Για σκεφτείτε, πόσες φορές αναφέρουμε στις συζητήσεις μας τον μουσικό όρο "blues rock" χωρίς ίσως, κυρίως οι νεότεροι, να ξέρουν τι σημαίνει. Δεν ανήκω σε αυτούς που ακούνε μουσική με ταυτότητες ή οριοθετούν τις μουσικές τους επιθυμίες βάσει της ταυτότητας της , γι αυτό και στο άρθρο που ακολουθεί έχω επιλέξει μια σειρά από τα Καλύτερα και Αντιπροσωπευτικότερα Αμερικάνικα blues rock άλμπουμ, που πρέπει να έχει κάθε δισκοθήκη. Να σημειώσω ότι πριν 2 περίπου χρόνια, είχατε διαβάσει ένα άρθρο με τα αντίστοιχα Βρετανικά Blues rock άλμπουμ. Πατήστε εδώ. Στο άρθρο που έχετε ξεκινήσει να διαβάζετε, ΔΕΝ έχω συμπεριλάβει τα αυτό καθ’ εαυτό blues ονόματα, παρά ΜΟΝΟ εκείνα που συνδύασαν ή επηρεάστηκαν εμφανώς από το Blues rock. Και μόνο τα αμερικάνικα.
Υπάρχει ορισμός για το τι είναι το blues rock; Με θυμάμαι στην Ε! Γυμνασίου να ρωτώ με αγωνία(!) τους μεγαλύτερούς μου «τι είναι μπαλάντα» και κανείς να μην μου απαντάει, για τον απλό λόγο ότι ίσως και οι ίδιοι δεν ήξεραν να εκφράσουν τον ορισμό της. Η μουσική ΔΕΝ έχει ορισμούς, έχει μόνο συναισθηματική αντίδραση «αυτό που σε κάνει να αισθάνεσαι», άσχετα αν είναι μπαλάντα, hard, pop κλπ
Εκείνο που έχω να σημειώσω είναι ότι αυτό που λέμε blues rock, ενέπνευσε και επηρέασε το hard rock, το Southern rock ακόμα και το πρώιμο heavy metal. Και επειδή στο παρόν άρθρο αναφερόμαστε στην αμερικάνικη blues rock, οι καταβολές του βρίσκονται στο ηλεκτρικό blues του Σικάγο, στο Texas Blues, στο Δέλτα του Μισισίπη κι όπου άλλου γίγαντες σαν τους Muddy Watres, Willie Dixon, BB King, Buddy Guy, Robert Johnson κ.α., έβαλαν τη φαντασία και το συναίσθημά τους να δουλέψουν και να γράψουν αριστουργήματα. Οι Lonnie Mack, Paul Butterfield, Mike Bloomfield, Canned Heat κ.α, ήταν γεμάτοι ταλέντο και δεν χρειάστηκε μεγάλη προσπάθεια για να μεταλαμπαδιάσουν τον blues ήχο που άκουσαν από τους πρώτους διδάξαντες. Και δίπλα σε αυτούς, δεκάδες hard rock συγκροτήματα, που τα τραγούδια τους είχαν blue rock ρίζες.
Αρκετά όμως με τα λόγια, ας προχωρήσουμε στα Καλύτερα Αμερικάνικα Blues Άλμπουμ όλων των εποχών με τη σημείωση ότι από κάθε συγκρότημα/καλλιτέχνη, επέλεξα ΕΝΑ άλμπουμ. Η σειρά που ακολουθεί είναι τυχαία. ΠΡΟΣΟΧΗ: Η λίστα αναφέρεται στα Καλύτερα Blues Rock άλμπουμ, δηλαδή από συγκροτήματα και κιθαρίστες που σαν βάση τους είχαν το rock κι ΟΧΙ στους μεγάλους που έβαλαν τις βάσεις του blues, δηλαδή B.B. King, Muddy Waters, Buddy Guy, Albert Collins κ.α., με μια εξαίρεση που θα διαβάσετε πιο κάτω.
Ξεκίνημα με τον Μεγάλο Johnny Winter, που το 1969 είχε βάλει τη βάση της λαμπρής καριέρας του με το πρώτο άλμπουμ με τίτλο το όνομά του Johnny Winter(1969). Το Second Winter κυκλοφόρησε μόλις έξη μόλις μήνες μετά το πρώτο άλμπουμ, και δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα 34λεπτο βουτηγμένο στο rock και blues. Κλασικό hard rock blues άλμπουμ που θα βάλει το στερεοφωνικό σας σε δοκιμασία. ΚΑΙ ΔΙΠΛΑ ΣΕ ΑΥΤΟ: JOHNNY WINTER AND…LIVE
Οι ZZ Top ήταν τρεις άγνωστοι Τεξανοί, σε 12 πρωτόλεια hard rock blues τραγούδια που σε κάθε ευκαιρία, σου δίνουν την εντύπωση ότι μαθαίνουν να παίζουν ακόμα καλύτερα. Απόκτησα το ZZ Top's First Album(1971) πολλά χρόνια αργότερα από την κυκλοφορία του και πραγματικά, σκέφτηκα τι έχαναν τόσα χρόνια. Κι αυτό το Brown Sugar τι κομματάρα είναι! ΚΑΙ ΔΙΠΛΑ ΣΕ ΑΥΤΟ: TRES HOMBRES
Έχοντας ήδη μια δισκογραφία 4 άλμπουμ και εντελώς άγνωστος στη χώρα μας (και στην Ευρώπη), ο Robert Cray κατακλύζει τα ραδιόφωνα με το hit single, Don’t be Afraid of the Dark από τον ομώνυμο δίσκο του του1987. Δεν είναι η πασιφανής επιτυχία του τραγουδιού, αλλά η δυνατότητά του να κτίσει τη δική του εκδοχή, συνδυάζοντας rock, blues και soul. Ναι, το Don’t be afraid of the Dark είναι ένα γυαλισμένο άλμπουμ, αλλά μας σύστησε ένα εξαιρετικό κιθαρίστα με καινοτόμο παίξιμο, που έκανε αυτό το άλμπουμ να μείνει κλασικό για τη δεκαετία του 80. Ο χρυσόδετος κι ασήκωτος τόμος της ιστορίας του κλασικού rock μας θυμίζει ότι ο Robert Cray συμμετείχε στην περιοδεία μαζί με τους Eric Clapton, Buddy Guy, Jimmie Vaughan και Stevie Ray Vaughan και φυσικά ήταν στο Alpine Valley Music Theatre του East Troy, Wisconsin όπου μετά το τέλος της συναυλίας ΔΕΝ ανέβηκε στο ελικόπτερο που επέβαινε ο Stevie Ray Vaughan, με τη γνωστή κατάληξη. ΚΑΙ ΔΙΠΛΑ ΣΕ ΑΥΤΌ: STRONG PERSUADER
Πριν πολλά χρόνια, είχα διαβάσει ένα άρθρο για το J. J. Cale που τον χαρακτήριζε σαν «επιτομή του ”Laid back” rock, που εμείς θα μεταφράζαμε «χαλαρωτικό» rock, όρος που δεν απέχει πολύ από αυτόν που έχουμε όλοι μας στο μυαλό μας για τη μουσική του Αμερικάνου τραγουδοποιού, κιθαρίστα και τραγουδιστή. Από τα πρώτα 8 άλμπουμ της δισκογραφίας τους, επέλεξα το 1ο, όχι γιατί διαφέρει από τα υπόλοιπα 7, αλλά γιατί ήταν αυτό με το οποίο μάς συστήθηκε και βέβαια είναι πολύ καλό. Μουσική με ταυτότητα, με γρανιτένια αντοχή στο χρόνο, το Naturally ήταν για εμένα μια όαση χαλάρωσης στον καταιγισμό των hard rock δίσκων της εποχής. Άσε που το After Midnight αποτελεί ένα τραγούδι-σταθμό για τη γενιά μου! ΚΑΙ ΔΙΠΛΑ ΣΕ ΑΥΤΟ: TROUBADOUR
Με τα τραγούδια και τη μουσική του Tom Waits, ποτέ δεν ήμουν φίλος. Δεν μπορώ όμως να μην παραδεχτώ ότι η μπαρουτοκαπνισμένη φωνή του, σε συνδυασμό με το βαρύ πιάνο, προσφέρουν ένα ξεχωριστό ηχητικό αποτέλεσμα. Από την δισκογραφία του, ξεχώρισα το Heartattack and Vine( 1980) που άρεσε και στη χώρα μας με 9 χαμηλόφωνα τραγούδια με έντονο minimal blues ύφος. Για όσους έχουν αυπνίες και φαντασιώνονται βόλτες στην μεταμεσονύκτια Νέα Υόρκη. ΚΑΙ ΔΙΠΛΑ ΣΕ ΑΥΤΌ: THE HEART OF SATURDAY NIGHT
Το...Twice Shy (1989) των Great White είναι φορτωμένο με καλά τραγούδια κι ένα διάχυτο bluesy ύφος. Μπορεί να τους κατατάσσουμε στην κατηγορία των hairy metal συγκροτημάτων αλλά οι επιρροές τους από Led Zeppelin και Aerosmith, είναι εμφανέστατες! Κι αυτό το Οnce Bitten Twice shy τι εκπληκτική διασκευή είναι. ΚΑΙ ΔΙΠΛΑ ΣΕ ΑΥΤΟ: …ONCE BITTEN
Αυτοί 5 cool τύποι στο εξώφυλλο του δεύτερου άλμπουμ των Blues Project, Projections(1966), είναι οι κιθαρίστες Danny Kalb και Steve Katz, Al Kooper πλήκτρα, Tommy Flanders τραγούδι, Andy Kulberg μπάσο και Roy Blumenfeld ντραμς, που γνωρίστηκαν στη συνοικία του Greenwich Village της Ν. Υόρκης , την πρωτεύουσα των μποέμ καλλιτεχνών, της γενιάς των Beat όσο και της αντικουλτούρας της δεκαετίας του 1960. Το Projections(1966), έχει σαν βάση το Blues αλλά εξερευνά την jazz ακόμα και τη folk μουσική, δίνοντας στις επόμενες γενιές ένα σαφές δείγμα για το τι πρέπει να κάνουν αν θέλουν να παίξουν blues.ΚΑΙ ΔΙΠΛΑ ΣΕ ΑΥΤΟ: LIVE AT TOWN HALL
Είχα να διαλέξω ένα άλμπουμ των Allman Brothers, μεταξύ των At Fillmore East (1971), Eat A Peach (1972) και του Idlewild South (1970) και κατέληξα στο τελευταίο (Idlewild South) όχι γιατί οι blues καταβολές του είναι πιο έντονες αλλά και γιατί τραγούδια σαν τα Revival, In Memory Of Elizabeth Reed, Don’t Keep Me Wonderin, και Midnight Rider, όχι απαραίτητα είναι blues rock αλλά το γενικό feeling, με τα εκτεταμένα σόλο, επιφυλάσσουν μια ευχάριστη έκπληξη για τον ακροατή.
Το Idlewild South προσφέρει μια ποικιλία ήχου, συνάμα με μια πρωτοτυπία και ιδιαιτερότητα. Μην νομίστε ότι ξέχασα την groovy διασκευή τους στο κλασικό Hoochie coochie man του Willie Dixon….
Παίζει ο Bob Dylan….blues rock; Ούτε κατά διάνοια, άσε που τον βαριέμαι απίστευτα. Κι όμως το άλμπουμ του Love and Theft(2001) έχει ουκ ολίγα ψείγματα του είδους, με καλύτερο κομμάτι το Lonesome Day Blues, που θα το ζήλευε ο Tom Waits αλλά και το Cry a while. H φωνή του ταιριάζει με το blues rock, σε σημείο ανησυχητικό(!) και μαζί με το προηγούμενο άλμπουμ του Time Out of Mind (1997), δημιουργούν ένα δίδυμο folk/blues άλμπουμ για τον Μεγάλο τροβαδούρο, που αξίζει να εξερευνήστε. ΚΑΙ ΔΙΠΛΑ ΣΕ ΑΥΤΟ: TIME OUT OF MIND
Δυσκολεύτηκα να επιλέξω άλμπουμ από τη σημαντική δισκογραφία του Αμερικάνου κιθαρίστα Roy Buchanan (1939-1988) και τελικά κατέληξα στο Roy Buchanan(1972) που ήταν το δεύτερο άλμπουμ του. Μια καλή ευκαιρία να γνωρίσετε έναν εξαιρετικό λευκό κιθαρίστα με δικό του παίξιμο, αρκετό αυτοσχεδιασμό και λίγα jazzy στοιχεία. ΚΑΙ ΔΙΠΛΑ ΣΕ ΑΥΤΟ: A STREET CALLED STRAIGHT
Ποιο άλμπουμ να διαλέξω του Hendrix; Όλα, σε κάθε νότας τους, έχουν μεγάλη δόση blues, ακόμα και στα hard rock κομμάτια. Επέλεξα το Axis: Bold as Love (1967) γιατί ποτέ δεν βαρέθηκα να ακούω τα Spanish Castle Magic, Little Wing, If Six Was Nine και πάνω από όλα το Castles Made of Sand.
I’m buried live, somebody help me, in the blues, τραγουδάει η Janis Joplin και το Pearl (1971) ήταν το τελευταίο άλμπουμ της Janis Joplin, το οποίο κυκλοφόρησε 3 μήνες μετά το θάνατό της, υπογραμμίζοντας το τεράστιο κενό που άφηνε. Ερμηνεία με πάθος, τραγούδια με αίσθημα, ένα από τα Καλύτερα rock Άλμπουμ όλων των εποχών, με κυρίαρχο μείγμα blues, pop, folk και rock στην ερμηνεία της αλλά και στις 10 συνθέσεις.
Η φωνή της (κυρίως), η μουσική της, το ντύσιμό της και η ειλικρινής συμπεριφορά της δημιούργησαν ένα παράδειγμα για άλλους καλλιτέχνες. Πόσο κρίμα που έφυγε τόσο νωρίς!
Ο στίχος στην αρχή του κειμένου, προέρχεται από τη σύνθεση του Nick Gravenites, Buried Alive in the Blues. ΚΑΙ ΔΙΠΛΑ ΣΕ ΑΥΤΌ: I GOT DEM OL’ KOZMIC BLUES AGAIN MAMA!
Οι Butterfield Blues Band κυκλοφόρησαν το 1966 το δεύτερο άλμπουμ τους East-West, που ήταν πολύ μπροστά από την εποχή του, συνδυάζοντας το blues, με τη jazz, ανατολίτικες επιρροές και τη ψυχεδέλεια. H παρουσία των Paul Butterfield φυσαρμόνικα/τραγούδι, Mike Bloomfield κιθάρα και Elvin Bishop κιθάρα, κάνει την αξία του ακόμα μεγαλύτερη όπως και τα πανέμορφα Work Song , Two Trains Running, Mary, Mary και Walking Blues. KAI ΔΙΠΛΑ ΣΕ ΑΥΤΟ: THE PAUL BUTTERFIELD BLUES BAND
Το όνομα της τραγουδίστριας/κιθαρίστριας Bonnie Raitt, απλά το ήξερα αλλά δεν είχα καμία σχέση με τη δισκογραφία της, ώσπου έπεσε στα χέρια μου το υπέρ-πετυχημένο άλμπουμ της Nick of Time(1989). Αφού δεν δυσκολεύτηκα να καταλάβω ότι ήταν μια πολύ καλή κιθαρίστρια, άρχισα να ψάχνω παλαιότερα άλμπουμ της, όπου απλά διαπίστωσα ότι ήταν(είναι) με το παραπάνω μια μεγάλη προσωπικότητα, που στη μουσική της συνδύαζε folk, blues και rock. Σας συστήνω να την ανακαλύψτε, ξεκινώντας από το γυαλιστερό Nick of Time.ΚΑΙ ΔΙΠΛΑ ΣΕ ΑΥΤΟ: LUCK OF THE DRAW
Όχι, δεν πρόκειται να σας τρελάνω, το πρώτο άλμπουμ των Aerosmith, ΔΕΝ ανήκει στην κατηγορία των blues rock άλμπουμ, αλλά σε κάθε κομμάτι του είναι φανερό ότι έχει όλο εκείνο το blues αίσθημα. Άσε που η διασκευή τους στο Walkin' the Dog(1963) του Rufus Thomas, λέει πολλά! ΚΑΙ ΔΙΠΛΑ ΣΕ ΑΥΤΌ: ROCKS.
Είχα κατεβάσει από τη δισκοθήκη μου, όλη τη δισκογραφία των Doors και προσπαθούσα να επιλέξω ποιο άλμπουμ τους έχει πιο πολλά blues στοιχεία, για να συμπεριλάβω στο αφιέρωμα. Μα ΌΛΑ είναι γεμάτα Blues, γι αυτό με ακραία προσωπικά στοιχεία, επέλεξα με καθαρά υποκειμενικά στοιχεία, το τελευταίο studio άλμπουμ τους με τον Jim Morrison, το L.A. Woman που είναι και το αγαπημένο μου!
Όταν κατάφερα να ξεκολλήσω από το Changeling, ανακάλυψα τη βαθιά ερμηνεία του Morrison στο Been Down So Long, την απλή μαγεία του Cars Hiss by My Window που κολλάει στο μυαλό, το Crawling King Snake, Been down so long που αν δυναμώσεις τον ενισχυτή, νομίζεις ότι ο Morrison τραγουδάει δίπλα σου ακόμα και το groovy The WASP (Texas Radio and the Big Beat). To L.A Woman είναι το πιο blues άλμπουμ τους κι αισθάνομαι ότι όλα τα τραγούδια του αποτελούν φόρο τιμής στους blues ήρωές τους. Ώρες, ώρες σκέφτομαι πόσο κρίμα ήταν που ο Morrison έφυγε τόσο νωρίς και πόσα είχε ακόμα να δώσει! ΚΑΙ ΔΙΠΛΑ ΣΕ ΑΥΤΟ: WAITING FOR THE SUN
Η εκπροσώπηση των Canned Heat γίνεται από το άλμπουμ τους Boogie with Canned Heat(1968) και το κριτήριο επιλογής ήταν η εμπορική επιτυχία του (No16 USA, No 5 UK). Η κυκλοφορία του συνέπεσε μετά την πετυχημένη εμφάνισή τους στο Monterey Pop Festival του 1967 και πριν αυτής του Woodstock(1969) και τους ακούμε με την αυθεντική σύνθεσή τους Bob “The Bear” Hite τραγούδι, Alan “Blind Owl” Wilson κιθάρα/φυσαρμόνικα, Henry “Sunflower” Vestine κιθάρα, Larry “The Mole” Taylor μπάσο και Adolfo “Fito” de la Parra ντραμς. Ο ήχος του άλμπουμ διατηρεί τον παραδοσιακό ήχο του blues. Δύσκολο άλμπουμ αλλά σημαντικό στην εξέλιξη του blues. ΚΑΙ ΔΙΠΛΑ ΣΕ ΑΥΤΌ: LIVING WITH THE BLUES
Αν υπάρχει ένα αμερικάνικο συγκρότημα που να αντιπροσωπεύει το Blues Rock, αυτοί είναι οι J. Geils Band! Με πολλά καλά άλμπουμ στη δισκογραφία τους, θα σας πρότεινα να ξεκινήσετε ακούγοντας το Bloodshot (No10, 1973 Αμερική) κι όχι από το Freeze Frame. Άσε που καμαρώνουν γιατί έχουν ένα από τα Καλύτερα Live άλμπουμ στην ιστορία της μουσικής, το Full House. ΚΑΙ ΔΙΠΛΑ ΣΕ ΑΥΤΟ: FULL HOUSE
Διάλεξα το Couldn't Stand the Weather(1984) που ήταν το δεύτερο άλμπουμ στη δισκογραφία του Stevie Ray Vaughan, με μοναδικό κριτήριο ότι ήταν το πρώτο άλμπουμ που άκουσα από αυτόν και φυσικά με εντυπωσίασε. Μοντέρνο blues του Τέξας, εξαιρετικό παίξιμο και σε γενικές γραμμές, ένας ΠΟΛΥ καλός δίσκος. Κι αυτό το ομώνυμο κομμάτι, τι κομματάρα είναι! Για να καταλάβαιτε τη σημαντικότητά του, αναρωτηθείτε πόσοι κιθαρίστες, ακολούθησαν το στυλ του. ΚΑΙ ΔΙΠΛΑ ΣΕ ΑΥΤΟ: TEXAS FLOOD
Θεωρώ το Super Session (1968) των Al Kooper, Mike Bloonfiled και Stephen Stills, ισάξιο του Bluesbreakers and Eric Claton του John Mayall, τόσο από πλευράς ποιότητας παιξίματος (ίσως να είναι ένα κλικ, ανώτερο) όσο κι από πλευράς κομματιών όπου κι εδώ έχουμε πολλές διασκευές κυκλοφόρησε το 1968 και ο γράφων το απέκτησε τουλάχιστον 10 χρόνια. Το άλμπουμ ηχογραφήθηκε το Μάιο του 1968 και στοίχισε $13,000, πήγε στο Νο12 του αμερικάνικου chart ξεπερνώντας τα 500.00 αντίτυπα (τότε). Αδιαμφησβήτητα, ένας από τους καλύτερους Blues δίσκους όλων των εποχών.
Σχετικά άγνωστοι οι Fabulous Thunderbirds, έχουν μια σειρά καλών άλμπουμ του είδους, με πολλά Τexas blues στοιχεία. Πρωταγωνιστές ο τραγουδιστής/φυσαρμονίστας Kim Wilson κι ο κιθαρίστας Jimmy Vaughan (καλά το μαντέψατε, αδελφός του Stevie!). Καλύτερο άλμπουμ για να γνωρίσετε τον Tuff Enuff . Πατήστε εδώ να ακούσετε την επιτυχία τους Wrap It Up. ΚΑΙ ΔΙΠΛΑ Σ ΑΥΤΟ: HOT NUMBER
Και θα κλείσουμε αυτό το αφιέρωμα στα Καλύτερα Blues Rock άλμπουμ με το άλμπουμ εξαίρεση, που είναι το The Healer(1989) του John Lee Hooker, που όχι μόνο γνώρισε επιτυχία, αλλά έγινε μια τεράστια ευκαιρία στις νεότερες γενιές να μάθουν τον ήχο του blues και μερικούς από τους ήρωές τους. Γιατί ο Carlos Santana δεν είναι μόνο τα Oye como Va, Europa και Sampa pa ti, γιατί οι Los Lobos δεν είναι μόνο το La Bamba, γιατί ο Robert Cray δεν είναι μόνο το Don’t be afraid of the Dark, γιατί ο George Thorogood δεν είναι μόνο το Bad to the Bone…Για φαντάσου, έπρεπε να περάσουν τόσες δεκαετίες για να γνωρίσει την εμπορική καταξίωση. Δεν βαριέσαι…ποτέ δεν είναι αργά!
ΚΑΙ Η ΝΕΑ ΓΕΝΙΑ
Σίγουρα υπάρχουν πολλα΄καινούργια αμερικάνικα συγκροτήματα που εξασκούνται(!) στο Blues rock. Επέλεξα σαν πιο αντιπροσωπευτικά, τα 3 παρακάυω.
Οι Black Keys ανήκουν στη νέα γενιά των αμερικάνικων blues rock συγκροτημάτων, χωρίς βέβαια η μουσική τους να ακούγεται όπως αυτήν των 70’s. Οι Dan Auerbach κιθάρα/τραγούδι και Patrick Carney ντραμς, ακούγονται περισσότερο σαν alternative/pop rock συγκρότημα παρά σαν blues rock και χωρίς να έχουν ένα αποκλειστικά δικό τους στυλ, εντυπωσιάζουν και μένουν στο μυαλό του ακροατή. Τις 2 μεγάλες επιτυχίες τους, Lonely Boy και Cold and Ceiling θα τις βρείτε στο άλμπουμ El Camino, που είναι το καλύτερο διαβατήριο για να τους ακούσετε.
Σχεδόν άγνωστοι στην Ευρώπη, οι Αμερικάνοι από το New Jersey, Blues Traveler, έχουν καταφέρει από το 1990 και μετά από μια σειρά από 16(!) άλμπουμ, να είναι ένα από τα αναζωογονητικά συγκροτήματα του είδους. Αγνοώ πως βρέθηκαν τα άλμπουμ τους Travelers and Thieves (1991) και four(1994) στη δισκοθήκη μου, αλλά τα τίμησα δεόντως, με πολλές ακροάσεις.
Δύσκολοι και περίτεχνοι οι Tedeschi Trucks Band, σχηματίστηκαν το 2010
από το ζευγάρι Susan Tedeschi κιθάρα/τραγούδι και τον κιθαρίστα Derek
Trucks, ανεψιό του ντράμερ των Allman Brothers, Butch Trucks. Κι ο Derek
πέρασε για ένα διάστημα από τους Allman Brothers. To ύφος τους είναι
αρκετά πειραματικό έως και (πολύ) ψαγμένο, συνδυάζοντας gospel, blues,
jazz fusion, Latin και μουσική των Ινδιών!
ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ…
Στη χώρα μας, τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 70, οι μουσικοί της ήταν εμφανώς επηρεασμένοι από τον ήχο των Rolling Stones, Kinks, Cream, Jimi Hendrix, Who κι άλλων συγκροτημάτων αλλά κυρίως των Rolling Stones. Σταδιακά αυτή η κίνηση, πήγε πιο πίσω, στo blues ή καλύτερα στους δίσκους των Eric Clapton, Muddy Waters, Animals, J.J. Cale και τόσων άλλων. Οι 2 Σπυρόπουλοι, οι κιθαρίστες Βασίλης κι ο αδελφός του Νίκος, εύκολα πέρασαν τον ήχο που άκουγαν από τους δίσκους των παραπάνω στα τραγούδια του Φλου, αφήνοντας πίσω τους ένα διαμάντι. ΚΑΙ ΔΙΠΛΑ ΣΕ ΑΥΤΌ:ΝΑΥΛΟΝ ΝΤΕΦΙΑ ΚΑΙ ΨΟΦΙΑ ΚΕΦΙΑ
Την επόμενη Κυριακή: 33 τραγουδιστές που δεν τους θυμάται (σχεδόν) κανείς
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
18/8/24
Δημοσίευση σχολίου