Κάτω από τον καυτό ήλιο, οι Accept για ακόμα μια φορά ήταν πολύ καλοί, όσες αλλαγές κι αν υπάρξουν στη σύνθεσή τους, όσοι κιθαρίστες κι αν ανέβουν στη σκηνή. Ήταν τρεις και στο Balls to the Wall έγιναν …τέσσερεις! Το Humanoid, έβαλε φωτιά στον κόσμο όπως και τα κλασικά Princess of the Dawn, Restless and Wild, Metal Heart, Fast as a Shark (ακούστηκε με την εισαγωγή), Teutonic Terror για να κλείσουν με το Balls to the Wall, με τον παραγωγό τους των τελευταίων 6 άλμπουμ(από το Blood of the Nations και μετά) Andy Sneaps να ανεβαίνει μαζί τους και με 4 (!) κιθαρίστες να παίζουν το κομμάτι.Πατήστες εδώ Ήταν οι μόνοι που εμφανίστηκαν με ένα μέρος των σκηνικών τους και όχι μόνο με video και κρεμασμένο πανό. Στους 60άρηδες, θύμισε ημέρες Blue Oyster Cult! Κρίμα που έπαιξαν μόνο 1 ώρα!
Με τον ήλιο μόλις να έχει αρχίσει να δύει, ο Bruce Dickinson βγήκε στη σκηνή, με το πρώτο κομμάτι το Accident of Birth για να ακολουθήσουν τα Abduction, Laughing in the Hiding Bush(από τα αγαπημένα μου)και Afterglow of Ragnarok, για να παρουσιάσει το επόμενο τραγούδι λέγοντας «είναι η στιγμή που περιμένατε, δεν μπορώ να έλθω στην Ελλάδα και να μην παίξω αυτό το τραγούδι». ‘Όλοι σκεφτήκαμε το Alexander the Great, βάζοντας το μυαλό μας να «κατεβάσει» τους στίχους. Κι ακούσαμε το…Tears of the Dragon!!!! Έπρεπε να ακούσουμε τα Alchemist, Road to Hell, Rain on the Graves Chemical Wedding και Ressuraction Man για να κλείσει με ένα γερό πέρασμα από το πολυποθούμενο Alexander the Great, με το Dickinson να φοράει…περικεφαλαία! Πατηστε εδώ Πολύ καλός ήχος, καλοδεμένη η μπάντα του, χωρίς να θέλω να αδικήσω κανένα από τα άλλα 2 συγκροτήματα αλλά ο Bruce ήταν ο πιο ...μαχητικός. Εντυπωσιακή στην εμφάνιση η μπασίστρια Tanya O'Callaghan (πρώην Whitesnake) και εντυπωσιακός ο οργανίστας Giuseppe Iampieri (ή όπως τον χαρακτήρισε ένας φίλος, ο Alice Cooper από τα Lidl!!!). Γενικά ο Dickinson ήταν πολύ ζεστός με τον κόσμο (Brothers and Sisters, my Friends, It’s good to play in front of you), θέλοντας να ξεχαστεί το ατυχές επεισόδιο του 2022. Νομίζω ότι όλοι το έχουμε αφήσει στην άκρη.
 |
| Στη μεσαία φωτογραφία, ο...Alice Cooper |
Ακριβώς στις 22.30, τα μεγάφωνα παίζουν το War Pigs των Black Sabbath, οι Judas Priest ανεβαίνουν στη σκηνή, ξεκινώντας με το Panic Attack (έγινε κλασικό αμέσως) για να ακολουθήσει μια στρατιά σιδερόφρακτων τραγουδιών τους (You got another thing comin, Rapid Fire, Breakin’ the Law, Riding on the wind, Devil’s Child, Sinner, Crown of Horns, Invisible Shield για να φθάσουμε στα Turbo Lover, Victim of Changes και Painkiller. Και όλα αυτά, με ένα εκπληκτικό όπως πάντα Rob Halford (νομίζω ότι η βοήθεια που έπαιρνε από την κονσόλα ήταν περισσότερη από την αναγκαία καθώς η φωνήτου είναι σε καλή κατάσταση!) και τον Richie Faulkner να έχει αναλάβει σχεδόν ολόκληρο το κιθαριστικό μέρος, κυρίως τα σόλο και τον Andy Sneap (μέλος και παραγωγός) να περιορίζεται σε rhythm παίξιμο και λίγα σόλο. Έκλεισαν όπως συνηθίσουν να κλείνουν: Hellion, Electric Eye, Hell bent for leather με την απαραίτητη Harley και Livin after midnight
O ήχος και στα 3 συγκροτήματα ήταν πολύ καλός ενώ και οι 3 είχαν πολύ καλή απόδοση. Ήταν μια πραγματικά σπουδαία ημέρα με 3 τόσο μεγάλα ονόματα και τα 3 headliners, με τους Accept κάτω από τον καυτό ήλιο να παίζουν άψογα και δεν νομίζω να έφυγε κάποιος, έστω απλά ευχαριστημένος. Εκτός από το Alexander the Great, περιμέναμε να ακούσουμε και το The One You Love To Hate, αφού είχαμε μια μοναδική ευκαιρία με τους 2 τραγουδιστές να βρίσκονται στον ίδιο χώρο. Κρίμα. Λυπάμαι που δεν πρόλαβα να δω τους Saturday Night Satan.
Φωτογραφίες: Γιάννης Μπίθας
Κείμενο: Αλέξανδρος Ριχάρδος
22/7/24
Δημοσίευση σχολίου