Σήμερα, θα ταξιδέψουμε λίγο μετά το millenium όπου η αυγή του ταξιδιού μου στον επαγγελματικό τομέα με βρίσκει να κάνω καθημερινά την διαδρομή Δάφνη - Παιανία και αντίστροφα με ότι μεταφορικό μέσον είναι διαθέσιμο για την εποχή. Με το μετρό να φτάνει μέχρι την Εθνική Άμυνα, η πρωινή διαδρομή συνεχίζεται με λεωφορείο αλλά και με ραδιοφωνική παρέα από τον δημοτικό σταθμό του Ηρακλείου ο οποίος παίζει μεταλλικές μπαλάντες όλο το βράδυ, μέχρι τις οκτώ το πρωί. Μοναδικό, υπερπολίτιμο ψυχικό στήριγμα που με "ντοπάρει" μέχρι την άχαρη προσγείωση στον ρεαλισμό της δύσκολης δουλειάς. Κάπως έτσι ανακαλύπτω την συλλογή The ballads από τον ξανθομάλλη, άγνωστο τότε για εμένα, Γερμανό κιθαρίστα Axel Rudi Pell ο οποίος είναι μάστορας της τρυφερότητας! Η απόκτηση στην συνέχεια του τρίτου του ολοκληρωμένου δίσκου με την ονομασία Eternal Prisoner μου φανερώνει και τις υπόλοιπες αρετές αυτού του τόσο αγαπημένου μου καλλιτέχνη.
Η πίστη και η έμπνευση από τα έργα του τεράστιου Ritchie Blackmore ήταν κάτι που δεν έκρυψε ποτέ του ο συμπαθής Axel Rudi Pell. Σε κάθε του δουλειά θέλησε να τιμήσει τον μεγάλο δάσκαλο είτε με τραγούδια που τον φωτογράφιζαν είτε με διασκευές δικών του κομματιών προσθέτοντας όμως και μια δικιά του μικρή ιδέα στην αυθεντική συνθετική τελειότητα. Η εναλλαγή τραγουδιστών ήταν ένα "χούι" του Blackmore ιδίως επί ημερών Rainbow αλλά και μια αφορμή για να πατήσει ο Pell και να φέρει τον γυρολόγο Jeff Scott Soto (Malmsteen, Talisman, Eyes) για πρώτη φορά πίσω από το μικρόφωνο το 1992. Έχοντας στο πλευρό του το πιστό του φιλαράκι Volker Krawczak (μπάσο) από τις μέρες με τους Steeler, τον Kai Raglewski (πλήκτρα) και τον φημισμένο Jorg Michael (τύμπανα) μαζί φυσικά με τον JSS, το συγκρότημα φάνταζε αρκετά σταθερό, δίνοντας υποσχέσεις για περισσότερες από μία κυκλοφορίες.Το Eternal Prisoner θα κυκλοφορήσει το 1992 και θα είναι το τρίτο, σε σειρά κατάταξης, προσωπικό άλμπουμ του Axel Rudi Pell. Μουσικά ο δίσκος δεν θα διεκδικήσει δάφνες πρωτοτυπίας αλλά σίγουρα θα καλύψει αυτόν που θέλει να ακούσει hard rock με γεύση του ογδόντα, Ευρωπαϊκού χαρακτήρα power metal και φυσικά υπέροχες μπαλάντες, αν και στην περίπτωσή μας έχουμε μόνο μία. Η είσοδος του Jeff Scott Soto στην μπάντα του Pell εκτός από έναν άριστο επαγγελματία πίσω από το μικρόφωνο θα προσθέσει και μία συνθετική φινέτσα ανεβάζοντας αυτομάτως την ποιότητα των τραγουδιών συγκριτικά με τα προηγούμενα δύο αλμπουμς. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως ο Charlie Huhn ή ο Rob Rock υστερούσαν σε κάποιον από τους παραπάνω τομείς, το τελικό αποτέλεσμα του Eternal Prisoner σου δίνει την αίσθηση ότι ο Pell έχει βρει τον άνθρωπό του και ότι το γενικό σύνολο έχει περισσότερη αυτοπεποίθηση από πριν.
Ο Axel Rudi Pell θεωρώ πως είναι ένας ειλικρινής καλλιτέχνης! Δεν προσπάθησε ποτέ να μπει στην διαδικασία να προσποιηθεί τον ρόλο του "guitar hero" και αυτό είναι προς τιμήν του. Το μεγάλο του ατού δεν είναι τόσο η εκτελεστική του ικανότητα αλλά το φοβερό ένστικτο που διαθέτει για τρομερές μελωδίες που σε παγιδεύουν μέσα στο τραγούδι. Όπως για παράδειγμα στο τραγούδι Wheels Rolling On, που ενώ είναι ένα μέτριο τραγούδι η μελωδία από το ρεφραίν σε κάνει να το ξανασκεφτείς. Από την άλλη, ο δίσκος έχει ορισμένα εξαιρετικά άσματα. Το άκρως μελωδικό Long Time, προορισμένο καρφί για αρένες και clubs. Το επικό Eternal Prisoner με όλες εκείνες τις επιρροές από Rainbow της Dio εποχής. Την άψογη συναισθηματική μπαλάντα Your Life (Not close enough to paradise) την οποία μάλιστα άκουγα τακτικά από τον τότε σταθμό και φυσικά το Sweet Lil' Suzie με σέξυ ρυθμό που θυμίζει τους Kix και με αναπάντεχο σόλο από κρουστά που το διαφοροποιεί από τα υπόλοιπα τραγούδια.
Ο χαμηλού προφίλ αλλά ουσιώδης καλλιτεχνικός χαρακτήρας του Axel Rudi Pell ταυτίζεται με την γενική εικόνα της ευρωπαϊκής hard rock σκηνής του ενενήντα. Με "φλασιές" από την λάμψη του ογδόντα και με περισσότερο επιστροφή στις "ρίζες", ο δίσκος Eternal Prisoner διαθέτει μία τιμιότητα που στην AI εποχή (μπιαχ!) που πρόκειται να ζήσουμε, θα έχει εκλείψει.
ΣΠΥΡΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ
17/7/24
Δημοσίευση σχολίου