Σ ένα σχεδόν γεμάτο Fuzz (εξώστης και κυρίως αίθουσα) κι με ένα κοινό ανάμεικτων ηλικιών, 65αρηδες και 25χρονοι, ο Uli Jon Roth για ακόμα μια φορά ικανοποίησε τους fans του, προσθέτοντας μια υψηλού επιπέδου εμφάνιση στη χώρα μας. Τη συναυλία άνοιξαν οι Soundtruck ποιυ ήταν καλύτεροι του αναμενομένου, με καλό ήχο αλλά κυρίως καλό παίξιμο. Αφού έπαιξαν κομμάτια από μα 2 άλμπουμ τους, έκλεισαν με το Straight to Hell, με τη μόνη παρατήρηση που έχω είναι ότι χρειάζονται περισσότερα φωνητικά. Από την εποχή που τους είχα δει να ανοίγουν για τους Lynyrd Skynyrd το 2012, το συγκρότημα έχει κάνει βήματα μροστά και απορώ που δεν εξελίχθηκαν ανάλογα.
Με 5αμελές σχήμα του Roth ξεκίνησε με το All Night Long, παίζοντας ένα set με 12(!) τραγούδια εποχής Scorpions, με τα We'll Burn the Sky, Pictured Life και In Trance να τραγουδιούνται από τον κόσμο. Έκπληξη, το Don’t tell the wind που είναι του αδελφού του Zeno και η εκτέλεση ήταν πολύ καλή. Τα άλλα, ήταν τα κλασικά Fly to the Rainbow, Polar Nights, Sails of Charon και Dark Lady, όπου έπαιξαν ένα μικρό κι αχρειάστο σόλο όλα τα μέλη, για να κλείσει με το Yellow Raven και πριν από αυτό το All Along the Watchtower (σύνθεση Bob Dylan από το 1967, αλλά όλοι το ξέρουμε από την διασκευή του Hendrix). Θα μείνω σε αυτό, γιατί δεδομένης της αγάπης του στον Μεγάλο Κιθαρίστα, παρατήρησα τις συσπάσεις πρόσωπο του και πως πραγματικά το αισθανόταν που το έπαιζε! Το ζούσε! Είναι ευχάριστο που ο Roth κρατάει ζωντανά τα τραγούδια της πρώτης περιόδου των Scorpions, με τον κόσμο να είναι ιδιίατερα θετικός. Βέβαια, ας μην αδικήσω και το συγκρότημα που με όλο αυτή την τεράστια καριέρα, εξακολουθεί που 1-2 από αυτά, τα κρατάει στο set list.
Κείμενο: ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
Φωτογραφίες: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΣΟΥΓΚΡΑΝΗΣ
4/3/24
Δημοσίευση σχολίου