Ο τραγουδιστής Πάνος Κόκκινος δεν είναι αυτό που λέμε «μοντέρνος τραγουδιστής των δεκαετιών του 60 και 70», αλλά του ελαφρού τραγουδιού, που τότε είχε μεγάλη επιτυχία. Κέρδιζε αμέσως τον ακροατή με τη βαθιά και ξεχωριστή φωνή και οι πολλές εμφανίσεις (σ.σ. έτσι τον έμαθα!) που έκανε στα μουσικά διαλείμματα της ΕΡΤ και ΥΕΝΕΔ, πάντα τον «χώραγαν» ανάμεσα στους λεγόμενους μοντέρνους τραγουδιστές/τραγουδίστριες, τον βοήθησαν να γίνει γνωστός. Βέβαια στην αναγνωσιμότητά του βοήθησε και η πολύ καλή φωνή του! Γεννημένος στη Νέα Αγχίαλο της Μαγνησίας, ξεκίνησε στο δημοτικό να τραγουδάει στην στη χορωδία του σχολείου και να ψέλνει στην εκκλησία του χωριού. Ο παπάς του χωριού, τον έστειλε στον Μανώλη Χατζημάρκο, έναν δάσκαλο βυζαντινής μουσικής της εποχής εκείνης, για να μάθει να ψέλνει σωστά και φυσικά αυτό τον βοήθησε να εξελιχθεί και σαν τραγουδιστής. Αποφασίζει να έλθει στην Αθήνα όπου δεν είχε κανένα να τον φιλοξενήσει κι έτσι πολλά βράδια τα πέρασε στα παγκάκια του Πεδίον του Αρεως. Όπως έχει πει ο ίδιος « δεν με πείραζε, ήταν καλοκαίρι, είχε φώτα και ανθρώπους, γιατί στο χωριό δεν είχαμε ρεύμα»! Ξεκίνησε να δουλεύει σαν εργάτης σε οικοδομή, βοηθός υδραυλικού αλλά σαν βασικό στόχος του ήταν να σπουδάσει μουσική και να γίνει καλός τραγουδιστής. Έτσι πήρε την απόφαση και γράφτηκε στο Εθνικό Ωδείο, εντυπωσιάζοντας τους καθηγητές του, με τον Μανώλη Καλομοίρη να του προσφέρει υποτροφία και έτσι να σπουδάζει κλασικό τραγούδι στο Εθνικό Ωδείο! Σύντομα βρέθηκε στο «Καφενείο των Μουσικών», όπου σύχναζαν πολλοί μουσικοί κι ήταν και ένας τόπος για να κάνει γνωριμίες και να βρει δουλειά στα κέντρα διασκέδασης. Τα πρώτα τραγούδια με τα οποία ασχολήθηκε ήταν ιταλικές και αμερικάνικες επιτυχίες της εποχής κι έτσι βρέθηκε να τραγουδάει σε καμπαρέ της Τρούμπας, που όπως τα αποκαλεί «την κοιτίδα της τζαζ μουσικής στην Αθήνα εκείνης της εποχής». Η jazz τον κέρδισε και τα καμπαρέ αποτέλεσαν ένα μεγάλο σχολείο. Στη συνέχεια τον βρίσκουμε στο περίφημο Αλσος, στο Πεδίον του Αρεως, με παρουσιαστή τον Γιώργο Οικονομίδη, που εκείνη την εποχή ήταν μεγάλη προσωπικότητα.
Οι μετέπειτα συνεργασίες του με ονόματα όπως Μωράκη, Μαρκέα, Καστρινό, Κατσαρό, Πλέσσα, Ρένα Βλαχοπούλου, Γιάννη Βογιατζή κ.α. τον βοήθησαν να γίνει γνωστός και ξαφνικά τον βρίσκουμε στους Faces, το συγκρότημα που είχε φτιάξει ο αδελφός της γυναίκας του, ο μετέπειτα λαικός τραγουδιστής Γιώργος Μπουλουγουράς.
Με προτροπή μελών της επιτροπής του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, ερμηνεύει τα «Πικρό παράπονο»(σύνθεση Αλέκου Σπάθη) και το «Εκείνη»( του Τόλη Βοσκόπουλου. Το «Πικρό παράπονο» κέρδισε το βραβείο Καλύτερης Ανδρικής Ερμηνείας και το “Εκείνη» το τρίτο (σ.σ. τότε οι τραγουδιστές μπορούσαν να ερμηνεύσουν 2 τραγούδια!), ενώ το 1970 κέρδισε το δεύτερο βραβείο με το «Σαν προσευχή»(σύνθεση του Καστρινού) με το οποίο έγινε γνωστός.
Την επόμενη χρονιά, το 1971, κέρδισε το τρίτο βραβείο με το τραγούδι «Άνεμος» που ήταν δική του σύνθεση. Το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης που ήταν πολύ ισχυρός θεσμός, τον βοήθησε να τον γνωρίσει το πλατύ κοινό και να καταξιωθεί. Σταδιακά αποφάσισε να αφήσει το τραγούδι και να ασχοληθεί με τις επιχειρήσεις, ανοίγοντας στο Βόλο τον πολυχώρο εκδηλώσεων, Kokkinos club, όπου παράλληλα τραγουδούσε.
To 1973 κυκλοφόρησε το άλμπουμ με τίτλο το όνομά του που περιείχε 12 τραγούδια όπου ξεχώρισαν τα «Δέκα Μαχαίρια Δέκα Σπαθιά»
Α.Ρ.
9/1/24
Δημοσίευση σχολίου