Η ιστορία του αμερικάνικου συγκροτήματος των Mr. Big, ξεκινά αμέσως μετά την αποχώρηση του μπασίστα Billy Sheehan από το συγκρότημα του David Lee Roth, το 1988. Με δεδομένη η απόφασή του να σχηματίσει ένα καινούργιο συγκρότημα, ένα «real down to earth band” όπως είχε πει στον Mike Varney, βρήκε πρώτα τον τραγουδιστή Eric Martin (είχε ήδη κυκλοφορήσει 2 προσωπικά άλμπουμ) και μετά στο κάδρο μπήκαν ο κιθαρίστας του Billy Idol, Steve Stevens κι ο ντράμερGregg Bissonette, με τον οποίο ο Sheehan ήταν συμπαίκτες στο συγκρότημα του Roth. Σύντομα ο Stevens αποχώρησε για να σχηματίσει τους Atomic Playboys κι ο Bissonette αποφάσισε να μείνει με τον Roth. Έτσι ο Sheehan κάλεσε τον κιθαρίστα Paul Gilbert από τους Racer X και μετά από audition επέλεξαν τον Pat Torpey για τη θέση του ντράμερ. Για manager προσέλαβαν τον Herbie Herbert, γνωστό από τη δουλειά που είχε κάνει στους Journey αλλά και του Martin καθώς ήταν ο manager του.
Το πρώτο άλμπουμ τους κυκλοφόρησε στην αθώα εποχή(!) του 1989, πριν ακόμα οι Nirvana αλλάξουν τα μουσικά δεδομένα και η πρώτη εντύπωση ήταν η φωτογραφία στο εξώφυλλο που μου θύμιζε (κι εξακολουθεί) Charlie Chaplin!
"Οκ we roll", ακούγεται η φωνή του ηχολήπτη και παραγωγού Kevin Elson, με το κελάιδσμα της κιθάρας του Paul Gilbert να αναλαμβάνει να μάς …ξετινάξει με το πρώτο single, το Addicted to that Rush (σαν πρώτο single, είχε σταλεί σε όλους τους ραδιοσταθμούς), που είχε όλη τη φρεσκάδα του ήχου τους. Το Wind me Up, διατηρεί τις καλές εντυπώσεις, και πάλι με τον Gilbert να συνεχίζει …κελαϊδάει. Η πρώτη σκέψη που κάνει ο αγοραστής είναι «τα λεφτά μου πιάσανε τόπο!» Μπορεί κανένα από τα 2 να μην έγινε επιτυχία, αλλά αντιπροσώπευαν ότι πιο φρέσκο είχαμε ακούσει τότε, σε μια εποχή που οι καλοί δίσκοι αυτού του περιεχομένου, κυκλοφορούσαν κάθε ημέρα. Μην αναζητήστε κάποια μπαλάντα του τύπου To be with You ή Just take my heart που ήταν στα επόμενα άλμπουμ τους. Το Mr. Big έχει ένα σφιχτό hard ήχο με mellow φωνητικά από τον Martin κι ΑΡΤΙΟ παίξιμο από 3 πολύ καλούς μουσικούς. Ίσως για αυτό και αγκαλιάστηκε από τους επαγγελματίες μουσικούς. Προσέξτε τα 2 mid tempo, Had Enough και Big Love, πόσο προσεκτικά ενορχηστρωμένα είναι, δείχνοντας το βάθος της δεξιοτεχνίας τους. Το συγκρότημα δεν είχε τη στόφα των hair metal συγκροτημάτων και ούτε προσπάθησαν να πάρουν κάποιο κομμάτι από την τεράστια πίτα τους. Η βασική αρχή που είχε στο μυαλό του Billy Sheehan («real down to earth band”) ήταν ο οδηγός τους στην όλη καριέρα τους, ενώ οι 2 μεγάλες επιτυχίες τους, και οι 2 μπαλάντες, τους καταχώρησαν αμέσως στην κατηγορίας των hair metal συγκροτημάτων. Σχεδόν σε όλα τα τραγούδια του Mr.Big(Νο46 Αμερική, Νο60 Μ.Βρετανία), η κιθάρα του Paul Gilbert, είναι ο οδηγός και πάνω της κτίζονται οι μελωδίες, με την καλή παραγωγή και μίξη να βοηθούν τη φωνή του Eric Martin να αναδειχθεί. Το άλμπουμ κλείνει με τη διασκευή τους στο κλασικό 30 Days in A Hole των Humble Pie, που το απογύμνωσαν από τη R&B χροιά του, κάνοντας το να χάσει την ομορφιά του.
TRIVIA
- O Eric Martin τραγουδάει και στο I Can't Stop the Fire, που ηχογράφησε με τον Neal Schon, για το soundtrack Teachers(1984). Αυτό το τραγούδι άκουσε ο Sheehan και τον επέλεξε.
- Το άλμπουμ πούλησε μόνο στην Αμερική 300.000 αντίτυπα, νούμερο χαμηλό για την εποχή του.
ΤΙ ΕΚΑΝΑΝ ΜΕΤΑ
Έχοντας τη φορά του πρώτου άλμπουμ τους, το 1991 κυκλοφόρησαν το Lean Into It που σημείωσε μεγαλύτερη επιτυχία από το πρώτο.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
6/3/24
Δημοσίευση σχολίου