ROCK RULES THE 80’s
Για πολλούς, η δεκαετία του 80 ήταν, αν όχι η καλύτερη, μια από τις καλύτερες δεκαετίες όχι μόνο μουσικά αλλά και κοινωνικά. Περνάγαμε σταδιακά σε μια καινούργια εποχή πλαστής ευδαιμονίας, που η ανεμελιά και η καλοπέραση ήταν στο κέντρο της ζωής μας, παράλληλα με την κοινωνική απλευθέρωση. Από το rock (αυτό που ονομάσαμε Classic Rock), το progressive και το punk περάσαμε στο hair metal αλλά και το pop rock που κυριάρχησαν.
Πριν ξεκινήστε να διαβάζετε το άρθρο, σκεφτείτε ότι η αυγή της δεκαετίας του 80 απέχει …44 χρόνια!!! Άλλος κόσμος, άλλες ιδέες, άλλη νοοτροπία. Αυτά που θα διαβάσετε, είναι τα κυριότερα στιγμιότυπά της με άξονα τη μουσική, που χαρακτήρισαν όχι μόνο τη δεκαετία αλλά και εμάς τους ίδιους, πάντα στο μουσικό χώρο, εκτός μιας εξαίρεσης που θα θυμήσει τα πολιτικά γεγονότα που συνέβησαν στη χώρα μας. Και θα περιοριστεί μόνο στη χώρα μας, αφού η καταγραφή είναι ενδεικτική και σε γενικότερη μορφή, θα άλλαζε και τη διάθεση του κειμένου. Σας θυμίζουμε όλες εκείνες τις στιγμές που άλλαξαν πολλά πράγματα στη ζωή μας όπως τo MTV, τις βιντεοκασέτες, την εμφάνιση του Aids, τo Ψυχρό Πόλεμο που ήταν στο απόγειό του, τις mega πωλήσεις των Def Leppard, Bruce Springsteen, AC/DC, Michael Jackson, Prince κ.α., τα Live Aid, το Hear’n’Aid, το ξεκίνημα των συναυλιών στη χώρα μας, τις blockbusters ταινίες που έκαναν μεγάλες πωλήσεις εισιτηρίων και στη χώρα μας, τα soundtracks που ξαφνικά άρχισαν να κάνουν μεγάλες πωλήσεις, δίνοντας παράλληλα έμφαση στα ελληνικά πεπραγμένα όπως τα ελληνικά συγκροτήματα που αναζήτησαν δικούς τους δρόμους, έξω από την πεπατημένη των κλασικών δισκογραφικών εταιρειών, τις ανεξάρτητες ελληνικές εταιρείες δίσκων που με πενιχρά οικονομικά μέσα, άφησαν πίσω τους υπέροχα δέιγματα και τα ελληνικά μουσικά περιοδικά και τόσα άλλα που άλλαξαν τη ζωή μας. Οι νεότεροι, ας σκεφτούν μια εποχή, που πήγαινες επίσκεψη σε σπίτι και για δώρο αγόραζες δίσκο!!! Τι ήταν όμως αυτό που έκανε τα 80’s διαφορετικά; Η νεοτερικότητά τους, η άνοδος του βιοτικού επιπέδου, οι πολλές ευκαιρίες απασχόλησης και τόσα άλλα που περνούν από το μυαλό μας. Και βέβαια υπάρχει και η άλλη πλευρά, με την kitsch αισθητική και φυσικά πολλά άλλα.
Γράφουν οι Σπύρος Γιαννακόπουλος, Κώστας Τσιρανίδης και Αλέξανδρος Ριχάρδος.
Η δεκαετία του 80 είχε πολλά και σημαντικά γεγονότα που καθόρισαν τόσο την πορεία του κόσμου όσο και της Ελλάδας. Ας ξεκινήσουμε από τα γεγονότα που άλλαξαν το ρυθμό στη χώρα μας, αρχής γενομένης με την εκλογή του Κωνσταντίνου Καραμανλή ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας (Απρίλιος 1980). Την ίδια χρονιά, είχαμε τους εμπρησμούς σε Μινιόν και «Κατράντζος» και καταστρέφονται. Την ευθύνη ανέλαβε η Επαναστατική Οργάνωση Οκτώβρης 80 για να ακολουθήσουν τους επόμενους μήνες νέες εμπρηστικές επιθέσεις στα πολυκαταστήματα Κλαουδάτος, Ατενέ, Δραγώνας και Λαμπρόπουλος. (Δεκέμβριος 1980)
Τον Ιανουάριο του 1981, η Ελλάδα γίνεται επισήμως το δέκατο μέλος της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας. Ένα μήνα αργότερα, στις 8 Φεβρουαρίου 1981, ο Ολυμπιακός νικάει την ΑΕΚ στο Στάδιο «Γεώργιος Καραϊσκάκης», αλλά ο αγώνας μένει στην ιστορία για τον θάνατο 21 ανθρώπων, οι οποίοι ποδοπατήθηκαν μπροστά στην κλειστή ή έστω μισόκλειστη πόρτα της εξόδου την ώρα που ο αγώνας ολοκληρωνόταν. 21 νεκροί ο απολογισμός και φυσικά ΔΕΝ έχει σημασία το σκορ.
Τρίτη 24 Φεβρουαρίου 1981. Σεισμός 6,7 Ρίχτερ με επίκεντρο τις Αλκυονίδες νήσους, χτυπάει και το λεκανοπέδιο. Απολογισμός, 10 νεκροί, εκατοντάδες τραυματίες και χιλιάδες σπίτια με ζημιές.
Τον Οκτώβριο του 1981 με το συντριπτικό ποσοστό του 48,1% το ΠΑΣΟΚ σχηματίζει Κυβέρνηση.
Η Ελλάδα μπαίνει έστω και καθυστερημένα στη νέα εποχή, με την ψήφιση νομοσχεδίου που εξισώνει τον πολιτικό και τον θρησκευτικό γάμο, παρά τις αρνητικές ψήφους της Νέας Δημοκρατίας και τις έντονες αντιδράσεις της Εκκλησίας.
Το 1984 ο Θόδωρος Αγγελόπουλος κερδίζει το βραβείο σεναρίου του Φεστιβάλ των Καννών για την ταινία «Ταξίδι στα Κύθηρα».
Τον Ιούνιο του 1985 το ΠΑΣΟΚ κερδίζει για δεύτερη συνεχόμενη φορά τις εκλογές, συγκεντρώνοντας το 45,82% των ψήφων.
Δυο αεροπειρατείες με επίκεντρα αεροπλάνα που απογειώθηκαν από το αεροδρόμιο του Ελληνικό. Στο πρώτο δολοφονήθηκε ένας Αμερικανός πολίτης και στο δεύτερο 60 άνθρωποι, εκ των οποίων 12 ‘Έλληνες!!!
Το Νοέμβριο του 1985 ο αστυνομικός Αθανάσιος Μελίστας πυροβολεί και σκοτώνει τον 15χρονο μαθητή Μιχάλη Καλτεζά στους δρόμους των Εξαρχείων.
Και πάλι σεισμοί στην Ελλάδα, αυτή τη φορά στην Καλαμάτα, 6 και 5,4 Ρίχτερ που προκαλούν μεγάλες ζημιές στην πόλη και 20 ανθρώπους να χάνουν τη ζωή τους. Μεγάλο ποσοστό των κτιρίων της κρίθηκε ακατάλληλο και πολλοί κάτοικοι πέρασαν τον χειμώνα σε σκηνές. Το παράδοξο ήταν ότι αυτός ο χειμώνας ήταν πολύ βαρύς για την περιοχή, που είχε και χιόνι!!!!
Ο Αργύρης Καμπούρης ευστοχεί και στις δύο ελεύθερες βολές στον τελικό με τη Σοβιετική Ενωση και ο Γιοβάισα αστοχεί στην τελευταία φάση. Η Ελλάδα πρωταθλήτρια Ευρώπης κι εμείς μαθαίνουμε τους...Europe!
Τον Ιούλιο του 1987, το θερμόμετρο φτάνει τους 44 βαθμούς με τις ράγες του Ηλεκτρικού διαστέλλονται από την υπερθέρμανση με τον καύσωνα να αφήνει πίσω του 1.300 νεκρούς. Το Μάιο εξέπεμπξε χωρίς άδεια (σ.σ. την πήρε αργότερα!) ο δημοτικός ραδιοφωνικός σταθμός Αθήνα 9,84, ο πρώτος σταθμός της ελεύθερης ραδιοφωνίας στη χώρα μας, μια πρωτοβουλία του τότε δημάρχου Αθηναίων Μιλτιάδη Έβερτ.
Για πρώτη φορά στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου, ομάδα από την Επαρχία, στέφεται Πρωταθλήτρια. Ο λόγος για τη Λάρισα, αλλά πρέπει να σημειωθεί ότι λίγο πριν τελειώσει το πρωτάθλημα ο επιθετικός της Γκεόργκι Τσίγκωφ βρέθηκε θετικός σε έλεγχο ντόπινγκ, με αποτέλεσμα η ομάδα του να τιμωρηθεί με αφαίρεση τεσσάρων βαθμών από το πρωτάθλημα. Οι οπαδοί της ομάδας έκλεισαν την εθνική οδό κόβοντας τη χώρα στα δύο, με τον τότε υφυπουργό Αθλητισμού, Σήφη Βαλυράκη να αλλάζει το καταστατικό, εναρμονίζοντάς το με τους διεθνείς κανονισμούς, σύμφωνα με τους οποίους σε περιπτώσεις ντόπινγκ τιμωρείται μόνο ο παίκτης και όχι η ομάδα. Λίγες εβδομάδες αργότερα, η Λάρισα στέφθηκε Πρωταθλήτρια.
50.000 οπαδοί του Ολυμπιακού αποθεώνουν τον Λάγιος Ντέταρι στην πλατεία Κοραή του Πειραιά.
Το σκάνδαλο Κοσκωτά διαλύει την αξιοπρέπεια της χώρας (Ιούνιος 1989), δολοφονείται ο Παύλος Μπακογιάννης στην είσοδο της πολυκατοικίας του γραφείου (Σεπτέμβριος 1989) και το Νοέμβριο, εκπέμπει το Mega Channel, ο πρώτος ελληνικός ιδιωτικός τηλεοπτικός σταθμός. Λίγο αργότερα ξεκινάει κι ο ΑΝΤ1. Α.Ρ.
ΤΟ NWOBHM ΑΛΛΑΞΕ ΤΗ ΜΟΥΣΙΚΗ
Ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του ’70, η παγκόσμια rock σκηνή διερχόταν από μία φάση μεταμόρφωσης. Τα καταξιωμένα συγκροτήματα, πολλά εκ των οποίων ήταν φτιαγμένα από νεαρούς που προέρχονταν από τα λαϊκά στρώματα της Μεγάλης Βρετανίας, είχαν να επιλέξουν μεταξύ της ακαταμάχητης γοητείας του αμερικάνικου ονείρου και των προκλήσεων που έφερνε η εμπορική επιτυχία, είτε με την μορφή εφησυχασμού ή με την μορφή αλαζονείας. Το βρετανικό hard rock και heavy metal το 1977, βρέθηκε στο στόχαστρο να επικρίνεται ως «δεινοσαυρικό» και «ξεπερασμένο». Το 1976, έσκασαν στο προσκήνιο οι Motörhead του “Lemmy” Kilminster, παίζοντας ένα κράμα που λίγο θύμιζε το χαοτικό space rock των τελευταίων και προσανατολιζόταν στο εκκωφαντικό και γρήγορο rock n’ roll. Βορειότερα, στο Barnsley, δραστηριοποιούνταν κάποιοι Son Of A Bitch, παίζοντας κλασικό βρετανικό heavy rock/metal, οι οποίοι αργότερα μετονομάστηκαν σε Saxon. Ταυτόχρονα, μια μπάντα από το ανατολικό Λονδίνο, με επικεφαλής τον φιλόδοξο μπασίστα Steve Harris, έκανε πάταγο σε μουσικές σκηνές όπως στις pubs “Cart and Horses” και “Ruskin Arms”. Αυτή η μπάντα, γνωστή ως Iron Maiden, θα αποτελούσε το πρώτο και κινητήριο όνομα μελλοντικά στο νέο κίνημα που θα γεννιόταν. Στο Sheffield, μια παρέα εξίσου φιλόδοξων νέων, οι συμμαθητές Joe Elliott, Rick Savage και Tony Kenning, σχημάτισαν τους Atomic Mass, που τελικά θα γινόντουσαν Def Leppard.
Παρόλο που μέχρι το 1978, το punk κυριαρχούσε στη βρετανική μουσική σκηνή, κάπου στη συνοικία Kingsbury του Λονδίνου, λάμβανε χώρα άλλη μία καίρια εξέλιξη. Το The Bandwagon, που στεγαζόταν στην pub Prince Of Wales, ήταν ένα στέκι για τους λάτρεις του heavy metal. Υπό τη διαχείριση του σταυροφορικά προσηλωμένου DJ Neal Kay, σύντομα μετατράπηκε στο Heavy Metal Soundhouse. Ο Kay, πεπεισμένος για τη μοναδική μουσική κίνηση που διαδραματιζόταν στον χώρο του, κάλεσε τον Geoff Barton, τον συντάκτη του μουσικού περιοδικού Sounds, να παρακολουθήσει τις βραδιές στο Soundhouse. Το επόμενο άρθρο του Barton έγινε αφορμή να επινοηθεί ο όρος New Wave Of British Heavy Metal (NWOBHM), αφού ο συντάκτης Alan Lewis τον χρησιμοποίησε στο πρωτοσέλιδο. Από αυτό το σημείο, το κίνημα απέκτησε ορμή, με τους συντάκτες της “Sounds” Gary Bushell και Mick Wall, τον φωτογράφο Ross Halfin και τον DJ Tommy Vance και το “Friday Rock Show” του BBC να παίζουν βασικό ρόλο στην προώθηση του NWOBHM στα mainstream media.
Κάπως έτσι φτάνουμε στον Γενάρη του 1979, οπότε και οι Def Leppard κυκλοφόρησαν το ομώνυμο ντεμπούτο τους σε EP. Την ίδια περίοδο, το demo των Iron Maiden, με το κομμάτι Prowler, κέρδισε το κοινό του Neal Kay στο Soundhouse, ωθώντας το συγκρότημα στο προσκήνιο. Ο Kay ξεκίνησε μια προσωπική σταυροφορία, προωθώντας συγκροτήματα NWOBHM, διοργανώνοντας συναυλίες όπως το "Metal Crusade ’80" και το Soundhouse Tour και φροντίζοντας τα συγκροτήματά του να παίζουν δίπλα σε καταξιωμένους καλλιτέχνες. Οι Iron Maiden και Praying Mantis, μάλιστα, ονόμασαν τα πρώτα τους demos “The Soundhouse Tapes” προς τιμήν του.
Παρά τις προσπάθειες αυτού του πυρήνα, τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης, ερωτευμένα με το punk, αρχικά απέτυχαν να «διαβάσουν» το αναδυόμενο NWOBHM. Ωστόσο, σε όλη τη χώρα, νέα συγκροτήματα ξεπηδούσαν με γοργούς ρυθμούς. Οι Venom (το πιο επιδραστικό σχήμα του κινήματος με τους Iron Maiden), οι Tygers of Pan Tang, οι Raven και οι Fist στα βορειοανατολικά, οι Holocaust στην Σκωτία, οι Diamond Head, οι Witchfynde και οι Savage, στα Midlands, οι Jaguar από τα δυτικά και φυσικά η μητρόπολη του Λονδίνου με τους Samson, τους Angel Witch (κατά την άποψη μου το καλύτερο ντεμπούτο του κινήματος) και τις Girlschool, ήταν μόνο λίγα ονόματα από το συνεχώς διογκούμενο στρατό του NWOBHM.
Μέσα στο 1979, η εξάπλωση του NWOBHM συνεχίστηκε με την ίδρυση ανεξάρτητων εταιρειών όπως η Neat Records στο Newcastle, η Heavy Metal Records στο Wolverhampton και η Ebony Records στο Hull, πλέον πολλών άλλων λιγότερο γνωστών.
Σήμερα, το NWOBHM θεωρείται παρελθόν, με λίγες μόνο μπάντες να εξακολουθούν να εκπροσωπούν το είδος ενεργά. Όμως η κληρονομιά του παραμένει ισχυρή, με την επιρροή του εμφανή σε διάφορα υποείδη heavy metal, σε ό,τι κυκλοφόρησε παγκοσμίως μετά από αυτό. Η φιλοδοξία, η ανεξαρτησία και η ενέργεια αυτής της περιόδου καθιστούν το NWOBHM ως την τελευταία φορά που το βρετανικό hard rock και heavy metal ξεπέρασε τον εαυτό του και επηρέασε την παγκόσμια μουσική σκηνή.
Κ.Τ.
…ΚΑΙ ΠΡΟΣΔΟΚΩ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΝΕΚΡΩΝ
Στη δεκαετία του 80, «αναστήθηκαν» μια σειρά μεγάλων ονομάματων που είχαν ξεκινήσει την καριέρες τους από τα μέσα-τέλη της δεκαετίας του 70, εκτινάχθηκαν την επόμενη δεκαετία και στη συνέχεια πέρασαν στην αφάνεια. Να τους θυμηθούμε: Alice Copper- μια επιστροφή που είχε ξεκινήσει με τα καλά άλμπουμ Constictor και Raise your fist and Yell και εκτινάχθηκε με το Trash, η μεγάλη Tina Turner, μετά από μια πετυχημένη καριέρα με τον (πρώην) συζυγό της Ike και δισκογραφική αποχή 5 ετών, επέτρεψε με το πολυπλατινένιο Private Dancer(1984), ο Eric Claton αφού πέρασε 40 κύμτα παλεύοντας με τους δαίμονες του, κυκλοφορεί το Another Ticket(1981) και σταδιακά καταφέρνει μια ολική επαναφορά.
Οι Aeromsith άγγιξαν το ναδίρ και χρειάστηκε να φθάσουμε στο 1985 για να σηκώσουν κεφάλι με το Done with the Mirrors. Και μετά ήλθε το Permanent Vacation και ξανά μπήκαν σε τροχιά τίτλου… Μετά το Mob Rules(1981), οι Black Sabbath και για να κυριολεκτώ ο Tony Iommi φαίνεται να έχασε τον προσανατολισμό του κυκλοφορόντας το Born Again και το προσωπικό του αλλά με υπογραφή Black Sabbath, Seventh Star(1986). H πρόσληψη του άγνωστου Tony Martin στη θέση του τραγουδιστή μπορεί να μην βάδισε στον παλιό κλασικό heavy ήχο τους, αλλά τουλάχιστον τους ζωντάνεψε. Καλά τα Degurllo και El Loco αλλά οι ZZ Top είχαν κάνει κοιλιά. Χρειάστηκε ένας Εξολοθρυετής (Eliminator) για να επανέλθουν στην κορυφή. Οι Τιτανοτεράστιοι, μετά από ένα διάλειμμα 9 ετών επιστρέφουν με ένα από τα καλύτερα άλμπουμ της δισκογραφίας τους, το Pefect Strangers και η MkII ανασταίνεται. Οι Yes φάνηκαν να χάνουν τον προσανατολισμό τους με την αναδιάταξη των μελών τους (έφυγαν οι Jon Anderson, Rick Wakeman και αντικαταστάθηκαν(;) από τους Trevor Horn και Geoff Downes, και οι 2 μέλη των Buggles). Το Drama(1980) δεν ήταν Yes όπως και το 90123 αλλά ξαφνικά όλοι τους έμαθαν (και τους…χόρευαν, ελέω Owner of a lonely heart!). Για τους νεώτερεους, ο όρος Δεινοσαυρικό Rock τότε γεννήθηκε, με τις νεκροαναστήσεις των παραπάνω αλλά και πολλών άλλων "παλιών" που έκαναν μεγάλες επιτυχίες τη δεκαετία του 80. Α.Ρ.
ΕΝΑΣ ΚΙΘΑΡΙΣΤΑΣ, ΜΑ ΤΙ ΚΙΘΑΡΙΣΤΑΣ
Shredder κιθαρίστες, είναι οι μουσικοί που ανέπτυξαν ένα ξεχωριστό, βιρτουόζο στυλ παιξίματος, βασιζόμενοι σε προηγμένες και σύνθετες τεχνικές παιχνιδιού, που χαρακτηρίζονται από τα γρήγορα περάσματα, εφέ, χτύπημα (tapping)με δάχτυλο, εναλλαγή στις κλίμακες, χρήση μπάρας, παραμόρφωσης αλλά και πολλών άλλων εφέ, δικής τους ανακάλυψης. Οι Shredder κιθαρίστες αναπτύχθηκαν στο χώρο του heavy metal κι έως και το τέλος της δεκαετίας του 80 ήταν ιδιαίτερα δημοφιλείς, αναπτύσσοντας ένα δικό τους παίξιμο και κοινό και προχωρώντας το παίξιμο της κιθάρας πολύ μπροστά. Δεν μιλάμε βέβαια για τους Jimi Hendrix, Eric Clapton, Jimmy Page, Jeff Beck και Ritchie Blackmore, αλλά για τον Joe Satriani, τον μαθητή του(!) Steve Vai κι από κει και πέρα για μια πλειάδα υπερταλαντούχων κιθαριστών όπως οι Steve Howe, Martin Freeman, Jason Becker, David T. Chastain, Paul Gilbert, John Petrucci, Guthrie Govan, Nuno Bettencourt, Jeff Loomis, Buckethead, Michael Angelo Batio(νυν μέλος των Manowar!), Nita Strauss, George Lynch, Tony McAlpine, Frank Gambale και τόσων άλλων.
Οι περισσότεροι από τους παραπάνω δεν μπορούν να λειτουργήσουν σε περιβάλλον συγκροτήματος, με φωτεινές εξαιρέσεις τους George Lynch, John Petrucci, Pual Gilbert και Nuno Bettencourt.
Εδώ να ξεχωρίσω τους Eddie Van Halen, Randy Rhoads και Yngwie Malmsteen που το παίξιμό τους εκτός του ότι ήταν(είναι!)μαγικό, είχαν και τοι χάρισμα της σύνθεσης, αφήνοντας πίσω τους κομματάρες…. Α.Ρ.
ΟΙ ΣΥΝΑΥΛΙΕΣ
Η δεκαετία του 80 ήταν η δεκαετία των μεγάλων συναυλιών και περιοδειών για όλο τον κόσμο και για τη χώρα μας. Bon Jovi, Springsteen, Iron Maiden κ.α μεγάλα συγκροτήματα, πραγματοποιούν ατελείωτες περιοδείες σε Ευρώπη και Αμερική, με πλούσια σκηνικά και εντυπωσιακά εφέ. Απλά θα μείνω στις μεγάλες σκηνές, στα πλούσια φωτιστικά και στο…συρματόσκοινο, που σήκωνε στον αέρα πάνω από τον κοινό, τον εκάστοτε super star. Όσον φορά τα φεστιβάλ, θα περιοριστώ σε ένα, σε αυτό που διοργανώθηκε στις 16 Αυγούστου 1980, σε χώρο πολύ κοντά στο πάρκο Donington, στο Leicestershire κι ονομάστηκε Monsters of Rock, με πρώτους συμμετέχοντες τους Rainbow, Judas Priest, Scorpions, April Wine, Saxon, Riot και Touch. Το φεστιβάλ γιγαντώθηκε μέσα στη δεκαετία αλλά μαζί του σταδιακά άρχισαν να εμφανίζονται κι άλλα στην Ευρώπη. Στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, είχαμε το US Festival στο San Bernardino που ο απόηχος του δεν έφθασε στην Ευρώπη. Στη χώρα μας, η συναυλιακή κατάσταση τη δεκαετία του 70 ήταν σχεδόν ανύπαρκτη, για να έλθουμε το Μάρτιο του 1980 με τις 2 ιστορικές συναυλίες των Police στο (επίσης) ιστορικό γήπεδο μπάσκετ του Σπόρτινγκ.
Χωρίς καν να έχουμε μπει στο συναυλιακό χάρτη (σ.σ.με τι προσόντα;) το Σεπτέμβριο του 1981 ο Άγιος Rory Gallagher παίζει σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη και ακολουθεί μια σειρά συναυλιών όπως Mike Oledfield, John McLaughlin/Paco DeLucia και Al Di Meola, Peter Gabriel που βιντεοσκοπήθηκε και κυκλοφόρησε σε dvd, όλες στο Λυκαβηττό, οι περιπετειώδεις συναυλίες των Uriah Heep, Black Sabbath και Blue Oyster Cult στη γήπεδο Απόστολος Νικολαϊδης, οι Dire Straits στο ΣΕΦ, το Rock in Athens, 26 και 27 Ιουλίου 1985 στο Καλλιμάρμαρο με Stranglers, Clash, Depeche Mode Cure, Talk Talk, Nina Hagen, οι Γάλλοι Telephone και οι Culture Club. Το άλλο μεγάλο φεστιβάλ που διοργανώθηκε και πάλι στο Καλλιμάρμαρο στις 2 Οκτωβρίου 1988, από τη Γενική Γραμματεία Νέας Γενιάς με Bonnie Tyler, RunD,C, Black Uhuru, Jerry Lee Lewis και Joan Jett, είχε σαν κεντρικό άξονα την ενημέρωση για το Aids. Τέσσερεις ήταν οι συναυλίες που έδωσαν χρώμα στη μουσική στη χώρα μας: Οι Iron Maiden στην πρώτη εμφάνισή τους στη χώρα μας, στις 13 Σεπτεμβρίου 1988 με ένα μεγάλο μέρος (όχι ολόκληρο) των σκηνικών, οι Pink Floyd στις 31 Μαϊου 1989 στο Ολυμπιακό Στάδιο και πάλι στον ίδιο χώρο, η περιοδεία των Bruce Springsteen, Peter Gabriel, Sting, Youssoy N’Dour, Tracey Chapman και Γιώργο Νταλάρα.
Τέταρτη, αυτή των Trffids(!) στο Ρόδον club στις 6 Νοεμβρίου 1987 που εγκαινίασε τον πρώτο αμιγώς συναυλιακό χώρο στην Αθήνα(σ.σ. έως τότε δεν είχαμε, ένα χώρο φτιαγμένο για συναυλίες!), αλλά στην ουσία οι Yeah ήταν το πρώτο συγκρότημα που έπαιξε στην πρόβα τζενεράλε!!! Θα κλείσω αυτή την αναφορά στις συναυλίες με 3 ακόμα, μεγαλειώδεις, το Live Aid, με ανθρωπιστικό χαρακτήρα, που πραγματοποιήθηκε στις 13 Ιουλίου 1985, την ίδια ημέρα στο Λονδίνο και τη Φιλαδέλφεια στις 13 Ιουλίου 1985 και οργανώθηκε από τον Bob Geldorf και τον Midge Ure με σκοπό τη συγκέντρωση χρημάτων για την ανακούφιση του συνεχιζόμενου λιμού στην Αιθιοπία. To Nelson Mandela 70th Birthday Tribute που έγινε στις 11 Ιουνίου 1988 στο Wembley και το Farm Aid με τα έσοδα να προσφέρονται στους δοκιμαζόμενους Αμερικάνους αγρότες. Εμπνευστής του ήταν ο Willie Nelson και δίπλα του οι John Mellencamp και Neil Young. Το πρώτο Farm Aid διοργανώθηκε στις 22 Σεπτεμβρίου 1985. Α.Ρ.
ΤΑ ΠΕΡΙΟΔΙΚΑ
Και τη δεκαετία του 80, τα μουσικά περιοδικά γνώρισαν-αναμενόμενη-αύξηση όπως ολόκληρος ο έντυπος Τύπος. Ήδη από την προηγούμενη δεκαετία, η Μουσική, Ποπ-Ροκ και Ήχος )με σχετικά λίγες σελίδες δισκοκριτικής και περισσότερα τεχνικά θέματα γύρω από Hi-Fi (High Fidelity) μηχανήματα, ήταν τα περιοδικά που είχαν μεγάλο μερίδιο της αγοράς. Σιγά σιγά, άρχισαν να κυκλοφορούν και τα Μουσικό Εξπρές (15νθήμερο), Τοπ και Στίχοι, Phenomenon, Ποπ Κορν, Discomoda, Heavy Metal που εξελίχθηκε στο Metal Hammer και18 (επίσης 15νθήμερη μουσική εφημερίδα). Στην Αμερική, τα Rolling Stones, Hard, Spin, Creem, Circus και τα επαγγελματικά Cash Box και Billboard ήταν από τα σημαντικότερα, στη Γερμανία είχαμε το Bravo, στη Γαλλία το Rock and Folk και στην Μ.Βρετανία τις μουσικές εφημερίδες New Musical Express(NME), Melody Maker, Sounds και τα περιοδικά Smash Hits, Kerrang, Metal Hammer, Face, Q, Record Mirror και το γιαπωνέζικο Burrn! Δίπλα σε αυτά τα περιοδικά και μουσικές εφημερίδες, ξεπετάχτηκαν δεκάδες fanzines, αρχικά στο εξωτερικό και αρκετά αργότερα στη χώρα μας Α.Ρ.
ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑΤΑ
Τα ελληνικά συγκροτήματα από τη δεκαετία του 60 αλλά και 70, έδωσαν με το παραπάνω το παρόν στην εξέλιξη του rock. Τη δεκαετία του 80, είχαμε με εμφανή στροφή στο αγγλόφωνο rock που προς τα τέλη της στράφηκε στον ελληνικό στίχο. Η λίστα που ακολουθεί απλά είναι μια ενδεικτική παρουσίαση ΚΑΙ ΜΕ ΚΑΝΕΝΑ ΤΡΟΠΟ δεν είναι εξαντλητική. Από πού να ξεκινήσω; Από τους Anti Troppau Council με τα σαρωτικά live τους, τους Villa 21 θα κυκλοφορήσουν το δίσκο αναφοράς τόσο για αυτούς όσο και για πολλούς της γενιάς τους, Electric Poison, τους Θεσσαλονικείς Mushrooms, τους κορυφαίους Last Drive με 3 άλμπουμ μέσα στη δεκαετία, τη Λευκή Συμφωνία με το πρώτο καταπληκτικό άλμπουμ τους, τους Αθηναίους Yell O Yell, το punk των Γενιά του Χάους (ΓΤΧ) με τα 2 άλμπουμ, τους Bang των Θάνου Καλλίρη και Βασίλη Δερτιλή, τους Big Alice του Κώστας Μπίγαλη, τα blues συγκροτήματα των Blues Wire, Cargo και Gang, οι Douglas του Τόνυ Κονταξάκη που άφησαν πίσω τους 2 καλά άλμπουμ, τους Dreamer and the Full Moon και η αξεπέραστη “Σαμπρίνα, τους Εξόριστους του Δημήτρη Κατή που το «Κάνω μια ευχή» ακόμα παίζεται, τους Psycho των Στέφανου Κοττατή και Ντόρας Αντωνιάδου, αλλά και τους Vaal, Taxi του Νίκου Καρβέλα, PLJ και Τερμίτες, Sunday Club και η μεγάλη επιτυχία τους “Come On”, τους κορυφαίους ψυχεδελικούς Purple Overdose, Flames και Nigel Foxxe’s INC, Scraptown του Μιχάλη Ρακιντζή κι ο πρώτος πολύ καλός δίσκος τους, Raw Silk, Σύνδρομο, Panx Romana, Μουσικές Ταξιαρχίες,Magic De Spell, Northwind από τη Θεσσαλονίκη για να φθάσουμε στη μεγάλη έκρηξη που ήλθε από τη Θεσσαλονίκη με τις Τρύπες, Μωρά στη Φωτιά και τόσα άλλα συγκροτήματα. Σίγουρα, η δεκαετία του 80 για το αγγλόφωνο αλλά και ελληνόφωνο rock ήταν πολύ καλή. Α.Ρ.
ΟΙ ΕΤΑΙΡΕΙΕΣ ΔΙΣΚΩΝ
Εδώ θα περιοριστούμε ΜΟΝΟ στην ελληνική αγορά, αφού η οποιαδήποτε έστω και μικρή αναφορά στις μικρές κι ανεξάρτητες εταιρείες δίσκων θα ήταν κουραστική. Τα συγκροτήματα δημιουργούν τις εταιρείες δίσκων ή οι εταιρείες δίσκων τα συγκροτήματα; Δεν υπάρχει απάντηση στο παραπάνω σκεπτικό αλλά σίγουρα η δεκαετία του 80, χαρακτηρίστηκε από την εμφάνιση δεκάδων μικρών κι ανεξάρτητων εταιρειών δίσκων, κάτι που την προηγούμενη δεκαετία φάνταζε αδιανόητο. Θα ξεκινήσω με την ιστορική Άνω Κάτω Records του Γιώργου Τσαγκαλίδης που έφυγε πριν λίγους μήνες από τη ζωή και μάς σύστησε τον ήχο συγκροτημάτων όπως Τρύπες, Μάσκες κ.α.. Το ιστορικό δισκάδικο στην Εμμ.Μπενάκη, Happening με κυκλοφορίες μικρών δίσκων των Vavoura Band, Yellow Pages και Birthward αλλά και την ιστορική συλλογή Happening 82, η Fifth Dimension που κυκλοφόρησε δίσκους των Λωλάμα, Horror Vacui, Barbies Dead αλλά και την πρώτη βιντεοκασέτα με θέμα το Ελληνική rock. Σημερινό super collector’s item! H Lazy Dog Records που κυκλοφόρησε το άλμπουμ των Γκουλαγκ “Eίσοδος κινδύνου 0° C” αλλά κι αρκετά singles, το CVR του Χρήστου Βατσέρη, που ηχογράφησαν οι Proxies και Silent Moves, η περίφημη Hitch Hyke Records του Αιμίλιου Κατσούρη και της γυναίκας του Ανελόρε. Η Hitch Hyke ή καλύτερα ο Αιμίλιος ήταν υπεύθυνος για την επιτυχία των Last Drive, Deus Ex Machina, Make Believe αλλά και των ηλεκτρονικών συγκροτημάτων This Fluid, οι Woofer και Sigmatropic. Τον Άρη Σταυρόσκι τον είχα γνωρίσει όταν διοργάνωνε συναυλίες με την Sound And Vision, μεταξύ αυτών και των Eloy! H Penguin Records που δημιούργησε, λειτούργησε σαν εταιρεία εισαγωγής και διανομής αλλά και κυκλοφοριών δίσκων των Villa 21 και Εν Πλω. Αν βγείτε για μια μπύρα με τον Γρηγόρη Βάϊο, θα σας πει πολλές ιστορίες για την Wipe Out που σχημάτισε μαζί με τον Θοδωρή Κριθάρη που στα τέλη της δεκαετίας του 80 «δάνεισε» τις γνώσεις του στην Music Βοχ, κυκλοφορόντας μια σειρά δύσκολων συλλογών με ελληνικά συγκροτήματα της δεκαετίας του 60. Το πρώτο βήμα της Wipe Out ήταν ο μικρός δίσκο των X-Mandarina Duck, «Νon Stop” και οι πρώτες δουλειές των Flowers of Romance και Brush. Αν βρείτε ποτέ τη συλλογή συλλογή Wipe Out Presents 12 Raw Greek Groups, πάρτε την! (σ.σ. κι ας μην σας αρέσει!)”.
HAIR METAL
Τί θα ήταν η ζωή δίχως "ενοχές" απολαύσεις; Ξέρετε, αυτές που κατά βάθος γουστάρουμε αλλά συνήθως προσπαθούμε να μην τις παραδεχτούμε μπροστά σε άλλους γιατί θα μας κράξουν (και καλά). Στην μουσική μας μία από τις μεγαλύτερες "αμαρτίες" είναι το glam metal του ογδόντα που κυριάρχησε στα ραδιόφωνα, στο MTV και σε οποιοδήποτε άλλο μέσο ψυχαγωγίας υπήρξε τότε παίζοντας τον ρόλο ενός σύγχρονου Δούρειου Ίππου στις υπηρεσίες της σκληρής μουσικής πλευράς. Make up, λακ, βάψιμο στα μαλλιά, σπαντεξ, φουλάρια, μπότες όλα τους επιστρατεύτηκαν με σκοπό να προκαλέσουν και να συνεχίσουν την πορεία ενός κινήματος που είχε τις ρίζες του στην Βρετανία των αρχών του εβδομήντα.
Η πρωτεύουσα του glam (hair) metal όσο αφορά την δεκαετία του ογδόντα βρισκόταν πλέον στην Αμερική και συγκεκριμένα στην Sunset Strip όπου τα μεγάλα μαλλιά γινόντουσαν κουβάρι με την παραμόρφωση από τις κιθάρες, το μεγάλο ταλέντο και τις μεγάλες φιλοδοξίες για καταξίωση, σε μία αρένα που οι διεκδικητές ήταν αμέτρητοι και οι μονομαχίες αδυσώπητες. Τα "pretty boys" με τα ηλεκτρικά παιχνίδια τους εκτός από αστραφτερά χαμόγελα, tattoes και πολύ "attitude" εκπροσωπούσαν τραγούδια που ήταν ελκυστικά λόγω της εξαιρετικής τους ποιότητας, νικώντας το χέρι του χρόνου με την αθανασία τους όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων. Υπό την επιβλητική σκιά των Kiss και των Van Halen μία ολόκληρη φουρνιά από νέους μουσικούς θέλησε να γράψει την δική της ιστορία.
Οι Bon Jovi, ίσως το πιο πετυχημένο συγκρότημα του χώρου. Ιδανικά ταιριαστό για το MTV τόσο για το παρουσιαστικό του Jon Bon Jovi όσο και για τα τρελά hits, πολύ σύντομα θα επέκτεινε την δημοφιλία του και έξω από το ροκ περιβάλλον. Οι Quiet Riot ήταν οι υπεύθυνοι για την τοποθέτηση και αναγνώριση του hair/glam metal στίγματος στον mainstream χάρτη ύστερα από την κυκλοφορία του "Metal Health" το 1983 και την κατάκτηση της πρώτης θέσης στο Billboard.
Η απόλυτη κατρακύλα του Δυτικού πολιτισμού μπορούσε να περιγράφει με δύο λέξεις: Motley Crue! Με πέντε αλμπουμς Ευαγγέλια στο τρίπτυχο sex, drugs and rock 'n' roll η συντηρητική Αμερικανική οικογένεια του ογδόντα είχε κάθε λόγο να κλειδώνει την πόρτα του σπιτιού της με την οφθαλμαπάτη πως ίσως και γλιτώσει από τα.... ρεμάλια! Κούνια που τους κούναγε! Στην άλλη γωνία περίμενε ο πανύψηλος Blackie Lawless και οι W.A.S.P, με την άγρια και ελαφρώς πιο σκοτεινή μουσική τους έτοιμοι να σοκάρουν με τα μακάβρια τεχνάσματά τους επί σκηνής. Παιδιά του Alice Cooper οι W. A. S. P, παιδιά του Alice Cooper και οι Twisted Sister που χρησιμοποίησαν το κύμα του glam για να κάνουν επιτυχία με το άλμπουμ "Stay Hungry" του 1984. Συγκροτήματα όπως οι Def Leppard, οι Whitesnake, οι Kiss μπήκαν στην λογική της προσαρμογής με τα πνευματικά τους τέκνα και πραγματικά διέπρεψαν.
Η επιτομή της hair metal σκηνής ήταν σίγουρα οι Poison. Η τετράδα φωτιά ζούσε το rockstar όνειρο, έγραφε τραγουδάρες και παρότρυνε όλους να γουστάρουν και να περνάνε καλά μαζί τους. Οι Ratt υπήρξαν από τους πρώτους πραγματικούς γίγαντες του κινήματος εξαιτίας του εκπληκτικού ντεμπούτου τους, "Out Of The Cellar" (1984), που έβγαλε το χιτ 'Round and Round'. Οι Dokken πάλι ήταν μία περίπτωση φοβερών μουσικών που η επιτυχία τους έφτασε μέχρι τα Grammy με βράβευση για την καλύτερη metal παρουσία του 1989. Ξεχωριστές υπήρξαν οι περιπτώσεις των Cinderella, των Tesla και των Great White με έντονες επιρροές από τα ηλεκτρικά blues και την country μουσική. Τον πρώιμο ήχο των Aerosmith με την ενίσχυση των AC/DC μπορούσε να ακούσει κάποιος όταν η επιλογή του ήταν οι Kix ενώ ο Sebastian Bach με τους Skid Row διέθεταν τσαμπουκά, νεύρο και ο ίδιος ήταν ένας από τους καλύτερους τραγουδιστές της σκηνής. Όπως επίσης μεγάλο λαρύγγι ήταν και ο Κροατο-Αμερικανός Miljenko Matijevic των Steelheart. Μπορεί ο Lars Ulrich να έπαιζε βελάκια με την αφίσα του Kip Winger (Winger) αλλά η ίδια αφίσα κοσμούσε πολλά κοριτσίστικα δωμάτια δίπλα με αυτή του Jani Lane των Warrant.
Κάποια στιγμή το όνειρο σταμάτησε! Το "πάρτι" στην βιομηχανία της μουσικής συνέχισε, με άλλους όμως καλεσμένους. Το ογδόντα, μία δεκαετία χαμένη στην φαντασία, είχε μόλις τελειώσει και το ενενήντα, μία δεκαετία χαμένη στο Seattle, είχε μόλις αρχίσει. Σ.Γ.
GIRLS OF THE 80’s
Κορίτσια που έγιναν γυναίκες παραμένοντας στην ψυχή τους αιώνια ατίθασα και άγρια όπως ένα άπιαστο όνειρο. Κορίτσια που τα ερωτευτήκαμε και που ψάξαμε να τα βρούμε σε πρόσωπα που ήρθαν στις ζωές μας. Κορίτσια που μας έκαναν άντρες κόβοντας την ανάσα μας με το παρουσιαστικό τους (If looks could kill), τάζοντάς μας θανατηφόρα φιλιά (Kiss me deadly) προειδοποιώντας μας όμως πως η αγάπη σκοτώνει (Love is a killer). Κορίτσια που αλαζονικά μας δήλωσαν πως είναι βασίλισσες (Metal Queen) και άλλα που υποσχέθηκαν πως και στο τέλος του κόσμου, θα παραμείνουν ακλόνητα στην κορυφή (I rule the ruins). Τα κορίτσια αυτά αγάπησαν το Rock N Roll και ακόμα και αν δεν έγιναν τα "δικά μας" κορίτσια εν τέλει είναι τα "δικά μας" κορίτσια. Γιατί πολύ απλά είναι τα κορίτσια του ογδόντα και τίποτα στον κόσμο δεν μπορεί να μας εξιτάρει όπως αυτά!
Κώδικας ενδυματολογίας των κοριτσιών αυτών; Απλά ο καλύτερος ever και ας τον χαρακτήρισαν " κιτς ". Γόβες στιλέτο, έντονο makeup, λεοπαρ κολάν εναλλάξ με δερμάτινες κοντές φούστες και φουντωτά μαλλιά. Άλλες πάλι προτίμησαν το φουλ δέρμα που τίκαρε επίσης το κουτάκι. Κάποια κορίτσια εκτός από "looks" είχαν και "hooks" που μεταφράζεται στην περίπτωσή μας σε ταλέντο. Στον ανδροκρατούμενο κόσμο του σκληρού ήχου που το κιθαριστικό σόλο ήταν μονάδα μέτρησης της τεστοστερόνης, κάποιες τόλμησαν να ψεκάσουν το χώρο με το γυναικείο άρωμά τους και να τα καταφέρουν περίφημα.
Δυναμική στις εμφανίσεις της, εννοείται φωνάρα και με ένα γάμο που κάλυψε τα sixties, seventies αφήνοντάς την με τις χειρότερες αναμνήσεις, η δεύτερη καλλιτεχνική ζωή της Tina Turner το ογδόντα έμελλε να αφήσει εποχή. Βραβεία Grammy, πρωτιές σε charts, συμμετοχές σε ταινίες και soundtracks ήταν αρκετά για να θεωρηθεί, simply "The Best"! Και τί πόδια όμως....
Πλατινένια albums και πρωτιές έχει στο ιστορικό της και η Πολωνικής καταγωγής Pat Benatar με το ιδιαίτερο look της. Η Bonnie Tyler ξεχώρισε για την ιδιαίτερη βραχνή φωνή της και η συνεργασία της με τον τεράστιο Jim Steinman εκτόξευσε την καριέρα της σε μυθικά επίπεδα. Holding Out For A Hero και Total Eclipse Of The Heart είναι μόνο δύο τραγούδια από το ρεπερτόριο της που θα ακούγονται μέχρι το τέλος του κόσμου.
Κιθαρίστρια, τραγουδίστρια, τραγουδοποιός, παραγωγός και περιστασιακά ηθοποιός, περισσότερο γνωστή για τη δουλειά με τη μπάντα της Joan Jett & the Blackhearts, η Joan Jett θα μας έπειθε ότι το rock είναι ένα παιχνίδι που μπορούν να το παίξουν εξίσου καλά και οι γυναίκες. Όπως ας πούμε η Cher που μια τετραετία με τρία Melodic Rock albums θα ήταν αρκετή για να κλέψει για πάντα τις καρδιές των χαρντροκάδων στα επόμενα χρόνια.
Σπουδαία ήταν και η επιστροφή των αδελφών Wilson, κατά κόσμων Heart, στο δεύτερο μισό του ογδόντα. Η μετακόμιση στην Capitol Records έφερε νέο look, νέα hard - glam rock κατεύθυνση, νέους συνεργάτες και πάρα πολλά hits. Σχετικά με την Ann Wilson η θέση σαν την κορυφαία γυναικεία φωνή του Melodic Rock χώρου δικαιωματικά της ανήκει! Φωνάρα με προσωπική καριέρα αλλά και με το συγκρότημα των Fleetwood Mac ήταν η Stevie Nicks. Το Edge Of Seventeen με την άγρια ερμηνεία της θα στρέφει για πάντα τον προβολέα στην εσωτερική φλόγα της ψυχής της.
Από το συγκρότημα των The Runaways που μέλος του υπήρξε η Joan Jett, προήλθε και η Lita Ford το άστρο της οποίας έλαμψε καθόλη την δεκαετία του ογδόντα. Η hard rock σκηνή είχε αποκτήσει "επικίνδυνες καμπύλες" και ο Ozzy είχε βρει το κατάλληλο ταίρι για ερμηνεία σε μία από τις κορυφαίες διαχρονικά μπαλάντες του χώρου. Τα ωραία κορίτσια συνέχισαν την επέλαση στην hard κουλτούρα που η δημοφιλία της την είχε μετατρέψει σε pop. Η φλογερή Lee Aaron από τον Καναδά, η γλυκιά Fiona Flanagan, η ξανθιά petite γότθισα Doro Pesch αλλά και η εκρηκτική Lorraine Lewis του συγκροτήματος Femme Fatale έκαναν πιο όμορφη την ζωή και τα αυτιά των ροκάδων. Το συγκρότημα των Vixen με τις τέσσερις γοητευτικές κυρίες του παρέδωσε μαθήματα υποδειγματικού παιξίματος και μονοπώλησε το κραταιό τότε MTV με τα πετυχημένα βίντεο κλιπ του. Σε πιο χαμηλούς τόνους, η Robin Beck έγινε το κορίτσι της Coca Cola με το τραγούδι First Time ενώ η Sandi Saraya με το συγκρότημά της έδρασε σε πιο κλειστό λόμπι επιτυχίας, θα μνημονεύεται βέβαια πάντα ως μία από τις καλύτερες φωνές που ακούσαμε. Επειδή πολλές γυναίκες έχουν περισσότερες "μπάλες" από μερικούς άντρες, οι Girlschool από την Βρετανία δεν θα στηριζόταν στο παρουσιαστικό τους για να κάνουν καριέρα πάρα μόνο στην έγκριση του Lemmy που αυτό από μόνο του τα λέει όλα!
Όλα τα κορίτσια όμως δεν είχαν έφεση στην τέχνη της μουσικής. Πολλά έγραφαν υπέροχα στον φακό και μπορεί να σχετιζόταν με μουσικούς που γουστάραμε. Ολοι μας τα "λιγουρευτήκαμε" και όλοι μας τα έχουμε στην καρδιά μας, επομένως αξίζει να τα αναφέρουμε. Η Pamela Andersson, γυναίκα του Tommy Lee και ο λόγος για να βλέπουμε το Baywatch, με ταραχώδη ζωή και με φοβερό τσαγανό. Η Heather Locklear που έγινε γνωστή για τις σχέσεις που είχε με τον Tommy Lee (αντε πάλι αυτός!) και με τον Richie Sambora ενώ την θαυμάσαμε τηλεοπτικά στη Δυναστεία και στο Melrose Place. Η Bobbie Brown θα γινόταν γυναίκα του Jani Lane και θα πρόσθετε περισσότερες θερμίδες στην Κερασόπιτα (γιαμ!). Τέλος, η Βασίλισσα όλων! Τα καπό από μία λευκή και μία μαύρη Jaguar XJ θα ήταν το έδαφος για την επική "ρόδα" της Tawny Kitaen φορώντας ένα ολόλευκο νεγκλιζέ, γλιστρώντας αργότερα στην αγκαλιά του Coverdale και εμάς παντοτινά στα όνειρά μας. Αξεπέραστη εικόνα θυληκότητας!
Όπως λέει και στην ταινία "The Wrestler", eighties fuckin' rules! Έτσι ακριβώς είναι! Όταν κάνεις σκεφτεί και τα κορίτσια των eighties, then they rules more! Σ.Γ.
ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ ΣΤΗ ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ 80 ΣΗΜΑΙΝΕ ΚΑΛΗ ΤΑΙΝΊΑ, ΚΑΛΗ ΠΑΡΕΑ, ΤΥΡΟΠΙΤΤΑ, ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΑΞΙΘΕΤΡΙΑ ΚΑΙ…ΜΟΥΣΙΚΗ
Η ορολογία του blockbuster στον χώρο του κινηματογράφου εμφανίστηκε στα μέσα του εβδομήντα, την πραγματική της όμως διάσταση την απέκτησε το ογδόντα. Δαπανηρές παραγωγές, απαστράπτοντες ηθοποιοί και μοναδικά soundtracks που γίνονταν ένα με την πλοκή της εκάστοτε ταινίας. Εκεί όπου οι διάλογοι πολλές φορές περίσσευαν, η μουσική ερχόταν να δημιουργήσει μαζί με την εικόνα την ατμόσφαιρα, το μυστήριο, την ερωτική διάθεση και ό,τι άλλο κρύβεται κάτω από την επιφάνεια των πραγμάτων. Ποιός όμως θα το φανταζόταν ότι η μεγάλη οθόνη θα ήταν το μέσο που θα προέκτεινε τα τραγούδια που ακούγαμε στις ζωές μας κάνοντάς μας ένα σώμα;
Σε όλους τους μελωδικοροκάδες εκεί έξω το όνομα Silvester Stallone αυτόματα τους κάνει να σκεφτούν κοινά πράγματα. Cobra, Rocky ιδίως III και IV, Over the top, Rambo, Lock up, όλες τους ταινίες με πρωταγωνιστή το male role model Sly και με soundtracks επικών, το λιγότερο, διαστάσεων.
Ο ψυχρός πόλεμος είναι στα πολύ πάνω του εκείνη την εποχή, πράγμα που θα περάσει στις ταινίες με την προπαγάνδα να ευνοεί την Αμερική και εμάς να πορωνόμαστε με τις αερομαχίες των F16 όπως αυτές σερβίρονται από το Top Gun και το Iron Eagle . Είμαι όμως σίγουρος πως αν τα soundtracks των ταινιών αυτών δεν "θέριζαν" κανείς δεν θα τις θυμόταν σήμερα.
Στην Ελλάδα είχαμε τον Κρις Σφέτα που ήταν άσσος στο καράτε, σε παγκόσμιο επίπεδο ο Daniel LaRusso θα μάθαινε την Ιαπωνική αυτή τέχνη από τον Mr Miyagi ενώ ο Joe Esposito θα στήριζε ψυχολογικά τον αγώνα του για την κορυφή με το τραγούδι You're the Best Around.
Για όσους ήμασταν πιτσιρίκια τότε, τα theme songs των αγαπημένων μας cartoon (Thundercats, Saber Rider, Silverhawks κτλ) ήταν δυνατές ροκιές. Κάπου στα μέσα της δεκαετίας σκάει στο σινεμά η ταινία κινουμένων σχεδίων "Transformers The Movie" με συμμετέχοντες μουσικά τους Lion, τον Stan Bush, τον Vince DiCola κ. α. και από τότε μαζεύουμε το σαγόνι μας από το πάτωμα! Να μην ξεχάσαω το Heavy Metal που βασίστηκε στο αμερικάνικο περιοδικό κόμικ.
Οι χορευταράδες είχαν και αυτοί τους δικούς τους λόγους για να χαίρονται. Ταινίες όπως "Footloose", "Fame", "Flashdance", "Dirty Dancing" εξυμνούσαν την ρυθμική ευλυγισία του κορμιού με το ανάλογο ρομάντζο να δίνει ένα spicy τόνο. Τα τραγούδια που κρατήσαμε; Almost Paradise, What A Feeling, She's A Maniac, Hungry Eyes και ένα σωρό ακόμα που χόρευαν εναλλάξ στις πρώτες θέσεις των charts.
Το ογδόντα ένας από τους λόγους που πηγαίναμε κινηματογράφο, ήταν για να ακούσουμε μουσική! Σ.Γ.
Την άλλη Κυριακή: Όλες οι διασκευές που έχουν κάνει οι Kiss.
Δημοσίευση σχολίου