι άκουγε στο πανί, έναν ήρωα του.
Η ΠΡΟΒΟΛΗ ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ
Η ταινία προβλήθηκε στην Αθήνα, για πρώτη φορά, στον κινηματογράφο Παλλάς, στις 29 Νοεμβρίου του 1970 και εννοείται ότι δεν είχα πάει καθώς ήμουν 13 ετών. Σύμφωνα με τα δημοσιεύματα της εποχήςς και την εκπομπή του δημοσιογράφου Χρήσου Βασιλόπουλου, Η Μηχανή του Χρόνου, ο κινηματογράφος ήταν γεμάτος, πάντα με την παρουσία της αστυνομίας, ενώ υπήρχαν και εκατοντάδες θεατές έξω, που περίμεναν τη δεύτερη προβολή. Με το πρόσχημα της παρενόχλησης της κυκλοφορίας, έξω από τον κινηματογράφο, η δεύτερη προβολή απαγορεύτηκε για να ακολουθήσουν διαμαρτυρίες και επεισόδια που κατέληξαν σε13 προσαγωγές. Είναι αδύνατον σήμερα, οι νεώτεροι/ρες να καταλάβουν τι σημαίνει φίμωση λόγου όταν άνθρωποι πήγαν να δουν ταινία και κατέληξαν στο αστυνομικό τμήμα!!!! Στην πρώτη προβολή της ταινίας, άγνωστο πως επικοινώνησαν μαζί του και τον έπεισαν να έλθει, παρευρίσκεται και ο σκηνοθέτης Michael Wadleigh με την σύζυγό του από την Αμερική για να μιλήσει αλλά η αστυνομία απαγορεύει την ομιλία αλλά ο κόσμος τον σηκώνει στους ώμους! Οι αντιδράσεις του κόσμου, οδηγούν τη χούντα στην απαγόρευση της ταινίας με την αιτιολογία της διαφθοράς των ηθών των νέων, με την απαγόρευση να διαρκεί δύο εβδομάδες και να αίρεται ύστερα από την παρέμβαση του υφυπουργού Γεωργαλά (σ.σ. είχε προπαγανδιστική εκπομπή στην τηλεόραση), προσπαθώντας να χρυσώσουν το χάπι με τη λογική ότι το καθεστώς ενδιαφέρεται για τους νέους και τη διασκέδασή τους και η ταινία παίχτηκε και σε άλλους κινηματογράφους. Εν τω μεταξύ, το «κακό» για τη χούντα είχε γίνει αφού όλος ο κόσμος μίλαγε για την ταινία που δεν είχε δει και ενδιαφερόταν να δει, έστω και αν η μουσική δεν ήταν του γούστου του!
Την άλλη Κυριακή: 29 Αυγούστου 2009, η τελευταία συναυλία του Ronnie James Dio (video, set list).
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
1/9/24
θα ηταν ενδιαφερον να μας πεις και με ποια παρεα ειχες παει να την δεις...βαλε μας λιγο στην εποχη περισσοτερο
ΑπάντησηΔιαγραφή