Ο χρόνος κυλάει μόλις 21 χρόνια πίσω όταν οι Iron Maiden κυκλοφορούσαν (Σεπτέμβριος 2003) το Dance of Death που ήταν το 13ο studio άλμπουμ τους, το δεύτερο μετά την επανασύνδεσή τους με Bruce Dickinson και Adrian Smith και με τις προσδοκίες πολύ ψηλά.
Το Dance of Death (Νο2 Μ.Βρετανία, Νο 18 Αμερική) είναι το τελευταίο άλμπουμ τους που μου άρεσε, τραγούδι προς τραγούδι, έστω κι αν οι χρόνοι σε πολλά από αυτά είναι αρκετά μεγάλοι. Πιασιάρικα τα 2 singles, Wildest Dreams και Rainmaker, που πέραν των 2 καλών video, τα ξέχασα πολύ εύκολα. Κόλλησα όμως με τα Paschendale, No More Lies και Montségur, με τις ανατολίτικες μελωδίες και τα κλασικά ξεσπάσματα που κορυφώνουν το ενδιαφέρον. Η δουλειά του μόνιμου συνεργάτης τους, Kevin Shirley αποτυπώνει αλλά και αναδεικνύει τη δουλειά τους. Με όλες τις κλασικές δισολίες, τους ενδιαφέροντες στίχους (θα διαβάσετε πιο κάτω) και τη σταθερή ποιοτική ερμηνεία του Dickinson. Για την ιστορία, το μεγαλύτερο τραγούδι σε διάρκεια είναι το ομώνυμο, 8.36. όλα αυτά, μέσα από ένα διαφορετικής λογικής εξώφυλλο, που μπορεί σε πρώτη φάση να φαντάζει απλό, αλλά είναι ωραίο. Τα 2 singles που βασίστηκε το promotion του δίσκου, Wildest Dreams(Νο 6 Μ.Βρετανία) και Rainmaker(Νο 13 Μ.Βρετανία), μπορεί να προωθήθηκαν με το παραπάνω, αλλά χάθηκαν στο χρόνο, σε αντίθεση με το No More Lies που είναι μακράν το καλύτερο του δίσκου, κι ένα από τα αγαπημένα μου της δισκογραφίας τους. ΟΚ, κλασικά ξεσπάσματα, κλασικός Dickinson, κλασικοί Maiden…αλλά καλοί! Δείτε
εδώ το video. H εισαγωγή του ομώνυμου κομματιού που η εξέλιξή του θα το έκανε ένα από τους επικούς ύμνους τους αλλά νομίζω η 8λεπτη διάρκεια του στέκεται ανάχωμα σε αυτό. Το Journeyman που κλείνει το άλμπουμ, αποτελεί ένα μελωδικό επίλογο που κάτω από προυποθέσεις θα μπορούσε να εξελιχθεί σ’ ένα Navigate the Seas of the Sun. Α! να μην ξεχάσω να γράψω ότι στο New Frontier κάνει για πρώτη φορά την εμφάνισή του στο συνθετικό τομέα ο Nicko McBrain!
ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
Μπορεί μουσικά το Paschendale, σαν τραγούδι να μην μπορεί να κρατηθεί στο χρόνο, στιχουργικά όμως αποτελεί ακόμα ένα πετράδι στο στέμμα του συγκροτήματος. Οι στίχοι του αναφέρονται στη μάχη στην ομώνυμη περιοχή, στη βέλγικη πόλη Υπρ (Ypres) μεταξύ των συμμαχικών δυνάμεων και των Γερμανών, κατά τη διάρκεια του Α! Παγκοσμίου Πολέμου (η μάχη διεξήχθει από τον Ιούλιο του 1917 έως και το Νοέμβριο), με τους Καναδούς να καταλαμβάνουν την περιοχή. Μουσικά, το τραγούδι αδικείται από το μεγάλο χρόνο του (8.27) αλλά έχει όλες εκείνες τις εναλλαγές ρυθμού και θεατρικής ερμηνείας του Dickinson.
To Montségur είναι το δεύτερο τραγούδι του Dance of Death που οι στίχοι του σχετίζονται με την ιστορία και αναφέρονται στο ομώνυμο κάστρο που βρίσκεται στο χωριό Montségur, στα Πυρηναία και έγινε γνωστό χάρη στη διαμάχη Καθαρών και Καθολικής Εκκλησίας. Δεν χρειάζεται να γράψω ποιος κέρδισε και τι έκανε στους ηττημένους!
ΤΟ ΕΞΩΦΥΛΛΟ
Το εξώφυλλο που δημιουργήθηκε από τον David Patchett και δουλεύτηκε αποκλειστικά στον υπολογιστή. ΔΕΝ είναι αυτό που βλέπουμε ολόκληρο το έργο, το συγκρότημα (σ.σ ο Rod Smallwood κράτησε μόνο ένας μέρος του) γι αυτό κι ο Patchett δεν έβαλε το όνομά του, αισθανόμενος ότι δεν τον αντιπροσωπεύει. Γενικά, το εξώφυλλο δεν έγινε δεκτό από τους fans κι εδώ που τα λέμε είναι μακριά από το ύφος που ξέρουμε και μας έχουν συνηθίσει. Στο μόνο που του άρεσε…ήμουν εγώ!!!! Στην Dance of Death World Tour που ακολούθησε, ο Dickinson φορούσε τη μάσκα και την κάπα που βλέπετε στο εξώφυλλο.
Μεγάλο μέρος της περιοδείας, καταγράφτηκε στο cd και DVD, Death on the Road(2005).
ΤΙ ΕΚΑΝΑΝ ΜΕΤΑ
Μετά από 3 χρόνια, κυκλοφόρησαν το A Matter of Life and Death (2006).
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
23/8/24
Ο ΜΑΡΚΟΣ ΣΑΚΕΛΛΑΡΙΟΥ ΓΙΑ ΤΟ DANCE OF DEATH
Το οπισθόφυλλο του cd
Για μένα, το Dance of Death είναι το πιο “αδικημένο” album που κυκλοφόρησαν οι Iron Maiden από την επιστροφή των Dickinson/Smith και μετά. Η μεγάλη του ατυχία ήταν ότι έπρεπε να διαδεχτεί το Brave New World, το album που όλοι οι οπαδοί της Σιδηράς Παρθένου περίμεναν σαν το μάνα εξ ουρανού. Ναι, δεν είναι καλύτερό του, είναι όμως ανώτερο απ’ ότι κυκλοφόρησε το Βρετανικό Θηρίο μετά από αυτό. Αυτό που ΔΕΝ έχει το Dance of Death, είναι singles. Κακά τα ψέματα, τα Wildest Dreams και Rainmaker δεν είναι ούτε Run To The Hills, ούτε Wasted Years, ούτε The Trooper, ούτε Be Quick Or Be Dead. Δεν είναι καν The Wicker Man, ούτε τραγούδια επιπέδου Man On The Edge. Από κει και πέρα όμως έχουμε να κάνουμε με ένα πολύ ώριμο και μεστό album με ορισμένα από τα καλύτερα τραγούδια που έγραψαν οι Iron Maiden τα τελευταία 24 χρόνια. Από που να αρχίσω; Από το Montségur; Το Paschendale; Το ομώνυμο έπος; Το ιδιαίτερα αγαπημένο μου No More Lies; Ή το Face In The Sand; Ακόμα και το New Frontier, η πρώτη (και μοναδική) συνθετική προσπάθεια του Nicko McBrain στα 41 χρόνια που βρίσκεται στους Iron Maiden είναι μια χαρά. Αλλά αν υπάρχει ένα τραγούδι που ξεχωρίζει είναι αυτό που κλείνει το album, η εκπληκτική μπαλάντα που λέγεται Journeyman. Όσοι θυμούνται την ανατριχιαστική εκτέλεσή του στο Death On The Road live album νομίζω ότι θα συμφωνήσουν ότι αυτό το μεγαλούργημα πρέπει να επανέλθει στα μελλοντικά set lists της μπάντας οπωσδήποτε. Αι στο καλό, θα βάλω να το ξανακούσω.
Ο Μάρκος Σακελλαρίου είναι συνεργάτης του Metal Hammer
Δημοσίευση σχολίου