Το 2005 υπήρξε μία πολύ δύσκολη χρονική περίοδος της ζωής μου γιατί ήταν η χρονιά που αποχαιρέτησα τον πατέρα μου. Το 2005 ήταν η χρονιά που δύο μεγάλοι ερμηνευτές, ο Russell Allen των Symphony X και ο Νορβηγός "θεός" Jorn Lande από τους Masterplan, συνεργάστηκαν σε μία κοινή δισκογραφική δουλειά με την ονομασία The Battle, την πρώτη από το franchise όπως αργότερα εξελίχθηκε. Ο δίσκος αυτός έμελλε να είναι το στήριγμά μου σε αυτήν την πολύ στενάχωρη περίοδο της ζωής μου και ο λόγος που κατέχει ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου μέχρι τέλους.
Ήταν κυριολεκτικά σαν βόμβα που εξερράγη η συγκεκριμένη δουλειά το 2005 αποδεσμεύοντας έναν αέρα φρεσκάδας, συνδυάζοντας άψογα την πυγμή του metal με την ηδονή από μελωδίες και άρτιες ερμηνείες. Ενορχηστρωτής και συνθέτης του δίσκου ήταν ο Σουηδός κιθαρίστας Magnus Karlsson (Starbreaker, Last Tribe) που μέσα από αυτή την δουλειά ξεχώρισε και άρχισε να γίνεται ολοένα και πιο περιζήτητος για διάφορες συνεργασίες. Την μουσική συντροφιά ήρθε να συμπληρώσει και ο Jaime Salazar (Last Tribe) στα τύμπανα, μέσω της απαράμιλλης ικανότητάς του αλλά και της φιλίας με τον Magnus Karlsson.Τα μεγάλα αστέρια του show όμως ήταν ο "sir" Russell Allen και ο πολλά υποσχόμενος Jorn Lande. Δύο σύγχρονοι φωνητικοί Κολοσσοί, προικισμένοι εκ φύσεως από τους παραδείσους των ουρανών ή από τα μπουντρούμια της κόλασης (η επιλογή δική σας), με γερά πατήματα στις αγιογραφίες μεγάλων τραγουδιστών του εβδομήντα - ογδόντα όπως Ronnie James Dio, David Coverdale και Paul Rodgers. Ένα φοβερό πάντρεμα της Frontiers Records που από το επικό fantasy εξώφυλλο μέχρι την τελευταία παύση της μουσικής υπήρξε ιδιαίτερα προσεγμένο και πολύ ποιοτικό. Ο εγκέφαλος πίσω από το προφανές ήταν ο μάγος της κιθάρας των Last Tribe και Starbreaker, Magnus Karlsson, που έγραψε όλα τα τραγούδια και που επιμελήθηκε και την παραγωγή, με την βοήθεια του Anders "Theo" Theander (Pain Of Salvation, Last Tribe, Urban Tale). Το αποτέλεσμα όλων αυτών; Ένα άλμπουμ που ακούγεται σύγχρονο (ακόμα και μετά από είκοσι σχεδόν χρόνια), δυναμικό και πληθωρικό τόσο σε ερμηνείες όσο και σε καταιγιστικά riffs και solos. Το πνεύμα της μουσικής πατάει σε σταθερό μελωδικό έδαφος κοντά στην συνοριακή γραμμή του metal και του hard rock με το κάθε τραγούδι να είναι ξεκάθαρα νικητής.
I won't fight another battle
I won't take this anymore....
Ακόμη και αν οι στίχοι του λένε πως οι μάχες τελείωσαν, στην πραγματικότητα η μητέρα των μαχών μόλις αρχίζει με το καταιγιστικό τραγούδι Another Battle να κάνει το ξεκίνημα του άλμπουμ. Μία "μονομαχία" ανάμεσα σε δύο φανταστικούς τραγουδιστές που δίνουν την καρδιά και την ψυχή τους για την τέχνη που υπηρετούν. Ο Rodney Matthews δεν θα μπορούσε να αποδώσει καλύτερα το νόημα πίσω από τους στίχους στο εξώφυλλο.
Το Hunter's Night αναλαμβάνει να το πει και να το σφηνώσει στον εγκέφαλό μας ο Russell Allen αποκλειστικά. Κομματάρα με δυνατό ατού το εκπληκτικό ρεφρέν του.
Στο Wish For A Miracle ερχόμαστε στο κατώφλι της πόρτας του μελωδικού pomp metal παραδείσου με εμπνευσμένες μελωδίες και σαγηνευτικά πλήκτρα. Οι δύο ερμηνευτές μοιράζονται τα φωνητικά και από κοινού μορφοποιούν ένα τραγούδι που μπορεί να εμπνεύσει κάποιον που αντιμετωπίζει κάτι δύσκολο στην ζωή του.
Το ίδιο κίνητρο ψυχικής ενίσχυσης μας επιτρέπει να πάρουμε η μπαλάντα Reach A Little Longer. Ο Jorn Lande δίνει τον καλύτερο εαυτό του τιμώντας τον μεγάλο David Coverdale με την φωνητική του τοποθέτηση.
Το Come Alive ξεχωρίζει για το απίστευτα βαρύ του riff που θυμίζει Zakk Wylde. Σύντομα την σκυτάλη παίρνουν οι δύο πρωταγωνιστές που κλασσικά απογειώνουν την σύνθεση.
Γενικά ο δίσκος κινείται σε ένα κλίμα θετικότητας και εσωτερικής ενδυνάμωσης με τραγουδάρες όπως Truth Of Our Time, My Own Way, Ask You Anyway και Silent Rage να θέτουν υψηλά στάνταρ, τρέφοντας διαρκώς το ενδιαφέρον και την προσήλωση του ακροατή.
Η κορυφαία στιγμή του δίσκου έχει όνομα και λέγεται Where Have The Angels Gone! Τί τραγούδι Θεέ μου! Η έξυπνη ρυθμική πλάτη των πλήκτρων έρχεται να κουμπώσει άψογα με την αρτιότητα της σύνθεσης και με τον Jorn Lande που στο σημείο αυτό κλέβει την παράσταση από τον Russell Allen. Ήταν το πρώτο τότε τραγούδι που είχα ακούσει στο ραδιόφωνο, σε εκπομπή του Rock Hard, και υποψιάστηκα ότι όλο το αποτέλεσμα θα ήταν πολύ καλό.
Η μεγάλη φινέτσα του Russell Allen ξεδιπλώνεται στο επόμενο τραγούδι, στο Universe Of Light. Uptempo hard rock που προλογίζει το κλείσιμο του δίσκου με ένα εντελώς διαφορετικό σε ταχύτητα και δομή τραγούδι. Το The Forgotten Ones είναι μία μελαγχολική, δυναμική μπαλάντα με τους δύο τραγουδιστές να μοιράζονται τα φωνητικά, χτυπώντας όλες εκείνες τις συναισθηματικές νότες μέσα μας που κάνουν τα μάτια μας να υγραίνονται.
Η ζωή είναι ένα δώρο που ενδεχομένως από
τύχη να μας δόθηκε. Μέσα στην εκπληκτική ομορφιά της, οι στιγμές που θα δούμε τον κόσμο μας να σκοτεινιάζει και τα πάντα γύρω μας να μαυρίζουν θα είναι απίστευτα πολλές αλλά λίγες όμως θα είναι εκείνες που θα μας γονατίζουν πραγματικά. Η πίστη μας στην μουσική που αγαπάμε είναι ένας βράχος από τον οποίον μπορούμε να πιαστούμε και να βρούμε ξανά τον βηματισμό μας κρατώντας ζωντανές όλες τις αναμνήσεις που έχουμε. Κάπως έτσι χαρακτηρίζω το The Battle και κάπως έτσι δούλεψε και δουλεύει σε προσωπικό επίπεδο. Απλά εμπιστευτείτε το!
Αφιερωμένο στον πατέρα μου Γιώργο!
ΣΠΥΡΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ
10/4/24
Δημοσίευση σχολίου