Το «=1» είναι το 23ο(!) studio άλμπουμ των Τιτανοτεράστιων με τον αινιγματικό τίτλο να συμβολίζει την ιδέα ότι σε έναν κόσμο που γίνεται όλο και πιο περίπλοκος, όλα τελικά απλοποιούνται σε μια ενιαία, ενοποιημένη ουσία. Όλα ίσον ένα. Το συγκρότημα ξεκίνησε ένα promotion με αφίσες εξισώσεων και απεικονίσεων σε Λονδίνο, Παρίσι και Βερολίνο, αφήνοντας το μυαλό να καλπάσει. Και να που έφθασε στα χέρια μας το «=1», το πρώτο άλμπουμ με την κιθάρα του Simon McBride, παλιού γνώριμου από τις μπάντες των Don Airey και Ian Gillan και καθηγητής στο ιδιωτικό πανεπιστήμιο του BIMM.
Το σημερινό κοινό τους χωρίζεται – απόλυτα δικαιολογημένα- σε 2 κατηγορίες οι οποίες μεταξύ τους έχουν εντελώς διαφορετικά κριτήρια. Τους νεότερους, που τους άκουσαν κοντά στα τέλη της δεκαετίας του ’90 κι, ηλικιακά σήμερα είναι 45 και…και στους μεγαλύτερους, που μεγαλώσαμε με αυτούς. Τα κριτήρια είναι εντελώς διαφορετικά για την κάθε παρά πάνω κατηγορίας, όλες όμως έχουν κοινή εκκίνηση: την αγάπη μας για το Μεγάλο Συγκρότημα.
Η δεύτερη κατηγορία fans τους, στην οποία ανήκω, από καιρό έχουν εκδηλώσει την άποψη ότι έπρεπε, αν όχι διαλύσει, να συνεχίσουν να περιοδεύουν αφού αντέχουν, αλλά όχι να κυκλοφορούν καινούργια τραγούδια αφού δεν έχουν να προσφέρουν τίποτε ουσιαστικό. Άποψη που έχω διατυπώσει πολλές φορές μέσα από κείμενα μου στον Rockmachine.gr, απογοητευμένος από τα τελευταία άλμπουμ τους! Ειδικά από το Bananas και μετά με μόνη εξαίρεση το Rapture of the Deep, αυτά τα άλμπουμ ΔΕΝ έχουν καμία θέση στη δισκογραφία τους. Θεωρώ ότι είχαν δύο μεγάλες ευκαιρίες να διακόψουν ένδοξα και με το κεφάλι ψηλά τη δισκογραφική πορεία τους, την πρώτη με το Infinity και τη δεύτερη με την αποχώρηση του Morse.
Το συγκρότημα αποφάσισε να συνεχίσει με καινούργιο επιβάτη τον 45χρονο Βορειοιρλανδό κιθαρίστα Simon McBride, που φευ! τους έδωσε μεγάλη ενέργεια (που είχε χαθεί εδώ και χρόνια) και επιθετικότητα. Γιατί αυτές οι 2 λέξεις, σημαίνουν Deep Purple: ενέργεια κι επιθετικότητα. Η σημερινή σύνθεσή τους, περιλαμβάνει 3 μέλη της Mark II, αυτή των Machine Head, Made in Japan, In Rock και Perfect Strangers και οι Ian Gillan, Roger Glover, και Ian Paice , έχουν άμεση επίγνωση της ιστορίας τους και με τις προσθήκες των Don Airey και McBride, τώρα στα γεράματα (σ.σ. ο Gillan μόλις πριν λίγες ημέρες γιόρτασε τα 79 χρόνια του)…κυττούν το μέλλον. Ακούγεται οξύμωρο πως ένα συγκρότημα όπου 4 μέλη του είναι άνω των 76 ετών κι ο παραγωγός τους 75, καταφέρνουν να φτιάχνουν το…μέλλον τους.
Από το πρώτο γρατζούνισμα της κιθάρας στο Show me κι ο πιο αρνητικός ακροατής καταλαβαίνει ότι κάτι έχει αλλάξει. Τα A Bit on the Side, Portable Door, Pictures of You και Lazy Sod έρχονται να επιβεβαιώσουν αυτά περί ενέργειας και επιθετικότητας που τόσο έλειψαν από τους τελευταίους δίσκους τους, με κάθε τραγούδι να έχει λόγο ύπαρξης, ακόμα κι να δεν σας αρέσει. Ακούστε πόσο πλούσια και γεμάτα είναι τα τραγούδια, με την έφημον μνεία να πηγαίνει στον Simon McBride. Σχεδόν και στα 13 τραγούδια του «=1», ο άνεμος της ανανέωσης είναι εμφανέστατος, οι συνθέσεις δεν κάνουν κοιλιά, έχουν γερές δόσεις του κλασικού ήχου τους , έστω κι αν ο Gillan δεν μπορεί να χτυπήσει κόκκινο στην κονσόλα.
8/10
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
21/8/24
Δημοσίευση σχολίου