She tears me Down: Hard rock power ballad.Roller: Καταιγιστικό hard/n/heavy, με υποψία metal. Mr. Universe: Μακράν το καλύτερο κομμάτι των Gillan, με το Hammond στην εισαγωγή, να αλλάζει διαρκώς σχήματα και σόλο πνιγμένο στις τσιρίδες, που θα μπορούσαν άνετα να είναι σε τραγούδι των Deep Purple.
2η Πλευρά (Side B!) Vengeance: Hard rock’n’Roll με απίθανο στίχο. Puget Sound: Καλοπαιγμένο hard rock με slider και φυσαρμόνικα. Dead of Night: Κλασσικό τυπικό hard rock κομμάτι. Όλα τα λεφτά είναι η εισαγωγή με το μπάσο. Message in a Bottle: Άλλο ένα hard rock κομμάτι που θυμίζει Purple κυρίως στο τέλος με τα ταυτόχρονα σόλο πλήκτρων και κιθάρας. Fighting Man: Υπέροχη μπαλάντα με φοβερή ερμηνεία που ξεκινά αργόσυρτα και εξελίσσεται με δύναμη κι άρωμα Child in Time.
Απλά αποκτήστε το!
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΞΩΦΥΛΛΟΥ
Η φωτογραφία που βλέπετε στο εξώφυλλο πάρθηκε στην παραλία του Brighton με τον Gillan να στέκεται μπροστά στο κύμα, μετά από «εντολή» του φωτογράφου. Όπως βλέπετε δεν φαίνονται το κάτω μέρος των ποδιών του γιατί φορούσε πράσινες γαλότσες (είχε μπει μέσα στο νερό) και δεν ήθελαν να φαίνονται στη φωτογραφία.
TRIVIA
Tο ομότιτλο τραγούδι του δίσκου, έχει γραφτεί από τα μέσα της δεκαετίας του 60 όταν οι Ian Gillan μαζί με τον Roger Glover ήταν μέλη των Episode Six. Το τραγούδι στην εκτέλεση των Episide Six έχει συμπεριληφθεί στις συλλογές τους και φυσικά είναι αγνώριστο.
ΕΠΑΜΕΙΝΩΔΑΣ ΚΟΛΙΟΣ
2/2/24
Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΣΟΥΓΚΡΑΝΗΣ ΓΙΑ ΤΟ Mr.UNIVERSE
Το Mr Universe, το στην πραγματικότητα πρώτο άλμπουμ των Gillan, είναι και το καλύτερό τους. Μετά τους ατυχείς fusion-jazz πειραματισμούς του πρόσφατου παρελθόντος, ο Gillan επιστρέφει εμφατικά στον κλασικό hard ήχο αποδεικνύοντας ότι μπορεί να υπάρξει και χωρίς τους Τιτανοτεράστιους!
Σε προσωπικό επίπεδο ήταν το άλμπουμ, που μου άνοιξε τις πύλες για τον μαγικό κόσμο των Gillan!!! Το μακρινό πλέον 1998 σε μια ραδιοφωνική εκπομπή του Αλέξανδρου Ριχάρδου άκουσα το ομώνυμο κομμάτι και έμεινα επιεικώς με το στόμα ανοιχτό! Την επόμενη κιόλας ημέρα αγόρασα το άλμπουμ! Ως τότε πρέπει να σας εξομολογηθώ ότι ως ορκισμένος οπαδός του Blackmore αρνιόμουν πεισματικά να ακούσω οτιδήποτε με Gillan εκτός από Purple!!!
Ένα πραγματικά μεγαλειώδες άλμπουμ, χωρίς να θυμίζει Purple!!!
Δημοσίευση σχολίου