Πώς να ξεκινήσω την παρουσίαση ενός δίσκου σαν το Abraxas που ο ήχος του ταρακούνησε την εφηβεία μου; Από το εξαιρετικό εξώφυλλο, ή από το περιεχόμενο που ήταν ΕΝΤΕΛΩΣ διαφορετικό απ΄ότι είχα ακούσει έως τότε; Σίγουρα από το δεύτερο, με τη σημείωση ότι η αγορά του-ακρόαση του έγινε λίγο πριν παρακολουθήσω την ταινία Woodstock, έχοντας ακούσει το Black Magic Woman που με είχε αφήσει εκστασιασμένο. Ένα απόλυτα πετυχημένο, 40λεπτο μείγμα rock, jazz, salsa και blues, δημιούργησε ένα νέο είδος μουσικής, το latin rock, με τη latin μουσική να μας είναι γνωστή μόνο κατά τη διάρκεια των…Απόκρεων. Ξεφεύγοντας από τη μουσική των Jefferson Airplane, Moby Grape, Doors και Grateful Dead, οι Santana, εξερεύνησαν και πειραματίστηκαν με μοναδικό τρόπο σ’ έναν άλλο χώρο μουσικής, που ακόμα και για τα αμερικάνικα μουσικά/δισκογραφικά πρότυπα, ήταν εκτός λογικής.
ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ
H latin fusion εισαγωγή στο Singing Winds, Crying Beasts, προετοιμάζει τον ακροατή για τον ήχο που θα ακούσει (σ.σ. πραγματικά υπέροχο κομμάτι!), περνόντας τον σεμια βελούδινη σύνθεση του ιδιοφυούς Άγγλου κιθαρίστα Peter Green (των Fleetwood Mac), το Black Magic Woman, που διασκευάστηκε εξαιρετικά από τον Carlos Santana, που δεν πείραξε ούτε το βασικό ρυθμό, ούτε το κιθαριστικό riff και με την ερμηνεία του Gregg Rolie να παραμένει χαμηλόφωνη και αβίαστη, όπως στο πρωτότυπο. Η μαγεία που προσέθεσε ο Carlos ήταν στη εισαγωγή με κιθάρα και πλήκτρα, bongas/κρουστά και στο μοναδικό μείγμα latin rock, παιγμένο με την μελαγχολική/κλαψιάρικη κιθάρα του. Ακούγοντας το παίξιμό του, αναρωτιέσαι αν έχει παιχτεί από άνθρωπο. Τόσο ζεστό είναι! To κομμάτι κλείνει με ένα πέρασμα από τη σύνθεση του Ούγγρου τζαζίστα Gabor Szabo, Gypsy Queen(1966). Εδώ να προσθέσω το jazzy, Incident at Neshabur, που το παίξιμο στα πλήκτρα των Alberto Gianquinto (συν συνθέτης του κομματιού με τον Carlos) και Gregg Rolie είναι εξαιρετικό. Η σύνθεση του Βασιλιά της Salsa Tito Puente, Oye Como Va, μεταμορφώνεται σε ένα σύγχρονο latin rock κομμάτι, με το Samba pa ti (σύνθεση του Carlos) που ακολουθεί, να εξελίσσεται σε ένα ονειρεμένο ορχηστρικό κομμάτι, που η κορύφωση του σόλο είναι αξεπέραστη. Θα ήταν μεγάλη αδικία, να μην αναφέρω και στο συγκεκριμένο κομμάτι, το ρόλο του Hammond του Gregg Rolie. Όπως και στο αμέσως επόμενο που είναι το αγαπημένο μου του δίσκου και ένα από τα τραγούδια που θα ακούω πάντα. Το Hope you’re feeling better, σύνθεση του οργανίστα Rolie, με βάση το Hammond, έχει αυτό το παιχνίδισμα κιθάρας/πλήκτρων, που ξανά συναντήσαμε τόσο καλοδουλεμένα μόνο στους Deep Purple.
Και βέβαια όλος αυτός ο μοναδικός ήχος, δεν θα ερχόταν στα ηχεία του πικ απ μας, αν πίσω από την κιθάρα του Carlos και το Hammond του Gregg Rolie, δεν υπήρχαν τα κρουστά/περκάσιονς/κύμβαλα των José "Chepito" Areas και Michael Carabello.
Η παραγωγή τουAbraxas (1970, No1 Αμερική, Νο 7 Μ.Βρετανία) έγινε από τους Carlos Santana και Fred Catero που θα μου επιτρέψετε να γράψω λίγες λέξεις για την συμμετοχή του τελευταίου, αφού εκτός από παραγωγός ήταν και ηχολήπτης, έχοντας εργαστεί σαν υπάλληλος στη CBS Records/Columbia, ηχογραφώντας (σαν ηχολήπτης) με συγκροτήματα σαν τους Chicago, Herbie Hancock και Blood, Sweat & Tears και παραγωγός με τους Bob Dylan, Al Kooper, Tower of Power, Aaron Copland, Janis Joplin, Linda Ronstadt και Mel Tormé.
ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ
Πολλές φορές αναρωτιέμαι αν άλμπουμ σαν το Abraxas κι άλλα τόσα ριζοσπαστικά και μοναδικά που άλλαξαν τη ζωή μας τότε, τι ανταπόκριση θα είχαν αν κυκλοφορούσαν σήμερα. Αναπάντητη ερώτηση! Ο ανορθόδοξος συνδυασμός rock, jazz, salsa και latin αποδείχθηκε ότι πιο πετυχημένο για εκείνη την εποχή.
TRIVIA
O τίτλος του άλμπουμ (Abraxas), προέρχεται από την ομώνυμη λέξη που συναντάται στο βιβλίο του Hermann Hesse, Demian(1919) και αναγράφεται χαμηλά στο οπισθόφυλλο, που αναφέρεται στο οπισθόφυλλο του άλμπουμ: "We stood before it and began to freeze inside from the exertion. We questioned the painting, berated it, made love to it, prayed to it: We called it mother, called it whore and slut, called it our beloved, called it Abraxas» με τη λέξη να έχει ελληνική καταγωγή και να αναφέρεται στο Θεό των Γνωστικών, Αμπράξας που ήταν η ισορροπητική δύναμη μεταξύ του καλού και του κακού, που χάρη στη θεϊκή του φύση, ενσωμάτωνε και διαφύλασσε τις ισορροπίες μεταξύ των εχθρικών δυνάμεων του «Τυφλού» Δημιουργού της ύλης, και των ψυχών, ψήγματα θείας υπόστασης, που επιχειρούσαν να δραπετεύσουν από την ύλη (σ.σ. από τη Wikipedia). .
Οι Santana ήταν υπό την προστασία του σπουδαίου διοργανωτή συναυλιών Bill Graham, που είχε αναλάβει να συνεργαστεί με τους διοργανωτές του Woodstock με την προϋπόθεση ότι οι Santana θα συμπεριληφθούν στα ονόματα. Πράγμα που έγινε κι έπαιξαν το απόγευμα της 16ης Αυγούστου, τη δεύτερη μέρα, 45 λεπτά, με αμοιβή 2.500 $.
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΞΩΦΥΛΛΟΥ
Το εξώφυλλο απεικονίζει τον πίνακα του 28χρονου τότε γερμανογάλλου ζωγράφου Mati Klarwein, με τίτλο Annunciation(1961) όπου μέσα από ένα κολλάζ φωτογραφιών, χρωμάτων και σχεδίων, ο καλλιτέχνης παρουσιάζει τις περίπλοκες ψυχεδελικές αναζητήσεις του. Σύμφωνα με τον καλλιτέχνη, ήταν ένας από τους πρώτους πίνακες που έκανε μετά τη μετακόμισή του στην πόλη της Νέα Υόρκη. Ο Carlos Santana είδε τον πίνακα σε ένα περιοδικό και ζήτησε να είναι στο εξώφυλλο του επερχόμενου άλμπουμ του συγκροτήματος. Ήταν φανερό ότι έργο και καλλιτέχνης ήταν πολύ μπροστά από την εποχή του. Στο οπισθόφυλλο, αναγράφεται απλά το μικρό του όνομα, MAT». Η επιτυχία του άλμπουμ αλλά και η ποιότητα του έργου, άνοιξε το δρόμο στον Klarwein για να σχεδιάσει κι άλλα εξώφυλλα για άλμπουμ όπως των Miles Davis (Bitches Brew), Herbie Hancock, Earth, Wind & Fire και Gregg Allman.
 |
| Το οπισθόφυλλο |
Ακριβώς 1 χρόνο μετά, το Σεπτέμβριο του 1971 κυκλοφόρησαν το Santana III, το τελευταίο με τη σύνθεση που έπαιξαν στο Woodstock, που μουσικά έκανε μια στροφή προς το fusion-jazz.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
16/2/24
Ο ΣΩΤΗΡΗΣ ΤΣΙΑΠΗΣ ΓΙΑ ΤΟ ABRAXAS
Οι Santana μαs συστήθηκαν το 1969 στο Woodstock παίζονταs το καταιγιστικό "Soul sacrifice". Ο Carlos Santana θεωρείται - και δικαίωs - ο εμπνευστήs και δημιουργόs του όρου latin rock, που καθιερώθηκε ευρέωs λόγω τηs ιδιαίτερηs κιθαριστικήs του τεχνοτροπίαs, των latin ρυθμών και των οργιαστικών κρουστών τηs μπάνταs. Eνα χρόνο μετά, το 1970 κυκλοφορεί το δεύτερο άλμπουμ τουs το εμβληματικό Abraxas, που περιέχει μερικά απ τα πιό χαρακτηριστικά τραγούδια τουs, προεξάρχοντοs του ιδιοφυούs διασκευήs Black magic woman, σύνθεση του Peter Green των πρώιμων Fleetwood Mac. αλλά η υπερδημοφιλήs εκτέλεση των Santana το απογείωσε και το καθιέρωσε παγκοσμίωs! εκτόs αυτού του all time clasic hit, υπάρχουν κι άλλα ενδιαφέροντα κομμάτια που σε κερδίζουν με τη πρώτη. ενδεικτικά αναφέρω το χιλιοακουσμένο super χορευτικό Oye como va, και τα σχεδόν αρχέγονηs προέλευσηs Se acabo και El nicoya, να θυμίζουν τιs αφρικανικέs ρίζεs τηs αμερικάνικηs μουσικήs. δεν θα μπορούσε βέβαια να μην γίνει νύξη για το υπνωτιστικά υπέροχο Samba pa ti - που στα εφηβικά μαs πάρτυ έπαιζε πχ. μεταξύ Angie και Ready for love - στο οποίο ο Carlos και η παρέα του μαs "υποχρεώνουν" να βυθιστούμε στη μαγεία των λατινογενών μελωδιών και του μοναδικού ηχοχρώματόs τουs! αγαπημένο μου κομμάτι του δίσκου το αμιγώs ροκάδικο Hope you're feeling better, το οποίο με τα keyboards του σπουδαίου Gregg Rolie και τηs παραμορφωτικήs κιθάραs του Carlos μαs παραπέμπει συνειρμικά σε κάποιεs κομματάρεs των War και Rare Earth (προσωπική εκτίμηση). Εν κατακλείδει το Abraxas είναι ένα πολύ καλό άλμπουμ με ξεχωριστό και ιδιαίτερο feeling, τόσο διαχρονικό και αγαπημένο όσο λίγα.
Δημοσίευση σχολίου