Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω πολυασχοληθεί με τα προσωπικά άλμπουμ του Sebastian και ούτε σκόπευα να ασχοληθώ ιδιαίτερα και με τη νέα του δουλειά, αλλά κατά έναν περίεργο τρόπο, αυτό που με ώθησε τελικά να το κάνω είναι το εξώφυλλο του άλμπουμ και ο τίτλος του, που μου άσκησαν μια ιδιαίτερη «έλξη». Και φυσικά, προχωρώντας και στα «ενδότερα» δεν μετάνιωσα καθόλου για τον χρόνο και τα ακούσματα που του αφιέρωσα.
Για να ξεκινήσουμε με την «βιτρίνα», το εξώφυλλο του δίσκου είναι ένα κολάζ από πίνακες του πατέρα του Bach, ο οποίος είναι ζωγράφος και, ως γνωστόν, έχει φτιάξει και το εξώφυλλο του Slave to the Grind των Skid Row. O ένας πίνακας δείχνει τον Sebastian παιδάκι, να τρέχει σε ένα κτήμα, δίπλα σε ένα αυτοκίνητο (για Cadillac μου κάνει) και ο άλλος τον εικονίζει νεαρό, να τραγουδάει πάνω στην σκηνή, ως μέλος των Skids. Από τους δύο πίνακες – εμπνευσμένοι από αντίστοιχες φωτογραφίες – μετά από επεξεργασία προέκυψε το πολύ πρωτότυπο και όμορφο εξώφυλλο με τα έντονα χρώματα, που βγάζει μια νοσταλγία και που μαζί με τον τίτλο του δίσκου χαρακτηρίζουν απόλυτα αυτό που είναι ο Sebastian Bach: A child within the man, αν και στα 56 του πλέον.
Για τη δημιουργία του άλμπουμ, ο Bach συνεργάστηκε με αρκετούς εξωτερικούς συνθέτες, όπως οι Myles Kennedy (τραγουδιστής και κιθαρίστας της hard rock/alternative μπάντας, Alter Bridge), Michael Baskette (παραγωγός των Alter Bridge, Slash κλπ), Devin Bronson (pop/alternative/indie rock παραγωγός, κιθαρίστας και συνθέτης) και η Orianthi (pop rock/alternatine rock τραγουδίστρια, κιθαρίστρια και παραγωγός) οι οποίοι έγραψαν σχεδόν ολόκληρη την μουσική του άλμπουμ, ενώ ο ίδιος ανέλαβε κυρίως τους στίχους. Όσον αφορά τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας του, τουλάχιστον το studio σχήμα, είναι ο Devin Bronson στις κιθάρες, ο Todd Kerns στο μπάσο και ο Jeremy Colson στα τύμπανα.
Παρότι τα χρόνια έχουν πλέον περάσει και δεν είναι πια το παλικαράκι/sex symbol των late ‘80s – early ‘90s, ο μπαρμπα-Sebastian είναι ακόμη ακμαιότατος, ακούραστος και με αμείωτη την ενέργεια που πάντα τον χαρακτήριζε, όπως φαίνεται άλλωστε και στα διάφορα βίντεο από live της μπάντας του που κυκλοφορούν στο youtube. Παράλληλα, εξακολουθεί να προκαλεί τόσο με διάφορες δηλώσεις του όσο και με αυτό το αλητήριο και εκκεντρικό χιούμορ που διαθέτει. Γενικά, ο τύπος, παρά την ηλικία του, διατηρεί μια ακατανίκητη ζωντάνια και τσίτα που περνάει και στα τραγούδια του κάνοντας το νέο του άλμπουμ να ακούγεται ιδιαίτερα αυθόρμητο, θυμίζοντας κλασικές στιγμές των Skid Row και σε καμία περίπτωση μια απλή και τυπική κυκλοφορία. Όσον αφορά δε την φωνή του , κρατιέται σε πολύ ικανοποιητικό επίπεδο, μια πραγματικότητα που δίνει επιπλέον bonus στις συνθέσεις.
Ηχητικά, το άλμπουμ θυμίζει σε πολλά σημεία Skid Row εποχής Slave to the Grind, έχει κάποια ελάχιστα – ευτυχώς – στοιχεία από το Subhuman Race, ενώ έχει και σαφείς επιρροές από alternative rock. Ξεκινάει με τέσσερα πολύ δυνατά τραγούδια, αυτά που έχουν και τις περισσότερες αναφορές στη παλιά του μπάντα, και συγκεκριμένα με τo Everybody Bleeds, ένα βαρύ κομμάτι με «σιδερένιο» riff και με τον Bach να ακούγεται σαν να μην έχουν περάσει σχεδόν 35 χρόνια από την εποχή του Monkey Business, το οποίο ακολουθείται από το Freedom, ένα από τα καλύτερα κομμάτια του δίσκου, με ωραίο εισαγωγικό riff, καταπληκτική μελωδία, πολύ καλό σόλο και χιουμοριστικό ύφος. Συνέχεια με το (Hold on) To the Dream, που ξεκινάει σαν μπαλάντα αλλά το γυρίζει σε βαριά , mid-tempo σύνθεση και η τετράδα κλείνει με άλλο ένα κορυφαίο τραγούδι, το What do I got to lose? που «κοπανάει» αλύπητα, βγάζοντας μια early ‘90s αίσθηση καθώς θα μπορούσε άνετα να ανήκει στο κλασικό Slave to the Grind. Και για τα τέσσερα αυτά τραγούδια έχουν βγει και βίντεο, με κορυφαίο αυτό του Freedom που έχει ένα βαμπιρικό σενάριο και στο οποίο ο Bach εμφανίζεται μέχρι και με corpse-paint, σαν μπλακμεταλάς!
Από κει και έπειτα, το στυλ του άλμπουμ αλλάζει, μετακινούμενο σε λίγο πιο hard/alternative/modern metal στυλ. Αυτή η «ενότητα» ανοίγει με το «βαρύ και ασήκωτο» Hard Darkness και ακολουθούν τα Future of youth, Vendetta, F.U. και Crucify me, από τα οποία πολύ καλά είναι τα δύο πρώτα, ενώ τα υπόλοιπα δυο απλά κρατούν το επίπεδο ικανοποιητικό, με εξαίρεση το σόλο στο F.U. που είναι κορυφαίο. Λίγο πριν το τέλος βρίσκουμε ένα ακόμα από τα πολύ καλά τραγούδια του Child…, το About to Break, με πολύ καλό μπάσο και ιδιαίτερη, νοσταλγική μελωδία και ο δίσκος ολοκληρώνεται με την power μπαλάντα To Live Again, που θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε σαν μια μίξη του I Remember you από το ντεμπούτο των Skid Row και των Quicksand Jesus και Wasted Time από το Slave to the Grind.
Μετά από την πολύχρονη απουσία του από τα μουσικά πράγματα, ο αγαπημένος Sebastian Bach επιστρέφει με ένα πολύ καλό νέο άλμπουμ, με το οποίο τιμά την ιστορία του ως μέλος των εμβληματικών Skid Row, αλλά ταυτόχρονα υιοθετεί και τις τρέχουσες τάσεις στον σκληρό ήχο χωρίς να μένει στάσιμος σε μια παρελθοντική νοσταλγία. Μια αξιόλογη δουλειά που βγάζει δύναμη, ζωντάνια και νεανική αισιοδοξία, όπως ακριβώς είναι και ο «αιώνιος έφηβος» Sebastian Bach. Όσον αφορά την βαθμολογία, αν έλειπαν 2-3 κομμάτια του alternative ύφους (πχ Hard Darkness Crucify me) και στην θέση τους έμπαιναν κομμάτια όπως τα τέσσερα πρώτα, το άλμπουμ θα άγγιζε το άριστα. Παρόλα αυτά όμως, ο δίσκος είναι αξιοπρεπέστατος και του αξίζει ένα τίμιο…
7,5/10
TRIVIA
- Μόλις βγήκε στην κυκλοφορία το Child Within the Man και σε συνδυασμό με την αποχώρηση του τραγουδιστή Eric Grönwall από τους Skid Row λόγω θεμάτων υγείας, ο Bach δήλωσε ότι τώρα θα ήταν η ευκαιρία μιας επανασύνδεσης των κλασικών Skid Row. Λίγο καιρό όμως μετά, βγήκε ο Rachel Bolan από την πλευρά των τελευταίων και δήλωσε ότι δεν υπάρχει περίπτωση επιστροφής του Sebastian στο συγκρότημα. Δεν ξέρω τι έχει κάνει στον Bolan o Bach και ο τύπος έχει τέτοιο χοντρό σκάλωμα αλλά πραγματικά θα έπρεπε κάποια στιγμή να τα ξαναβρούν, να βγάλουν ένα-δυο (ή και παραπάνω) άλμπουμ και να κλείσουν έτσι την καριέρα τους. 30 χρόνια έχουν περάσει από το 1995-1996, πλησιάζουν την ηλικία των 60, τι διάολο, τη μάνα σκότωσε ο ένας του άλλου και δεν μπορούν να τα βρουν;
- Αν και στη σύνθεση της μπάντας, αναφέρεται ως ντράμερ ο Jeremy Colson, στα βίντεο των τραγουδιών, Freedom, What do I got to Lose και (Hold on) to the Dream, εμφανίζεται στα τύμπανα ο Rob Affuso, o κλασικός ντράμερ των Skid Row μέχρι το 1996 με τον οποίο έχει ξανασυνεργαστεί ο Bach και ο μόνος από την παλιά του μπάντα με τον οποίο έχει καλές σχέσεις.
- Στο βίντεο του Freedom μετά την εισαγωγή που διαρκεί περίπου ένα λεπτό , εμφανίζεται ο Eddie Trunk, γνωστός ραδιοφωνικός και τηλεοπτικός παραγωγός (αλλά και μουσικός), με shows στα οποία έχει φιλοξενήσει πολλά metal συγκροτήματα και καλλιτέχνες.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΖΕΡΒΟΣ
24/7/24
Δημοσίευση σχολίου