Οι Rolling Stones ήταν το συγκρότημα που στην Μ.Βρετανία τουλάχιστον, ένωσε τον pop rock ήχο της δεκαετίας του 60 με τον rock της δεκαετίας του 70. Σταδιακά, όλο και περισσότερα συγκροτήματα που έπαιζαν hard rock είχαν αρχίσει να κάνουν την εμφάνισή τους, με πρώτους και καλύτερους τους Led Zeppelin και Cream. Δίπλα σε αυτούς οι Who, που χρειάστηκε να φθάσουμε στο 1969 για να αφήσουν πίσω τον ελαφρύ(!) rock ήχο τους και να αρχίσουν να κυττούν πιο …hard. Ήταν η εποχή που οι Black Sabbath, Deep Purple και Uriah Heep (σ.σ. για να περιοριστώ στους πιο γνωστούς), άρχισαν να ηχογραφούν πιο ολοκληρωμένα hard κομμάτια και το ταλέντο των John Bonham, Jimmy Page, Tony Iommi, και Ozzy να συνδέονται με αυτό το πρώϊμο hard κύμα (σ.σ. τότε δεν υπήρχε ο όρος heavy metal). Οι Deep Purple προστέθηκαν το καλοκαίρι του 1970 με την κυκλοφορία του In Rock, που παρουσίασε το συγκρότημα εντελώς αλλαγμένο σε σχέση με τους τρεις πρώτους δίσκους του. Αυτοί οι τρεις, οι Black Sabbath, Deep Purple και Led Zeppelin, ήταν για τους βρετανούς δημοσιογράφους, η Unholy Trinity. Οι μεταξύ τους σχέσεις; Συμπαθητικές έως αδιάφορες αλλά σε μια εποχή που ο αυτοσχεδιασμός και η υψηλή τεχνική ήταν στο αποκορύφωμά της, μετά από μερικές μπύρες μπορεί και να έπεφταν μερικές μπουνιές. Σε μια εποχή που τα δημοψηφίσματα στις μουσικές εφημερίδες Melody Maker και New Musical Express ήταν Ευαγγέλιο, ο συναγωνισμός για την πρώτη θέση του Καλύτερου Μπασίστα, Καλύτερου Ντράμερ κλπ ήταν …αιματηρός. Μέσα σε αυτό το, κλίμα, ο John Bonham ήταν μάλλον συγκρατημένος και μετρημένος, αλλά όταν επρόκειτο για την πρώτη θέση στην κατηγορία του Καλύτερου Ντράμερ, άλλαζε …χαρακτήρα. Εκείνη την εποχή, 2 ντράμερ συναγωνιζόντουσαν για την πρώτη θέση, ο Bonham και ο Ginger Baker των Cream για να προστεθούν αργότερα οι Ian Paice και Bill Bruford. Ο Bonham είχε κάνει μια δήλωση, ότι υπήρχαν μόνο δύο ντράμερ στο βρετανικό rock 'n' roll: "αυτός κι ο Ginger Baker". Το παρά πάνω έγραψε ο Baker στα απομνημονεύματά του Hellraiser: The Autobiography of the World's Greatest Drummer και συμπλήρωσε: «Αυθάδη μικρό κάθαρμα!»(‘You cheeky little bastard!') κι αυτό γιατί στο μυαλό του κανείς δεν μπορούσε να τον ανταγωνιστεί! Η αλήθεια ήταν ότι ο Bonham ήταν ένας κολασμένος ντράμερ κι αν δεν έκανε τις καταχρήσεις που έκανε, θα άφηνε το ταλέντο του να μιλήσει περισσότερο. Να μεταφερθούμε στο χρόνο και σε μια συζήτηση που καταγράφτηκε από το περιοδικό Classic Rock το 2016 με τον εμβληματικό Ritchie Blackmore, να θυμάται τη φιλία του με τον ντράμερ των Led Zeppelin. «Απ όλους τους Led Zeppelin, ήμουν πολύ φίλος με τον Bonzo κι ανάφερε στο περιοδικό μια συζήτηση που είχαν οι δύο τους όταν έπιναν τις μπύρες τους στο δημοφιλές κλαμπ του Λος Άντζελες, Rainbow.»Ξαφνικά, χωρίς να υπάρχει λόγος μίλησε υποτιμητικά για το Smoke on the Water, λέγοντας ότι «Πρέπει να είναι πολύ δύσκολο να παίξεις αυτό το riff, der-der-derr, der-der, de-derr» είπε κοροϊδευτικά για να του απαντήσει ο Blackmore, «Τουλάχιστον δεν αντιγράφουμε κανέναν!», στοχεύοντας το Whole Lotta Love των Led Zeppelin, που βασίστηκε μουσική και στίχους στη σύνθεση του Willie Dixon, You Need Love για να συνεχίσει λέγοντας του ότι ο ρυθμός των ντραμς είναι από την εκδοχή του Jimi Hendrix στο «Hey Joe». Μεθυσμένος καθώς ήταν ο Bonzo δεν ήθελε πολύ να …τα πάρει, αλλά ευτυχώς πριν η κατάσταση εκτραχυνθεί, τον ρώτησε αν τα εννοούσε ότι είπε. «Όχι, όχι πραγματικά, απλά στα είπα γιατί μου είπες για το riff του Smoke on the Water”. “Ούτε εγώ τα εννοούσα, εξ’άλλου στην κορυφή υπάρχει χώρος για πολλούς» είπε ο Bonzo και συνέχισαν να πίνουν μπύρες σαν να μην είχε λεχθεί τίποτε.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
18/6/24
Δημοσίευση σχολίου