Αφού προσπάθησε να προσεγγίσει τον εμπορικό αμερικανικό ήχο κυκλοφορώντας, το 1990, το αδιάφορο Lock up the Wolves, συνεργάστηκε στη συνέχεια και πάλι με τον Tony Iommi για να αναβιώσουν τους Black Sabbath του Mob Rules (Dio/Iommi/Butler/Appice). Το 1992 κυκλοφόρησαν το μέτριο Dehumanizer, όμως, μετά από πέντε μήνες ο Dio τα «έσπασε» με τον Iommi και έφυγε από τους Sabbath δίνοντας πρόωρο τέλος στο νέο εγχείρημα.
Χωρίς χρονοτριβή, ο Ronnie προχώρησε στην ανασύσταση της προσωπικής του μπάντας, με νέα όμως μέλη. Τα ντραμς ανέλαβε ο Vinnie Appice, που έφυγε μαζί με τον Dio από τους Black Sabbath, στο μπάσο ήρθε ο Jeff Pilson των Dokken, που εκείνη την περίοδο ήταν διαλυμένοι ή σε «αναστολή» και στις κιθάρες ήρθε ο άγνωστος μέχρι τότε Tracy Grijalva ή Tracy G στο πιο καλλιτεχνικό. Με τη σύνθεση αυτή, τον Οκτώβριο του 1993 κυκλοφόρησε η έκτη στούντιο δουλειά του/των Dio, το Strange Highways, ένα αμφιλεγόμενο άλμπουμ που, ουσιαστικά, επιβεβαίωσε την συνθετική κρίση και την ποιοτική πτώση του αγαπημένου μουσικού.
Ο συγκεκριμένος δίσκος, κινείται σε εντελώς διαφορετικό δρόμο από όλες τις προηγούμενες κυκλοφορίες και ποιοτικά δεν αγγίζει με τίποτα τα τέσσερα πρώτα άλμπουμ της μπάντας. Πρόκειται για τον πιο βαρύ και σκοτεινό δίσκο του Dio με αργές και ζοφερές συνθέσεις, κοφτά και σε αρκετά σημεία industrial riffs, «ξερό» και ογκώδες rhythm section, επιθετικά, οργισμένα και λιγότερο μελωδικά φωνητικά και στίχους που έχουν εγκαταλείψει την φανταστική θεματολογία και ασχολούνται με περισσότερο προσωπικά και κοινωνικά ζητήματα. Γενικά, το Strange Highways θα μπορούσε να είναι η συνέχεια του Dehumanizer, το επόμενο άλμπουμ που, πιθανόν, θα έβγαζαν οι Sabbath, αν ο Dio δεν είχε αποχωρήσει.
Εκ πρώτης «ακρόασης», το Strange Highways είναι δύσκολο να σε κρατήσει, ιδίως αν έχεις γνωρίσει τον Ronnie από τα κλασικά άλμπουμ των Rainbow και Black Sabbath ή από τα τέσσερα πρώτα προσωπικά του. Το ίδιο συνέβη και με εμένα όταν το αγόρασα πίσω στο 1993, όπου μετά την πρώτη ακρόαση μπήκε κατευθείαν στο ράφι. Τώρα, 30 χρόνια μετά, που μπήκα στον πειρασμό να το βγάλω στην επιφάνεια, του έδωσα κάποια παραπάνω ακούσματα (ζορίστηκα, βέβαια, στην αρχή, για να πω την αλήθεια) και μπορώ να πω ότι δεν είναι εντελώς αδιάφορο καθώς έχει κάποιες καλές στιγμές, αρκεί να μπορέσει κάποιος να το κρίνει ανεξάρτητα από το παρελθόν, όσο είναι αυτό εφικτό φυσικά, καθώς μιλάμε για τον Dio, έναν «θεσμό» του metal.
Από τα 11 τραγούδια του άλμπουμ και βάσει της λογικής «στους τυφλούς βασιλεύει ο μονόφθαλμος» μπορούμε να ξεχωρίσουμε κάποια που εντοπίζονται κυρίως στο δεύτερο μισό του. Το καλύτερο απ’ όλα και το μοναδικό που θα μπορούσε να βρίσκεται σε κάποια από τις τέσσερις πρώτες δουλειές των Dio, έστω και ως filler, είναι το τελευταίο του δίσκου, το Bring Down the Rain, ένα κομμάτι με ωραίο ρυθμό , πολύ καλές κιθάρες και σόλο, ρεφρέν που μένει στο μυαλό και φωνητικά που πραγματικά θυμίζουν τον παλιό καλό Ronnie. Από εκεί κι έπειτα, άλλα τραγούδια που ξεχωρίζουν είναι τα Here’s to you, το μόνο γρήγορο του άλμπουμ που σπάει την doom μονοτονία, “Blood from a Stone”, με φανταστικό μπάσο από τον Pilson και εξαιρετικό σόλο του Tracy G., “Pain” με δυναμικό drumming, βαριά riffs και οργισμένα φωνητικά, Jesus, Mary & the Holy Ghost με κοφτό ρυθμό και industrial riffs και τέλος το “Hollywood Black”, μια αρκετά καλή σύνθεση που ξέμεινε από τα sessions του Dehumanizer. Τα υπόλοιπα κομμάτια (Firehead, Strange Highways, Evilution, One Foot in the Grave, Give her the Gun) δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο και κινούνται στο ίδιο αργό, doom μοτίβο, με κάποια ψιλο-industrial στοιχεία εδώ κι εκεί.
Το Strange Highways, όπως είναι ευνόητο, δεν έκανε κάποια επιτυχία και οι οπαδοί της μπάντας τού γύρισαν – δικαίως ως ένα σημείο – την πλάτη. Η έλλειψη έμπνευσης και η συνθετική στασιμότητα του Dio έγινε πλέον ολοφάνερη και η προσπάθειά του να προσεγγίσει ένα νεότερο κοινό πειραματιζόμενος με νέες μουσικές τάσεις δεν είχε κάποιο αποτέλεσμα. Μετά το τέλος της περιοδείας για την προώθησή του, o δίσκος ξεχάστηκε αφού ούτε ο ίδιος ο δημιουργός του δεν ξαναέπαιξε τραγούδια από αυτό σε μελλοντικές του συναυλίες.
Παρόλα αυτά, το Strange Highways δεν είναι για τα σκουπίδια. Θεωρώ ότι είναι αρκετά παρεξηγημένο και - όπως ανέφερα και προηγουμένως – όποιος διαθέσει τον χρόνο και την υπομονή να το ακούσει λίγο πιο προσεκτικά και ως αυτόνομη δουλειά, θα βρει κάμποσα καλά στοιχεία και θα ακούσει μια εναλλακτική πρόταση από τον αγαπημένο Ronnie James Dio.
ΤΙ ΕΚΑΝΕ ΜΕΤΑ
Δυστυχώς, το Strange Highways δεν ήταν μια «στραβοτιμονιά» και η συνθετική πτώση συνεχίστηκε, πιάνοντας πάτο με το επόμενο άλμπουμ, το Angry Machines του 1996. Αν το “Strange…” είχε κάποιες καλές στιγμές και κουτσά στραβά το άκουγες, το Angry Machines δεν αντέχεται, ακόμα κι αν το ακούς φτιαγμένος!
Μετά από το τελευταίο άλμπουμ, ο Dio κατάλαβε ότι κάπου είχε «χάσει» τη μπάλα, οπότε η επιστροφή στον κλασικό του ήχο ήταν μονόδρομος. Η ανάκαμψη ξεκίνησε με το Magica(2000) και ακολούθησαν δύο αρκετά καλά άλμπουμ, τα Killing the Dragon (2002) και Master of the Moon (2004).
To 2009, μαζί με τον Tony Iommi επανάφεραν για μια ακόμη φορά τους Black Sabbath με την σύνθεση του Mob Rules και Dehumanizer αλλά αυτή τη φορά ονομάστηκαν Heaven and Hell λόγω νομικών κολλημάτων με τον Ozzy. Κυκλοφόρησαν το πολύ καλό άλμπουμ The Devil you Know και σχεδίαζαν και επόμενη κυκλοφορία αλλά τους πρόλαβε ο θάνατος του Dio τον Μάιο του 2010.
Τέλος, ο Ronnie σχεδίαζε δυο συνέχειες του Magica, τα Magica IΙ και Magica IIΙ που δυστυχώς δεν πρόλαβε να υλοποιήσει.
TRIVIA
- Στο πλαίσιο της περιοδείας για την προώθηση του Strange Highways, οι Dio εμφανίστηκαν για πρώτη φορά στη χώρα μας, στις 4,5 και 6 Νοεμβρίου 1993 στο Ρόδον Club. Μάλιστα, το νέο τους άλμπουμ το τίμησαν δεόντως, παίζοντας πέντε κομμάτια (Strange Highways, Evilution, Pain, Hollywood Black, Jesus Mary & the Holy Ghost).
ΧΡΗΣΤΟΣ ΖΕΡΒΟΣ
31/1/24
Δημοσίευση σχολίου