Τραγουδιστής! Πάντα πρώτος στη φωτογραφία, πάντα προβεβλημένος, πάντα μια συνέντευξη του έχει βαρύνουσα σημασία, σχεδόν πάντα γράφει στίχους (σ.σ. βαριά εξαίρεση ο Bob Catley που δεν έχει γράψει ούτε λέξη!), πάντα στο επίκεντρο. Κι όταν φεύγει ή τον απολύουν, ΠΡΕΠΕΙ ο επόμενος να ακούγεται σαν αυτόν. Ωστόσο, δεν υπάρχει καμία εγγύηση ότι κάθε frontman είναι αξέχαστος και οι αλλαγές στη σύνθεση ενός συγκροτήματος είναι αναπόφευκτες. Η χημεία δεν είναι σωστή, κάποιοι αποχωρούν γιατί δεν αντέχουν το εξοντωτικό ρυθμό ή κάποιοι άλλοι πέφτουν θύματα της κλασικής δικαιολογίας των «μουσικών διαφορών». Υπάρχουν τραγουδιστές, που ξεχάστηκαν; Κι όμως ναι! Κι αν δεν υπήρχαν, κυρίως τα sites, κανείς δεν θα θυμόταν την Bekka Bramlett (ποια είναι η κυρία;), τον Dave Evans, τον Robert Fleischman (σ.σ. άλλη άγνωστη λέξη!), τους 5 που πέρασαν από τους Black Sabbath(!!!), τον Ray Wilson και τόσους άλλου που θα διαβάσατε πιο κάτω. Να διευκρινίσω ότι κατά βάση στο άρθρο συμμετέχουν τραγουδιστές που είναι ελάχιστα γνωστοί και κατά κύριο λόγο πέρασαν τις πρώτες άγουρες ημέρες των συγκροτημάτων π.χ. Pink Floyd, Scorpions. Βέβαια θα ήταν άδικο να μην συμπεριλάβω, κάποιους όπως τον David Reece που ηχογράφησε ένα άλμπουμ με τους Accept, με το οποίο δεν ασχολείται κανείς (σ.σ. ούτε οι Accept). Όπως θα διαβάσετε, το βάρος πέφτει στα ονόματα του κλασικού rock γιατί στο χώρο του heavy υπάρχουν δεκάδες τέτοιες περιπτώσεις. Μοναδικές εξαιρέσεις οι Accept και Anthrax.
Ξεκινάμε με τον Dave Evans που ήταν ο αρχικός τραγουδιστής των AC/DC, τη διετία 1973-1974 ΠΡΙΝ τον Bon Scott και τραγούδησε ΜΟΝΟ στο μικρό δίσκο Can I Sit Next to You, Girl / Rockin’ in the Parlour (1974). «Δεν τα πήγαινα καλά με κανέναν από αυτούς», είπε αργότερα ο Evans. «Ο Malcolm Young με ζήλευε γιατί ήμουν δημοφιλής με τα κορίτσια και ο αυτός δεν είχε κοπέλα. Τσακωθήκαμε γι αυτό το λόγο. Λίγο αργότερα έφυγα από το συγκρότημα.
 |
| Οι AC/DC σε πρώιμη φάση. |
Δύσκολο να αντικαταστήσεις μια φωνή σαν αυτή του Udo Dirkschneider, γι αυτό και οι Accept, δεν άλλαξαν μόνο τραγουδιστή αλλά και ύφος, υιοθετώντας περισσότερα μελωδικά στοιχεία. Ο Αμερικάνος David Reece από τους άγνωστους Sacred Child, πήρε στην πλάτη του όλη την αποτυχία του εγχειρήματος και το άλμπουμ Eat the Heat, δεν μνημονεύεται, ούτε από τους ίδιους.
Άντε τώρα να εξηγήσεις ότι οι Journey των Separate Ways, Open Arms, Faithfully, Anyway you want it, Don’t stop believin’ και τόσων άλλων Hits, την 3ετία 1975-1977 είχαν κυκλοφορήσει 3 άλμπουμ, με πολλά κομμάτια instrumental αλλά και με ορισμένα με στίχους. Σε όσα είχαν στίχους, τραγουδούσε ο οργανίστας Gregg Rolie (πρώην Santana), με την CBS να μην είναι ικανοποιημένη πωλήσεις και να τους προτείνει τον Robert Fleischman, ενώ ταυτόχρονα τους έβαλε να ανοίξουν τις συναυλίες των Emerson, Lake & Palmer, Black Sabbath, Judas Priest και REO Speedwagon, ευελπιστώντας να αλλάξουν ύφος και να γίνουν συγκρότημα τύπου.
Όμως εκτός του Robert Fleischman, οι Journey…διαθέτουν κι άλλον «ξεχασμένο» τραγουστή. Και δεν αναφέρομαι στον Steve Augeri που είχε διαδεχτεί τον Steve Perry αλλά τον Jeff Scott Soto, ο οποίος ήθελε πάρα πολύ τη θέση αλλά η σχέση δεν περπάτησε, πράγμα που ποτέ δεν ξεπέρασε ο Soto. Να σημειωθεί ότι οι Schon και Soto ήταν φίλοι και είχαν προυπάρξει στους Soul SircUS, σχέση που δεν ήταν αρκετή για να ευδοκιμήσει και στους Journey. Τον διαδέχτηκε ο Φιλιππινέζος Arnel Pineda και το χειρότερο όλων ότι το ο συγκρότημα ισχυρίζεται ότι δεν ήταν ποτέ επίσημο μέλος, παράμόνο για την περιοδεία του 2006 όπου έπαιξαν με τους Def Leppard.
To 1986 οι Σουηδοί Candlemass κυκλοφόρησαν έναν από τους καλύτερους doom metal δίσκους, το Epicus Doomicus Metallicus, με τραγουδιστή τον use Johan Längqvist. Η αποχώρησή του έφερε στο συγκρότημα μια σειρά καλών τραγουδιστών όπως τους Messiah Marcolin (σ.σ ναι, ήμουν στο Ρόδον σε εκείνη την ε-κ-π-λ-η-κ-τ-ι-κ-η συναυλία, Robert Lowe Mats Levén για να επιστρέψει ο Längqvist το 2018 έως τις ημέρες μας. Αλλά νομίζω ότι ελάχιστοι, ξέρουν ότι αυτός τραγουδούσε στο Epicus Doomicus Metallicus.
Συνιδρυτικό μέλος των Judas Priest ο Al Atkins δεν κατάφερε να συνδυάσει το όνομά του με την επιτυχία του συγκροτήματος. Αποχώρησε το 1973, πιεζόμενος από τα οικογενειακά προβλήματα και βρήκε μια καθημερινή δουλειά κι αντικαταστάθηκε από τον Rob Halford. Μην φανταστείτε ότι η ιστορία δεν γράφει το όνομά του αφού στα τραγούδια Winter και Caviar and Meths (από το Rocka Rolla) και Victim of Chabnges (από το Sad Wings of Destiny), αναφέρεται σαν συνσυνθέτης!
 |
| Jeff Scott Soto, Al Atkins |
Η αποχώρηση του Lou Gramm το 1990 από τους Foreigner ήταν μεγάλο πλήγμα όχι γιατί ήταν ένας εξαιρετικός ερμηνευτής αλλά έγραφε και στίχους. Ο Mick Jones σκέφτηκε τον νεαρό Johnny Edwards, από τους Wild Horses που αρχικά ήταν απρόθυμος να ενταχθεί στο συγκρότημα αλλά τελικά ο Jones τον έπεισε. Μαζί του ηχογράφησαν ένα άλμπουμ, το αδιάφορο Unusual Heat(1991) που απέτυχε. Ευτυχώς, ο Lou Gramm επέστρεψε το 1992 για να αποχωρήσει το 2003 για να δούμε το συγκρότημα να επιστρέφει το 2004 με τραγουδιστή τον Chas West από τους Bonham, με τον ίδιο τον Jason Bonham να είναι μέλος τους! Ο West έμεινε εώς το τέλος της περιοδείας για να επιλέξει τελικά ο Jones, τον Kelly Hansen με τον οποίο συνεχίζουν ακόμα.
Κανονικά, ο Rod Evans δεν θα έπρεπε να ήταν σε αυτό το αφιέρωμα, αφού ηχογράφησε 3 δίσκους με τους Deep Purple (τα πρώτα 3) αλλά η αντικατάστασή του από τον Ian Gillan και η …ηχητική μεταμόρφωση του συγκροτήματος, τον φέρνουν σε αυτές τις γραμμές. Σύμφωνα με τον επίσης πρώην μπασίστα του συγκροτήματος Nick Simper, ο Evans επιλέχτηκε μέσα από μια 12άδα υποψηφίων τραγουδιστών, ηχογράφησε τα Shades of Deep Purple (1968), The Book of Taliesyn (1968) και Deep Purple (1969) το Inglewood – Live in California που κυκλοφόρησε το 2002 από τη Sonic Zoom, ενώ ακούγεται και στη συλλογή με παλαιότερες live εμφανίσεις του συγκροτήματος BBC Sessions 1968–1970 (2011). Ο Evans έμεινε στην ιστορία όχι απλά επειδή ήταν ο πρώτος τραγουδιστής των Deep Purplel αλλά και γιατί ερμήνευσε την πρώτη επιτυχία τους Hush ( No. 4 Αμερική) αλλά ενώ βρισκόντουσαν σε περιοδεία στην Αμερική, ο Ritchie Blackmore με τη σύμφωνη γνώμη των Ian Paice και Jon Lord αποφασίζει να απολύσει τους Nick Simper (μπάσο) και Rod Evans και να αλλάξει τον ήχο του συγκροτήματος. Μια εκδοχή λέει ότι ο Evans αποχώρησε μόνος του για να εγκατασταθεί την Αμερική, εκδοχή που μάλλον δεν ευσταθεί.
 |
| O Rod Evans ειναι ο μπρώτος από αριστερά. |
Μετά τους Deep Purple τον βρίσκουμε να κυκλοφορεί το single Hard To Be Without You/You Can’t Love A Child Like A Woman, για να τον βρούμε στους ψυχεδελικούς Captain Beyond μαζί με τον πρώην ντράμερ του Johnny Winter, Bobby Caldwell και τους πρώην Iron Butterfly, Lee Dorman μπάσο και Larry «Rhino» Reinhardt κιθάρα.
Με τους Captain Beyond ηχογράφησε τα πρώτα 2 άλμπουμ τους Captain Beyond (1972) και Sufficiently Breathless (1973) καθώς και τη συλλογή Lost & Found 1972-1973 Λίγο μετά την κυκλοφορία και του δεύτερου άλμπουμ τους, έφυγε από το συγκρότημα και τα ίχνη του χάνονται. Το καταπληκτικό είναι ότι ακόμα και οι super fans των Τιτανοτεράστιων, δεν αγνοούν την ύπαρξή του, αλλά δεν ασχολούνται καν μαζί του (σ.σ. για να μην πω ότι ασχολούνται περισσότερο με τον μπασίστα Nick Simper)
Οι Iron Maiden είχαν όχι έναν, αλλά δυο τραγουδιστές, πριν τον Paul DiAnno! Να ξεκινήσω με τον Paul Day στο (πολύ) μακρινό 1975 με μοναδικό σημερινό μέλος τον Steve Harris. Ο Day απολύθηκε το 1976 ο οποίος δεν είχε καμία εμπειρία και φυσικά δεν είχε ξανά τραγουδήσει με μουσικούς δίπλα του! Τον διαδέχτηκε ο Dennis Wilcock που ήταν fan του θεάτρου και έφερε στις εμφανίσεις που έκαναν στις pubs, κάποια θεατρικά στοιχεία όπως….το ψεύτικο αίμα. Ο Wilcock αποχώρησε το 1978, μετά από διαφωνίες με τους υπόλοιπους (σ.σ. φαντάζομαι με τον Harris!). Ξανά ήλθε στην επικαιρότητα το 2018 όταν μήνυσε τους Iron Maiden ισχυριζόμενος ότι του χρωστούσαν λόγω μη αναγνωρισμένων συνεισφορών στη σύνθεση τραγουδιών για το διόλου ευτελές ποσό των 2.600.000$ για δικαιώματα 5 τραγουδιών που δεν του αποδόθηκαν. Οι τίτλοι των 5 τραγουδιών είναι Iron Maiden, Phantom of the Opera, Prowler, Charlotte the Harlot και Prodigal Son κι όπως ισχυρίζεται ο μηνυτής είχε συμβάλλει συνθετικά στα τραγούδια αλλά έφυγε από το συγκρότημα και γενικά έφυγε από το χώρο της μουσικής. Έτσι δεν γνώριζε ότι ο συγκρότημα ηχογράφησε τα 5 τραγούδια και ακόμα περισσότερο δεν γνώριζε το μέγεθος της επιτυχίας τους!
 |
| Οι Iron Maiden με τον Paul Day |
Από την πλευρά τους οι δικηγόροι του συγκροτήματος υποστήριξαν ότι δεν υπήρχε περίπτωση ο Wilcock να θυμόταν τι είχε γράψει κι όπως είπαν οι δικηγόροι «ξέχναγε τους στίχους, τραγουδούσε με λάθος λέξεις». Ως εκ τούτου, είναι απίθανο ο κύριος Wilcock να θυμάται τους στίχους που φέρεται να έγραψε πριν από περίπου 40 χρόνια». Το δικαστήριο απέρριψε τη μήνυση.
Στις αρχές των 80’s συναντούμε τους άγνωστους Suite 19, με μέλη τον μετέπειτα ντράμερ των Motley Crue, Tommy Lee και τον κιθαρίστα/τραγουδιστή Greg Leon. Όταν οι Nikki Sixx κι ο Tommy Lee αποφάσισαν να σχηματίσουν τους Motley Crue, ο Leon ήταν για ένα διάστημα το 1981 κιθαρίστας και τραγουδιστής, αλλά σύντομα αποχώρησε μόνος του καθώς δεν του άρεσε το ύφος τους. Πέρασε κι από τους Quiet Riot και Dokken, ενώ σχημάτισε και τους Greg Leon Invasion. (Καλά που υπάρχει και η Wikipedia και τον μνημονεύει!)
Πριν από 2 μήνες στα Νέα του Rockmachine.gr και στη στήλη Rock Incident, διαβάζατε πως ο Joe Elliott έγινε τραγουδιστής των Def Leppard καθώς δεν ήταν ο πρώτος που στάθηκε πίσω από το μικρόφωνο. Το συγκρότημα από το Sheffield είχε ξεκινήσει με το όνομα Atomic Mass και τραγουδιστή τον Nicholas Mackley όπου στο υπόγειο του σπιτιού του γινόντουσαν οι πρόβες. Παρέμεινε στο συγκρότημα τρεις μήνες και τον Οκτώβριο του 1977 τον αντικατέστησε ο Paul Holland. Κι αυτός έμεινε λίγους μήνες, αφού τον Ιανουάριο του 1978, άνοιξε η πόρτα για τον Joe Elliott.
Οι Rush ανήκουν στην κατηγορία όπου μετά από τόσες δεκαετίας καριέρας, δεν άλλαξαν κανένα μέλος τους! Ή μήπως ΔΕΝ είναι έτσι. Ο μπασίστας/τραγουδιστής Jeff Jones…άντεξε μόνο μια συναυλία με το συγκρότημα, το Σεπτέμβριο του 1968 σε ένα καφέ όταν στη σύνθεση τους ήταν ο Alex Lifeson κι ο ντράμερ John Rutsey, δηλαδή πριν έλθει ο Neil Peart. Στην ουσία ο Jones αποχώρησε μόνος του αφού δεν πήγε να παίξει στην επόμενη εμφάνισή τους και τον αντικατέστησε ο Geddy Lee.
Να πάμε στο χώρο του αμερικάνικου A.O.R. και στους Night Ranger όπου ένα χρόνο μετά την κυκλοφορία του άλμπουμ Man in Motion(1988), χώρισαν. Έπρεπε το ημερολόγιο να δείξει 1995 για να αποφασίσουν οι Brad Gillis και Kelly Keagy να κυκλοφορήσουν νέο υλικό χωρίς τα άλλα μέλη του συγκροτήματος. Έτσι επιστράτευσαν τον Gary Moon στη θέση του μπασίστα και τραγουδιστή και ηχογράφησαν το Feeding Off the Mojo(1995), περιόδευσαν 2 χρόνια με τραγουδιστή τον Moon για να επιστρέψουν το 1997 με το Neverland και τραγουδιστή/μπάσιστα τον Jack Blades. Κλασική αξία.
Πέρασε και δεν άγγιξε ο Randall Curtis Hogan, γνωστός και ως Xeno, που ήταν ο αρχικός τραγουδιστής των Cheap Trick από το 1973 έως και την επόμενη χρονιά, παίζοντας μαζί τους στις πρώτες εμφανίσεις τους στο Illinois. Άτυχος ο Hogan σε μια από τις εμφανίσεις των Cheap Trick, πριν ακόμα ηχογραφήσουν δίσκο και υπογράψουν σε δισκογραφική εταιρεία, προσέλκυσε την προσοχή των Straight Up, ενός glam-rock γκρουπ από τη Minnesota που ήταν αρκετά γνωστοί. «Ήλθαν να με συναντήσουν σε μια λευκή λιμουζίνα και μου πρόσφεραν 250$ την εβδομάδα για να γίνω μέλος της μπάντας τους, μεγάλο ποσό για ένα 21χρονο» θυμάται ο Xeno. Έτσι έφυγε από τους Cheap Trick που τον αντικατέστησαν από τον τελικά Robin Zander, με τους Staright Up να μην τους ξέρει κανείς.
Κανείς δεν φανταζόταν ότι η αποχώρηση του Ronnie James Dio από τους Black Sabbath θα έφερνε μια τόσο μεγάλη σειρά αντικαταστατών, ΧΩΡΙΣ κανείς από αυτούς να ευδοκιμήσει. Ο πρώτος τραγουδιστής αντικαταστάτης ήταν ο πρώην Savoy Brown/Fleetwood Mac, Dave Walker που έμεινε σχεδόν για ένα ολόκληρο χρόνο (πήρε τη θέση του Ozzy, μετά την αποχώρησή του το 1977) αλλά δεν ηχογράφησαν τίποτε μαζί. Αντίθετα, έκαναν μια τηλεοπτική εμφάνιση στο BBC όπου έπαιξαν τα War Pigs και Junior's Eyes. Η παρουσία του Ian Gillan, άφησε κάποιες υποσχέσεις για μια μόνιμη κατάσταση αλλά η αποτυχία του πειράματος, έφερε το 1984 σαν πρώτο αντικαταστάτη του τον Αμερικάνο Ron Keel (Keel/Steeler) με τον οποίο έκαναν κάποια demos αλλά έως εκεί. Δεν τα βρήκε με τον παραγωγό Spencer Proffer, που κατηγόρησε ότι ήθελε να μετατρέψει τους Black Sabbath σε ακόμα ένα hairy metal MTV συγκρότημα κι αποχώρησε. Σειρά πήρε ο Αμερικάνος David Donato, μοντέλο και τραγουδιστής, που η γνωριμία του με τον Glenn Hughes τον έφερε στα βήματα των Black Sabbath. Με τον Hughes είχαν σχηματίσει τους Dali που δεν άφησαν τίποτε πίσω τους, αλλά ένα demo έπεσε στα χέρια του Iommi, και τον κάλεσαν να κάνει μαζί τους μια πρόβα. Όλα αυτά μόλις είχε αποχωρήσει ο Ian Gillan.
Παρ’ όλο που ο Tony Iommi λέει ότι ο Donato ποτέ δεν ήταν επίσημα μέλος των Black Sabbath, το περιοδικό Kerrang (Αυγουστος 1984) τους έκανε δισέλιδο άρθρο το οποίο φυσικά έγινε κατόπιν συνεννόησης με την εταιρεία δημοσίων σχέσεων του συγκροτήματος. Μάλιστα ο Iommi είχε δηλώσει ότι στη φωνή του βρήκαν πολλά στοιχεία από αυτά των Ozzy και Dio! Και ενώ όλα έδειχναν ότι θα ξεκινούσαν να ηχογραφούν μαζί, ο Donato δέχτηκε ένα τηλέφωνο από το management των Black Sabbath που του έλεγε ότι η συνεργασία τους τελείωσε. Ο οργανίστας Geoff Nicholls (πέθανε το 2017) και προσωπικός φίλος του Tony Iommi, οργανίστας των Quartz αλλά και των Black Sabbth, είχε πει ότι είχαν ηχογραφήσει κάποια demo με τον παραγωγό Bob Erzin και ο Iommi δεν είχε μείνει ικανοποιημένος από το τελικό αποτέλεσμα για αυτό και δεν συνέχισαν μαζί του.
 |
| Το άρθρο του Kerrang με τον Donato. Dave Walker, Ray Gillen, Ron Keel Jeff Fenholt. |
Ο επόμενος τραγουδιστής που πέρασε ανεπίσημα από το συγκρότημα ήταν επίσης Αμερικανός, τραγουδιστής και ηθοποιός, ο Jeff Fenholt που έγινε γνωστός χάρις στη συμμετοχή του στη θεατρική παράσταση στο Broadway στο Jesus Christ Superstar στο ρόλο του Ιησού.
Στη βιογραφία Sabbath Bloody Sabbath - The Battle for Black Sabbath, του Garry Sharpe-Young απ΄όπου δανείστηκα πολλά στοιχεία για το άρθρο που διαβάζετε, αναφέρει ότι ο Fenholt ήταν πρόταση του manager τους, Don Arden, την εποχή που οι Butler και Ward είχαν εγκαταλείψει το καράβι και ο Iommi είχε μείνει μόνος. Έκανε μαζί του κάποιες πρόβες το 1985 στο Λος Άντζελες για να βρει τραγουδιστή για το προσωπικό του άλμπουμ Seventh Star (1986) αλλά με τον Fenholt δούλεψε από τον Ιανουάριο έως και το Μάιο. Τελικά τον απέρριψε, και σύμφωνα με τον Nicholls ο Iommi ήθελε να δουλέψει με ένα εκ των David Coverdale, Rob Halford, Glenn Hughes και Steve Marriott (Humble Pie). Τελικά κατέληξε στον Glenn Hughes. Η αιτιολογία απόρριψης του Fenholt είναι ότι «έχει πολύ καλή φωνή, αλλά δεν είναι αυτό που ήθελα».
O Fenholt είχε ηχογραφήσει σε demos τα Star Of India’που εμφανίστηκε με τίτλο Seventh Star, το Eye Of The Storm που εμφανίστηκε με τίτλο Turn To Stone και το Danger Zone. Και τα τρια κυκλοφόρησαν σε bootleg album με τίτλο Eighth Star. Σύμφωνα με τον Iommi στο βιβλίο Bloody Sabbath - The Battle for Black Sabbath, λέει ότι ο Fenholt του άρεσε αλλά δεν του ταίριαζαν τα παλαιότερα τραγούδια των Black Sabbath. Σήμερα ο Fenholt είναι ευαγγελιστής και διακηρύσσει το λόγο του Θεού από θρησκευτικά κανάλια στην Αμερική!
Πάντως σύμφωνα με τον Iommi πάντα κανείς από τους στίχους που είχε γράψει ο Fenholt δεν χρησιμοποιήθηκαν κι αντικαταστάθηκαν από αυτούς που έγραψε ο Geoff Nicholls. Ο Fenholt πριν γίνει Ευαγγελιστής ήταν για 3 χρόνια (1984-1987) μέλος των Joshua με τους οποίους κυκλοφόρησε το άλμπουμ Surrender (1985). Τον αντικατέστησε ο Bob Rock. Κι ο Donato κι ο Fenholt έφυγαν από τη ζωή το2021 και 2019 αντίστοιχα.
Το τέλος της περιοδείας του Seventh Star, βρίσκει τον Glenn Hughes με τραυματισμένες φωνητικές χορδές και τον αντικαθιστά ο Ray Gillen, με τον οποίο άρχισαν να δουλεύουν τα τραγούδια του Eternal Idol για να αντικατασταθεί από τον Tony Martin.
Απίστευτο μεν, πραγματικότητα δε. Οι Pink Floyd είχαν τραγουδιστή! Μέλος της Βασιλικής Πολεμικής Αεροπορίας της Αγγλίας, ο Chris Dennis ήταν μέλος της πρώϊμης φάσης των Pink Floyd, ηχογραφώντας μάλιστα κι ένα demo μαζί με τους Roger Waters, Richard Wright, Nick Mason και Syd Barrett. Η μετάθεση του στο Μπαχρέιν τον ανάγκασε να αποχωρήσει, έχοντας ούτως ή άλλως, διαφωνίες με τον Waters για τη μουσική. Μετά από δεκαετίες, ο Dennis είχε δηλώσει: «Δεν tου άρεσε αν δεν παίζαμε σωστά. Είχα βαρεθεί λίγο και δεν πίστευα ότι θα πήγαινε πουθενά. Σχεδίαζα να φύγω και δεν ασχολήθηκα με τη μουσική που έπαιζαν. Ήθελα να παίξω blues. Δεν μετανιώνω. Βοήθησα να ξεκινήσει το μεγαλύτερο rockσυγκρότημα στον κόσμο και μου έδωσε τη δυνατότητα να κάνω παρέα με ανθρώπους όπως ο Jimi Hendrix. Αυτό μου αρκεί». Η αποχώρησή το 1965, έφερε τον Barrett πίσω από το μικρόφωνο.
Η παρουσία του Ray Wilson στους Genesis, πρέπει να είναι η μεγαλύτερη λάθος επιλογή! Βέβαια είχε να αντικαταστήσει ένα χαρισματικό ερμηνευτή, τον Phil Collins και το συγκρότημα είχε αρχίσει να …ξεζουμίζεται. Ήταν Μάρτιος του 1996 όταν αποχώρησε ο Collins και οι 2 εναπομείναντες Tony Banks και Mike Rutherford, επέλεξαν τον Ray Wilson από τους Σκοτσέζους Stiltskin, που το 1994 είχαν μια μεγάλή επιτυχία (Νο1 Μ.Βρετανία) με το Inside. Με τραγουδιστή τον Wilson,οι Genesis (ηχογράφησαν μόνο ένα άλμπουμ (σ.σ. σ.σ. ευτυχώς), το Calling All Stations(1997) που απέτυχε παταγωδώς.
 |
| Ray Wilson |
To πρώτο άλμπουμ των Anthrax, Fistful of Metal(1984) ήταν και παραμένει ένα από τα πρωτοπόρα άλμπουμ του αμερικάνικου thrash. To Μεγάλο Αμερικάνικο Συγκρότημα σχηματίστηκε το 1981 από τους συμμαθητές Danny Lilker κιθάρα/τραγούδι και Scott Ian κιθάρα, με τον Lilker να αφήνει την 6χορδη και να πιάνει το μπάσο. Σύντομα έφεραν ένα μαθητή από το ίδιο γυμνάσιο, τον Neil Turbin που έγραφε στίχους με τον οποίο ηχογράφησαν το Fistful of Metal. O Turbin απολύθηκε 7 μήνες μετά την κυκλοφορία του άλμπουμ καθώς δεν τα βρήκε με τους υπόλοιπους.
Από τα συνιδρυτικά μέλη των Yes, o τραγουδιστής Jon Anderson χαρακτήρισε με ιδιαίτερο τρόπο τα κομμάτια του Μεγάλου Αγγλικού Progressive Συγκροτήματος. Αρχές του 1980 και μετά από 9 δίσκους, με βασική αιτία τις οικονομικές διαφορές η φωνή του Jon Anderson αποχωρεί με τους Steve Howe, Alan White και Chris Squire, να παίρνουν μια βαριά απόφαση και να προσλαμβάνουν τα 2 μέλη των Buggles (Geoff Downes πλήκτρα, στη θέση του Rick Wakeman που είχε αποχωρίσει και Trevor Horn τραγούδι). Με αυτή τη σύνθεση ηχογραφούν ένα και μοναδικό άλμπουμ (για πολλούς, ευτυχώς!) το Drama και διαλύονται για να επανέλθουν το 1983 με το 90125 και τη γνωστή επιτυχία, με τον Anderson στο μικρόφωνο έως και το άλμπουμ Magnification (2001). Με το συγκρότημα να βρίσκεται στον πάγο για αρκετά χρόνια, το Μάιο του 2008 κι ενώ έχουν ξεκινήσει πρόβες, ο Anderson παρουσιάζει έντονο άσθμα κι αναγκάζεται να αποχωρήσει, με τους Squire, White και Howe να τον αντικαθιστούν προσωρινά με τον Καναδό Benoît David, τραγουδιστή του tribute συγκροτήματος στους Yes, Close to the Edge.
 |
| John Davison, Trevor Horn, Benoit David |
Μαζί του ηχογράφησαν το άλμπουμ Fly from Here (2011) αλλά αντιμετώπισε σοβαρό αναπνευστικό πρόβλημα και το συγκρότημα, αναγκάστηκε να ακυρώσει την παγκόσμια περιοδεία του. Στη θέση του ήλθε το 2012 ο Αμερικάνος Jon Davison, πρώην Glass Hammer και Sky Cries Mary ο οποίος παραμένει έως σήμερα. Γιατί κάθισα και έγραψα όλες αυτές τις γραμμές; Οι φωνές των Benoit David και Jon Davison είναι ΑΠΟΛΥΤΑ ίδιες με αυτήν του Jon Anderson, σε σημείο που ακόμα και οι παλιοί fans τους, δεν μπορούν να ξεχωρίσουν.
Στα μέσα της δεκαετίας του 90, οι Fleetwood Mac ήταν σε…αφασία, με τους Lindsey Buckingham και Christine McVie να έχουν αποχωρήσει και με μόνα μέλη τους Stevie Nicks, Mick Fleetwood και John McVie. Έτσι η παρουσία της τραγουδίστριας Bekka Bramlett, κόρη των Delaney και Bonnie Bramlett, έλυσε αρκετά προβλήματα στα φωνητικά, αλλά οι Fleetwood Mac δεν ήταν οι Fleetwood Mac. Πάντως με την Bekka Bramlett, ηχογράφησαν το άλμπουμ Time (1995).
.
Η αναγκαστική αποχώρηση του Dan McCafferty από τους Nazareth το 2013, έβαλε τέλος στη μεγάλη καριέρα τους. Οι υπόλοιποι αποφάσισαν αν συνεχίσουν, προσλαμβάνοντας τον Linton Osborne με τον οποίον ηχογράφησαν το dvd No Means of Escape (2015). Δυστυχώς ο Osborbne μέσα σε 2 μήνες τους είπε ότι ΔΕΝ θέλει να συνεχίσει και τον αντικατέστησαν με τον Carl Sentance (πρώην Persian Risk) μες τον οποίο συνεχίζουν να παίζουν από το 2015, αλλά η ιστορία έχει τελειώσει.
 |
| Carl Sentence |
Ο κιθαρίστας Rudolf Schenker ήταν αυτός που ξεκίνησε τους Scorpions το 1965 και στην αρχή είχε αναλάβει και τα φωνητικά αλλά το 1967 κατάλαβε ότι δεν μπορούσε να συνεχίσει σαν τραγουδιστής κι έφερε τον …15χρονο Werner Hoyer, που έμεινε στο πολύ πρώιμο σχήμα του συγκροτήματος για ένα χρόνο. Τον αντικατέστησε ο Bernd Hegner με τον οποίο δεν ηχογράφησαν τίποτε. Το 1969 αντικαταστάθηκε από τον Meine.
ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
Σίγουρα υπάρχουν πολλοί τραγουδιστές που ξεκίνησαν με κάποιο συγκρότημα που στη συνέχεια έγινε γνωστό και στη συνέχεια διέκοψαν τη συνεργασία, αλλά νομίζω ότι η πλέον ενδιαφέρουσα ιστορία «ξεχασμένου» Έλληνα τραγουδιστή είναι αυτή του Πάνου Κονδυλού που ήταν ο αρχικός frontman των Raw Silk, έχοντας μάλιστα τραγουδήσει στα πρώτα 2 demos και στη συνέχεια τη θέση του πήρε ο Γιώργος Φλωράκης, με τον οποίο ηχογράφησαν το μοναδικό δίσκο τους. Όταν το συγκρότημα διαλύθηκε, οι Raw Silk επανεμφανίστηκαν με τον Κονδυλό το 2005 ανοίγοντας τη συναυλία των Talisman και Pretty Maids.
Την άλλη Κυριακή: Οι 9 Καλύτερες Εμφανίσει στο Woodstock μέσα από τα μάτια ενός Έλληνα έφηβου.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
25/8/24
Δημοσίευση σχολίου