Πρέπει να ήταν αρχές 1980 όταν στη Σαββατιάτικη βόλτα μου στα καταστήματα δίσκων, είχα δει το Lovehunter των Whitesnake. Καρφώθηκα αμέσως στο εξώφυλλο, ήξερα λίγες πληροφορίες για αυτούς αλλά και τα ονόματα των Jon Lord και του παραγωγού Martin Birch, ήταν αυτά που με τράβηξαν. Το Lovehunter έμελλε να είναι το πρώτο άλμπουμ των Whitesnake που αγόρασα, αφού φυσικά είχε προηγηθεί το Trouble (1978) αλλά και τα 2 προσωπικά του Coverdale, White snake(1977) και Northwinds (1978), τα οποία δεν είχα. Το συγκρότημα αποσύρθηκε στο Clearwell Castle μαζί με τον Martin Birch, με αρκετά τραγούδια να τα έχουν παίξει live για να τα δουν τις αντιδράσεις του κοινού.
Με το πρώτο πέρασμα της βελόνας από τα 5 τραγούδια της Α πλευράς, το "Walking in the Shadow of the Blues", με κέρδισε αμέσως. Και το "Long Way from Home"ήταν δυνατό αλλά το "Walking in the Shadow of the Blues" ήταν άλλη κλάση. Νομίζω ότι ήταν λάθος επιλογή να κυκλοφορήσει πρώτο single το Long way..αντί του Walking in the shadow...που ακούγεται πολύ δεμένο κι ώριμο. Η ίδια γεύση και στα άλλα 5 τραγούδια της Β πλευράς, με το ομώνυμο να ξεχωρίζει και το άλμπουμ (1979, Νο 29 Μ.Βρετανία) να δικαιώνει απόλυτα την αγορά μου. Με συνταγή βρετανικού Rhythm Blues, 2 κιθάρες που σε κανένα σημείο δεν μπούκωναν κι έναν Coverdale γεμάτο όρεξη, έστω κι αν ο slide ήχος του Moody με ενοχλούσε, το τελικό αποτέλεσμα ήταν κάτι παρά πάνω από καλό. Σε μια στιγμή, ο ήχος του μού θύμισε ημέρες Come Taste the Band των Τιτανοτεράστιων, αλλά όπως κατάλαβα στο αμέσως επόμενο δίσκο τους, Ready and Willing, o Coverdale είχε βάλει πανιά για την κορυφή. Απλά, το έκανε step by step. Το Walking In The Shadow Of The Blues, έπαιξε κομβικό ρόλο τόσο στο άλμπουμ όσο και στην μουσική κατεύθυνση που ακολούθησε το συγκρότημα, με τον Coverdale να ακολουθεί ένα σεξιστικό στιχουργικό ύφος, το οποίο απέδωσε. Μπορεί το «Rock & Roll Women» να μην έγινε επιτυχία αλλά οι στίχοι του είναι άκρως ενδεικτικοί και σε κάποιους να ακουγόντουσαν φτηνοί αλλά πάνω σε αυτούς έκτισε τη ν επιτυχία των Whitesnake. Ακόμα και σήμερα, το Lovehunter έχει διάχυτη τη γεύση βρετανικού R&B όπως και τα επόμενα 3 άλμπουμ τους για να καταργηθεί στο Whitesnaske 1987
Σίγουρα το Lovehunter δεν είχε το δέσιμο και τη hard ύφος που διαδόχου του Ready and Willing, όμως δεν παύει να είναι ένα καλό άλμπουμ, που χωρίς υπερβολή, έβαλε τη βάση για την εξέλιξή τους.
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΞΩΦΥΛΛΟΥ
Το Lovehunter(1979) κυκλοφόρησε με ένα από τα πιο χαρακτηριστικά εξώφυλλα, , όπου μια γυμνή κοπέλα τρίβεται πάνω σε ένα φίδι. Δημιούργημα του Chris Achilleos που ξαναδούλεψε σε εξώφυλλο άλμπουμ πάρα πολλά χρόνια μετά, το 2003 στο άλμπουμ του Gary Hughes, Once and Future King Part I.Να σημειώσουμε ότι πριν το Lovehunter ο Achilleos είχε δουλέψει το εξώφυλλο των Uriah Heep, Fallen Angel. Ο Achilleos ήταν γνωστός στο ανδρικό κοινό από τη συνεργασία του με το περιοδικό Men Only
“Με είχαν καλέσει στο γραφείο του manager τους όπου ήταν και μέλη των Whitesnake” λέει ο Achilleos “και μου έδωσαν δίσκους τους να ακούσω τα τραγούδια τους. Στη συζήτηση που κάναμε, μού έδωσαν να καταλάβω ακριβώς τι θέλουν. Μια γυναίκα να μπλέκεται με ένα φίδι. Μου άρεσε η ιδέα τους και άρχισαν να την υλοποιώ. Σίγουρα οι φεμινίστριες θα αντιμετώπισαν το εξώφυλλα με έντονη καχυποψία αλλά σε όλες τις λίστες με τα πιο sexy εξώφυλλα, το Lovehunter ήταν μέσα!
Όταν είδαν το τελικό σχέδιο, είχαν ένα πρόβλημα με το χρώμα του φιδιού που το ήθελαν εντελώς άσπρο αλλά τελικά το ξεπέρασαν ενώ μια δεύτερη αμφιβολία παρουσιάστηκε με το πρόσωπο του φιδιού που είναι περισσότερο δράκος παρά φίδι, αλλά και αυτό ξεπεράστηκε. O Coverdale, παραδέχτηκε ότι πίεσε για να βγει με αυτό το εξώφυλλο για να προκαλέσει. Και το πέτυχε».Τέλος για την ιστορία, το πρωτότυπο κλάπηκε το 1980, ενώ για όσους έχουν γερή μνήμη, παρεμφερή αλλά όχι ίδια αισθητική με φίδι χρησιμοποιήθηκε στο άλμπουμ του John Lord, Sarabande (1976).
Στην Αμερική το εξώφυλλο έχει λογοκριθεί για σεξισμό και το άλμπουμ βγαίνει σε μια καφέ χάρτινη σακούλα, με τον Achilleos να προτείνει να ζωγραφίσει εσώρουχα στο κορίτσι αλλά αυτό θα το έκανε χειρότερο».
ΤΙ ΕΚΑΝΑΝ ΜΕΤΑ
7 μήνες αργότερα, το Μαϊο του 1980 κυκλοφόρησαν το Ready an' Willing, έχοντας μια «δυνατή» αλλαγή στη σύνθεσή τους, τον μεγάλο ντράμερ των Deep Purple, Ian Paice στη θέση του Dave Dowle.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
\6/12/23
Εκπληκτικό άλμπουμ για τους φίλους του μπλουζ ροκ
ΑπάντησηΔιαγραφή