Στις 22 Ιουλίου 1966 (ο Mayall πέθανε στις 23 Ιουλίου 2024!) κυκλοφόρησε το ιστορικό άλμπουμ Blues Breakers with Eric Clapton(Νο6 Μ.Βρετανία) με διασκευές από κλασικά αμερικάνικα blues (Otis Rush-All Your Love, Freddy King-Hide Away, Mose Allison, Robert Johnson) αλλά 5 συνθέσεις του Mayall. H παρέα Mayall, Clapton McVie και Flint ηχογράφησε ένα από τα καλύτερα, αν όχι το ΚΑΛΥΤΕΡΟ, blues άλμπουμ όλων των εποχών, φωτεινό σηματοδότη στην εξέλιξη και διαιώνιση του blues. Ο τίτλος του άλμπουμ στη Μ.Βρετανία είναι Beano από το περιοδικό με καρτούν που κρατάει ο Clapton. Η σχεδόν άμεση αποχώρηση του Clapton, φέρνει στη θέση του έναν άλλο μεγάλο Βρετανό κιθαρίστα, τον Peter Green με τον οποίον ηχογράφησε το A Hard Road(1967) εξ ίσου καλό άλμπουμ ενώ τον Ιανουάριο της ίδιας χρονιάς, κυκλοφόρησε το Ep All My Life με τον Paul Butterfield (περιέχει 4 τραγύδια, συνολικά).
Ακολούθησαν τα άλμπουμ Crusade (1967) σε παραγωγή του Mike Vernon, The Blues Alone (1967) με τον Keef Hartley στα ντραμς, Bare Wires (1968) με τους Mick Taylor κιθάρα, Chris Mercer και Dick Heckstall-Smith σαξόφωνα, Jon Hiseman (μετέπειτα Colosseum) ντραμς και τον μπασίστα Tony Reeves (Colosseum/Greenslade). Το 1968 κυκλοφόρησε το Blues from Laurel Canyon με τον Mick Taylor κιθάρα, Colin Allen ντραμς (ντραμς, μέλος των Zoot Money's Big Roll Band) και Stephen Thompson μπάσο με τον Peter Green να παίζει σε ένα κομμάτι, Empty Rooms (1970) στο πρώτο άλμπουμ του που έπαιξε συνθεσάιζερ, ενώ μπάσο παίζει ο Larry Taylor των Canned Heat, το USA Union(1970) όπου τον συνόδευσε ο κιθαρίστας Harvey Mandel, ο μπασίστας Larry Taylor κι ο βιολιστής Don "Sugarcane" Harrisγια να κλείσει αυτή η δισκογραφική αναφορά με το διπλό Back to the Roots(1971) όπου τον συνόδευσαν οι Eric Clapton, Harvey Mandel και Mick Taylor, Larry Taylor και Steven Thompson στο μπάσο, Keef Hartley και Paul Lagos ντραμς, Don "Sugarcane" Harris βιολί και Johnny Almond σαξόφωνο, φλάουτο.
O Mayall συνέχισε ακατάβλητος να κυκλοφορεί άλμπουμ, και ειδικά από το 1988 και μετά σχεδόν κάθε 2 χρόνια είχαμε και καινούργιο άλμπουμ. Θα ξεχωρίσω τα A Sense of Place (1990), Wake up Call (1993), Along the Ride (2001), 70th Birthday Concert (2003) με τη συμμετοχή των Buddy Whittington, Mick Taylor και Eric Clapton και Chris Barber τρομπόνι. Η αγάπη του για τη μουσική ήταν τέτοια που έως τα 88 χρόνια του, έδινε συναυλίες ενώ το 2022 κυκλοφόρησε το τελευταίο άλμπουμ του The Sun Is Shining Down.
O Mayall έχει εμφανιστεί 3 φορές στη χώρα μας, την πρώτη το καλοκαίρι του 1983 στο Λυκαβηττό, τη δεύτερη στο γήπεδο της Λ.Αλεξάνδρας το 1991 σε ένα αξέχαστο blues festival με Buddy Guy και Albert Collins και η τρίτη και τελευταία στις 5 Ιουλίου 1998 και πάλι στο Λυκαβηττό.
Ο John Mayall δεν ήταν απλά ένας καλός Blues μουσικός, ήταν ΜΙΑ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΣΧΟΛΗ όπου αποφοίτησαν με άριστα, μουσικοί σαν τους Eric Clapton, John Hiseman, Mick Taylor (οι Jagger και Richards του ζήτησαν να τους προτείνει κιθαρίστα για τη θέση του Brian Jones κι αυτός τον πρότεινε τον Mick Taylor), Jack Bruce, John McVie και τόσοι άλλοι που διαβάσατε πιο πάνω. Σε μια εποχή που έμπαιναν οι βάσεις του βρετανικού rock, o Mayall έκανε τη δική του συνεισφορά η οποία δεν περιορίστηκε στα ονόματα που διαβάσατε πιο πάνω, αλλά έκτισε με τη μουσική του τα θεμέλια του κλασικού rock. Εκείνο όμως που με θλίβει είναι ότι οι νέοι rock ακροατές ίσως να διαβάζουν το όνομα του και να μην μπορούν να αντιληφθούν το ΜΈΓΕΘΟΣ της προσφοράς του. Θα προσέξατε ότι οι περισσότερες φωτογραφίες, τον δείχνουν να παίζει κιθάρα αλλά εκείνο που τον έκανε να ξεχωρίσει ήταν ο ήχος του Hammond. σημαντικότητά του φαίνεται κι από το γεγονός ότι έγινε δεκτός κι από το αμερικάνικο κοινό, που είχε τη δική του blues σχολή, αρκετά διαφορετική από την αγγλική, με τον Joe Bonamassa να μιλά με τα θερμότερα λόγια για την συνεισφορά του. Κι αυτή η συνεισφορά του είναι η κληρονομία που άφησε πίσω του παρακολουθώντας τη σημερινή εξέλιξη του βρετανικού blues που ναι μεν βγάζει νέα ελπιδοφόρα ονόματα αλλά είναι φανερό ότι δεν μπορούν να σταθούν σε ευρύ επίπεδο. Κι όλα αυτά, στη Μ.Βρετανία, μια χώρα που γέννησε το rock , έχει clubs, sites και ραδιοφωνικούς σταθμούς που παίζουν Blues. Σημεία των καιρών.
Ο Mayall είχε τον τίτλο του «Νονού του βρετανικού Blues» καθώς ήταν μια από τις κινητήριες δυνάμεις του blues στη δεκαετία του 1960 στην Αγγλία κι επηρέασε την ανάπτυξη του rock. Ρωτήστε τους Cream, Led Zeppelin, Fleetwood Mac, Yardbirds και Rolling Stones που γεννήθηκαν από τις νότες των τραγουδιών του….
Ο τίτλος προέρχεται από το άρθρο του αγγλικού περιοδικού Classic Rock.
Την επόμενη Κυριακή: Μουσικά Video με τη συμμετοχή ηθοποιών (...και ελληνικά!)
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
28/7/24
Δημοσίευση σχολίου