Η καριέρα του 72χρονου σήμερα Άγγλου τραγουδιστή και μπασίστα Glenn Huhges, είναι μια χαρακτηριστική περίπτωση ανθρώπου, που αν και είχε όλα εκείνα τα προσόντα και μάλιστα σε υπερθετικό βαθμό, «έπιασε» πάτο αλλά κατάφερε να ξανά σταθεί στα πόδια του. Γεννημένος το 1951 στο Cannock του Staffordshire, στη δυτική Αγγλία, οι γονείς του, του έδωσαν το όνομα του τζαζίστα Glenn Miller και άρχισε να μαθαίνει τρομπόνι! Στα 15 του, άφησε το σχολείο κι άρχισε να παίζει σε τοπικά συγκροτήματα πριν καταλήξει στους Finder’s Keepers όπου τραγούδησε στο μικρό δίσκο που κυκλοφόρησαν με τίτλο Sadie. Το 5μελές σχήμα των Finder’s Keeper δέχτηκε πολλές αλλαγές για να καταλήξει με τη συμμετοχή των Mel Galley κιθάρα και Dave Holland ντραμς να μετονομαστεί σε Trapeze, υπογράφοντας στην δισκογραφική εταιρεία των Moody Blues, Threshold. Και τα καλά νέα για τους νεοσύστατους Trapeze συνεχίστηκαν με τη συμμετοχή τους στην αμερικάνικη περιοδεία των Moody Blues όπου άνοιγαν τις συναυλίες τους. “Εκεί που παίζαμε σε 200 θεατές, ξαφνικά βρεθήκαμε σε χώρους των 18.000” είπε ο Hughes, που τότε ήταν 18 ετών. Έχοντας μικρή εμπειρία από studio, αφού είχε ηχογραφήσει μόνο ένα μικρό δίσκο με τους Finder’s Keepers, o Hughes και οι Trapeze, ηχογραφούν στα Morgan Studios και Decca Studios του Λονδίνου με παραγωγό τον μπασίστα και τραγουδιστή των Moody Blues, John Lodge, τον πρώτο δίσκο τους με τίτλο το όνομά τους, Trapeze (1970) που ήταν το δεύτερο άλμπουμ που κυκλοφόρησε η Threshold Records. Η σύνθεσή τους ήταν Glenn Hughes, Mel Galley, Dave Holland συν τους Terry Rowley πλήκτρα/φλάουτο και John Jones τρομπέτα/φωνητικά, με τους 2 τελευταίους να αποχωρούν λίγο μετά την κυκλοφορία του.(Ο Rowley επανήλθε το 1974.) Σε αντίθεση με τα μεταγενέστερο άλμπουμ τους, που χαρακτηρίστηκαν σαν hard rock/blues, το Trapeze έχει πολλά στοιχεία progressive αλλά και ψυχεδέλειας, βγάζοντας το μικρό δίσκο Send Me No More Letters. Πάντως σαν ήχο, δεν έχει καμία σχέση με τα επόμενα τους! Με παραγωγό και πάλι τον John Lodge, κυκλοφόρησαν το 1970 το Medusa, βγάζοντας το μικρό δίσκο Black Cloud.Οι Trapeze συνεχίζουν πλέον σαν τρίο (Mel Galley, Glenn Hughes και Dave Holland), με τις κριτικές να είναι θετικές, τόσο για τη φωνή του Hughes όσο και για το παίξιμο του Galley. Και φθάνουμε στο τρίτο και τελευταίο άλμπουμ των Trapeze που συμμετείχε ο Hughes που ήταν το You Are the Music... We're Just the Band (1972) σε παραγωγή του Neil Slaven, με τις κριτικές από τις βρετανικές μουσικές εφημερίδες να είναι καλές και να βγάζει το single Coast to Coast. Οι τρεις τους, με την προσθήκη του Geoff Downs στα πλήκτρα, επανασυνδέθηκαν για μια περιοδεία στη Μ.Βρετανία το 1993 όπου και κυκλοφόρησαν το Welcome to the Real World-Live at the Borderline.
Πριν συνεχίσουμε στη μεγάλη ιστορία του Glenn Hughes, δείτε εδώ το video με τους Trapeze να εμφανίζονται στην εκπομπή Colour Me Pop του BBC από το 1969 όταν ακόμα ήταν 5 μέλη όπου παίζουν τα τραγούδια Meet On The Ledge των Fairport Convention και Open My Eyes των Nazz. 55 χρόνια πίσω, άλλος κόσμος….
Η ΩΡΑ ΤΩΝ ΤΙΤΑΝΟΤΕΡΑΣΤΙΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ELECTRIC LIGHT ORCHRESTRA
Ένα βράδυ του 1973, οι Jon Lord και o Ian Paice, πήγαν στο Whiskey Go Go του Λος Άντζελες και παρακολούθησαν μια συναυλία των Trapeze όπου εντυπωσιάστηκαν από τη φωνή του Hughes. Δύο μήνες αργότερα, ο Ritchie Blackmore, έχοντας πληροφορηθεί για τις ικανότητές του, πήγε στο Marquee του Λονδίνου και καταλαβαίνει ότι είναι ο καταλληλότερος για τη θέση του Gillan που είχε αποχωρήσει μαζί με τον Glover. Ένα χρόνο πριν, ο Hughes είχε απορρίψει πρόταση των Electric Light Orchestra! “Με τους Trapeze, είμαστε στο να κάνουμε το μεγάλο βήμα, αλλά εκείνη την εποχή τα χρήματα που θα ερχόντουσαν από τους Deep Purple θα ήταν πολλά, γιατί ήταν συγκρότημα που οι δίσκοι τους πουλούσαν και οι συναυλίες τους είχαν κόσμο. Τους είχα παρακολουθήσει στη συναυλία τους στο Madison Square Garden της Ν. Υόρκης και αισθάνθηκα ότι οι Gillan, Glover ήταν απομονωμένοι. Αποδέχτηκα την πρότασή τους, λέγοντας τους από την αρχή ότι δεν ήμουν ο άνθρωπος που θα κάνει απλά φωνητικά». Η πρόσληψη του άγνωστου David Coverdale για τη θέση του τραγουδιστή, περιέπλεξε τα πράγματα αφού ο Hughes είχε μείνει με την ιδέα ότι αυτός θα ήταν ο τραγουδιστής των Deep Purple. «Οι Ian και Jon με είχαν αποδεχτεί σαν τραγουδιστή, όμως ο κιθαρίστας (σ.σ. έτσι αποκαλεί τον Ritchie) ήθελε τον Paul Rodgers που του είχε πει « τι με θες εμένα, αφού έχεις τον Glenn Hughes;”. Αυτό ήταν ένα μεγάλο κομπλιμέντο αλλά στη θέση του τραγουδιστή πήραν τον Coverdale”! Τελικά η κατάσταση διαμορφώθηκε όπως την ξέρουμε και στην ουσία με 2 τραγουδιστές ή αν θέλετε με ενισχυμένα φωνητικά, ηχογράφησαν το Burn για να ακολουθήσουν τα Stormbringer, Come Taste the Band και τα πολλά live, με σημαντικότερα τα California Jam 1974, Made in Europe (1976), Last Concert in Japan (1977), Live in London (1982), On the Wings of a Russian Foxbat: Live in California 1976 (1995) το οποίο έχει κυκλοφορήσει και με τίτλους King Biscuit Flower Hour Presents: Deep Purple in Concert, Extended Versions και Live at Long Beach 1976 , MK III: The Final Concerts(1996) και να σημειώσω ακόμα και το 2πλό cd Days May Come and Days May Go, the California Rehearsals, June 1975 (2000) που επίσης έχει κυκλοφορήσει με διαφορετικούς τίτλους-The 1975 California Rehearsals και 1420 Beachwood Drive: The 1975 Rehearsals, Volume 2 και είναι οι πρόβες που έκαναν με τον Tommy Bolin, τον Ιούνιο του1975 στο Robert Simon's Pirate Sound studios του Λος Άντζελες. Πολλά από τα τζαμαρίσματα, έγιναν τραγούδια για το Come Taste the Band.
Η ΓΝΩΡΙΜΙΑ ΤΟΥ ΜΕ ΤΗ ΛΕΥΚΗ ΣΚΟΝΗ
«Όταν βρισκόμαστε στο Τέξας, κάποιος μου έδωσε μια σακούλα με λευκή σκόνη. Την έβαλα στη θήκη του μπάσου χωρίς να την ανοίξω. Τότε κοπέλα που ήμουν μαζί της (σ.σ. until a bird I was with….συνέντευξή του στο Classic Rock Σεπ/Οκτ 1999) με ρώτησε αν έχω ναρκωτικά. Σνιφάραμε την κοκαίνη και σε 2 λεπτά καθόμουνα στα γόνατά της, λέγοντας της την ιστορία της ζωής μου, κλαίγοντας. Μετά από αυτό, ήθελαν να τη ξανά δοκιμάσω». Και συνεχίζει «Ποτέ δεν έκανε σκληρά ναρκωτικά, είχα προσκολληθεί στην κοκαϊνη, που τη δεκαετία του 70 ήταν καλύτερη. Σε έκανε να αισθάνεσαι super-άνθρωπος. Αυτό, σε συνδυασμό με το ποτό, με οδήγησε να κάνω μια σειρά από ηλίθιες πράξεις, για τις οποίες αργότερα ζήτησα συγνώμη από τους Jon, Ian και David, αλλά δεν μίλησα με τον Ritchie”. Το πρόβλημα των ναρκωτικών, εξελίχθηκε σε τραγωδία για τον Hughes που παρ΄όλο τις μεγάλες καταχρήσεις, έζησε! Κατά την περιοδεία του Come Taste the Band κι ενώ ήταν στη Γλασκόβη, δεν μπορούσε ούτε να αναπνεύσει, αρνούμενος να παίξει το This time Around στο encore, με τον Jon Lord κυριολεκτικά να τον σέρνει στη σκηνή. Στη συναυλία στο Λίβερπουλ δεν μπορούσε να σταθεί στα πόδια του, κάνοντας διάφορους ασυνάρτητους θορύβους με το στόμα του. «Ήξερα ότι δεν μπορούσαν πλέον να με κρατήσουν». Δεκαετίες αργότερα, μιλώντας στο περιοδικό Raw και στον δημοσιογράφο Mark Putterford, είπε »χρειάστηκαν να περάσουν 16χρόνια για να καταλάβω ότι ήμουν μαλάκας και έριξα την καριέρα μου στη λεκάνη της τουαλέτας. Πέντε χρόνια από τη ζωή μου, τα πέρασα κλεισμένος στο σπίτι μου στο Beverly Hills, πίνοντας, σνιφάροντας, τρώγοντας και τεμπελιάζοντας». Τα Χριστούγεννα του 1991 ήταν κομβικά για τον πρώην μπασίστα/τραγουδιστή των Τιτανοτεράστιων, αφού η υπερβολική κατανάλωση κοκαϊνης, τον οδήγησε εσπευσμένα στο νοσοκομείο, αισθανόμενος ότι δεν μπορούσε να αναπνεύσει, μιλήσει αλλά και περπατήσει. Ο γιατρός του είπε ότι ο εγκέφαλός του δεν οξυγονόταν κι αν δεν πήγαινε στο νοσοκομείο, θα πέθαινε. «Τα τρία προηγούμενα χρόνια, ζητούσα από το Θεό μια βοήθεια και μου την έστειλε εκείνη τη βραδιά». Ο θάνατος του Tommy Bolin στις 4 Δεκεμβρίου 1976 από υπερβολική δόση ναρκωτικών αλλά κι άλλων ουσιών, έβαλε τέλος στην πορεία των DP για τη δεκαετία του 70, και άνοιξε το δρόμο για τις προσωπικές αλλά νέες συνεργασίες των μελών.
Ο Hughes είναι ο μουσικός που έδωσε στον ήχο των DP το funk στοιχείο, κάτι που δεν άρεσε στον Blackmore αλλά και σε πολλούς fans τους. Η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι ήταν η σύνθεση των Hughes/Coverdale, Holy Man όπου ο Hughes ζήτησε από τον Blackmore να παίξει slide κιθάρα. Ο Μεγάλος Κιθαρίστας, πήρε ένα κατσαβίδι κι έπαιξε το μέρος, φεύγοντας αμέσως μετά από το studio “Κατάλαβα ότι δεν θα τον ξανά έβλεπα» είπε στον Dave Ling(Classic Rock Σεπ/Οκτ 1999). Είχε προηγηθεί η περίφημη «ντιρεκτίβα» του Blackmore να μην τον πλησιάζει(!) επάνω στη σκηνή, έχοντας σημειώσει ως πιο σημείο μπορούσε να πλησιάσει, αλλιώς θα τον χτυπούσε με την κιθάρα!!!! Όμως πριν οι σχέσεις του φθάσουν στο απροχώρητο, ο Blackmore τον φιλοξένησε σπίτι του και μάλιστα όπως λέει ο Hughes όταν είχε γράψει ένα αρχικό μέρος του Mistreated (το τραγούδι συνθετικά χρεώνεται στους Blackmore/Coverdale), o Blackmore είχε ενθουσιαστεί τόσο πολύ που του είπε ότι θα γίνει ένας πολύ καλός μπασίστας/τραγουδιστής, με τις συνθετικές ικανότητες του Paul McCartney!!!!
Είναι χαρακτηριστικό ότι την εποχή που οι Lord, Coverdale και Paice έψαχναν τον αντικαταστάτη του Blackmore, o Hughes ετοίμαζε το πρώτο προσωπικό του άλμπουμ και μίλαγε με τον David Bowie για να του κάνει παραγωγή. Η πρόσληψη του Tommy Bolin με τον οποίο συνδέθηκαν σαν χαρακτήρες, πήγε πίσω την κυκλοφορία του, κάτι που θα διαβάσατε πιο κάτω. Η κυκλοφορία του Come Taste the Band περιελάμβανε ημερομηνίες στην Νοτιοανατολική Ασία, όπου ενώ βρισκόντουσαν στην Αυστραλία, δέχτηκαν πρόταση από έναν Ινδονήσιο διοργανωτή για μια συναυλία στην Τζακάρτα, για να παίξουν σ’ ένα θέατρο, χωρητικότητας 7.000 ατόμων. Το συγκρότημα είχε το δικό του αεροπλάνο για να μετακινείται και η πρόταση μπορούσε να υλοποιηθεί εύκολα. Ο διοργανωτής κατέθεσε 11.000 $ για να κλείσει το συγκρότημα, αλλά όταν είδαν το χώρο, έμειναν έκπληκτοί γιατί ήταν το στάδιο Senyan Sports Stadium της Τζακάρτα, που χωρούσε 125.000 άτομα, με τη σκηνή να είναι κατασκευασμένη από πορτοκαλί κουτιά και την ασφαλεία θα παρείχε…ο στρατός.
Η SOLO ΚΑΡΙΕΡΑ ΤΟΥ
Με τους Deep Purple να αποτελούν παρελθόν, το 1977 κυκλοφορεί το πρώτο προσωπικό άλμπουμ του με τίτλο Play me Out, με σαφή στροφή στο funk αλλά και τη soul! Το άλμπουμ του ήταν προγραμματισμένο να βγει πριν τη διάλυση των D.P , με παραγωγό τον David Bowie, αλλά λόγω των περιοδειών του συγκροτήματος, πήγε πίσω. Οι πρώην Trapeze, Mel Galley, Terry Rowley και Dave Holland, o Pat Travers κι ο Mark Nauseef, είναι μερικούς από τους καλεσμένους στις ηχογραφήσεις του Play me Out που κυκλοφόρησε μέσα στην έκρηξη του punk, με αποτέλεσμα στη Μ.Βρετανία να κυκλοφορήσει το 1978, όπου δεν έτυχε της ανάλογης προσοχής. Ευτυχώς για αυτόν οι ανατυπώσεις της Purple Records έκαναν το δίσκο γνωστό στους φίλους των D.P. Ακολούθησε ένα κενό στη προσωπική του δισκογραφία 16 ετών, λόγω των συμμετεχόντων σε άλλα projects και επανήλθε το 1993 με το L.A. Blues Authority Volume II: Glenn Hughes – Blues (1993) που ήταν το πρώτο άλμπουμ που κυκλοφόρησε, απαλλαγμένος από την κοκκαίνη. Θα μείνω στο L.A. Blues Authority Volume II: Glenn Hughes – Blues, που ήταν το μοναδικό άλμπουμ της σειράς που κυκλοφόρησε προσωποποιημένο(όλα τα άλλα είχαν συμμετοχές) όπου μαζί του παίζουν οι Craig Erickson, John Norum, Warren DeMartini (Ratt), Mark Kendall(Great White), Richie Kotzen, Darren Housholder και Mick Mars (Motley Crue), Tony Franklin μπάσο, Gary Ferguson ντραμς και Mark Jordan πλήκτρα. Το άλμπουμ ήταν απόλυτα προσωπικό, κανένα από τα 12 κομμάτια του ΔΕΝ ήταν διασκευή, όλα σε hard rock blues ύφος, μάλλον κουράζουν. Ακολούθησε το From Now On... (1994) με συμμετοχές των John Levén, Mic Michaeli και Ian Haugland και οι 3 Europe, το Feel (1995)με συμμετοχή του Pat Thrall στην κιθάρα και του Matt Sorum στα ντραμς (σ.σ. σ΄ένα τραγούδι), με τον ήχο να αγγίζει και πάλι τη soul/funk. To 1996 κυκλοφόρησε το Addiction όπου στο εξώφυλλο είναι ίδιος ο George Michael, με συμμετοχές των Marc Bonilla κιθάρα/πλήκτρα, Joakim Marsh (των Spellbpound) κιθάρα και Ronnie Montrose slide κιθάρα σε ένα τραγούδι, το 1999 κυκλοφόρησε το soul/funk The Way It Is με συμμετοχές Joakim Marsh κιθάρα, Marc Bonilla κιθάρα/πλήκτρα, Stevie Salas κιθάρα,Matt Sorum ντραμς και Keith Emerson πλήκτρα! Και πάλι στο χώρο του funk κινείται το Return of Crystal Karma (2000) ενώ την ίδια χρονιά κυκλοφόρησε το A Soulful Christmas (2000). Η καινούργια δεκαετία αλλά αιώνας μπήκε με το Building the Machine (2001) όπου εδώ συνδυάζει το hard rock με το funk με συμμετοχές των JJ Marsh – κιθάρα, Gary Ferguson ντραμς, Pat Travers κιθάρα και Bobby Kimball τραγούδι σε 2 κομμάτια. Το Songs in the Key of Rock(2003) πήρε το όνομά του από το δίσκο του Stevie Wonder, Songs in the Key of Life, κινείται στο χώρο του funk soul, με κιθαρίστα JJ Marsh και ντράμερ τον Gary Ferguson που ήταν το τελευταίο που έπαιξε μαζί του.
Σημαντικές συμμετοχές αυτές των Alex Ligertwood (τραγουδιστής των Santana), Billy Sheehan, και του ντράμερ των Red Hot Chili Peppers, Chad Smith. Το Soul Mover (2005) κι αυτό κινείται στο χώρο του funk/rock, με συμμετοχές των JJ Marsh κιθάρα, Chad Smith ντραμς, Kevin DuBrow και Alex Ligertwood φωνητικά αλλά και Dave Navarro (Jane’s Addiction) και John Frusciante (Red Hot Chili Peppers) κιθάρες. Η συνέχεια της προσωπικής του δισκογραφίας συνεχίστηκε με το Music for the Divine (2006) στο κλασικό funk/rock ύφος και συμμετοχές των JJ Marsh κιθάρα,Chad Smith ντραμς, τον οποίο αποκάλεσε soul brother, Mark Kilian πλήκτρα, John Frusciante κιθάρα/πλήκτρα/φωνητικά και Jerry Cantrell κιθάρα! Το First Underground Nuclear Kitchen (2008) και το Resonate (2016) κλείνουν την έως τώρα προσωπική δισκογραφία. Πάντως, παρ΄όλη τη soul/funk/rock δισκογραφία του, δεν κατάφερε να βγάλει μια επιτυχία!
ΚΑΙ ΤΑ LIVE
Σε αυτά να ξεχωρίσω 2 live, από τα 5 συνολικά που κυκλοφόρησε. Το πρώτο που ήταν το Burning Japan Live(1994) που ηχογραφήθηκε στο Kawasaki της Ιαπωνίας και περιλαμβάνει τραγούδια από το πρόσφατο τότε άλμπουμ From Now On...., από το άλμπουμ του με τον Pat Thrall, 7 από τους Deep Purple και το ακυκλοφόρητο Still In Love With You, όπου παίζει πλήκτρα. Μαζί του οι John Levén μπάσο, Ian Haugland ντραμς, Mic Michaeli πλήκτρα-και οι 3 Europe και οι 2 κιθαρίστες Thomas Larsson και Eric Bojfeldt. Το δεύτερο live του που ξεχώρισα είναι το Soulfully Live In The City Of Angels(2004) cd/dvd με JJ Marsh και George Nastos στις κιθάρες,Chad Smith ντραμς και Ed Roth πλήκτρα.
Παράλληλα, όλα αυτά τα χρόνια έκανε δεκάδες συμμετοχές η δίσκους με άλλους μουσικούς που θα διαβάσετε αμέσως πιο κάτω.
Έχοντας ήδη ηχογραφήσει το Play me Out αλλά χαμένος μέσα στη δίνη της κοκαϊνης, ο Glenn Hughes, ηχογραφεί με τον κιθαρίστα του Pat Travers, Pat Thrall, το άλμπουμ Hughes/ Thrall(1982) που απόσπασε περισσότερες καλές κριτικές όταν επανακυκλοφόρησε σε cd παρά στην εποχή του. Όπως έγραψε ο Σπύρος Γιαννακόπουλος στη στήλη Garden of Eden στην παρουσίαση ντου δίσκου (διάβασε εδώ) «μέσα στο δίσκο, στοιχεία της rock, της funk, της soul, της jazz θα δέσουν μαζί στα τραγούδια, πορευόμενα σε μια A.O.R. κατεύθυνση με μελωδίες και synth κιθάρες».
Το 1985, αν και οι δαίμονές του εξακολουθούν να τον έχουν καταβάλει, η τύχη ξανά χτυπά την πόρτα, αυτή τη φορά με τη μορφή του Gary Moore όπου στο άλμπουμ του Run For Cover(1985), τραγουδάει σε 3 τραγούδια και παίζει μπάσο, αλλά η τραγική κατάσταση του, εξ αιτίας των ναρκωτικών, δεν τον αφήνει να πάρει μέρος στην περιοδεία, χάνοντας μια τεράστια ευκαιρία για να επανεκκινήσει την καριέρα του. Ο Moore παραδέχτηκε τις απεριόριστες δυνατότητες της φωνής του αλλά από την άλλη πλευρά λέει, ότι είχε μια μεγάλη ευκαιρία και τη χαράμισε. «Είχε αδυνατίσει πολύ εξ αιτίας της κοκαϊνης και προσποιόταν ότι έκανε δίαιτα. Πηγαίναμε για πρωϊνο και ήδη είχε φάει από τη νύχτα. Έτρωγε πρωϊνο, ξανά έτρωγε πρωϊνο και τον βρίσκαμε σε αγοράζει 6 Mars» είπε στο δημοσιογράφο Dante Bonutto. Στις δηλώσεις του Ιρλανδού κιθαρίστα, αντέδρασε ο Hughes, χαρακτηρίζοντας τες ανυπόστατες, λέγοντας ότι το μεγαλύτερο διάστημα των ηχογραφήσεων ο Moore ήταν μεθυσμένος.
Η τύχη επιμένει να του χτυπά την πόρτα, παρ΄όλη την κάκιστη σωματική και ψυχολογική κατάστασή του. Ο κιθαρίστας των Black Sabbath, Tony Iommi έχει αποφασίσει να ηχογραφήσει το άλμπουμ Seventh Star που αρχικά προοριζόταν για προσωπικό άλμπουμ του Iommi αλλά τελικά μετά τη συμβουλή της εταιρείας του, το κυκλοφόρησε με το όνομα Black Sabbath με τη φωνή του Glenn Hughes όπου ερμήνευσε τα No Stranger to Love (σ.σ. το καλύτερο του δίσκου), Seventh Star και Heart Like a Wheel και πήρε μέρος στην περιοδεία για τις πρώτες μόνο συναυλίες καθώς απολύθηκε μετά την 5η συναυλία! Τον αντικατέστησε ο Ray Gillen. Στη remastered έκδοση του cd που είναι 2πλό, στο δεύτερο cd υπάρχει συναυλία από το Hammersmith Odeon του London (2 Ιουνίου 1986) με τον Gillen. Όπως αναφέρει ο Δημήτρης Τσουγκράνης στην παρουσίαση του δίσκου στη στήλη Σήραγγα του Χρόνου, ο Iommi αναγκάστηκε να προσλάβει ως σωματοφύλακα τον Doug Goldstein (μετέπειτα manager των Guns N’ Roses) για να προσέχει τον Hughes και να τον κρατά μακριά από τα ναρκωτικά! Στην τρίτη live εμφάνιση του γκρουπ ο Hughes ήταν τόσο χάλια, που ο Geoff Nicholls (πλήκτρα) αναγκαζόταν να κάνει και αυτός φωνητικά για να καλύψει το κενό!
Μετά τους Pat Thrall, Gary Moore και Tony Iommi, ήλθε η σειρά ενός ακόμα σπουδαίου κιθαρίστα να τον καλέσει να τραγουδήσει στο άλμπουμ του. Ο Σουηδός, πρώην κιθαρίστας των Europe, John Norum,κυκλοφορεί το άλμπουμ του Face the Truth (1992) χωρίς να έχει εμπορική επιτυχία, αλλά ανήκει στις καλές στιγμές τους (σ.σ. και των 2, καθώς, ο Hughes τραγουδάει σε όλα τα τραγούδια και εμφανίζεται ως συνσυνθέτης σε 7 από τα 11).
Δύο χρόνια αργότερα, εμφανίζεται να τραγουδάει με τον Marc Storace των Krokus στο άλμπουμ του Manfred Ehlert, Amen
Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ
Και ξαφνικά, το 1992 κι ενώ όλα δείχνουν ότι η καριέρα του πάει να ξεχαστεί, το Βρετανικό electro-dance συγκρότημα των KLF του προτείνει να τραγουδήσει στο τραγούδι τους America: What Time Is Love?(Νο5 Μ.Βρετανία και επιτυχία σε όλη την Ευρώπη), δίνοντας του το φιλί της ζωής. Χαρακτηριστικό είναι ότι τον πλησίασαν, σχεδόν μόλις είχε βγει από το νοσοκομείο Betty Ford όπου είχε πάει για αποτοξίνωση και στα credits εμφανίζεται ως Voice of Rock! Ο Glenn Hughes επανήλθε! Όμως πριν οι KLF του κάνουν την πρόταση, είχαν προηγηθεί οι Earth Wind and Fire(!), το μεγάλο συγκρότημα της soul/funk, λέγοντας του ότι δεν είχαν ακούσει κανέναν Άγγλο να έχει τέτοια φωνή.
Το project του Phenomena(1985), ήταν μια ιδέα του κιθαρίστα Mel Galley (πρώην Trapeze) και βασίζεται στο μεταφυσικό, προσφέροντας στον ακροατή μια σκοτεινή μελωδική ατμόσφαιρα. Ο Hughes συμμετείχε στα Phenomena (1985), Phenomena II – Dream Runner(1987) και Awakening(2012).
To 1989 κάνει φωνητικά σε τρία τραγούδια του Slip of the Tongue των Whitesnake και την ίδια περίοδο, δέχεται πρόταση από τον οργανίστα των Asia, Geoff Downes για να συνεργαστούν σε ένα project για την Bronze Records. Η γνωριμία τους έγινε μέσω του Pat Thrall και όσο κι αν σας ακούγεται απίστευτο, εκείνη την εποχή ο Hughes δεν ήταν σίγουρος αν θα έπρεπε να συνεχίσει να τραγουδάει rock ή να αλλάξει το ύφος του. Γι αυτό και τα 10 τραγούδια του Work Tapes, έχουν πολλά πλήκτρα (ελέω Downes) και θα τα χαρακτήριζα μάλλον dance! Οι ηχογραφήσεις έγιναν αλλά το υλικό ποτέ δεν κυκλοφόρησε, με τις ταινίες να διαρρέουν και να κυκλοφορούν σε bootlegs για να κυκλοφορήσουν επίσημα από την Voiceprint Records το 1998 με τίτλο The Work Tapes. Το 1997 συμμετείχε στην tribute βραδιά αφιερωμένη στη μνήμη του Tommy Bolin που διοργάνωσε ο Johnny Bolin (αδελφός του Tommy) στο Denver. H συναυλία κυκλοφόρησε σε cd, με τίτλο Tommy Bolin 1997 Tribute.
To 2002, συνεργάστηκε με τον Joe Lynn, σχηματίζοντας τους Hughes Turner Project (HTP), ένα από τα καλύτερα hard rock σχήματα των τελευταίων ετών. Οι δύο τραγουδιστές, είχαν συμφωνήσει σε αυτή τη συνεργασία από το 1989, αλλά μόλις το 2002 μετά από μια περιοδεία με τίτλο, Voices of Classic Rock(2001). Το πρώτο άλμπουμ με τίτλο HTP είναι το καλύτερό τους, με τα Devil's Road και You Can't Stop Rock & Roll, να ξεχωρίζουν εύκολα. Μαζί τους παίζουν οι JJ Marsh κιθάρα, Shane Gaalaas ντραμς(Michael Schenker, Yngwie Malmsteen, Uli Jon Roth, Vinnie Moore), Vince DiCola πλήκτρα και καλεσμένους τους John Sykes και Paul Gilbert. Το HTP είναι ένα κράμα hard rock και AOR, με τις φωνές και των 2 σε φόρμα. Το 2002 ηχογράφησαν τη συναυλία τους στο Tokyo και την κυκλοφόρησαν με τίτλο Live In Tokyo(2002), με 7 από, τα 14 τραγούδια να ανήκουν στην εποχή των DP κι ένα, το No Stranger To Love των Black Sabbath, αλλά μόνο στην γιαπωνέζικη και αμερικάνικη έκδοση του cd). Η περιοδεία πέρασε κι από τη χώρα μας, με 2 συναυλίες, η πρώτη την 1η Μαρτίου στο Ρόδον και η δεύτερη στις 2 Μαρτίου στην Πύλη Αξιού.
Εν μέσω των προσωπικών τους δίσκων, του μεν Hughes, το Songs In The Key of Rock και του Turner του JLT, ηχογράφησαν και κυκλοφόρησαν το HTP 2, στο ίδιο ύφος με το πρώτο studio άλμπουμ, αλλά όχι με τόσες δυνατές συνθέσεις. Μαζί τους οι (κλασικοί) JJ Marsh, Ed Roth (πλήκτρα) και Shane Gaalaa(ντραμςs) και καλεσμένους τους Steve Vai, Jeff Kollman και Chad Smith. Προσέξτε ότι τα εξώφυλλα των 2 studio άλμπουμ τους, μοιάζουν πολύ!
Οι συνεργασίες του συνεχίζονται, και το 2004 κυκλοφορεί το The 1996 DEP Sessions με τον Tony Iommi. Τα 8 τραγούδια του cd είχαν ηχογραφηθεί το 1996 και ήταν διαθέσιμα μόνο σε bootleg. Να σημειωθεί ότι η αρχική ηχογράφηση των ντραμς έγινε από τον Dave Holland, αλλά μετά την καταδίκη του για παιδοφιλία, τα μέρη του αντικαταστάθηκαν από τον session μουσικό Jimmy Copley. Συμμετείχε σε 3 άλμπουμ των Voodoo Hill, το συγκρότημα του Ιταλού κιθαρίστα Dario Mollo
Συμμετέχοντας συνθετικά σε όλα τα τραγούδια του προσωπικού άλμπουμ του Iommi, Fused(2005) ο Glenn Hughes, δίνει το παρων και σε αυτό το άλμπουμ. Στα ντραμς ο Kenny Aronoff και στα πλήκτρα, ο παραγωγός Bob Marlette.
To 2005 πήρε μέρος στο Live DVD Teatro Gran Rex των Αργεντινών Rata Blanca και στο άλμπουμ του Michael Men, Made in Moscow. Οι Michael Men είναι ένα συγκρότημα που έχει σχηματίσει ο Mikhail Alexandrovich Men, ο οποίος είναι πολιτικός με έντονη καριέρα (Αντιπρόεδρος της Επιτροπής Πολιτισμού της Κρατικής Δούμας της Ρωσικής Ομοσπονδίας (1995-2000), Αναπληρωτής Κυβερνήτης της Περιφέρειας της Μόσχας (1999-2002), Αντιδήμαρχος Μόσχας (2002-2005), Επικεφαλής Διοίκησης (Κυβερνήτης) της Περιφέρειας Ιβάνοβο (2005-2013) κ.α.).
Για να κλείσουμε τις συμμετοχές του, θα πάμε στο 2008 όπου κυκλοφόρησε το άλμπουμ Sweet Revenge με τον Robin George(είχε ηχογραφηθεί το 1990), το live άλμπουμ Live from California (είχε ηχογραφηθεί από το 1998) μαζί με τους Keith Emerson(!) και Marc Bonilla και στο άλμπουμ του Joe Satriani, What Happens Next (2018) όπου παίζει μπάσο σε όλα τα κομμάτια. Και να πάμε στα συγκροτήματα που σχημάτισε και με τα οποία έκανε σημαντική καριέρα. Πάντως το Live from California με τους Keith Emerson και Marc Bonilla δεν είναι τόσο εντυπωσιακό όσο φαντάζεστε. Μεταξύ άλλων, παίζουν τα Tarkus, Howdown (των ELP) και A Whiter Shade of Pale(Procol Harum)!
ΤΑ ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑΤΑ
Το 2009 σχημάτισε με τον Joe Bonamassa τους Black Country Communion, πλαισιωμένος από τους Jason Bonham ντραμς και Derek Sherinian πλήκτρα, δικαίως χαρακτηριζόμενοι σαν supergroup. Τα πρώτα 2 άλμπουμ τους είχαν μεγάλο ενδιαφέρον, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι και τα υπόλοιπα δεν ήταν καλά. Ήδη το συγκρότημα έχει ανακοινώσει τον καινούργιο δίσκο του V, που θα κυκλοφορήσει φέτος. Το 2014 σχημάτισε τους California Breed με τους οποίους κυκλοφόρησε το ομώνυμο άλμπουμ, όπου μάθαμε τον κιθαρίστα Andrew Watt (μετέπειτα παραγωγό των Ozzy, Justin Bieber, Miley Cyrus, Rolling Stones, Pearl Jam, Iggy Pop και ποιος ξέρει πόσων ακόμα!). Στα ντραμς ο Jason Bonham. Τελευταία του συμμετοχή, αυτή στους Dead Daisies, από το 2019, με τους οποίους τον είδαμε και στο Release του 2022.
Διαβάζοντας το κείμενο, εκείνο που σου μένει, είναι η έντονη διάθεσή του να βρίσκεται διαρκώς μέσα στα πράγματα. Αυτό που λέμε στην καθημέρινότητά μας "ησυχία δεν έχει". Ρίχνοντας μια ματιά στην ΤΕΡΑΣΤΙΑ καριέρα του, τον βλέπουμε να περνάει από τους Deep Purple στον Gary Moore κι από την πολύ μεγάλη προσωπική του δισκογραφία στον Keith Emerson(!) και Joe Bonamassa!
O GLENN HUGHES ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
TRIVIA
To τραγούδι Medusa από το δεύτερο άλμπουμ τους, ξανά ηχογραφήθηκε από τους Black Country Communion για το πρώτο ομώνυμο άλμπουμ τους.
O Glenn Hughes θα παίξει την Παρασκευή 24 Μαΐου στο Floyd και το Σάββατο 25 Μαΐου στο Principal στη Θεσσαλονίκη. Για εισιτήρια πατήστε εδώ.
Την άλλη Κυριακή: Η ιστορία των Kiss μέσα από το Dynasty, τα προσωποικά άλμπουμ, τους Van Halen, τα άλμπουμ Rock'n'Roll over και Creatures of the Night, η ταινία Kiss Meets the Phantom και το "γλυκύτερο πλάσμα του κόσμου".
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
21/4/24
Δημοσίευση σχολίου