Με θυμάμαι, μαθητή της Ε! Γυμνασίου να φεύγω από το σπίτι μου στην Πλτ. Αμερικής και να έρχομαι με τα πόδια στο Κύτταρο να σε δω. Με θυμάμαι στις αξέχαστες συναυλίες στο Σπόρτινγκ, με τις ατελείωτες καθυστερήσεις να κάθομαι μπροστά στο κάγκελο για να έχω καλύτερη θέα. Με θυμάμαι στον 6ο όροφο του Μινιόν, καθισμένο οκλαδόν να σε έχω στα 3 μέτρα, ξυπόλητο να τραγουδάς με τους Socrates Drank the Conium. Με θυμάμαι να μην μπορώ να έλθω να σε δω στον Άγιο Κοσμά, ήταν πολύ μακριά από τη ..βάση μου, τα Πατήσια. Με θυμάμαι να έρχομαι σπίτι σου στα Μελίσσια για να σου πάρω συνέντευξη για το box set Socrates Drank the Conium (1997). Με θυμάμαι, μεγάλο πιά, να γράφω σε κασέτες τα τραγούδια σου για να τα ακούω στο αυτοκίνητό μου. Χρόνια και μνήμες, αξέχαστες. Και ξαφνικά ήλθε το ανεύρυσμα στον εγκέφαλο και όλα σκοτείνιασαν. Ότι τα νέα που μάθαινα για εσένα, ήταν σκούρα, μαύρα. Ταλαιπωρία για την Λίνα , το γιό σου, αλλά κυρίως για εσένα. Μια ζωή μαρτύριο, που κάθε ηλιαχτίδα ελπίδας καλυτέρευσης, ήταν πρόσκαιρη. Θυμάμαι, τα Χριστούγεννα του 2023, ένας κοινός φίλος μου έδειξε μια σύγχρονη φωτογραφία σου. Αγνώριστος! Αλλά όχι ,δεν ήσουν αγνώριστος, είχες εκείνο το οξύ βλέμμα, «το βλέμμα του τρελλού» που λέγαμε στο γυμνάσιο μαζί με τους άλλους ροκάδες της τάξης. Και σήμερα, Κυριακή του Πάσχα 5 Μαϊου 2024 ήλθε το τέλος του βασανιστηρίου σου. Ξέρεις, δεν στενοχωριέμαι που έφυγες, στενοχωριέμαι που βασανίστηκες. Εύχομαι το χώμα που θα σε σκεπάσει να είναι ελαφρύ.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
5/5/24
Δημοσίευση σχολίου