ΤΑ ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑΤΑ
Οι πρώτοι που συνδύασαν τις παραπάνω δοσολογίες (heavy, hip hop και funk) ήταν οι Αμερικάνοι Mother's Finest που από την κυκλοφορία του 3ου άλμπουμ τους και μετά (Another Mother Further 1977) άρχισαν μια έντονη στροφή προς το νέο είδος, που τότε δεν είχε βρει άλλους συμπαραστάτες. Το Hard Rock Lover είναι ένα πολύ χαρακτηριστικό δείγμα της μουσικής τους. Το συγκρότημα από την Atlanta συνέχισε να κυκλοφορεί δίσκους με αυτό το πρωτοποριακό ύφος για την εποχή του, χωρίς να μπορέσει να έχει μια επιτυχία. Το συγκρότημα είχε δύο τραγουδιστές, την Joyce "Baby Jean" Kennedy και τον Glenn "Doc" Murdock και τελευταίο άλμπουμ τους ήταν το Goody 2 Shoes & The Filthy Beasts (2015). Πατήστε εδώ να δείτε το video
Το κυριότερο συγκρότημα του funk metal, είναι οι Faith No More, που σχηματίστηκαν το 1979 στο San Francisco και το 1985 γνώρισαν μεγάλη επιτυχία με το τραγούδι We care A lot και το άλμπουμ Introduce Yourself .Το μεγάλο κι εμπορικό βήμα το έκαναν με το αμέσως επόμενο άλμπουμ τους The Real Thing (1989) όπου παρουσίασαν μια ευρείας κλίμακα αλλαγή μουσικού ορίζοντα, συνδυάζοντας hard rock και funk. Δεν έγιναν ποτέ αποδεκτοί από το metal κοινό, αλλά σίγουρα ο ήχος τους ήταν ξεχωριστός. Βάζοντας τα συγκροτήματα σε μια σειρά νοητής επιτυχίας, αμέσως μετά τους Faith No More, βρίσκουμε τους Βοστονέζους Extreme που με το δεύτερο άλμπουμ τους Pornograffitti(1990) σταμάτησαν στο Νο10 του αμερικάνικου chart και με τραγούδια σαν τις μπαλάντες More Than Words και Hole Hearted, που ακούστηκαν –κι ακούγονται-παντού. Όμως το Pornogarffitti έβγαλε άλλη μια επιτυχία, το Get the Funk out, ενώ κατάφερε να ξεπεράσει τα όρια του light metal, που όλο και αναδυόταν εκείνη την εποχή, παρουσιάζοντας συνθέσεις προχωρημένες για την εποχή τους. Βασικός πυλώνας σε αυτό ο βιρτουόζος κιθαρίστας Nuno Bettencourt. Και στο επόμενο άλμπουμ τους III Sides to Every Story(1992) ακολούθησαν τον ίδιο δρόμο, αλλά το Pornogarffitti είναι το καλύτερό τους.
Οι Αμερικάνοι Fishbone είναι από τους πρωτοπόρους του funk-metal, προσθέτοντας κι άλλα είδη όπως reggae ακόμα και alternative rock. Η μουσική τους είχε περισσότερα funk παρά metal στοιχεί ενώ οι στίχοι τους είχαν σατιρικά και κωμικά στοιχεία. Αν είναι να ακούσετε κάποιο δίσκο τους, ξεκινήστε από το The Reality of My Surroundings (1991).
Πραγματική ξεχωριστή περίπτωση οι Living Colour, σχηματίστηκαν το 1984 στη Νέα Υόρκη από τον κιθαρίστα Vernon Reid που ήταν πολλά σκαλοπάτια καλύτερος από άλλους συναδέλφους του μουσικούς. O Mick Jagger ήταν αυτός που τους ανακάλυψε και τους πρότεινε στον παραγωγό Ed Stadium ο οποίος έκανε παραγωγή στα πρώτα δύο άλμπουμ τους. Στο πρόσωπο του Corey Glover, ο Reid βρίσκει τον ιδανικό τραγουδιστή και μαζί με τον ντράμερ Muzz Skillings και τον μπασίστα Will Calhourn, απόφοιτο του Berklee College of Music, επανδρώνει τους Living Colour που εντυπωσιάζουν τόσο με το ευρηματικό παίξιμό τους όσο και με το γεγονός που είναι μαύροι και έχουν τέτοια άποψη για το rock. Τα τραγούδια τους μπερδεύουν rock με funk και γίνονται πρωτοπόροι μιας ολόκληρης μουσικής κίνησης. To πρώτο άλμπουμ με τίτλο το Vivid (No 6 Αμερική, 1998) τους καθιερώνει αμέσως και με το τραγούδι Cult of Personality (Νο 13 Αμερική, Νο 67 Μ.Βρετανία) αναδεικνύεται το αστείρευτο ταλέντο του Reid που τον καθιερώνει σαν έναν από τους καλύτερους κιθαρίστες. Το άλμπουμ Vivid είχε πολύ ενδιαφέρον, γιατί προσέγγιζε το rock από μια εντελώς διαφορετική πλευρά, προσθέτοντας στοιχεία jazz και funk, Το δεύτερο άλμπουμ τους με τίτλο Time’s Up (1990, No 13 Αμερική, Νο 20 Μ.Βρετανία) είχε πολύ ενδιαφέρον αλλά δεν έτυχε της αντιμετώπισης που θα του άξιζε, άσχετα αν έφθασε ψηλά στο αμερικάνικο chart. Στο άλμπουμ συμμετέχουν μεγάλα ονόματα όπως ο Mick Jagger, Maceo Parker ( σαξοφωνίστας του James Brown), Queen Latifah αλλά και Little Richard.
Τον Αμερικάνο κιθαρίστα Stevie Salas, τον γνώρισα μέσα από το πρώτο προσωπικό του (και καλύτερο) άλμπουμ του Stevie Salas Colorcode (1990) που ήταν εξαιρετικό δείγμα, τόσο των κιθαριστικών ικανοτήτων του όσο και του ήχου του. Πολύ groove ήχος, με βλέψεις προς τον Hendrix, το άλμπουμ ήταν από τα καλύτερα εκείνης της χρονιάς, αλλά ο όγκος των τόσων πολλών και καλών κυκλοφοριών, το έκανε να χαθεί. Καθόλου τυχαίο ότι οι Rod Stewart και Mick Jagger τον πήραν για να τους συνοδεύσει στις περιοδείες τους. Πατήστε εδώ να δείτε το video
Διάτων αστέρας ο Dan Reed που στα μέσα της δεκαετίας του 80 σχημάτισε τους Dan Reed Network όταν η αμερικάνικη rock σκηνή ήταν» υποταγμένη» στον ήχο των Bon Jovi, Motley Crue, Cinderella, Aerosmith και άλλων παρόμοιων συγκροτημάτων. Ανακάλυψη του A&R της Mercury, Derek Shulman (πάλαι ποτέ τραγουδιστής των Gentle Giant κι ο άνθρωπος που υπέγραψε συγκροτήματα σαν τους Bon Jovi, Cinderella, Kingdom Come και Enuff Z Enough), o Reed ξεχώρισε με τη μαλλούρα του και το ξεχωριστό στυλ του. Τα άλμπουμ του Slam(Νο160 Αμερική) και Dan Reed Network (1988) είναι τα πιο αντιπροσωπευτικά με funk soul ήχο αλλά εμπορικά δεν τα κατάφεραν.
Το 1991 μπήκαν στη ζωή μας οι Αμερικάνοι Mind Funk με την κυκλοφορία του πρώτου τους άλμπουμ, με τίτλο το όνομά τους.(Το αρχικό όνομά τους ήταν Mind Fuck, αλλά για ευνόητους λόγους το άλλαξαν σε MindFunk). To πρώτο ομώνυμο άλμπουμ τους είναι ενδεικτικό του πολύ κουραστικού ήχο τους.
Οι Σουηδοί Electric Boys, με τα πρώτα 2 άλμπουμ τους Funk-O-Metal Carpet Ride (1989) και Groovus Maximus (1992), κέρδισαν αμέσως θέση στο Πάνθεον των funk metal συγκροτημάτων, εμπλουτίζοντας τον ήχο τους και με στοιχεία ψυχεδέλειας. Δείτε το video του All Lips 'n Hips και πάρτε μια γεύση από τον ήχο τους.
Αισθάνομαι ότι οι Primus είναι περισσότεροι γνωστοί από την audition του μπασίστα Les Claypool στους Metallica για τη θέση του Burton παρά για τον ήχο τους! Τα άλμπουμ Pork Soda (1993) και Tales from the Punchbowl (1995) είναι τα καλύτερά τους.
Από το Bronx έρχονται οι 24-7 Spyz (διαβάζεται "twenty-four-seven spies") που με τα ρώτα τρία άλμπουμ τους άφησαν καλές εντυπώσεις. Με ήχο και groove κοντά σε αυτόν των Living Colour, οι 24-7 Spyz κράτησαν σαν θεμέλιο το metal και πάνω του εκτίσαν το funk/reggae ήχο. Ξεκινήστε από το πρώτο άλμπουμ τους Harder Than You (1989).
Οι Kingofthehill (σ.σ. έτσι γράφεται), έρχονται από το St. Louis και το πρώτο άλμπουμ με τίτλο το όνομά τους, είχε στη θέση του παραγωγού τον Howard Benson (Bang Tango) και ένα groovάτο ήχο που μια έβλεπε προς τους Van Halen και την άλλη προς το funk. Κι όλα αυτά με μελωδικά φωνητικά! H επιτυχία του I Do U (με την βοήθεια του MTV), τούς έφερε support σε περιοδείες των White Lion, Trixter, Lynch Mob και Steelheart.
Ιστορικό συγκρότημα οι Infectious Grooves, δεν κατάφεραν να συνδυάσουν την ποιοτική πλευρά τους με την επιτυχία. Στην ουσία ήταν side project του τραγουδιστή τωνSuicidal Tendencies, Mike Muir με τη συμμετοχή των κιθαριστών Dean Pleasants (επίσης Suicidal Tendencies) και Jim Martin (Faith No More), του μπασίστα Robert Trujillo (Suicidal Tendencies/Metallica) και του ντράμερ Brooks Wackerman (Bad Religion/Avenged Sevenfold).
Είχαν όλο το χιούμορ που έλειπε από τους Suicidal Tendencies, με το συγκρότημα να ανακάμπτει τους τελευταίους μήνες με την προσθήκη των Dave Kushner κιθάρα (Velvet Revolver) και Jay Weinberg (Slipknot) ντραμς.
Δεν είναι Metal δεν είναι hard, αλλά σίγουρα το πάντρεμα με το funk που έκαναν οι Καλιφορνέζοι Red Hot Chili Peppers είναι μοναδικό. Αν και από τη σύνθεσή τους έχουν περάσει περισσότεροι από 8 κιθαρίστες (μαζί με τους session για τις περιοδείες), οι 3 βασικοί Anthony Kiedis, Flea και Chad Smith κρατούν την ταυτότητα του ήχου τους απόλυτα αναγνωρίσιμη. Όλα τα άλμπουμ τους έως και το By the Way(2002) είναι πολύ καλά.
Την άλλη Κυριακή: Καλοκαιρινός Οδηγός Συναυλιών- Όλες οι συναυλίες έως και το Σεπτέμβριο, με link για να αγοράσετε εισιτήρια.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
12/5/24
Δημοσίευση σχολίου