Σημαντικό ρόλο στην ιστορία των …Yes, παίζουν οι Anderson Bruford Wakeman Howe (ABWH) που σχηματίστηκαν το 1988 από 4 βασικά μέλη του Μεγάλου Progressive συγκροτήματος όταν αισθάνθηκαν ότι ο ήχος του, είχε απομακρυνθεί από την αρχική κατεύθυνσή του, παίρνοντας μια πιο εμπορική μορφή.
Τα άλμπουμ Drama (1980), 90125 (1983) και Big Generator (1987) ήταν καλά, είχαν προσαρμοστεί στην καινούργια μουσική φόρμα της δεκαετίας του 80, αλλά δεν ήταν Yes. Ο πρώτος που άνοιξε την πόρτα κι έφυγε ήταν ο ιστορικός τραγουδιστής και συνιδρυτής του συγκροτήματος Jon Anderson, για να ακολουθήσουν οι Steve Howe κιθάρα, Rick Wakeman πλήκτρα με την προσθήκη του πρώτου ντράμερ τους Bill Bruford και του μπασίστα Tony Levin (King Crimson, Peter Gabriel).
Με το πρώτο άκουσμα του άλμπουμ, γίνεται κατανοητό ότι είναι περισσότερο Yes από τα Drama, 90125 και Big Generator. Ειδικά ο Anderson βρίσκεται σε ένα πολύ καλό ερμηνευτικό επίπεδο, γράφοντας τους δυσνόητους και γεμάτους μυστήριο στίχους, που κάνουν τη φαντασία να καλπάζει, έχοντας δίπλα του τον Rick Wakeman που προσφέρει μερικές υπέροχες μελωδίες. Τα Themes, Brother of Mine και Fist of Fire, έχουν τη βαρύτητα και λαμπρότητα που οι Yes, μάς είχαν προσφέρει απλόχερα στο παρελθόν, το ABWH (No14UK, No 30 USA) προσφέρει σε μια εποχή που το κλασικό progressive αποτελεί μουσειακό είδος, μια άξια επιστροφή στον κλασικό ήχο που fans σαν εμένα αναζητούσαν μανιωδώς. Κρίμα που το μπάσο του Levine είναι χαμένο.
Αν είχε κυκλοφορήσει με την επωνυμία Yes, θα μιλάγαμε για πραγματική αναγέννηση.
ΤΟ ΕΞΩΦΥΛΛΟ
Όταν οι 4 μουσικοί, στην ουσία 5 με την παρουσία του Levin, είχαν σχεδόν τελειώσει τις ηχογραφήσεις, απευθύνθηκαν στον Roger Dean, για να σχεδιάσει το εξώφυλλο. Όπως δήλωσε ο ίδιος, δεν είχε καμία ενημέρωση για το μουσικό περιεχόμενο, αλλά τα 4 ονόματα έφθαναν για να του δώσουν μια κατευθυντήρια γραμμή. Η βασική ιδέα του εξώφυλλου βασίστηκε στη σκέψη πως θα ήταν ο ινδιάνικος πολιτισμός, αν οι Ευρωπαίοι άποικοι δεν είχαν έρθει στην Αμερική. Μεγάλο μέρος του εξωφύλλου απεικονίζει πραγματικά τοπία και σχηματισμούς στην Αμερική. Οι βράχοι υπάρχουν στο φαράγγι Bryce, στη Utah και οι λόφοι στο φόντου βασίζονται στους βράχους Vermilion, στον ποταμό Colorado.
ΤΙ ΕΚΑΝΑΝ ΜΕΤΑ
Οι Anderson Bruford Wakeman Howe, κυκλοφόρησαν μόνο ένα studio άλμπουμ για να ακολουθήσουν 2 live, An Evening of Yes Music Plus (1993) και Live at the NEC – Oct 24th 1989 (2012).
To 1990 απομονώθηκαν στο Studio Miraval στο Correns της Γαλλία για να ξεκινήσουν το δεύτερο άλμπουμ τους, έχοντας μεγάλες προσδοκίες για το μέλλον σαν ABWH, αλλά η δισκογραφική εταιρεία τους, τους απογοήτευσε λέγοντας τους ότι κανένα από τα νέα τους τραγούδια υλικά δεν ήταν κατάλληλο για το ραδιόφωνο. Η επαφή του Anderson με τον κιθαρίστα των Yes, Trevor Rabin ήταν καταλυτική με αποτέλεσμα να «πέσουν» γέφυρες και οι Anderson Bruford Wakeman και Howe να επιστρέψουν στους Yes, που κυκλοφόρησαν το Union με το συγκρότημα να μετρά …8 μέλη. Δύο ντράμερ (Bruford/White), 2 κιθαρίστες (Howe/Rabin), 2 οργανίστες (Wakeman/Kaye), 1 μπασίστα (Squire) και 1 τραγουδιστή (Anderson). Όπως καταλάβατε εκείνος που έμεινε χωρίς δουλειάς ήταν ο Tony Levin!
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
12/7/24
Το οπισθόφυλλο |
Ο ΕΠΑΜΕΙΝΩΝΔΑΣ ΚΟΛΙΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ANDERSON BRUFORD WAKEMAN HOWE
Μπορεί το 1989 το τεράστιο progressive όνομα των Yes να ήταν ανενεργό αλλά η κυκλοφορία του άλμπουμ Anderson Bruford Wakeman Howe , ήταν η ευχάριστη έκπληξη και συνάμα υπενθύμιση ότι οι Prog γίγαντες είναι εδώ, έστω και με άλλο όνομα! Από το εξώφυλλο έως και το οπισθόφυλλο αλλά κι από την πρώτη έως την τελευταία νότα του δίσκου, το πνεύμα των Yes είναι παντού! Οι απρόσμενες καλές συνθέσεις με όλα τα γνωστά prog στοιχεία, χωρίς (ευτυχώς) δαιδαλώδεις μουσικούς λαβύρινθους, οδηγούν τον ακροατή σε ένα ευχάριστο μουσικό ταξίδι. Όπως και στην περίπτωση του Drma(1980) όπου η σύνθεση των Yes ήταν διαφορετική χωρίς τη φωνή του Anderson και τα πλήκτρα του Wakeman , o δίσκος ήταν 100% Yes, έτσι και εδώ οι 4 μουσικοί δημιουργούν ένα ακόμη κλασικό δίσκο των Yes αλλά χωρίς το λογότυπό τους . Εξ άλλου τα λογότυπα δεν φτιάχνουν μουσική!
Δημοσίευση σχολίου