Από το 1987 και την κυκλοφορία του Hall of the Mountain King, οι Savatage έχουν μπει σε μια σταδιακή ανοδική πορεία, που σφραγίζεται με την κυκλοφορία του Edge of Thorns(1993), που ήταν το τελευταίο άλμπουμ με τον Criss Oliva στην κιθάρα, αφού σκοτώθηκε έξη μήνες μετά την κυκλοφορία του, όταν το αυτοκίνητο που οδηγούσε συγκρούστηκε μετωπικά με επερχόμενο αυτοκίνητο που οδηγούσε ένας μεθυσμένος οδηγός. O Oliva σκοτώθηκε ακαριαία αλλά η γυναίκα, σώθηκε, σοβαρά τραυματισμένη. Με την πρώτη ακρόαση του Edge of Thorns, γίνεται αμέσως αντιληπτή η (ευαίσθητη) ισορροπία μελωδικότητας και heavy διάθεσης, που υποστηρίζεται τόσο από τη δομή των συνθέσεων όσο και από την περίτεχνη παραγωγή των Paul O'Neill και των αδελφών Jon και Criss Oliva. Κατ’ αρχάς πρέπει να σημειώσω μια βασική αλλαγή στη σύνθεσή τους με την προσθήκη του τραγουδιστή Zachary Trussell, γνωστό με το όνομα Zak Stevens, από τους άγνωστους Wicked Witch και την εξ ολοκλήρου χρησιμοποίηση drum machine από τον Steve Wacholz. Η προσθήκη του, έγινε μετά την παραδοχή του ίδιου του Jon Oliva ο,τι το σύνδρομο περιοδεία-ηχογράφηση, τον είχε εξουθενώσει. Από την άλλη πλευρά, ο Paul O’Neil είχε επισημάνει τους κινδύνους μιας αλλαγής τραγουδιστή και γενικά frontman, αλλαγή που ευτυχώς /όχι μόνο δεν στοίχισε αλλά βγήκες υπέρ τους, έστω κι αν η ερμηνεία του δεν έχει το συναισθηματικό εύρος του προκατόχου του! Αναπόφευκτα να ξεκινήσω από το ομώνυμο τραγούδι που είναι το λιγότερο υπέροχο, τόσο σαν σύνθεση όσο και σαν ερμηνεία του Stevens που άφησε τα καλύτερα διαπιστευτήρια, σε fans και συγκρότημα! Μια σύνθεση που βασίζεται σε μια πιανίστικη έκφραση, από αυτές που μας στοιχειώνουν αλλά κι ένα άγριο κιθαριστικό riff και ένα ξέσπασμα από τον Stevens. Το ίδιο συμβαίνει και στο The Carves of Stone, που σαν δομή σύνθεσης κινείται σαν το Edge of Thorns για να διαφοροποιηθούν τα πράγματα στα heavy Lights out και Skraggy's Tomb. To instrumental παραπέμπει σε ημέρες Trans Siberian Orchestra και τα Damian και Degrees of Sanity, περιλαμβάνονται στα μεγάλα κομμάτια του άλμπουμ.
Θα ήταν αδικία και παράλειψη, να μην αναφέρω το εκπληκτικό παίξιμο του Criss Oliva στις κιθάρες και για ακόμα μια φορά την άρτια παραγωγή, που ανέδειξε τα κομμάτια, αφήνοντας τον ακροατή με την αίσθηση του πλούσιου.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
23/2/24
Ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΖΕΡΒΟΣ ΓΙΑ ΤΟ EDGE OF THORNS
To Edge of Thorns έχει μια ιδιαίτερη θέση στη δισκογραφία των Savatage καθώς ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο για την μπάντα αλλά ταυτόχρονα φέρει και μια βαριά σκιά. Από το συγκεκριμένο άλμπουμ, ο εμβληματικός frontman και εκ των βασικών πυλώνων του σχήματος, John Oliva, κουρασμένος από τις καταχρήσεις, αποσύρεται από το προσκήνιο και περιορίζεται στο ρόλο του συνθέτη. Τη θέση του στα φωνητικά παίρνει ο πολύ καλός Zachary“Zak” Stevens, μια αλλαγή που δεν δημιουργεί κανένα τριγμό στο οικοδόμημα των Savatage, καθώς ο Zak γίνεται άμεσα αγαπητός από τους φίλους και οπαδούς τους. Παράλληλα, ο ρόλος του βασικού πρωταγωνιστή περνάει στον έτερο πυλώνα του συγκροτήματος, στον κιθαρίστα και αδερφό του Jon, Chris Oliva, που στο άλμπουμ αυτό
ξεδιπλώνει χωρίς περιορισμούς το ταλέντο του, ανεβαίνει επίπεδο και παρουσιάζει μια καταπληκτική κιθαριστική αλλά και συνθετική δουλειά, δημιουργώντας προσδοκίες για μια ακόμη καλύτερη συνέχεια. Τραγούδια όπως το ομώνυμο, τα Conversation Piece, Degrees of Sanity αλλά και οι πανέμορφες μπαλάντες All that I bleed και Sleep, πιστοποιούν την ποιότητα του άλμπουμ και του εξασφαλίζουν άνετα μια θέση ανάμεσα στα κορυφαία της δισκογραφίας της μπάντας
Και ενώ το Edge of Thorns θα μπορούσε να μείνει στις συνειδήσεις των οπαδών των Savatage, αποκλειστικά και μόνο λόγω της ποιότητάς του και των προοπτικών που ανοίγει για το συγκρότημα, η μοίρα τα έφερε έτσι ώστε να αποτελεί ταυτόχρονα και έναν πικρό επίλογο, αφού είναι το τελευταίο άλμπουμ στο οποίο συμμετέχει ο Criss Oliva ο οποίος, έξι μήνες μετά την κυκλοφορία του δίσκου, σκοτώθηκε άδικα στο γνωστό πλέον τροχαίο δυστύχημα, σοκάροντας τους φίλους των Savatage, λαβώνοντας ανεπανόρθωτα τη μπάντα και σκεπάζοντας το άλμπουμ με μια πικρή σκιά απώλειας.
Δημοσίευση σχολίου