Το Orgy Of The Damned είναι καλός δίσκος. Με διασκευές μεν, αλλά καλός δίσκος. Μπορεί να μην προσφέρει βήματα προόδου στην καριέρα του Slash αλλά νομίζω ότι είναι πολύ αργά για κάτι τέτοιο, κι αν θέλει να συμβεί θα πρέπει να παρουσιάσει με τους Guns and Roses, τραγούδια και μελωδίες, αντίστοιχες με εκείνες των Apetite και Illusions (σ.σ. το θεωρώ απίθανο αλλά του το εύχομαι). Για να είμαι ειλικρινής, ανήκω στην κατηγορία των hard core Guns’n’Roses fans που είχαν δυσαρεστηθεί με το πρώτο προσωπικό του δίσκο It's Five O'Clock Somewhere(1995)γιατί περίμενα έναν πιο Guns ήχο. Όσο δεν για τα υπόλοιπα άλμπουμ του, κάποια τραγούδια από κάθε άλμπουμ αλλά να ακούσω ολόκληρο το άλμπουμ, αδύνατον! Το Orgy Of The Damned το αγόρασα σχεδόν με κλειστά αυτιά (κατ’ αντιπαράθεση του κλειστά μάτια!), έχοντας ακούσει μόνο τη διασκευή του στο (θεο)κλάσικο Oh Well των Fleetwood Mac και-ευτυχώς-δικαιώθηκα γιατί οι διασκευές του αλλά και οι επιλογές των τραγουδιών που διασκεύασε ήταν πετυχημένες.
To Pusher (σύνθεση Hoyt Axton,) που ανοίγει το άλμπουμ, δεν έχει το βάθος της διασκευής των Steppenwolf αλλά κρατάει το groove ήχο όπως και το Crossroads (του Robert Johnson) που το ακούμε σε μια hard εκτέλεση από το Gay Clark Jr που ούτε ο δημιουργός του δεν θα το αναγνώριζε, αλλά είναι άψογη για το 2024!
Μέτρησα 17(!) διασκευές του I’m Your Hoochie Coochie Man(Willie Dixon) μόνο στη δισκοθήκη μου, που έγιναν 18 με αυτήν του Slash, που την ξεχωρίζω λόγω του σόλο του. Αντίθετα, το Oh Well(σύνθεση Peter Green, πρώτη εκτέλεση των Fleetwood Mac) έχει όλα εκείνα τα λεπτά χαρακτηριστικά της πρώτης εκτέλεσης, με τον Slash να προσφέρει και πάλι ένα πολύ καλό σόλο. Ακούστε εδώ το official audio. Γενικά, όλα τα σόλο του ακούγονται γήινα, μακριά από τη λογική των shredders που μάλλον χαλούν ένα κομμάτι, παρά του δίνουν λάμψη. Ο Slash δεν ξέφυγε καθόλου από τις αρχικές εκτελέσεις, απλά τις προσάρμοσε σε ένα hard rock ύφος. Στο κάτω κάτω, όταν αγοράζεις δίσκο του, ξέρεις τι θα ακούσεις. Οι 11 καλεσμένοι τραγουδιστές, κρατούν σφιχτό το μουσικό περιεχόμενο, χωρίς να κάνουν κοιλιά, έστω και αν δεν συναντήθηκαν ποτέ στο studio. Θα μείνω στις ερμηνείες των Billy Gibbons (ZZ Top) στο Hoochie Coochie Man, του Paul Rodgers στο Born under a Bad Sign (Albert King), της "Demi" Lovato στο Papa Was a Rollin' Stone (πρώτη εκτέλεση από τους Undisputed Truth αλλά έγινε επιτυχία από τους Temptation) που το ερμηνεύει εξαιρετικά, δίνοντας του ένα νέο ορίζοντα όπως και η Beth Hart στο Stormy Monday (του T-Bone Walker) που το απογείωσε. Δείτε το video του Papa was... όπου υπάρχουν και πλάνα από την ερμηνεία των Temptations! Γενικά, δεν υπάρχει μέτρια ερμηνεία, ακόμα και ο Iggy Pop στο Awful Dream, του Lighting Hopkins αφήνει καλές εντυπώσεις. Ο Slash έπαιξε με τον ενισχυτή στο peak του, αλλά το αποτέλεσμα τον δικαίωσε. Εξ άλλου ΔΕΝ θέλαμε να τα ξανά ακούσουμε αυτά τα κλασικά τραγούδια για άλλη μια φορά όπως τα ξέρουμε αλλά προσαρμοσμένα στη σύγχρονη εποχή. Κανείς από τους καλεσμένους ερμηνευτές, δεν … επανεφεύρε το τραγούδι, απλά το είπαν όπως το αισθανόντουσαν.
Το Orgy Of The Damned κλείνει με την μοναδική καινούργια σύνθεση, το instrumental, Metal Chestnut, που δεν προσφέρει τίποτε.
8/10
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
19/6/24
Δημοσίευση σχολίου