Το τραγούδι έγινε αμέσως μεγάλη επιτυχία (Νο10 Μ.Βρετανία, Νο 16 Αμερική) και όπως είπε ο συνθέτης του Pete Townshend, «Είχα αγοράσει ένα ακορντεόν και έμαθα να το παίζω ένα απόγευμα. Το ακορντεόν έδινε στο τραγούδι έναν πόλκα ρυθμό και οι στίχοι, τους οποίους έγραψα για πλάκα, προορίζονταν ως ένα κακό βρώμικο αστείο. Μεγαλύτερη εντύπωση μου έκανε ήταν που έγινε επιτυχία στην Αμερική». To How many friends είναι το αγαπημένο μου τραγούδι από τους Who, με φοβερή ερμηνεία από τον Daltrey αλλά και τρυφερή/μελωδική μουσική από το συγκρότημα. Όσο για τους στίχους, μιλούν για τις σχέσεις μουσικών και στελεχών στις δισκογραφικές εταιρείες δίσκων. To However Much I Booze πραγματεύεται θέματα όπως η μοναξιά, η ψευδαίσθηση της πραγματικότητας στον κόσμο της ψυχαγωγίας αλλά και τη (μόνιμη) διαμάχη του ίδιου του Townshend με τον Roger Daltrey. Η χαρούμενη μελωδία του τραγουδιού έρχεται σε αντίθεση με το ζοφερό θέμα, με τον Townshend να λέει ότι έγραψε το τραγούδι τη νύχτα που σταμάτησε το ποτό. Οι στίχοι του Slip Kid αναφέρονται και πάλι στη μουσική βιομηχανία και κυρίως στα νεαρά που θέλουν να ασχοληθούν με τη μουσική.
Τα 10 τραγούδια του Who by Numbers (No7 UK, No 8 USA) έχουν όλα εκείνα τα συστατικά που έχουν περάσει στα άλμπουμ τους οι Who: ενέργεια, πάθος, μελωδία, προσωπικοί στίχοι και τραγούδια που μένουν στο μυαλό μας. Κυκλοφόρησε πριν 49 χρόνια κι ακόμα το αναζητώ στη δισκοθήκη μου για να το ακούσω. Βέβαια, σήμερα τα νέα παιδιά που θα το ακούσουν για πρώτη φορά, ίσως το βρουν «ελαφρύ και άδειο» και μακριά από τον rock ήχο όχι μόνο του σήμερα, αλλά κι από αυτόν των 80’s. Είπαμε, 49 χρόνια πίσω…..Για να μην δημιουργώ αυταπάτες, το Who by Numbers με κανένα τρόπο δεν έχει το hard rock στοιχείο του Who’s Next που ίσως να είναι το καλύτερο άλμπουμ τους, έρχεται όμως σαν μια απόλυτη μελωδική συνέχεια του Quadrophenia (1973).
ΤΟ ΕΞΩΦΥΛΛΟ
Το εξώφυλλο βασίστηκε σε μια ιδέα του μπασίστα John Entwistle, που το σχεδίασε επίσης. Το αγαπημένο παιχνίδι περιοδικών ελευθέρου χρόνου όπου ενώνεις τελείες και σχηματίζεις πρόσωπα ή άλλες εικόνες. Κι όπως δήλωσε χρόνια αργότερα, «δεν πληρώθηκα ποτέ»!
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
26/7/24
Ο ΣΩΤΗΡΗΣ ΤΣΙΑΠΗΣ ΓΙΑ ΤΟ WHO BY NUMBERS
Δύο χρόνια μετά το αριστουργηματικό Quadrophenia, οι Who κυκλοφόρησαν το έβδομο studio album τουs το 1975. δεν υπάρχει αντίρρηση οτι πρόκειται για πολύ καλή μουσική μέσα στο αναγνωρίσιμο ύφοs τηs μπάνταs, και όλα είναι όπωs τα ξέρουμε και τα έχουμε ξανακούσει.. η φωνή του Daltrey σε ψηλέs νότεs και συγκλονιστικέs κορώνεs, τα γκαζωμένα ακόρντα του Townshend που καθορίζουν το κάθε κομμάτι, τα ακούραστα ανεβοκατεβάσματα των drums του Keith Moon μέσα στη τρέλλα που τον διέκρινε, και ο αθόρυβοs John Entwistle, η ήρεμη δύναμη του μάστορα του μπάσου που χαρίζει το μεγαλοπρεπή όγκο του ρυθμικού μέρουs. αλλά..δεν υπάρχει το μεγάλο, το ξεχωριστό τραγούδι, αυτά που υπήρχαν πχ. στο Tommy και στο Who's next, αυτά που θα σε παρασύρουν και θα σε προκαλέσουν σε επανηλειμμένεs ακροάσειs..με κάθε σεβασμό στον δημιουργικό οίστρο του σπουδαίου Pete Townshend, αλλά έχουμε ξανασυναντήσει και σε άλλα μεγαθήρια στιγμέs συνθετικήs αδυναμίαs. Λέγεται οτι ακόμα και με τα μέτρια τραγούδια των κορυφαίων συγκροτημάτων, μία νέα μπάντα θα έχτιζε καριέρα..υποθέτω οτι κάτι τέτοιο ισχύει...
Δημοσίευση σχολίου