Ήταν Σεπτέμβριος του 1968 όταν ο συνιδρυτής της Island Records, Chris Blackwell μπήκε στo Olympic Studios του νότιου Λονδίνου για να δει κι ακούσει τις ηχογραφήσεις που έκαναν οι Traffic για το δεύτερο ομότιτλο άλμπουμ τους, που θα κυκλοφορούσε από την Island. Περπατώντας στους διαδρόμους, άκουσε ένα συγκρότημα να έκανε πρόβες σε ένα άλλο studio, κι έμεινε έκπληκτος με αυτό που άκουσε. «Σκέφτηκα, ότι δεν είχα ξανακούσει κάτι τέτοιο στη ζωή μου», λέει ο σπουδαίος δισκάνθρωπος. «Ποίοι είναι αυτοί, ρώτησα πως τους λένε και μου είπαν ότι είναι ένα νέο συγκρότημα και το όνομά τους είναι Zeppelin ή κάτι τέτοιο. Ήξερα αμέσως ότι θα ήταν τεράστιοι» παραδέχεται ο Blackwell, που είχε την τύχη να ακούσει τους Jimmy Page, Robert Plant, John Paul Jones και John Bonham να παίζουν για πρώτη φορά. «Η μουσική τους ήταν απίστευτη» κι όταν ανακάλυψε ότι ο Peter Grant ήταν manager τους ήταν σίγουρος ότι θα τους εξασφάλιζε ένα καλό συμβόλαιο με την Island Records, κυρίως επειδή ο Grant ήταν φίλος του και συμπωματικά εργαζόταν στο ίδιο κτίριο γραφείων, τρεις ορόφους πάνω από αυτόν. Όταν επέστρεψε στο γραφείο στην Island, το πρώτο πράγμα ήταν να πάει να δει τον Grant, προτείνοντας του ένα συμβόλαιο για Αγγλία και Ευρώπη, με τον Grant να αποδέχεται την προσφορά με μια χειραψία. Εβδομάδες αργότερα, ο Blackwell θα μάθαινε ότι ο Grant είχε κάνει πίσω στην υπόσχεσή του και έκλεισε μια συμφωνία για όλο τον πλανήτη (στην ουσία Ευρώπη, Μ.Βρετανία και Αμερική) με την Atlantic Records. Σήμερα ο Blackwell, ορκίζεται ότι δεν έχει μετανιώσει που ο Grant αθέτησε τη συμφωνία τους. «Χαίρομαι που δεν τους υπέγραψα στο τέλος», λέει. «Ήταν πολύ επικίνδυνοι κατά τη γνώμη μου. Θα έκαναν λάθος επιλογή αν επέλεγαν την Island». Στην ίδια συνέντευξη στο The Telegraph, ο Blackwell αποκαλύπτει ότι έχασε την ευκαιρία να υπογράψει με τους Pink Floyd, παραδεχόμενος ότι ποτέ «δεν συνδέθηκα ποτέ με τη μουσική» και επίσης παραδέχτηκε ότι απέρριψε τον Elton John τον οποίο θεωρούσε «πολύ ντροπαλός για να είναι ερμηνευτής". Ωστόσο, υπέγραψε ονόματα όπως U2, Grace Jones και Bob Marley που τους ανέδειξε.
Πρέπει να ήταν αρχές της δεκαετίας του 00, όταν διάβασα μια συνέντευξη του Peter Frampton στο περιοδικό Classic Rock όπου περιέγραφε την έκπληξή του όταν ο μηχανικός ήχου του Led Zeppelin I, Glyn Johns, έβαλε στο κασετόφωνο του αυτοκινήτου του, ένα Ford Escord, να ακούσει τις ηχογραφήσεις των Led Zeppelin, πριν ακόμα κυκλοφορήσουν». Δεν είχα ξανά ακούσει τέτοιο πράγμα», παραδέχτηκε ο καλός κιθαρίστας.
ΤΟ ΣΥΜΒΟΛΑΙΟ
Από τους 4 μουσικούς μόνο οι Jimmy Page και John Paul Jones ήταν ήδη γνωστοί και επαγγελματίες, μεν τον πρώτο να έχει σημαντική παρουσία σαν session μουσικός, τον δε δεύτερο να είναι ένας από τους καλύτερους ενορχηστρωτές. Σε συνέντευξή της η Dusty Springfiled η οποία είχε συνεργαστεί μαζί του είχε δηλώσει ότι δεν πίστευε ότι θα εγκατέλειπε την προσοδοφόρα καριέρα του σαν session ενορχηστρωτής για το αβέβαιο μέλλον ενός συγκροτήματος! Εκείνο που έγινε λίαν προσφάτως γνωστό από τον Jimmy Page (6 Φεβρουαρίου 2024) είναι ότι το συμβόλαιο(αριστερά, ξέρω όιτι δεν διαβάζεται) που είχαν με την Atlantic Recods σαν συγκρότημα, ήταν ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ και του παρείχε τη δυνατότητα να αντικαταστήσει όποιο μέλος ήθελε ανά πάσα στιγμή. Το συμβόλαιο, το οποίο αποκτήθηκε από τον ανεπίσημο ιστότοπο ειδήσεων των Led Zeppelin, LedZepNews, προέρχεται από μια δικαστική κατάθεση του 2005 που έγινε από νομικούς εκπροσώπους του συγκροτήματος και υπογράφηκε από τον Jimmy Page και τον ιδρυτή και πρόεδρο της Atlantic Records Ahmet Ertegun στις 11 Νοεμβρίου 1968 και περιλαμβάνει αρκετές ρήτρες που μπορεί να ξαφνιάσουν τους fans, κυρίως ότι οι Robert Plant, John Paul Jones και John Bonham θα μπορούσαν να αντικατασταθούν από άλλους μουσικούς αν Page θεωρούσε ότι έτσι έπρεπε. Το συμβόλαιο, υπογράφτηκε μεταξύ της Atlantic και της εταιρείας του Page, Superhype Tapes Limited, αποκαλύπτει ότι η εταιρεία θα μπορούσε «να προσλάβει τις υπηρεσίες άλλων προσώπων σε αντικατάσταση των σημερινών μελών των «The Led Zeppelin»» και ότι «σε κάθε περίπτωση ο James Page θα παρέμενε αρχηγός τους". Στη συνέχεια ορίζει ότι "άτομα ή άτομα των οποίων οι υπηρεσίες θα τερματίζονται (σ.σ.δηλαδή φεύγουν από το συγκρότημα) δεν θα μπορούν χρησιμοποιούν το όνομα "The Led Zeppelin" σε καμία εμπορική ή καλλιτεχνική προσπάθεια." Το συμβόλαιο, το οποίο δεν υπογράφηκε από τους Plant, Bonham και Jones, επέτρεπε στην Atlantic να κυκλοφορεί δύο άλμπουμ τύπου Greatest Hits ή Best Of από το συγκρότημα ετησίως και όριζε ότι οι Led Zeppelin θα λάμβαναν ένα ποσοστό δικαιωμάτων 7,33% , νούμερο εξαιρετικά υψηλό αν σκεφτεί κανείς ότι τότε το ποσοστό έφθανε έως το 5,5%.
Η ΧΗΜΕΙΑ
Με διαλυμένους τους Yardbirds, ο κιθαρίστας Jimmy Page κράτησε τα δικαιώματα του ονόματος αλλά και τις συμβατικές υποχρεώσεις τους για μια σειρά συναυλιών στη Σκανδιναβία. Έτσι ζήτησε τη βοήθεια από τον ήδη έμπειρο και γνωστό μουσικό John Paul Jones να αναλάβει το μπάσο, με πρώτη επιλογή για τη θέση του τραγουδιστή τον Terry Reid και ντράμερ τον B. J. Wilson των Procol Harum ως ντράμερ. Ο Wilson δεν ήθελε να φύγει από τους Procol Harum και ο Reid αρνήθηκε, αλλά του συνέστησε τον Robert Plant, με τον οποίο ο Page συναντήθηκε και αντελήφθηκαν ότι μουσικά έδεναν. Ελλείψει ντράμερ, ο Plant του πρότεινε τον John Bonham των Band of Joy και οι New Yardbirds, που σύντομα άλλαξαν το όνομά τους σε Led Zeppelin, ήταν έτοιμοι. Σύμφωνα με τον Page, χρειάστηκαν 30 ώρες στούντιο (συμπεριλαμβανομένης της μίξης), προσθέτοντας ότι το γνώριζε, λόγω των χρεώσεων στον λογαριασμό του. Ένας από τους κύριους λόγους των λίγων ωρών ήταν ότι είχαν κάνει πολλές πρόβες για να είναι έτοιμοι για την σκανδιναβική περιοδεία. Το συγκρότημα δεν είχε υπογράψει ακόμη συμβόλαιο με δισκογραφική εταιρεία και ήταν προσεκτικοί με τα έξοδα. Τα έξοδα, 1.782 £, κάλυψαν οι Page και Peter Grant, ενώ το συμβόλαιο που υπέγραψαν με την Atlantic Records, τους παρείχε μια άνευ προηγουμένου ελευθερία κινήσεων που όμοια της δεν είχαν ονειρευτεί άλλοι φθασμένοι καλλιτέχνες!
ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ
Το Good Times Bad Times, που όπως θα διαβάσετε και πιο κάτω ήταν και παραμένει το αγαπημένο μου τραγούδι από το δίσκο, είναι ένα εξαιρετικό δείγμα της ενέργειας που ανάβλυζε το Led Zeppelin I, με προεξέχουσα την κοφτή κιθάρα του Page. Μαζί με το Communication Breakdown, γράφτηκαν κατά τη διάρκεια πρόβας, με το δεύτερο να έχει γραφτεί , πάνω στο riff της κιθάρας του Page. Το Babe I'm Gonna Leave You, σύνθεση της Αμερικανίδας folk τραγουδίστριας Anne Bredon, ερμηνεύτηκε από την ίδια τη δεκαετία του 50, αλλά ποιο γνωστό έγινε από την ηχογράφηση της Joan Baez. Έως και το 1991, το τραγούδι κυκλοφορούσε, αναφέροντας σαν συνθέτες τους Page/Plant, για να αποκατασταθεί η Brendon και να αρχίσει να λαμβάνει πνευματικά δικαιώματα. Heavy blues κομμάτι, με εξαιρετική ερμηνεία του Plant.
You Shook Me. Άλλο σπουδαίο blues κομμάτι, σύνθεση του Willie Dixon, που το Hammond organ του Jones του έδωσε άλλη διάσταση. Ακόμα πιο δυνατό σημείο, το παιχνίδι μεταξύ Page και Plant, στο τέλος του τραγουδιού. Η πρώτη ηχογράφηση του Dazed and Confused, έγινε από τον συνθέτη Jake Holmes το 1967 και κατά πάγια τακτική του Page, στα συνθετικά credits, έβαλε μόνο το όνομά του! Ο Holmes τον μήνυσε και συμβιβάστηκαν εξωδικαστικά. Ήταν ένα από τα τραγούδια που έπαιζαν και οι Yardbirds, ενώ στην εκτέλεση των Led ZeppelinI, o Page παίζει κιθάρα με δοξάρι, πρακτική που την συνήθιζε στα live όπου το έπαιζαν με πολλούς αυτοσχεδιασμούς.
Τα πλήκτρα του Jones είναι το πρώτο άκουσμα στη Β! Πλευρά του δίσκου, και είναι εισαγωγή στο Your Time Is Gonna Come, βαρύ κομμάτι σε παίξιμο και ερμηνεία, που ακολουθείται από το παραδοσιακό Black Water Side του Bert Jansch, που με τη σειρά του βασίστηκε στο ιρλανδικό παραδοσιακό Down by Blackwaterside. Κι εδώ, σαν συνθέτης εμφανίζεται μόνο το όνομα του Page. To Communication Breakdown, ήταν ένα από τα πρώτα τραγούδια που συνέθεσαν και εξελίχθηκε σε ένα από τα πιο κλασικά τους. Εξαιρετικό το riff, εξαιρετικός κι ο Plant.
I Can't Quit You Baby. Άλλη κομματάρα, κι αυτό σύνθεση του Willie Dixon, το ηχογράφησαν live στο studio, γι αυτό κι έχει αυτόν τον δυνατό κι υπέροχο ήχο. Το How Many More Times, βασίστηκε σε ένα jam που έκαναν στο studio και περιέχει κι ένα πέρασμα από το bolero, πανομοιότυπο με το Beck's Bolero του Jeff Beck από το δίσκο του Truth(1968), το οποίο ήταν σύνθεση του Page. Κι εδώ ο σπουδαίος κιθαρίστας παίζει κιθάρα με δοξάρι και είναι από τα τραγούδια που έπαιζε από την εποχή των Yardbirds. “Καταλάβαμε ότι είχαμε φτιάξει κάτι διαφορετικό και το μόνο που έμενε ήταν να βγούμε περιοδεία και να δούμε τις αντιδράσεις του κόσμου», δήλωσε στο περιοδικό Rolling Stone o Robert Plant, το 1990.
Tα 40 λεπτά που διαρκεί το σφυροκόπημα του blues, είναι αρκετά για να αναδείξουν το Led Zeppelin I, σαν από τα καλύτερα και σημαντικότερα άλμπουμ στην ιστορία της μουσικής, και κατά τη φτωχή άποψή μου, ΠΟΛΥ πιο σημαντικό από το Led Zeppelin II. Αν σκεφτείτε ότι εκείνη τη χρονιά οι Doors είχαν κυκλοφορήσει το Waiting for the Sun, οι Big Brother & the Holding Company το Cheap Thrills, οι Creedence Clearwater Revival το πρώτο ομώνυμο άλμπουμ τους, οι Pink Floyd ήταν ακόμα στο στάδιο της ψυχεδέλειας, οι Cream αλλάζαν τον κόσμο με το Wheels of Fire, οι Jimi Hendrix Experience άφηναν παρακαταθήκη το Electric Ladyland, οι Rolling Stones το Beggars Banquet και οι Beatles το White Album, καταλαβαίνει κανείς την αξίας του Led Zeppelin I που χρονικά προηγήθηκε όλων, αφού κυκλοφόρησε στις 12 Ιανουαρίου 1968. Εκείνο που έκαναν τα 4 μέλη του συγκροτήματος, ήταν να αναμείξουν στις σωστές αναλογίες τα χημικά συστατικά (blues-rock-folk) αλλά φαίνεται ότι κάπου …έκαναν λάθος και το μείγμα βγήκε εκρηκτικό! Πραγματικά, δεν μπορώ να σκεφτώ το λόγο όπου ένας σημερινός 18άρης, θα πρέπει να ακούσει αυτόν το δίσκο. Έχουν αλλάξει οι εποχές, τα ακούσματα, οι ήρωες.
Και κάτι που μου έχει κάνει τεράστια εντύπωση, είναι η θρασύτητα του Page, να υπογράφει σαν συνθέτης τραγούδια σαν τα Babe I'm Gonna Leave You και Dazed and Confused, που δεν είναι δικά του και στα οποία μόλις το 1991 μπήκε το όνομα των αρχικών συνθετών του. Αλλά το ίδιο δεν έκανε και στο Whole Lotta Love, όπου μετά θάνατον η χήρα του Dixon εισέπραξε τα δικαιώματα;
ΤΟ ΕΞΩΦΥΛΛΟ
Το εξώφυλλό επιμελήθηκε ο George Hardie, με τον οποίον οι Led Zeppelin θα ξανασυνεργαζόντουσαν στο μέλλον άλλες 4 φορές και η φωτογραφία που απεικονίζει δεν είναι άλλη από μια πραγματική φωτογραφία της καταστροφής του γερμανικού Zeppelin, Hindenburg τη στιγμή που ετοιμαζόταν να προσδεθεί στο New Jersey και να αρχίσει η αποβίβαση των επιβατών. Το 245 μέτρων μήκους αερόπλοιο είχε απεριόριστη (!) εμβέλεια, δίκλινες καμπίνες, ζεστό και κρύο νερό, εστιατόρια, bar, σαλόνι με πιάνο, ακόμα και γέφυρα για βόλτα. Τα αίτια της καταστροφής του δεν έγιναν γνωστά τότε (6 Μαίου 1937), αλλά τη δεκαετία του’90 οι αεροναυπηγοί με προσομοιώσεις κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η πυρκαγιά προκλήθηκε από διαρροή αερίων που είχε αρχίσει αρκετή ώρα πριν τη άφιξη στο New Jersey. Τη στιγμή που το εξωτερικό του αερόπλοιου άγγιξε το σημείο πρόσδεσης δημιουργήθηκε τριβή κι η φωτιά επεκτάθηκε άμεσα. Τα θύματα ήταν 36 άνθρωποι που χάθηκαν μαζί με το καύχημα της γερμανικής αεροναυπηγικής στο 21ο ταξίδι του! Η φωτογραφία του συγκροτήματος στο οπισθόφυλλο είναι το κιθαρίστα των Yardbirds, Chris Dreja. Όπως θα παρατηρήσατε στην κεντρική φωτογραφία, τα γράμματα είναι μπλε όπως ήταν στην αρχική επιλογή!
TRIVIA
Ως New Yardbirds, περιόδευσαν στη Σκανδιναβία, έχοντας ειλημμένη υποχρέωση από την εποχή που ονομαζόντουσαν Yardbirds. Χαρακτηριστικό είναι ότι όταν έκαναν την περιοδεία, είχαν ΗΔΗ ηχογραφήσει το πρώτο άλμπουμ τους σαν Led Zeppelin!!! Σε αυτήν την ιστορική περιοδεία, έπαιξαν τραγούδια των Yardbirds αλλά και καινούργια, τα Communication Breakdown, I Can't Quit You Baby, You Shook Me, Babe I'm Gonna Leave You και How Many More Times. Στην επιστροφή τους στο Λονδίνο, ο Page άλλαξε το όνομα τους.
ΤΙ ΕΚΑΝΑΝ ΜΕΤΑ
Εννέα μήνες αργότερα, τον Οκτώβριο του 1969 κυκλοφόρησαν το Led Zeppelin II.
ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ….
 |
| Το οπισθόφυλλο |
Θα γνωρίζετε, οι νεότεροι τουλάχιστον, τη μανία των συλλεκτών δίσκων για τις αμερικάνικες ή ευρωπαϊκές εκδόσεις βινυλίου, με σοβαρό και ουσιαστικό επιχείρημα, την ποιότητα εγγραφής και το πλήρες εξώφυλλο/εσώφυλλο. Ο γράφων έχει την ελληνική έκδοση του Led Zeppelin I, όπως είχε εκδοθεί από την Lyra με κωδικό 0196, όταν η διανομή της Atlantic γινόταν από την ελληνική εταιρεία. Πρέπει να τον αγόρασα το 1972-73 και σας διαβεβαιώ ότι η ποιότητα εγγραφής του είναι πολύ καλή, όπως πολλών ελληνικών δίσκων της εποχής. Το βάρος του μπορεί να μην είναι 180 γρμ. αλλά είναι βαρύ, σίγουρα βαρύτερο από τις μετέπειτα ελληνικές εκδόσεις της δεκαετίας του 80. Δεν έχει εσώφυλλο, αλλά ούτε η αγγλική έκδοση είχε όπως συνέβαινε με όλους τους δίσκους της εποχής, έως και τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 70. Το εσώφυλλο, προστέθηκε μετά το 1973 ή περίπου εκείνη την εποχή.
Τέλος, θυμάμαι όταν είχα αγοράσει το δίσκο, την είχα κατά βρει με το Good Times Bad Times, το οποίο άκουγα συνέχεια! Το πρωϊ που ξύπναγα, όταν επέστρεφα από το σχολείο, όλη την ώρα άκουγα το Good Times Bad Times. Μια ημέρα, με ρώτησε ένας από μεγαλύτερη τάξη, αν μου άρεσε το I can’t quit you baby και φυσικά έμεινα με το στόμα ανοιχτό. »Τι έχει κι άλλα κομμάτια ο δίσκος;” Όταν επέστρεψα σπίτι, φρόντισα να τον ακούσω ολόκληρο(!), αλλά μην σας λέω ψέματα, τότε δεν με κέρδισαν. Έπρεπε να περάσουν κάποια χρόνια για να καταλάβω την αξία τους!
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
8/3/24
Ο ΚΩΣΤΑΣ Elton ΚΟΝΤΟΓΙΑΝΝΗΣ ΓΙΑ ΤΟ LED ZEPPELIN I
Ήταν Ιανουάριος του ’69 όταν κυκλοφόρησε στις Ηνωμένες Πολιτείες το πρώτο άλμπουμ των Led Zeppelin και λίγο αργότερα και στην Μεγάλη Βρετανία. Η ροκ μουσική ανακαλύπτει ένα φαινόμενο που προκαλεί «ηλεκτρικά» ρίγη στους απανταχού ροκ φανς μέχρι και σήμερα! Ένα από τα τρία καλύτερα γκρουπ στην ιστορία της ροκ μουσικής κατά τον γράφοντα, ένα γκρουπ που άγγιξε όσο λίγα την έννοια του «θρύλου». Με μουσικούς με τεράστια πείρα, έμπνευση και ταλέντο, δημιουργούν ένα κλασσικό ροκ αριστούργημα διευρύνοντας τους μουσικούς ορίζοντες των ιδίων αλλά και του μουσικού κοινού που τους ακολουθεί φανατικά. Συνδυάζοντας το folk με το blues και το πρώιμο hard rock γεννούν ίσως τον πρώτο heavy metal δίσκο στην ιστορία, σύμφωνα με την άποψη αρκετών κριτικών. Η απίστευτη φωνή του Robert Plant δένει απόλυτα με τα εμπνευσμένα riffs του Jimmy Page, ενώ ο κόσμος ανακαλύπτει τον ήχο του John Bonham που έχει κάνει σχολή σε συνδυασμό με το μπάσσο του John Paul Jones. Είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις αγαπημένα κομμάτια απ’ το Led Zeppelin I, καθώς όλα σχεδόν αποτελούν πλέον μερικές από τις πιο γνωστές και κλασσικές ηχογραφήσεις στην ιστορία της ροκ μουσικής!
Δημοσίευση σχολίου