MARMALADE – Οι ΠΡΩΤΟΙ ΣΚΩΤΣΕΖΟΙ ΠΟΥ ΑΝΕΒΗΚΑΝ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ ΤΩΝ UK CHARTS

 

Marmalade? Τι είναι αυτό; Τρώγεται; Και βέβαια τρώγεται (και πολύ ευχάριστα, μάλιστα), αν αρκεστεί κανείς στην αυτολεξί ερμηνεία του. Εκτός όμως από μαρμελάδα, Marmalade σημαίνει και ένα μουσικό συγκρότημα, που ίσως πολλοί δεν το ξέρουν (ή δεν το θυμούνται). Πρόκειται για ένα γκρουπ, που ιδρύθηκε στη Γλασκόβη το 1961 και υπάρχει ακόμα και σήμερα (!), που υπήρξε το πρώτο σκωτσέζικο μουσικό σχήμα που πήγε στο νο. 1 των βρετανικών charts και που έγινε διάσημο το 1968, διασκευάζοντας το Ob-La-Di, Ob-La-Da των Beatles.

ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΒΗΜΑΤΑ
Όπως είπαμε λοιπόν, οι Marmalade ιδρύθηκαν το 1961 στη Γλασκόβη και το αρχικό τους όνομα ήταν The Gaylords. (Σ.Σ. Πριν παρασυρθείτε σε αυθαίρετες ερμηνείες, σας πληροφορούμε ότι “Gaylords” ήταν το όνομα μιας διαβόητης συμμορίας του Σικάγου). Με το όνομα αυτό είχαν κάποιες μέτριες επιτυχίες σε τοπικό επίπεδο, που τους βοήθησαν όμως να εδραιώσουν μια καλή φήμη και να παίζουν έτσι δίπλα σε μεγάλα ονόματα, που πήγαιναν στη Γλασκόβη για live εμφανίσεις. Ένα τέτοιο μεγάλο όνομα της εποχής ήταν οι Tremeloes, που ενθουσιάστηκαν με τους Gaylords και τους έπεισαν να αναζητήσουν μια καλύτερη τύχη στο Λονδίνο, με ένα νέο -βεβαίως- όνομα. Πράγματι, οι ήρωές μας μετακόμισαν to 1964 στο Λονδίνο, μετονομάστηκαν σε Marmalade και υπέγραψαν συμβόλαιο με τη CBS Records. Κάπου σε αυτή τη φάση της καριέρας τους, οριστικοποιείται και το line-up με το οποίο έγιναν διάσημοι: Dean Ford (φωνή, κιθάρα), William "Junior" Campbell (φωνητικά, κιθάρες, keyboards), Patrick Fairley (φωνητικά, εξάχορδο μπάσο, ρυθμική κιθάρα), Graham Knight (φωνητικά, μπάσο) και Alan Whitehead (ντραμς). Αξιοσημείωτη ιδιορρυθμία και σήμα κατατεθέν του γκρουπ, ήταν να εμφανίζεται με δεύτερο (εξάχορδο) μπάσο, αντί της συνηθισμένης ρυθμικής κιθάρας.

Ατυχώς, παρόλο που η CBS τους υποδέχτηκε με ανοιχτές αγκάλες και παρόλο που ως παραγωγός τους ανέλαβε ο Mike Smith, που ήταν ο παραγωγός των Tremeloes, τα πρώτα σινγκλ που κυκλοφόρησαν δεν μπόρεσαν να πλασαριστούν στα charts. Ενώ όμως δισκογραφικά δεν κατάφερναν να διακριθούν, δεν ίσχυε το ίδιο για τις live εμφανίσεις τους: Τον Ιανουάριο τους 1967 ανεβαίνουν στη σκηνή του φημισμένου Marquee Club, ως support των Pink Floyd και από τον Μάρτιο της ίδιας χρονιάς αναβαθμίζονται σε resident group του Club, κάτι που εκτόξευσε τη φήμη τους σε τέτοιο βαθμό, ώστε στη συνέχεια να συμμετέχουν σε περιοδείες μαζί με τους Who, τον Joe Cocker, τον Gene Pitney και τους Tremeloes.
ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ ΤΩΝ CHARTS
H CBS είχε αρχίσει να αμφιβάλλει για τις προοπτικές των Marmalade στην δισκογραφία. Ένα ακόμα τραγούδι τους, το Man In A Shop, απέτυχε να διακριθεί εμπορικά, ενώ το επόμενο που ηχογράφησαν, το Wait For Me Mary-Anne, κατάφερε να σκαρφαλώσει στο νο. 30 (καλό, αλλά λίγο). Η εταιρία ανυπομονούσε: Αν δεν κατόρθωναν να παρουσίαζαν κάτι πιο εμπορικό, θα έλυνε το συμβόλαιο μαζί τους. Και τότε ήρθε το Ob-La-Di, Ob-La-Da! Το τραγουδάκι του Paul McCartney από το White Album των Beatles, κυκλοφόρησε σε σινγκλ από την CBS, σε εκτέλεση των Marmalade, το Νοέμβριο του 1968 και μέσα σε δύο μήνες είχε φτάσει στην κορυφή των βρετανικών charts, έχοντας πουλήσει πάνω από 500.000 αντίτυπα στην Μεγάλη Βρετανία και άλλο ένα εκατομμύριο στον υπόλοιπο κόσμο.

Επιτέλους, η CBS ήταν ευχαριστημένη! Πώς όμως βρέθηκαν οι Marmalade να έχουν στα χέρια τους ένα τόσο φρέσκο και τόσο πιασάρικο τραγούδι των Beatles; Η απάντηση είναι απλή: Εκτός από τον Paul McCartney, οι υπόλοιποι τρεις (John, George και Ringo) μίσησαν αυτό το τραγούδι. Δεν ήταν μόνο που τους ενοχλούσαν πάντα αυτοί οι ποπ εκτροχιασμοί του Paul, ήταν ότι τους έβγαλε και την ψυχή μέχρι να ολοκληρωθεί η ηχογράφηση αυτού του, φαινομενικά απλού, τραγουδιού. Έτσι, όταν ο Paul πρότεινε να το βγάλουν σε σινγκλ, οι άλλοι πρόβαλαν βέτο! (Σ.Σ. Το βέτο αφορούσε μόνο το ΗΒ και τις ΗΠΑ, στις υπόλοιπες χώρες κυκλοφόρησε το σινγκλ κανονικά). Σε εκείνο ακριβώς το σημείο λοιπόν, μπαίνει στο κάδρο ο παμπόνηρος Dick James, ιδρυτής και ιδιοκτήτης της Northern Songs, της εταιρίας που είχε το copyright των συνθέσεων των Lennon-McCartney. Να πώς θυμάται εκείνες τις στιγμές ο μπασίστας των Marmalade, o Graham Knight: «Μας φώναξε ο Dick James και μας έβαλε να ακούσουμε το Ob-La-Di, Ob-La-Da από το White Album. Το βρήκαμε εξαιρετικό. Μας λέει: ‘Τότε πάρτε το, δεν πρόκειται να το δώσω σε κανέναν άλλον’, ενώ ήταν βέβαιο ότι θα το πάσαρε και σ’ άλλους 27. Μόλις το πήραμε, ορμήσαμε στο στούντιο και το ολοκληρώσαμε μέσα στη νύχτα, για να προλάβουμε τους υπόλοιπους. Ο  μάνατζέρ μας, που ήταν τότε στην Αμερική, μας έστελνε αλλεπάλληλα τηλεγραφήματα, προσπαθώντας να μας πείσει να μην το κάνουμε. Δεν το εύρισκε έξυπνο να ηχογραφήσουμε τραγούδι των Beatles. Εμείς όμως δεν τον ακούσαμε. Ήμασταν σίγουροι για την επιτυχία, όχι όμως και για το νούμερο 1. Από τους Beatles δεν ακούσαμε ποτέ κανένα σχόλιο. Κυκλοφόρησαν τόσες διασκευές αυτού του τραγουδιού, που μάλλον δεν έδωσαν την παραμικρή σημασία σε καμία απ’ αυτές». Να κάνουμε εδώ μια μικρή παρένθεση: Οι Marmalade είχαν απόλυτο δίκιο, που δεν εμπιστεύονταν τον Dick James. Ήταν μεγάλο λαμόγιο. Όχι μόνο εκμεταλλεύτηκε στυγνά τους Beatles και τα υπερκερδοφόρα τραγούδια τους, αλλά είχε και το θράσος να πουλήσει τη Northern Songs, χωρίς καν να ενημερώσει τους Lennon-McCartney! Έγινε πολυεκατομμυριούχος από το ταλέντο και τη σκληρή δουλειά των άλλων. Στα 65 του πέθανε από καρδιά, Καλοφάγωτα!
ΣΥΜΒΟΛΑΙΟ ΜΕ ΤΗ DECCA

Γλυκιά και ωραία η αναγνωρισιμότητα, γλυκιά και ωραία και η οικονομική επιτυχία, όμως οι Marmalade δεν μπορούσαν να ξεχάσουν την πίεση της CBS για εμπορικά τραγούδια. Έτσι, τον Νοέμβριο του 1969 αφήνουν την CBS και κλείνουν συμβόλαιο με τη Decca, που εκτός από πιο προσοδοφόρους όρους, τους υπόσχεται και απεριόριστη καλλιτεχνική αυτονομία. Πράγματι, στην πρώτη ηχογράφηση που έκαναν στην Decca, παρουσίασαν το Reflections Of My Life, το ωραιότερο, αλλά και πιο εμπορικό τραγούδι που έχουν γράψει. Το τραγούδι αυτό πήγε το 1970 στο νο. 3 της Μεγάλης Βρετανίας και στο νο. 10 στο Hot 100 των ΗΠΑ, έχοντας πουλήσει πάνω από 2.000.000 αντίτυπα. Από κοντά, ήρθαν και άλλες επιτυχίες: Το Rainbow (νο. 3 UK charts) και τα Cousin Norman και Radancer (αμφότερα στο νο. 6). Ταυτόχρονα, κυκλοφόρησε το πολύ επιτυχημένο άλμπουμ τους Reflections Of The Marmalade (1970). Όλα, επιτέλους, πήγαιναν καλά.
ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΔΟΞΑΣ
Δυστυχώς για τους Marmalade, το ταξίδι στ’ αστέρια δεν κράτησε πολύ. Οι πρώτοι τριγμοί ήρθαν με την αποχώρηση του William "Junior" Campbell, που ήταν ο βασικός συνθέτης του γκρουπ, ο οποίος, τον Μάρτιο 1971,αποφάσισε να πάει να σπουδάσει ενορχήστρωση και μουσική διεύθυνση. Σύντομα αποχώρησαν και οι Patrick Fairley  και Alan Whitehead. Μοιραία, το 1972 υποχρεώθηκαν να λύσουν το συμβόλαιό τους με τη Decca και κάπου εδώ τελειώνει η ωραία τους ιστορία. Συνέχισαν βεβαίως, με άλλα line-ups, και συνεχίζουν ακόμα, όπως είπαμε και στην αρχή, αλλά η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται (παρά μόνον ως φάρσα!). 

OI MARMALADE ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Στην τέταρτη Ολυμπιάδα(;) τραγουδιού που διοργάνωσε η επταετία στο Παναθηναϊκό Σταδιοr, εκτός συναγωνισμού συμμετείχαν οι Mireille Mathieu, Johnny Hallyday, Massimo Ranieri, Little Tony, οι  αδελφές Kessler και οι Marmalade που ήταν στο ζενίθ της επιτυχίας τους, αφού η Ολυμπιάδα τραγιυδιού(;) έγινε μεταξύ 9 και 11 Ιουλίου 1971.

 ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΗ ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ

Best Of (1969)
Reflections of the Marmalade (1970)
 

ΔΙΚΑΙΟΠΟΛΙΣ  

13/5/24

Share on Google Plus

About Αλέξανδρος Ριχάρδος