Από τους Sampson στους Iron Maiden κι από εκεί, στην κορυφή του κόσμου. Μια «γεμάτη» καριέρα, διακοσμημένη με δεκάδες χρυσούς και πλατινένιους δίσκους, αθάνατα anthems και ένα metal icon που σεβόμαστε όλοι. Ο Paul Bruce Dickinson γεννήθηκε στις 7 Αυγούστου 1958 στο Worksop του Nottinghamshire από τους Sonia και Bruce. Η σύλληψή του έγινε πριν το ζευγάρι παντρευτεί, κάτι που έκαναν αμέσως μετά, με το ιστορικό της γέννησή του να γίνεται στίχος στου τραγούδι Born In '58 αλλά και να δίνει τον τίτλο στο τέταρτο προσωπικό του άλμπουμ, Accident of Birth(1997) . Αλλά όλα αυτά θα το δούμε πιο κάτω. Πριν ο μικρός Bruce κλείσει τα 6 χρόνια του, οι γονείς του είχαν αλλάξει πόλη τρεις φορές κι έτσι δεν μπόρεσε να κάνει φίλους. Πρώτη του μουσική εμπειρία η μεγάλη επιτυχία του Chubby Checker, Twist που το χόρευαν ο παππούς και η γιαγιά του. Ο πρώτος δίσκος που θυμάται ότι απέκτησε ήταν ο μικρός δίσκος των Beatles, She Loves You, που του το αγόρασε ο παππού τους! Προσπάθησε να παίξει με την ακουστική κιθάρα του πατέρα του, αλλά έκανε φουσκάλες στα δάχτυλα! Οι γονείς του ασχολούνταν με την αγορά και πώληση ακινήτων με τον μικρό Bruce να πηγαίνει δημοτικό στο Northamptonshire, έχοντας συνδεθεί πολύ με τον παππού και τη γιαγιά του. Εκεί, δέχτηκε bulling από τους μεγαλύτερους που τα περιέγραψε ως «σαν συστηματικά βασανιστήρια»!
ΚΑΛΩΣ ΗΛΘΕΣ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ ROCK
Εκεί, σ’ αυτό το σχολείο, άκουσε για πρώτη φορά το Child in Time και το πρώτο άλμπουμ που αγόρασε ήταν το In Rock των Deep Purple. Ακολούθησαν τα Aqualung-Jethro Tull, Tarkus των Emerson, Lake & Palmer και το πρώτο των Black Sabbath. Και δεν έφθαναν οι δίσκοι, ήλθε και η πρώτη συναυλία που ήταν αυτή των Wild Turkey, με τον πρώην μπασίστα των Jethro Tull, Glenn Cornick. Ακολούθησαν συναυλίες των Van der Graaf Generator και Arthur Brown, ικανές να κάνουν τον νεαρό Bruce να γίνει rock fan. Δεν άργησε να εκδηλώσει το ενδιαφέρον του να παίξει ντραμς για να καταλήξει στη θέση του τραγουδιστή. Εκείνη την εποχή που η μουσική τον κέρδισε, αποβλήθηκε ή καλύτερα εκδιώχθηκε από το σχολείο του, επειδή συμμετείχε σε μια φάρσα στην οποία φέρεται να κατούρησε στο δείπνο του διευθυντή!
Το 1976 τον βρίσκει στο Sheffield να είναι μέλος των Paradox, που μετά από πρόταση του Dickinson μετονομάζονται σε Styx, αγνοώντας ότι υπάρχει αμερικάνικο συγκρότημα με το ίδιο όνομα. Την ιστορία, την είπε κατά τη διάρκεια της προσωπικής του περιοδείας για την προώθηση του βιβλίου του What Does This Button Do? Στο θέατρο Παλλάς, στις 4 Νοεμβρίου 2019. Εννοείται ότι το μικρόφωνο που χρησιμοποιούσε στις πρόβες, το είχε αγοράσει ο ίδιος. Οι Styx δεν άργησαν να διαλυθούν ενώ τελειώνει το σχολείο παίρνοντας A στη Γλώσσα, Ιστορία και Οικονομικά! Χωρίς να έχει κατασταλάξει στο μυαλό του τι θέλει να κάνει, κατατάσσεται το στρατό για έξι μήνες, ενώ έπαιζε σε διάφορα συγκροτήματα. Η γνωριμία του με τον πολυοργανίστα "Noddy" White, που διέθετε PA (σ.σ. μικροφωνική, πολύ σημαντικό αυτό!) και με τον ντράμερ Steve Jones, σχηματίζουν τους Speed και για πρώτη φορά αρχίζει να συνθέτει! Οι Speed δεν κράτησαν πολύ και διαλύθηκαν με τον Dickinson να έχει αποφασίζει ότι θα συνεχίσει σαν τραγουδιστής. Διάβασε μια αγγελία στη Melody Maker για συγκρότημα που ζητούσε τραγουδιστή και χωρίς να χάσει χρόνο, ηχογραφεί ένα demo (σ.σ. σε κασέτα) και την στέλνει. Το συγκρότημα ονομαζόταν Shots και τον κάλεσαν να ηχογραφήσει σε …κανονικό studio το τραγούδι Dracula, που ήταν η πρώτη εμπειρία του. Το τραγούδι μπορείτε να το βρείτε στη 2πλή συλλογή του, The Best of Bruce Dickinson( 2001).
Οι Shots έπαιξαν σε όσες pubs τους καλούσαν, με τον Dickinson να κάνει την πρώτη του επαφή με το κοινό, όταν σε μια από τις εμφανίσεις τους, σταμάτησε ξαφνικά στη μέση ενός τραγουδιού και άρχισε να παίρνει συνέντευξη από έναν άνδρα στο κοινό, ο οποίος δεν τους έδινε σημασία! Οι υπόλοιποι θεατές, αντέδρασαν θετικά κι έτσι συνέχισε να βρίσκει τρόπους να κάνει κάτι παρόμοιο σε κάθε εμφάνισή τους. Συνήθεια που κράτησε για όλη την καριέρα του.
Η ΜΕΓΑΛΗ ΒΡΑΔΙΑ ΤΟΥ
Στην Pub Prince of Wales στο Gravesend του Kent, άλλαξε η ζωή του όταν μεταξύ των θαμώνων που είδαν τους Shots ήταν και Barry Graham γνωστός σαν Thunderstick) και Paul Samson των Samson, που εντυπωσιάστηκαν από την απόδοση του και του πρότειναν να αναλάβει το μικρόφωνο.
Αφού γνώρισε τον Paul Samson και τον Barry Purkis στο Prince of Wales, άρχισε να εμφανίζεται μαζί τους με πρώτη εμφάνιση στο Bishop's Stortford. Οι Samson είχαν ήδη κυκλοφορήσει το πρώτο άλμπουμ τους με τραγουδιστή τον κιθαρίστα Paul Samson που ήθελε έναν τραγουδιστή για να παίζει απερίσπαστος μόνο κιθάρα. Το πρώτο άλμπουμ τους ήταν το Survivors(1979) όπου στην επανέκδοσή του τα 7 bonus τραγούδια, είναι ηχογραφημένα με τη φωνή του Dickinson. Στην ουσία το Head On (1980) ήταν η πρώτη επίσημη δισκογραφική δουλειά μαζί τους, όπου κατά τη διάρκεια των προβών τους προέκυψε το όνομα Bruce Bruce όπου το είχε δανειστεί από το επεισόδιο Bruces sketch των Monty Python. Ο Dickinson αργότερα σχολίασε ότι δεν του άρεσε, αλλά θεώρησε ότι θα τον βοηθούσε στη σκηνική παρουσία και το αποδέχτηκε. Πάντως στη συνέχεια της καριέρας του, το απέρριψε. Με τους Samson ηχογράφησε και το Live at Reading '81 (1990) και αποδέχτηκε την πρόταση του Rod Smallwood να αντικαταστήσει τον Paul Di'Anno στους Iron Maiden. O Dickinson τους είχε δει live για πρώτη φορά στο Music Machine του Camden και είχε εντυπωσιαστεί, αισθανόμενος ότι ήταν το συγκρότημα που του ταίριαζε. Η τελευταία συναυλία του με τους Samson ήταν στο Reading Festival, όπου έπαιξαν την ίδια ημέρα με τους Iron Maiden, 24 Αυγούστου. Μετά την εμφάνισή τους, ο Dickinson προσεγγίστηκε από τον μάνατζερ των Iron Maiden, Rod Smallwood, ο οποίος του ζήτησε να κάνει ακρόαση για τη θέση του DiAnno.
H audition έγινε στο Hackney το Σεπτέμβριο του 1981 όπου έπαιξαν τα Prowler, Sanctuary, Running Free και Remember Tomorrow, για να ακολουθήσει η πρόσληψή του και να ηχογραφήσουν το Number of the Beast(1982). Το θηρίο είχε βρει τον καλύτερο! Μαζί τους έμεινε έως και το 1992 ηχογραφώντας 7 studio και 4 live (που κυκλοφόρησαν έως το 1992).
H ΠΑΡΕΞΗΓΗΣΗ
Το νέο δεν άργησε να ταξιδέψει στα γραφεία των μουσικών περιοδικών και εφημερίδων και βέβαια να γίνεται η παρεξήγηση ότι στους Iron Maiden έχει πάει ο Biff Byford, έχοντας μπερδέψει τη λέξη Samson με την Saxon!
Η ΓΝΩΜΗ ΤΟΥ ΓΙΑ ΤΟΥΣ IRON MAIDEN ΤΟΥ 1979
Ενδιαφέρον έχει η απάντηση που έδωσε ο Dickinson στην ερώτηση πως του φάνηκαν όταν είδε για πρώτη φορά τους Iron Maiden. Ο χρόνος γυρνάει πίσω στο 1979 όταν οι Iron Maiden άνοιγαν για τους Samson στο Music Machine στην Camden Str. του Λονδίνου και ο Dickinson εστίασε στην ερμηνεία του Paul Dianno.”Είχα ακούσει φήμες για το πόσο καλοί ήταν και σκέφτηκα ότι καλύτερα να τους δω. Όταν βγήκαν, σκέφτηκα: «Δεν έχω δει ποτέ τους Deep Purple, αλλά έτσι πρέπει έτσι θα πρέπει να ένιωθα αν τους έβλεπα στην ακμή τους, να ξεσηκώνει καταιγίδα. Εντυπωσιάστηκα πολύ από τη δύναμη της μπάντας, αλλά ένιωσα ότι τους άξιζε ένας καλύτερος frontman από τον Di’Anno. Ήταν εντάξει, αλλά δεν είχε πολλή ελαστικότητα στη φωνή του. Νόμιζα ότι η φωνή του είχε φτάσει μέχρι εκεί που μπορούσε να φτάσει», είπε ο Dickinson (από το Record Collectors)
ΑΝΟΙΓΟΝΤΑΣ ΤΑ ΦΤΕΡΑ ΤΟΥ
Από την εποχή που ηχογραφούσαν το Somewhere in Time(1986), ο Dickinson είχε αρχίσει να αποστασιοποιείται, με αφορμή τη χρήση synthesiser μπάσου και κιθάρας-κάτι που φάνηκε ακόμα περισσότερο στο Seventh Son of a Seventh Son, αλλά κι από το γεγονός ότι τους πρότεινε τα καινούργια τραγούδια τους να είναι ακουστικά!!!
H αποχώρηση του Adrian Smith στο στάδιο παραγωγής του No Prayer for the Dying(1990) και η αντικατάστασή του από τον Janick Gers (Gillan, White Spirit) , αφήνει ανεπηρέαστο, προς το παρόν τον Dickinson, που ήδη είχε κάνει ένα πρώτο βήμα στην προσωπική του καριέρα, ερμηνεύοντας τη σύνθεσή του Bring Your Daughter... to the Slaughter, στο soundtrack της ταινίας A Nightmare on Elm Street 5: The Dream Child.
Η πρόταση έγινε από τον Rod Smallwood ο οποίος ήξερε ότι η εταιρεία που χειριζόταν τα πνευματικά δικαιώματα, Zomba, έψαχνε να βρει ένα ξεχωριστό τραγούδι για την ταινία. Τα έξοδα ηχογράφησης και ο παραγωγός ήταν πληρωμένα! Εκείνη την εποχή, ο Gers ετοιμαζόταν να πουλήσει τον εξοπλισμό του με τον Dickinson να αντιδρά θετικά στην πρόταση του manager του και να ειδοποιεί τον Gers να μην πουλήσει τίποτε…μέχρι νεωτέρας. Αμέσως άρχισε να γράφει με τη βοήθεια του φίλου του Martin Connely το riff και τους στίχους του Bring your daughter για να μεταμορφωθεί στο τραγούδι που ξέρουμε με τη βοήθεια του Chris Tsagarides. Το τραγούδι συμπεριλήφθηκε στο soundtrack της ταινίας A Nightmare on Elm Street 5: The Dream Child μαζί με άλλα 9 τραγούδια, άσχετα μεταξύ τους (Samantha Fox, Romeo's Daughter,Kool Moe Dee, Hoodini , W.AS.P. κ.α. Το τραγούδι ξεχώρισε και οι υπεύθυνοι της Zomba, τον ρώτησαν αν είχε έτοιμα κι άλλα τραγούδια! Κι εκεί που ο Gers ετοιμαζόταν να πουλήσει τον εξοπλισμό του, βρέθηκε στο studio ηχογραφώντας τον πρώτο προσωπικό δίσκο του Dickinson. Εκείνο που ξεκαθάρισε πρώτα με τον εαυτόν του και μετά με τα μέλη που τον συνόδευσαν ήταν ότι δεν ήθελε να μοιάζει με Maiden, "να είναι αυθεντικό, να βγει από μέσα μας». Η μεγαλύτερη πίεση που δέχτηκε ήταν από τους δημοσιογράφους που σχεδόν κάθε ερώτησή τους, σχετιζόταν με το μέλλον του στους Iron Maiden. Οι ηχογραφήσεις του Tattooed Millionaire (1990 No 14 Μ.Βρετανία, Νο100 Αμερική), έγιναν πριν ξεκινήσουν οι Maiden τις ηχογραφήσεις για το No Prayer for Dying και μαζί του έπαιξαν οι Janick Gers κιθάρα, Andy Carr (3 Rivers)μπάσο και Fabio Del Rio (Jagged Edge) ντρας.
Εκείνο που ποτέ δεν χωνέψαμε είναι, πως 2 μέλη των Maiden, κάνουν παράλληλη καριέρα και μάλιστα με επιτυχία, αφού το Tattooed Millionaire μόνο στη Μ.Βρετανία του, ξεπέρασε τις 60.000 αντίτυπα. Με το πρώτο άκουσμα του άλμπουμ, ξεχωρίζει το ομότιτλο τραγούδι, (Νο18 Μ.Βρετανία) που αναφέρεται στον υπερβολικό τρόπο ζωής των rock stars, εστιάζοντας στον Vince Neil και στους Motley Crue και τον Dickinson να λέει ότι του »πήρε 3 λεπτά να το γράψει». Ο Dickinson έδωσε ζωή σε μια σύνθεση του David Bowie, που το 1972 ανέστησε την καριέρα των Mott the Hoople, το All the Young Dudes, για να βγάλει ακόμα τα Dive, Dive, Dive με την χαρακτηριστική εισαγωγή της σειρήνας στα υποβρύχια, με τους στίχους του να είναι εμπνευσμένοι από την πολεμική ταινία του 1958, Run Silent Run Deep με πρωταγωνιστές τους Clark Gable και Burt Lancaster και το Born in '58 με τη χρονολογία να αναφέρεται στην χρονιά γέννησης του Dickinson και οι στίχοι του αναφέρονται στα παιδικά του χρόνια που μεγάλωσε με τον παππού και τη γιαγιά του. Και δεν έφθανε όλο το μπέρδεμα με τους Dickinson-Gers να είναι μέλη των Iron Maiden και να ηχογραφούν εκτός συγκροτήματος, έχουμε και τον Steve Harris που του άρεσε το Bring Your Daughter... to the Slaughter και επέμενε οι Iron Maiden να το επαναηχογραφήσουν. Το συμπεριέλαβαν στο No Prayer for the Dying(1990) και είναι τοι μοναδικό Νο1 τραγούδι τους στο chart μικρών δίσκων στη Μ.Βρετανία.
Η ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ
Το Fear of the Dark(1992) ήταν το τελευταίο άλμπουμ του Dickinson με τους Iron Maiden και μετά την 6μηνη περιοδεία του, έφυγε για να αφοσιωθεί στην προσωπική του καριέρα, με τον Steve Harris να λέει "I really wanted to kill him."Τελευταία εμφάνιση μαζί με το Θηρίο ήταν στις 18 Αυγούστου 1993 και είναι καταγεγραμμένη στο video Raising Hell. Το1994 κυκλοφόρησε το δεύτερο άλμπουμ του Balls to Picasso με τη μεγάλη επιτυχία Tears of the Dragon που εξελίχθηκε σε signature song, έστω και μπαλάντα). Για τη δισκογραφία του, θα διαβάσετε πιο κάτω.
Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ
Το 1999, οι Adrian Smith και Dickinson επιστρέφουν στους Iron Maiden, μετά από συζητήσεις που πρωτοστάτησαν οι Rod Smallwood και Steve Harris που αρχικά είχε επιφυλάξεις για την επιστροφή του αλλά σκέφτηκε ότι τον ξέρουν τα καλά και τα κακά του κι έτσι τον Ιανουάριο του 1999, συναντήθηκαν στο σπίτι του Smallwood στο Brighton. Ήταν η πρώτη φορά που οι Dickinson Harris συναντιόντουσαν από το 1993. Αν και στην αρχή η ατμόσφαιρα ήταν ηλεκτρισμένη και δύο άντρες ήταν νευρικοί, σιγά σιγά η ατμόσφαιρα έφτιαξε και συμφώνησαν στην επιστροφή. Αναγκαστικά ο Blaze Bayle είδε την πόρτα της εξόδου, δεν συνέβη όμως το ίδιο με τον Gers με το συγκρότημα να παίζει με 3 κιθαρίστες. Μια κίνηση που εκτίμησαν οι fans, που μπορεί ποτέ έως τότε ο κιθαρίστας να είχε ιδιαίτερη θέση στην καρδιά τους, αλλά μόνο σαν κίνηση ήταν ζεστή και εκτιμήθηκε.
Η επιστροφή συνοδεύτηκε έφερε μια μικρή περιοδεία και το Μαϊο του 2000 το νέο άλμπουμ τους Brave New World, το πρώτο με τον Dickinson από το 1992. Η εμφάνιση στο Rock in Rio μπροστά σε 250.000 αφηνιασμένους θεατές, ήταν το κερασάκι στην τούρτα. Ακολούθησε η δισκογραφία που ξέρετε, με τελευταίο άλμπουμ το Senjutsu(2012).
Το 2005 με το συγκρότημα να βρίσκεται στην κορυφή, συμμετέχει στο Ozzfest, μαζί με τους Black Sabbath όταν η Sharon Osbourne μιλώντας σε φίλους και μέλη άλλων συγκροτημάτων, τους είπε να σαμποτάρουν τη συναυλία των Iron Maiden στο Hyundai Pavilion του San Bernardino της Καλιφόρνια, με τον Rod Smallwood να την επικρίνει. Ο Osbourne προσπάθησε να καθυστερήσει την τοποθέτηση του PA όπως και της μασκότ του συγκροτήματος, του Eddie, ενθαρρύνοντας τους δικούς του fans να τους πετάξουν αυγά, αναπτήρες και μπουκάλια! Όλα αυτά είχαν ξεκινήσει από κάποιες δηλώσεις του Dickinson, κατά των Ozzy και Black Sabbath, αλλά και του Ozzfest! Το …κακό συνεχίστηκε με τον Ozzy να λέει ότι …..ο κυματισμός της σημαίας της Μ.Βρετανίας κατά τη διάρκεια του Trooper ήταν ασέβεια προς τα αμερικανικά στρατεύματα, που εκείνη την εποχή πολεμούσαν μαζί με τους Βρετανούς στο Ιράκ. Αργότερα, σε ιδιωτική συζήτηση μεταξύ Harris και Ozzy σχετικά με το περιστατικό, ο μπασίστας των Maiden ζήτησε συγγνώμη για τα σχόλια του Dickinson, λέγοντας ότι τα λόγια του είχαν στρεβλωθεί.
ΠΕΤΑΕΙ ΠΕΤΑΕΙ Ο DICKINSON;
Τη δεκαετία του 90 ξεκίνησε να κάνει τα πρώτα μαθήματα αεροπλοΐας και σήμερα έχει άδειας πιλότου αεροπορικών μεταφορών. Πετούσε ως πιλότος με Boeing 757 στην ανενεργή βρετανική αεροπορική εταιρεία τσάρτερ Astraeus, η οποία το 2010, τον προσέλαβε ως διευθυντή μάρκετινγκ. Η εταιρεία εκμεταλλεύτηκε το όνομά του αλλά και τη διάθεση του για τα αεροπλάνα και με αυτόν τον τρόπο προώθησε τις υπηρεσίες της και την ασφάλεια μεταφορών της. Η Astraeus έκλεισε το Νοεμβρίου του 2011 κι ο Dickinson ανοίχτηκε επιχειρηματικά ξεκινώντας την Cardiff Aviation Ltd (Μαΐος 2012), δημιουργώντας 40 θέσεις εργασίας και σταδιακά τις αύξησε, με τον Dickinson να κάνει πτήσεις με Boeing 737. Στην περιοδεία του The Book of Souls, οδήγησε το Iron Maiden's Boeing 747-400, Ed Force One, ενώ κατάφερε να ξεφύθγει από το στενό κύκλο πτήσεων του συγκροτήματος και πιλοτάρισε αεροπλάνα με πτήσεις υψηλού προφίλ, όπως επιστροφή ομάδας Βρετανών πιλότων RAF από το Αφγανιστάν το 2008, 200 Βρετανών πολιτών από τον Λίβανο κατά τη διάρκεια της σύγκρουσης Ισραήλ/Χεζμπολάχ το 2006 και το 180 εγκλωβισμένων παραθεριστών από την Αίγυπτο μετά την κατάρρευση της XL Airways UK τον Σεπτέμβριο του 2008! Την πρώτη φορά που πιλοτάρισε το Boeing 757 των Iron Maiden, που ονομάστηκε Ed Force One ήταν κατά τη διάρκεια της Somewhere Back in Time 2008-09, όπου μετέφερε τον εξοπλισμό τους. Πέταξε ξανά το Ed Force One για την Final Frontier World Tour(2011) . Κλείνω τις πτητικές ικανότητές του με την ένταξή του στην Ομάδα Great War, η οποία αναπαριστά τις αεροπορικές μάχες του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου σε αεροπορικές εκθέσεις σε όλο το Ηνωμένο Βασίλειο.
Όμως η πιο σημαντική διάκριση που έλαβε ήταν το 2019, που ανακηρύχθηκε επίτιμος πολίτης της πόλης του Σεράγεβο, όπου δεν δίστασε να παίξει στην υπό πολιορκία πόλη, το 1994. Σύμφωνα με τον δήμαρχο της πόλης, «η άφιξή του στο Σεράγεβο ήταν μια από τις στιγμές που συνειδητοποιήσαμε ότι θα επιβιώσουμε, ότι η πόλη του Σεράγεβο θα επιβιώσει, ότι η Βοσνία και Ερζεγοβίνη θα επιβιώσει». Το ντοκιμαντέρ Scream for Me Sarajevo(2016), εξιστορεί την συναυλία στην περικυκλωμένη πόλη, ενώ η συναυλία κυκλοφορήσε με τίτλο Scream for Me Sarajevo: A Story of Hope in a Time of War(2001)
SCREAM FOR ME SERAJEVO
Η περιπετεια του στη Βοσνία, ξεκίνησε το 1994 όταν του τηλεφώνησε ένας αξιωματούχος του OΗΕ στη Βοσνία και τον ρώτησε αν ήθελε να πάει να δώσει μια συναυλία στο υπό, πολιορκία Σεράγιεβο. «Ναι, γιατί όχι» ήταν η απάντησή του κι άρχισε να ρωτάει τους μουσικούς που έπαιξαν στο Skunkworks, αν ήθελαν να τον συνοδεύσουν (Alex Dickson κιθάρα, Chris Dale μπάσο και Alessandro Elena ντρμας). Η άφιξη στην πόλη του Σεράγεβο έγινε αφού πρώτα ταξίδεψαν με ένα στρατιωτικό όχημα και μετά έπρεπε να μπουν προσρκτικά στην πόλη, αφού στους γύρω λόφους ήταν ελεύθεροι σκοπευτές. Εννοείται ότι υπήρχε έλλειψη φαγητού, ηλεκτρικού και νερού και όλων των ανέσεων που συνοδεύουν έναν rock star αλλά κανέναν δεν τον ενδιέφερε κάτι τέτοιο, με το προσδόκιμο ζωής των πολιτών να εξαρτάται από τους ελεύθερους σκοπευτές.
ΓΡΑΦΕΙ ΚΑΙ ΒΙΒΛΙΑ
Δεν χωράει αμφιβολία ότι ο Dickinson είναι ΠΟΛΥ παρά πάνω από ένας καλός τραγουδιστής των Iron Maiden. To 1986 ξεκίνησε να γράφει το πρώτο του βιβλίο όπου το ονόμασε The Adventures of Lord Iffy Boatrace(1990) και λόγω της επιτυχίας του, κυκλοφόρησε και τη συνέχει, Missionary Position (1992). Και από τη συγγραφή βιβλίων, εύκολα μεταπήδηξε στο σενάριο όπου συνυπέγραψε το σενάριο της ταινίας του Julian Doyle, Chemical Wedding,. Το 2017 κυκλοφόρησε τα απομνημονεύματα του, με τίτλο What Does This Button Do? Όπου για την προώθησή του, πέρασε κι από την Αθήνα Dickinson όπου σε ένα κατάμεστο Παλλάς,(χωρητικότητα 1.300 θέσεις) παρουσίασε το βιβλίο του και απάντησε σε ερωτήσεις του κοινού.
ΝΙΚΗΣΕ ΤΟΝ ΚΑΡΚΙΝΟ
Μπορεί η αναφορά να γίενται μέσα σε λίγες γραμμές, αλλά το νόημα της είναι τεράστιο, τόσο για τον ίδιο όσο και για τους άλλους μαχητές της ασθένειας. Το 2015 κατά τη διάρκεια μιας απλής εξέτασης, διαγνώστηκε με καρκινικό όγκο που ανιχνεύτηκε στο πίσω μέρος της γλώσσας του, στον οισοφάγο . Υποβλήθηκε χημειοθεραπείας και ακτινοθεραπείας για 7 εβδομάδες και ανάρρωσε πλήρως γιατί τον βρήκε στα πρώτα στάδια του.
ΑΘΗΝΑ, 16 ΙΟΥΛΙΟΥ 2022
Μιλώντας στο περιοδικό Kerrang, o Bruce Dickinson παραδέχτηκε ότι έχασε τη ψυχραιμία του κατά τη διάρκεια της συναυλίας των Iron Maiden στην Αθήνα, στις 16 Ιουλίου 2022 στο ΟΑΚΑ και χαρακτήρισε ένα fan ως «Έλληνα μουνί» και «γαμημένο κόκορα» επειδή άναψε φωτοβολίδα ("Greek cunt" και "fucking cocksucker"). Σύμφωνα με το περιοδικό, ο Dickinson είδε αμέσως τη φωτοβολίδα και αντέδρασε αμέσως, ανησυχώντας ότι ο καπνός από τη φωτοβολίδα θα επηρέαζε αρνητικά τη φωνή του, βρίζοντας τον με το υπολοίπου συγκρότημα να συνεχίζει να παίζει αλλά με τον Dickinson εκτός χρόνου και μη συγχρονισμένος με τους υπόλοιπους. Εκείνο που είπε στη συνέντευξή του είναι ότι θα έπρεπε να περιοριστεί μόνο στο cunt κι να μην αναφέρει την…εθνικότητα. «Έχασα την ψυχραιμία μου, γιατί ήταν έτσι ... Αυτή η δραστηριότητα που κάνει μια πολύ μικρή μειοψηφία είναι τόσο εγωιστική και ενοχλητική. Στην πραγματικότητα, δεν αφορά το κοινό και οι άνθρωποι γύρω τους, έχουν ένα εξαιρετικά τοξικό πράγμα που πετάει φωτιές και καπνό, ίσως γιατί έτσι αυτός που το κρατάει νιώθει σημαντικός είχε πει στον Σάκη Φράγκο σε συνέντευξή του το 2023.
ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΓΙΝΕΙ ΑΛΛΑΓΕΣ ΣΤΟΥΣ IRON MAIDEN
Ο Bruce Dickinson ρωτήθηκε γιατί πιστεύει ότι δεν έχουν γίνει αλλαγές στο lineup των Iron Maden, από τότε που αυτός και ο κιθαρίστας Adrian Smith επανήλθαν στο συγκρότημα το 1999 κι απάντησε: «Νομίζω ότι όλοι έχουμε μεγαλώσει αρκετά για να εκτιμήσουμε ότι ήμασταν τυχεροί που παίζουμε στους Iron Maiden. Αυτό που ενόχλησε τον Adrian, και εμένα σε κάποιο βαθμό, ήταν αυτή η ιδέα ότι ήμασταν μια ομοιογενής σταγόνα, ένα ενιαίο τετράγωνο σκυροδέματος. O Adrian επαναστάτησε ενάντια σε αυτό. Ούτε εμένα μου άρεσε ιδιαίτερα η ιδέα. Θέλαμε να έχουμε μια ανεξαρτησία. Κάναμε ότι κάναμε και επανενταχθήκαμε. Οι μεταξύ μας σχέσεις είναι σχέσεις ενηλίκων, μιλάμε ειλικρινά μεταξύ μας. Όλοι έχουμε τις δύσκολες ημέρες αλλά ξέρουμε να τις ξεπερνάμε. Ένας τσακωμός που μπορεί να συνέβαινε στα μέσα της δεκαετίας του 80, μπορεί να ήταν καταστροφικός για το συγκρότημα. Τώρα ξεπερνιέται εύκολα. «Είμαστε μέλη ενός πετυχημένου συγκροτήματος και με εξαίρεση τους κιθαρίστες Dave Murray και Adrian Smith, που ζούσαν στον ίδιο δρόμο από παιδιά, οι υπόλοιποι δεν γνωριζόμαστε. Δεν θα είχα γνωρίσει ποτέ τον Nicko McBrain ούτε τον Steve Harris. Τι είναι αυτό που μας ενώνει; Οι Iron Maiden!
Η ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ
TATTOOED MILLIONAIRE (1990)
Δύσκολο να γίνει κατανοητό στους νεώτερους, πως περιμέναμε αυτό το άλμπουμ κι ακόμα πιο δύσκολο να μεταφέρω τις σκέψεις που κάναμε για το πώς θα ακούγεται. «Σαν Maiden”, “πιο σκληρό από Maiden, με thrash στοιχεία» κι άλλα παρόμοια ακουγόντουσαν στις παρέες, ώσπου το ακούσαμε και καταλάβαμε ότι ο Bruce έκανε μια hard rock/pop (συγγνώμη αλλά έτσι είναι) προσέγγιση, κρατώντας μεγάλη απόσταση από τον ήχο του προηγούμενου συγκροτήματός του. ΚΑΙ ΚΑΛΑ ΕΚΑΝΕ, δείχνοντας μια άλλη εντελώς διαφορετική πλευρά του εαυτού του. Πάντως κατάφερε στις προσωπικές συναυλίες του να βγάλει 3 δικά του hits (Tattooed Millionaire, Born in '58, Dive! Dive! Dive! Αλλά και την πολύ καλή διασκευή του στο All the Young Dudes(Mott the Hoople) που να βρίσκονται στο set list των συναυλιών του.
Αλέξανδρος Ριχάρδος
BALLS TO PICASSO (1994)
Σίγουρα το Balls to Picasso δεν ήταν το άλμπουμ που θα περίμενε να ακούσει ο μέσος Iron Maiden οπαδός, αφού η σχέση του με την (πρώην τότε) μπάντα του Dickinson δεν εντοπίζεται πουθενά. Διαφορετική προσέγγιση της μουσικής, διαφορετικός ήχος, εντελώς άλλος ήχος και γενικότερα ένας Dickinson που δεν είχε σχέση με αυτόν που γνωρίζαμε και είχαμε μάθει. Μην ξεχνάτε βέβαια ότι βρισκόμαστε στo 1994 και το κλασσικό metal πασχίζει και με πολύ κόπο βρίσκει πλέον τον δρόμο του προς τα μεγάλα ακροατήρια, κακομαθημένο από τα 80s όπου και είχε σαρώσει. Με την απόφαση του o Dickinson να φύγει από τους Maiden όφειλε και ήταν υποχρεωμένος να κάνει κάτι διαφορετικό και αυτό ακριβώς έκανε. Πραγματικά δεν ξέρω αν δεν ήταν μέλος στα πλέον πετυχημένα χρόνια του μεγαλύτερου metal συγκροτήματος, πόσος κόσμος θα είχε δώσει τόσο μεγάλη σημασία σε αυτό το άλμπουμ. Πάντως είναι δεδομένο ότι το 90% των ανθρώπων που ασχολήθηκαν μαζί του το έκαναν λόγω του παρελθόντος του δημιουργού του. Σε διαφορετική περίπτωση και αν μιλούσαμε για έναν πρωτοεμφανιζόμενο καλλιτέχνη, μάλλον σήμερα ελάχιστα θα το μνημονεύαμε. Η μουσική βιομηχανία έτσι δουλεύει όμως. Το Balls to Picasso λειτουργεί ως ξεκάθαρος προπομπός του Skunkworks για όσους «ακούνε», απλά έχει μια πιο ξεκάθαρη straight rock αισθητική που μπορεί να θολώνει λίγο τα νερά, και φυσικά έχει το υπέροχο “Tears of the dragon” που κάνει τόσο πολύ αίσθηση ώστε να υπερκαλύπτει όλα τα υπόλοιπα τραγούδια και η αλήθεια να λέγεται, αν περιμένεις να ακούσεις κάτι σε μια συναυλία του Dickinson μέσα από εδώ, μόνο αυτό είναι που θα απαιτήσεις. Τα Shoot all the clowns, Cyclops , Laughing in the hiding bush είναι καλά, αλλά δεν είναι αρκετά ώστε να μιλήσουμε, με το χέρι στην καρδιά, για ένα all time classic άλμπουμ, αυτά θα έρθουν λίγο αργότερα στα χρόνια του Accident of birth και μετά.
Δημήτρης Σειρηνάκης
SKUNWORKS (1996)
Να και το Skunkworks με το οποίο, θα πέσει γενικά ένα κράξιμο στον φίλο μας εδώ. Ε δεν
είναι και παράλογο, αφού ο Dickinson θέλει (και καλά κάνει ο άνθρωπος) να εξερευνήσει μουσικά μονοπάτια αρκετά διαφορετικά και πολύ σύγχρονα για εκείνα τα χρόνια. Άλλωστε αν ήθελε να παίζει σαν τους Maiden θα καθόταν σε αυτούς, έτσι δεν είναι; Το αν εμάς μας αρέσει ή όχι το άλμπουμ και ο alternative και λίγο grunge ήχος του, αυτό φίλοι μου είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο. Το θέμα είναι πως καλλιτέχνες σαν τον Dickinson είναι καθιερωμένοι στην συνείδηση όλου του κόσμου με έναν συγκεκριμένο ήχο και νοοτροπία. Όταν αυτό το αλλάζεις, και οι παλιοί οπαδοί σου εξαιρετικά δύσκολα θα το αποδεχτούν, αλλά και αυτοί που δεν γούσταραν ότι έκανες με τους Maiden μέχρι χτες, πάλι σε έχουν εξ’ ορισμού στην απέξω. Άρα; Πρέπει συνειδητοποιημένα να κάνεις το μετέωρο βήμα και όπου σε βγάλει. Προσωπικά αυτό το ρίσκο το θαυμάζω. Τον Dickinson όμως, το Skunkworks δεν τον έβγαλε πουθενά. ‘Ή όχι; Η αλήθεια είναι πως τον έκανε στο τέλος να μαζέψει τον εγωισμό του, να φάει στα μούτρα μια αποτυχία, αρκετό κράξιμο και να τον επαναφέρει σε αυτό που κάνει καλύτερα. Στον δρόμο που οδηγεί στο Accident of birth μόλις ένα χρόνο αργότερα, και από εκεί και πέρα τα υπόλοιπα είναι ιστορία.
Δημήτρης Σειρηνάκης
ACCIDENT OF BIRTH (1997)
Σκέψου πως όταν κυκλοφόρησε το Accident Of Birth το καλοκαίρι του 1997, οι Iron Maiden είχαν ήδη κυκλοφορήσει το X- Factor, ενώ την επόμενη χρονιά θα έβγαζαν το
Virtual XI. Οι συγκρίσεις ήταν αναπόφευκτες και παρόλο που δεν είχε τοποθετηθεί ανοιχτά επί του θέματος, μπορούσες πολύ εύκολα τον Bruce Dickinson να έχει αυτό το
σαρδόνιο χαμόγελο στο πρόσωπό του, όταν οι fans του έλεγαν τη γνώμη τους. Απόλυτα δικαιολογημένα βέβαια, καθώς το Accident Of Birth που σηματοδότησε την επιστροφή του Bruce στο παραδοσιακό metal (έχοντας στο πλευρό του τον παλιόφιλο από τους Maiden, Adrian Smith) ήταν ένα από τα καλύτερα metal albums όλων των εποχών, γεμάτο
από αριστουργηματικά κομμάτια όπως το ομώνυμο αλλά και τα Starchildren, Darkside Of Aquarius, Man Of Sorrows, Road To Hell και Omega μεταξύ άλλων. Και η συνέχεια για τον Bruce, θα ήταν ακόμα καλύτερη και πιο δημιουργική!
Δημήτρης Συμελιάδης
THE CHEMICAL WEDDING (1998)
Μετα από τις περιπέτειες με τα προηγούμενα άλμπουμ και το ύφος τους, ο Dickinson έχει επιστρέψει στα μονοπάτια του heavy metal με το Accident of birth και φυσική του συνέχεια το 1998 με The Chemical Wedding’ μαζί με τον Adrian Smith στο πλάι του. Ευτυχώς είναι αρκετά έξυπνος ώστε να μην προσπαθεί να ανταγωνιστεί ηχητικά και μουσικά την προηγούμενη του μπάντα, (βλέπε περίπτωση γελοιότητας K.K. Downing) και έχοντας το δικό του metal μουσικό στυλ, τα καταφέρνει πολύ καλά, συσπειρώνει ξανά ένα μεγάλο μέρος των οπαδών του πίσω, οι οποίοι όμως ζητάν το reunion με τους Maiden. Υπάρχει και η συνεργασία με τον Rob Halford και αν δεις λίγο ψυχρά την όλη φάση, καταλαβαίνεις πως και στις δυο περιπτώσεις οι δρόμοι, τα έργα και οι ημέρες και των δύο είναι ταυτόσημα. Αποχώρηση, γκρίνια, πειραματισμοί σε διαφορετικά μουσικά μονοπάτια, αποτυχία, ταυτόχρονη αποτυχία και των συγκροτημάτων με τους αντικαταστάτες τους, επιστροφή στο heavy metal με τα προσωπικά τους σχήματα, τράβηγμα αυτιού από τους manager και τέλος reunion γιατί το πράμα δεν πάει άλλο με Maiden χωρίς Dickinson και Priest χωρίς Halford. To The chemical wedding είναι ένα μεστό και καλό άλμπουμ, που χαίρει ιδιαίτερης εκτίμησης από τους οπαδούς και γνώρισε επιτυχία. Όχι όμως τέτοια που να μην επιφέρει και επιβάλει, ένα χρόνο αργότερα την επιστροφή του Dickinson στους Iron Maiden και ο πλανήτης του heavy metal να αρχίσει να γυρίζει φυσιολογικά ξανά, ευτυχώς για όλους μας.Δημήτρης Σειρηνάκης
TYRANNY OF SOULS (2005)
Ο Bruce Dickinson επέστρεψε με το Tyranny of Souls μετά από επτά χρόνια απουσίας από τις προσωπικές του δουλειές, καθώς, από το 1999, ο τραγουδιστής είχε επανασυνδεθεί με τους Iron Maiden και κυκλοφόρησε μαζί τους τα Brave New World (2000) και Dance of Death (2003). Στο Tyranny of Souls” συνεργάστηκε ξανά με τον παραγωγό και κιθαρίστα Roy Z, ο οποίος του έστειλε ιδέες για riff καθώς ο Bruce περιόδευε με τους Maiden, ενώ ο τραγουδιστής πρόσθεσε μελωδίες και στίχους. Το άλμπουμ, καθόλα αξιολογότατο, βαράει αλύπητα, έχοντας λάβει την δέουσα παραγωγή και παρέχοντας τον κεντρικό ρόλο στα φωνητικά του Dickinson. Από τα δέκα τραγούδια που το απαρτίζουν, κορυφαία είναι ( σε αντίστροφη μέτρηση) τα Soul Intruders, River of No Return, Power of the Sun και Navigate the Seas of the Sun (ένα από τα προσωπικά μου αγαπημένα του Bruce), που ξεχωρίζουν για τη δυναμική και τη μελωδία τους, αποδεικνύοντας το ταλέντο του Dickinson να δημιουργεί εξαιρετική μουσική και έξω από τους Iron Maiden. Δυστυχώς αυτό δεν μεταφράστηκε σε επιτυχία στα charts, καθώς το Tyranny of Souls έφτασε μέχρι το Νο 65 στα βρετανικά charts (η χαμηλότερη επίδοση του εκεί) καθώς και στο αμερικάνικο νο. 180 (καλύτερα μόνο από το Balls to Picasso(1994), που πήγε στο χαμηλότερα στο Νο185).
Κώστας Τσιρανίδης
MANDRAKE PROJECT (20024)
19 χρόνια αναμονής για το καινούργιο προσωπικό άλμπουμ του ήταν πολλά, αλλά καμία φορά, αξίζει να μένεις με την προσμονή, γιατί η πραγματικότηατ είναι σκληρή. Ο χρόνος είναι αδυσώπητος, δεν συγχωρεί και εμφανίζει όλες τις αδυναμίες που ξεπηδούν η μια μετά τηνάλλη. Τα 10 κομμάτια του Mandrake Project(Νο3 Μ.Βρετανία, Νο 176 Αμερική, Νο1 Γερμανία), προσπαθούν αλλά δεν μπορούν να ξεκολλήσουν από τη μετριότητα και μετά από μερικές ακροάσεις, περνούν στη λήθη. Κι από αυτά τα 10, ξεχωρίζουν (με δυσκολία) τα Afterglow of Ragnarok, Many Doors to Hell, Rain of the Graves που μετά το δεύτερο, τρίτο άκουσμα, ούτε αυτά τα 3 θα μπαίναν στα άλλα προσωπικά του άλμπουμ (εκτός του Skunkworks!)
Αλέξανδρος Ριχάρδος
ALIVE IN STUDIO A (1995)
Έχοντας ήδη δύο κυκλοφορίες στο ζωνάρι του, τα Tattooed Millionaire(1990) και Balls to Picasso (1994), o Bruce ξαναμπαίνει στο στούντιο αλλά όχι για κάποιο νέο άλμπουμ, μα για ένα … live! Δεν περιλαμβάνει νέα τραγούδια, αλλά επανεκτελέσεις από τα πρώτα του σόλο άλμπουμ με τη νέα του μπάντα, η οποία αργότερα ηχογράφησε το Skunkworks (1996). Το πρώτο CD ηχογραφήθηκε ζωντανά στα Metropolis Studios στο Λονδίνο, ενώ το δεύτερο αποτελείται από ζωντανές ηχογραφήσεις στο θρυλικό Marquee Club.
Το εγχείρημα αυτό προοριζόταν αρχικά να μεταδοθεί ζωντανά σε ραδιοφωνικό σταθμό των ΗΠΑ, με το άλμπουμ προοριζόταν για περιορισμένη κυκλοφορία. Ωστόσο, η δισκογραφική εταιρεία το προώθησε ως νέο υλικό, κάτι που δυσαρέστησε τον Dickinson. Παρά τη δυναμική παρουσία της μπάντας, το άλμπουμ απλά μένει στο πλαίσιο των … επανεκτελέσεων, λειτουργώντας σαν μία σύσταση της νέας μπάντας προς το κοινό. Τα φωνητικά του Dickinson ξεχωρίζουν, αποδεικνύοντας την ικανότητά του να αποδίδει δυναμικά και στα μέσα της δεκαετίας του '90. Παρόλο που οι ζωντανές εκτελέσεις είναι δυνατές, το άλμπουμ θεωρείται μη αναγκαίο στην καριέρα του κάτι που αντικατοπτρίστηκε και στα βρετανικά charts, καθώς το Alive in Studio A έμεινε στο φτωχό No 96.
Κώστας Τσιρανίδης
SCREAM FOR ME BRAZIL (1999)
Με την κυκλοφορία του Scream For Me Brazil ο Dickinson, σηματοδοτεί τη διακοπή της
προσωπικής του καριέρας και την επάνοδό του στους Βρετανούς Θεούς. Το άλμπουμ ηχογραφήθηκε στο São Paulo με τη συμμετοχή των Adrian Smith και Roy Z κιθάρες, Eddie Casillas μπάσο και David Ingraham ντραμς και εστιάζει στα κομμάτια Chemical Wedding (7 από τα 12 του άλμπουμ) και 3 από την εποχή του στους Iron Maiden, τα Powerslave, 2 Minutes to Midnight και Flight of Icarus.
Για την ιστορία τα άλλα 3 είναι τα Jerusalem, Taking the Queen και Tattooed Millionaire. Ερμηνευτικά ο Dickinson βρίσκεται σε ένα πολύ καλό επίπεδο me εκτελέσεις των κομματιών στην πλειοψηφία τους ακολουθούν πιστά την studio εκδοχή τους, με το άλμπουμ να
σηματοδοτεί το τέλος της πρώτης και καλύτερης περιόδου της καριέρας του.
Δημήτρης Τσουγκράνης
SCREAM FOR ME SERAJEVO (2018)
Αν και δεν αποτελεί μέρος της «δισκογραφίας» του Bruce, το εν λόγω ντοκουμέντο που κυκλοφόρησε 24 ολόκληρα χρόνια μετά τα γεγονότα που εξιστορεί, αποτελεί, αν μη τι άλλο, τεκμήριο της βίαιης ιστορίας του πολέμου στην Βοσνία και πως η καλλιτεχνική έκφραση, με όλους τους μετέχοντες, μουσικούς και κοινό, πάλεψε να μείνει ζωντανή μέσα σε αυτή την κόλαση. Το Scream for Me Sarajevo αφηγείται την απίστευτη ιστορία του Bruce όταν το 1994, εν μέσω πολιορκίας, πραγματοποίησε μια συναυλία στην πρωτεύουσα της Βοσνίας, Σεράγεβο. Υπό συνεχή πυρά και βομβαρδισμούς, δύο μέλη του ΟΗΕ έπεισαν τον Dickinson να παίξει για τους πολίτες της πόλης.
Η ταινία αυτή καταγράφει τις καταστάσεις πριν, κατά τη διάρκεια και μετά τη συναυλία, αναδεικνύοντας τις δυσκολίες του πολέμου και τη δύναμη της μουσικής. Παρά τον κίνδυνο, ο Dickinson με την μπάντα του ταξίδεψαν στο Σεράγεβο και έπαιξαν για ανθρώπους που ρίσκαραν τη ζωή τους για να παρακολουθήσουν τη συναυλία. Το εξαιρετικό μοντάζ, οι συγκλονιστικές μαρτυρίες από κατοίκους και μέλη του ΟΗΕ, τα τραγούδια του Dickinson και τα συναισθηματικά σύγχρονα πλάνα της μπάντας σε συναντήσεις με άτομα που συμμετείχαν στην εκδήλωση, καθιστούν το “Scream for me Sarajevo” μία εξαιρετικά ανθρώπινη δημιουργία, όπου πρωταγωνιστικό ρόλο έχουν η ανθεκτικότητα και το χιούμορ των κατοίκων του Σεράγεβο, οι οποίοι, παρά την καταστροφή, αγκάλιασαν τη μουσική ως μορφή αντίστασης. Ο Dickinson δεν προβάλλεται ως ήρωας, αντιθέτως… οι πραγματικοί ήρωες είναι όσοι ρίσκαραν τη ζωή τους για να ζήσουν μια στιγμή κανονικότητας.
Κώστας Τσιρανίδης
ΚΙ ΑΛΛΕΣ ΣΟΛΟ ΗΧΟΓΡΑΦΗΣΕΙΣ
Τον Ιούλιο του 1989 πήρε μέρος στην ηχογράφηση του Smoke on the Water, όπου όλα τα έσοδα προσφέρθηκαν στο λαό της Αρμερίας που δοκιμάστηκε το 1988 από ισχυρό σεισμό. Το 1992 ηχογράφησε μαζί με τον Mr. Bean (Rowan Atkinson) την παλιά επιτυχία του Alice Cooper, Elected. Τους συνόδευσαν μέλη των Skin. To 2000 τραγούδησε το Into the Black Hole στο άλμπουμ των Ayreon, Universal Migrator Part 2: Flight of the Migrator, ενώ λίγο, αργότερα, τραγούδησε μαζί με τον Rob Halford, το The One You Love to Hate (υπάρχει στο άλμπουμ των Halford, , Resurrection). Παρ΄όλο που το κομμάτι ήταν πολύ καλό και η συνεργασία των μεγάλων τραγουδιστών, μοναδική, δεν έγινε επιτυχία. To 2005 τραγούδησε το Beast in the Light στο άλμπουμ Execution, των Βραζιλιάνων Tribuzy.
O BRUCE DICKINSON KAI OI MONTY PYTHON
Κλασικός fan των Monty Python, δεν έχασε την ευκαιρία το 2009 να εμφανιστεί στο ντοκιμαντέρ Almost the Truth (Lawyers Cut), ενώ ηχογράφησε μια νέα εκδοχή του Brian’s song για την ταινία Life of Brian.
O BRUCE DICKINSON ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
Η πρώτη εμφάνιση του στην χώρα μας έγινε κατά τη διάρκεια του Rockwave του 1997 και στις 11 Ιουλίου στο γήπεδο του Απόλλωνα, όπου μοιράστηκε τη σκηνή μαζί με τους
Megadeth, Grip Inc., Rotting Christ, Dark Nova και The Sisters of Mercy. Χαρακτηριστική ήταν και η συμμετοχή ενός ακόμα πρώην Maiden, του Adrian Smith στην κιθάρα.
Στις 12 Δεκεμβρίου 1998 τον ξανά βλέπουμε με την Chemical Wedding"Tour στο κλειστό μπάσκετ Περιστερίου) και την επομένη, 13 Δεκεμβρίου στο Ιβανώφειο στη Θεσσαλονίκη.
Στις 21 Ιουλίου 2002 παίζει στο Λυκαβητό στην Air Raid European tour, ενώ στις 4 Νοεμβρίου 2019, παρουσιάζει το βιβλίο του What does the button do? Σε ένα γεμάτο Παλλάς, στην Αθήνα.
Την άλλη Κυριακή: Τραγούδια που έγιναν ποδοσφαιρκοί ύμνοι και συνθήματα
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
14/7/24
Δημοσίευση σχολίου