DEEP PURPLE-THE BATTLE RAGES ON: ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΜΕΓΑΛΟ ΑΛΜΠΟΥΜ ΤΗΣ MK II

Ένα Σαββατιάτικο πρωϊνό, σε ένα καφέ στην οδό Σούτσου στην Λ.Αλεξάνδρας, οι  Αλέξανδρος, Κώστας, Νότης, έχοντας να τα πούνε από κοντά πολύ καιρό, πίνουν καφέ, με κουβέντα κατέληξε να περιστρέφεται στην αγαπημένη
μπάντα: τους τιτανοτεράστιους, όπως αρέσκεται ο
Αλέξανδρος να αποκαλεί τους Deep Purple!! Πιο συγκεκριμένα
κατά πόσον το The Battle Rages On... είναι το τελευταίο
σπουδαίο άλμπουμ της μπάντας. Πάνω στην κουβέντα, έπεσε η πρόταση από τον Αλέξανδρο να γράψω ένα κομμάτι για τη στήλη Σήραγγα του Χρόνου για αυτό το άλμπουμ και…να το.
 

 Το The Battle Rages On... , το 14o άλμπουμ στη δισκογραφία τους και ο τελευταίος καλός δίσκος στη δισκογραφία των Deep Purple. Κυκλοφόρησε στις 19 Ιουλίου 1993 για την Ευρώπη και είναι το τελευταίο άλμπουμ που ηχογραφήθηκε με το κλασικό line-up του συγκροτήματος Mk II, το οποίο επανενώθηκε για δεύτερη φορά (η πρώτη επανένωση ήταν για το Perfect Strangers του 1984).
Η ΠΡΟΙΣΤΟΡΙΑ
Ο Joe Lynn Turner απολύθηκε από το συγκρότημα κατά τη διάρκεια των πρώτων προβών, με τον Αμερικάνο Mike DiMeo (Riot) να επιλέγεται ως αντικαταστάτης του. Ο DiMeo ήταν γνωστός μόνο στη σκηνή των κλαμπ της Νέας Υόρκης όταν του ζητήθηκε από τον Ritchie Blackmore να συμμετάσχει στους Deep Purple. Το 1992, ηχογράφησε μερικά demos με τον Roger Glover και τελικά το συγκρότημα, ενάντια στις επιθυμίες του Blackmore, αποφάσισε να συνεχίσει και πάλι με τον Ian Gillan, και τα ηχογραφημένα demos του DiMeo δεν κυκλοφόρησαν  ποτέ.
Ο Gillan έπρεπε να ξαναδουλέψει μεγάλο μέρος του υλικού που υπήρχε ήδη για το άλμπουμ, το οποίο προοριζόταν για τον Turner και/ή τον DiMeo. Ο θρυλικός κιθαρίστας  φέρεται να εξοργίστηκε από τη δουλειά του τραγουδιστή, πιστεύοντας ότι τα τραγούδια ήταν πιο μελωδικά στις αρχικές τους εκδοχές. Ηχογράφησε τα τραγούδια και πήρε μέρος στην περιοδεία για να φύγει οριστικά αυτή τη φορά μετά από μια εμφάνιση στις 17 Νοεμβρίου 1993 στο Ελσίνκι της Φινλανδίας. Τον αντικατέστησε ο Joe Satriani για το υπόλοιπο της περιοδείας.
ΤΟ ΑΛΜΠΟΥΜ, ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ
Τα φωνητικά, αν και καλοερμηνευμένα, είναι θαμμένα βαθιά στη μίξη, μερικές φορές ακόμη και σαν φωνητικά φόντου (backing vocals). Το πλεονέκτημα είναι ότι ο Gillan φαίνεται τελικά να βρήκε την "παλαιότερη" φωνή του, καθώς η πρώτη περίοδος επανασύνδεσης τον έκανε να περάσει σαν ένα είδος μετάβασης (ή άρνηση να αποδεχθεί τη φθορά της φωνής του, επιλέξτε εσείς), κάνοντάς τον να ακούγεται ελαφρώς ρινικός.
Το μεγαλύτερο πλεονέκτημα στο άλμπουμ είναι οι δύο βιρτουόζοι, Blackmore και Lord, με το ταλέντο τους να ακούγεται στα  σόλο και τις μελωδίες και φυσικά στα riff της κιθάρας, που γοητεύουν τους fans (σ.σ..σίγουρα εμένα πάντως). Αλλά ας παρουσιάσουμε τις συνθέσεις αναλυτικότερα:

The Battle Rages On...
Μου αρέσει πολύ αυτό το τραγούδι και ακόμα περισσότερο το περίπλοκο παίξιμο της κιθάρας του Blackmore, που εξακολουθεί να συναρπάζει. Είναι Deep Purple, θα είναι πάντα κορυφαίο! Μπορεί να μην είναι το τραγούδι έπος, αλλά είναι ένα καλό τραγούδι, προσανατολισμένο σε μια επική metal προσέγγιση.

 Lick It Up
groovy, straight-up rocker κομμάτι με ένα υπέροχο σόλο κιθάρας και φοβερό τύμπανο, επίσης.
Anya
Πολύ καλή η χρήση υψηλών φωνητικών αρμονιών και δυνατής κιθάρας, με  μερικές στιγμές ψυχεδέλειας, για τους πιο παραδοσιακούς οπαδούς του D.P. Αυτό κατά τη γνώμη μου είναι ίσως το πιο κοντινό ηχητικό κομμάτι στο παλιό DP hard rock-meets-space rock στυλ που προσφέρει το άλμπουμ. Σίγουρα εντυπωσιακό.
Talk About Love
– True Rock n’ Roll! Σίγουρα δεν είναι το πιο δυνατό σημείο για το κομμάτι συνολικά.
 Time to Kill
Κάθε φορά που το ακούω, με γυρίζει πίσω στις κλασικές rock μέρες. Όχι, δεν ήμουν εκεί γύρω τότε, αλλά μου δίνει την ίδια ατμόσφαιρα που έχουν όλα αυτά τα τραγούδια των Dooby Brothers και των Lynyrd Skynyrd. Δεν συμφωνείτε μαζί μου; Εντάξει, δεν πειράζει i...
Ramshackle Man
Από τα καλά κομμάτια του άλμπουμ. Το ακούς πολλές φορές και κάθε φορά σου αρέσει περισσότερο.
A Twist in the Tale
Η κιθάρα είναι για άλλη μια φορά εξαιρετική σε όλα τα επίπεδα. Μου αρέσει γιατί αλλάζει τελείως κατεύθυνση στα μισά του δρόμου. Για να μην αναφέρουμε το σόλο κιθάρας που έρχεται γύρω στις 02:19. Πραγματικά δημιουργικό και ευχάριστο. Το νιώθω σαν μια σταθερή προσπάθεια για πρώιμου speed metal, αν και το blues στοιχείο είναι δεδομένο.
Nasty Piece of Work
Μου αρέσει η εισαγωγή με το ορχηστρικό μέρος και οι φωνητικές αρμονίες είναι αρκετά στοιχειωμένες.
Solitaire

  Το αγαπημένο μου τραγούδι στον δίσκο. Καθηλωτικό και καθόλου βαρετό. Είμαι ερωτευμένος με τη μελωδία και οι επαναλαμβανόμενες ακροάσεις σε αυτό το τραγούδι θα αποκαλύψουν την αληθινή μεγαλοφυΐα των ντραμς του Ian Paice. Στην πραγματικότητα, όλοι οι μουσικοί φαίνεται να είναι στην κορυφή της ικανότητας τους με αυτό το κομμάτι. Ούτε ένας αδύναμος κρίκος. Το συγκρότημα μπορεί να τσακώνονταν αυτό το διάστημα, αλλά είναι άψογοι επαγγελματίες και η δουλειά τους στο studio είναι εκπληκτική.Όχι απαραίτητα το καλύτερο του δίσκου, αλλά σίγουρα από τα καλύτερα.
One Man's Meat
Δεν αισθάνομαι ότι προσθέτει κάτι στο γενικό άκουσμα του δίσκου και μάλλον ξεχνιέται εύκολα.

TRIVIA

• Ο Joe Lynn Turner ονόμασε το άλμπουμ The cattle grazes on/Τα βοοειδή βόσκουν και μερικά κομμάτια που γράφτηκαν κατά τη διάρκεια των προβών του "The Battle Rages On..." θα εμφανίζονταν σε επόμενες σόλο κυκλοφορίες του Turner με διαφορετικούς τίτλους τραγουδιών.
• Παρά την επιστροφή του Gillan, οι πωλήσεις του Battle ήταν ακόμη χειρότερες από του Slaves and Masters (είχαν επιδεινωθεί από τότε που κυκλοφόρησε το Perfect Strangers, δικαιολογημένα).

ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ

Το The Battle Rages On… είναι ένα καλό άλμπουμ, αλλά για πολλούς fans τους δεν βρίσκεται μεταξύ των αξιοσημείωτων δημιουργιών τους. Ίσως πρέπει να το ξανά ακούσουν. Τα Lick it Up και Nasty Piece of Work είναι τα πιο αντισυμβατικά αλλά και οι επιλογές μου για τα καλύτερα τραγούδια αλλά και για τη φωνητική απόδοση του Gillan που πάντα θαύμαζα..
Το είχα αγοράσει πριν 30 χρόνια και είχα μείνει εντυπωσιασμένος όταν κάποιες μαθήτριες μου στην Α΄ Λυκείου το είχαν αγοράσει κι αυτές και το άκουγαν στο cd player (;;) το 1995. Συνιστάται στους λάτρεις του Classic Rock και του metal των αρχών της δεκαετίας του '70. Μην αφήσετε την έλλειψη ενδιαφέροντος να σας ξεγελάσει, υπάρχει ποιοτικό υλικό εδώ.

ΝΟΤΗΣ ΓΚΙΛΛΙΑΝΙΔΗΣ 

31/5/24

Ο Νότης Γκιλλιανίδης είναι συντάκτης του Rocktime.gr

Ο ΕΠΑΜΕΙΝΩΔΑΣ ΚΟΛΙΟΣ ΓΙΑ ΤΟ THE BAND RAGES ON
Κοντεύουν 40 χρόνια από την ημέρα που πρωτοάκουσα το TBRO, πανηγυρίζοντας τη δεύτερη επανένωση της MK II. Ακούγοντας ξανά το δίσκο, καταλήγω και πάλι στο ίδιο συμπέρασμα, ότι το 1993 οι μοναδικοί Blackmore, Gillan, Glover, Paice και Lord, παρουσίασαν 10 καλοδουλεμένα τραγούδια , που συνδύασαν αρμονικά όλα εκείνα τα στοιχεία που γνωρίσαμε κι αγαπήσαμε στους Deep Purple. Τα 2 πιο πετυχημένα τραγούδια του δίσκου, τα Anya και το ομώνυμο, καταχειροκροτούνται σε κάθε συναυλία τους, αποδεικνύοντας πανηγυρικά την ποιότητα του τελευταίου, δυστυχώς, δίσκου της μοναδικής MK II

Share on Google Plus

About Αλέξανδρος Ριχάρδος