Όταν την άνοιξη του 1974 οι Bad Company κυκλοφόρησαν το πρώτο άλμπουμ τους με τίτλο Bad Co, ΚΑΝΕΙΣ δεν περίμενε τίποτα. Και γιατί να περιμένουμε; Οι Free ανήκαν στο παρελθόν και η αγορά κατακλυζόταν από καλούς δίσκους που τρέχαμε να αγοράσουμε. Στην πραγματικότητα, ο Paul Rodgers (τραγούδι/πλήκτρα/ ακουστική κιθάρα) είχε αρχίσει να βλέπει ότι το τέλος των Free πλησίαζε καλπάζοντας, κι είχε αρχίσει να καλλιεργεί την ιδέα ενός καινούργιου συγκροτήματος. Όταν το 1973 οι Free διαλύθηκαν, ο Rodgers είχε έλθει ήδη σε επαφή με τον κιθαρίστα των Mott the Hoople, Mick Ralphs που είχε κάποια έτοιμα τραγούδια κι άρχισαν να τα δουλεύουν και με τον επίσης πρώην ντράμερ των Free, Simon Kirke. Τους έλειπε ο μπασίστας, που τον βρήκαν στο παίξιμο του Boz Burrell, πρώην μπασίστα των King Crimson που τον σύστησε ο Raphs που εκτιμούσε το παίξιμό του. Η δημιουργία τους, βρήκε τις αγγλικές μουσικές εφημερίδες να τους αφιερώνουν άρθρα, ενώ δεν είχαν ακόμα υπογράψει σε δισκογραφική εταιρεία. Σύντομα έβαλαν τις υπογραφές τους στο συμβόλαιο της Swan Song Records με διανομή από την Atlantic Records για την Β. Αμερική και με την Island Records για τον υπόλοιπο κόσμο. Παρ΄όλο που ο manager τους Peter Grant (ο άνθρωπος που χειριζόταν και τις τύχες των Led Zeppelin) έκανε ότι μπορούσε να τους αποσπάσει από την Island και τα χέρια του Προέδρου και ιδιοκτήτη της Chris Blackwell, ο οποίος με το πρώτο άκουσμα των demos κατάλαβε ότι είχε στα χέρια του ένα θησαυρό(σ.σ. είχε ακούσει το demo του Can’t get enough).O Grant τούς έκλεισε ένα 10ημμεερο στο Headley Grange που ήταν ήδη κλεισμένο από τους Led Zeppelin κι ο Grant έκανε ότι μπορούσε να τους καθυστερήσει, ωστε να προλάβουν οι Bad Company να ηχογραφρήσουν. Δεκαετίες μετά, ο Paul Rodgers δήλωσε ότι η αιτία δημιουργίας κι επιτυχίας των Bad Company ήταν ο Peter Grant!
Έτσι τα πρώτα 4 άλμπουμ τους κυκλοφόρησαν μόνο στην Αμερική από την Swan Song και στον υπόλοιπο κόσμο από την Island Records! Για να ξανά γυρίσω στις πρώτες ημέρες τους, οι ηχογραφήσεις τελειώνουν και το Νοέμβριο του 1973 κυκλοφόρησε το Bad Co, με το εμβληματικό μαύρο εξώφυλλο και τα μεγάλα άσπρα γράμματα (Νο3 Μ.Βρετανία,Νο 1 Αμερική). Bad Co (Μπαντ Κο) το λέγαμε και ήταν από τα αγαπημένα μας στα πάρτι. Το… Μπαντ Κο, άνοιγε με τη σύνθεση του Mick Ralphs, "Can't Get Enough", ένα δυνατό rock κομμάτι που έμελλε να μείνει στην ιστορία. To τραγούδι βασίστηκε στο riff του «One of the boys» κι ο Ralphs το είχε παίξει στους Mott the Hoople αλλά αυτοί το απέρριψαν.Στο ίδιο μήκος κύματος και το “Rock Steady” που παραμένει ένα από τα αγαπημένα μου για να φθάσουμε στην μπαλάντα “Ready for Love” κι αυτό σύνθεση του Ralphs που δεκαετίες μετά παραμένει υπεύθυνο για τις γνωριμίες χιλιάδων ζευγαριών!!!! Το ομώνυμο κομμάτι ήταν από τα πρώτα τραγούδια που γράφτηκαν κι είναι από αυτά τα τραγούδια που σε κερδίζουν αμέσως όπως και το “Movin On” που τότε κυκλοφόρησε σε single κι ακούγονται πολύ σαν Free, αλλά ο χρυσόδετος κι ασήκωτος τόμος της ιστορίας του Κλασικού Rock μας θυμίζει ότι είχε γραφτεί για τους Hackensack, ένα άγνωστο συγκρότημα που άνοιξε την περιοδεία των Mott the Hoople το 1972! Τo χαμηλώφωνο ‘Seagull” έχει όλη τη μαγεία της ερμηνείας τοιυ Rodgers και είχε γραφτεί για τους Free. Τελευταίο άφηνα το “Don’t let me down” με R&Β διάθεση,που αν και είναι από τις καλύτερες και ποιοτικότερες στιγμές του Bad Co,πέρασε απαρατήρητο . Και τα 8 τραγούδια, είναι ηχογραφήμένα live στο studio.
ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ
Το Bad Co ανήκει στην κατηγορία των άλμπουμ που δεν χρειάζονται ιδιαίτερα σχόλια για να πείσεις τον ακραοτή/αναγνώστη για την ποιότητά του. Είναι ένα συγκλονιστικό άλμπουμ, με τουλάχιστον 4 σπουδαία τραγούδια και παραμένει δίσκος σταθμός στην ιστορία τοιυ rock. Όσο για τον ιδιοφυή Προέδρο και ιδιοκτήτη της Island Records, Chris Blackwell, που είχα την τύχη να τον γνωρίσω, έδειξε τις μοναδικές δισκογραφικές του ικανότητες, κρατώντας το συγκρότημα στην εταιρεία του.
TRIVIA
Το άλμπουμ περιλαμβάνει μια διασκευή, το "Ready for Love", σύνθεση του κιθαρίστα Mick Ralphs΄το οποίο είχε παρουσιαστεί στο άλμπουμ All the Young Dudes του προηγούμενου συγκροτήματός του Mott the Hoople. Ηχογράφησαν και μια δεύτερη διασκευή, το Easy on My Soul, που είχε πρωτοπαρουσιαστεί στο άλμπουμ των Free, Heartbreaker(1973) και οι Bad Company το έβαλαν στην πίσω πλευρά (flip side ή B !Side) του single Movin' On . Βέβαια ας μην είμαστε καταδικαστικοί με τις απορρίψεις των τραγουδιών (Can’t get Enough και Readfy for love) γιατί αλλιώς τα ενορχήστρωσαν οι Bad Company κι αλλιώς τα άκουσαν, πρωτολεία τότε, οι Mott the Hoople. Εξ ‘άλλου το πιάνο που παίζει ο Paul Rodgers, δίνει μια εντελώς διαφορετική γλυκύτατα στα τραγούδια που τόσα χρόνια εξακολουθεί να με συναρπάζει.
Τα πρώτα αμερικάνικα αντίτυπα είχαν αυτοκόλλητο που έγραφε «Approved by Led Zeppelin”.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
5/1/24
Ο ΣΩΤΗΡΗΣ ΤΣΙΑΠΗΣ ΓΙΑ ΤΟ BAD CO
Το οπισθόφυλλο
One, two, one two three, τα τρακ! η εισαγωγή των drums του Simon Kirke ανοίγει μ αυτό το χαρακτηριστικό τρόπο ένα απ τα πιό κλασσικά albums που γράφτηκαν ποτέ! δεν νομίζω να υπάρχει σημερινόs 60άρηs+ που να μην έχει αποκτήσει (και λιώσει) το δίσκο, που να μην ξέρει όλα τα κομμάτια απ έξω και να μην έχει χορέψει ουκ ολίγεs φορέs τα "Ready for love" & Don't let me down" στα ανέμελα γυμνασιακά χρόνια τηs αθωότηταs, των πάρτυ, των ντισκοτέκ και τηs ουσιαστικήs ανθρώπινηs επαφήs! και όσο αδιανόητο κι αν φαίνεται στουs νεότερουs αναγνώστεs, τότε υπήρχε μια γνήσια αληθινή επικοινωνία μεταξύ μαs χωρίs PC κινητά και social media! Τυγχάνω λάτρηs του πρώτου άλμπουμ των Bad Company - που προέκυψαν ωs η φυσική συνέχεια των θρυλικών Free - με τη συμμετοχή δύο εκ των μελών, Paul Rodgers & Simon Kirke - στη νέα μπάντα! Κατά τη γνώμη μου πρόκειται για έναν ατόφιο ροκ δίσκο ο οποίοs συγκαταλέγεται ασυζητητί στα best of των 70s, και ακούγεται μονορούφι.. απ τα εκρηκτικά "Can't get enough" και "Rock steady" μέχρι την υπνωτιστική κιθαριστική μπαλάντα "Seagull" που κλείνει το δίσκο. νομίζω πωs λίγα albums διαθέτουν αυτό το μαγικό χάρισμα, δηλαδή να μην κάνειs επιλογή τραγουδιών, αλλά να το αφήνειs να παίζει σερί απ την αρχή ωs το τέλοs και να σε συνεπαίρνει ολοκληρωτικά! όπωs την ίδια αίσθηση ακατανίκητηs έλξηs τηs non-stop ακρόασηs μου προκαλούν τα "The dark side of the moon", "Machine Head", "Argus", κλπ. αριστουργήματα. Στη μετέπειτα πορεία του συγκροτήματοs γράφτηκαν πολλά καλά τραγούδια, αλλά δεν πιστεύω οτι κατάφεραν ποτέ να ξεπεράσουν συνθετικά και εκτελεστικά καθώs και ποιοτικά και εμπορικά το διαχρονικό "Bad Co"! Είναι ο δίσκοs που εκφράζει απόλυτα την εποχή του!
Δημοσίευση σχολίου